Zachód i islam mają za sobą długą erę kompatybilności, ale ta historia została zaprzeczona, aby pielęgnować mit "zderzenia cywilizacji". Aby rozpalić nastroje Zachodu wobec islamu, nasza uwaga skupiła się na widmie fanatycznego wahabizmu, a dokładniej na jego najsłynniejszym przedstawicielu, Osamie bin Ladenie.
Jednak, jak nakreślono w znakomitym artykule Petera Goodgame'a "Globaliści i islamiści", globaliści przyłożyli rękę do kształtowania i finansowania wszystkich organizacji terrorystycznych XX wieku, w tym Bractwa Muzułmańskiego w Egipcie, Hamasu w Palestynie i afgańskich mudżahedinów. Ale historia ich dwulicowości sięga jeszcze dalej, do XVIII wieku, kiedy brytyjscy masoni stworzyli sektę wahabicką w samej Arabii Saudyjskiej, aby realizować swoje imperialistyczne cele.
O tym, że brytyjski szpieg o nazwisku Hempher był odpowiedzialny za ukształtowanie skrajnych założeń wahhabizmu, wspomina się w tureckiej pracy Mir'at al-Haramain autorstwa Ayyuba Sabri Paszy w latach 1933-1938. Brytyjska polityka w koloniach często wiązała się z tworzeniem dewiacyjnych sekt w celu "dziel i rządź", jak to miało miejsce w przypadku islamskiej sekty Ahmadiyya w Indiach w XIX wieku.
Szczegóły tego spisku zostały przedstawione w mało znanym dokumencie pod tytułem Wspomnienia pana Hemphera, publikowanym w seriach (odcinkach) w niemieckiej gazecie Spiegel, a później w znanej gazecie francuskiej. Libański lekarz przetłumaczył dokument na język arabski, a następnie został przetłumaczony na angielski i inne języki.
Dokument jest relacją z pierwszej ręki Hemphera o jego misji dla rządu, który wysłał go na Bliski Wschód, aby odkrył sposoby osłabienia Imperium Osmańskiego. Wśród wad, które Brytyjczycy mieli promować, były rasizm i nacjonalizm, alkohol, hazard, rozpusta i kuszenie muzułmanek do obnażania się.
Najważniejszą była jednak strategia polegająca na "wprowadzeniu herezji do doktryn wyznaniowych muzułmanów, a następnie krytykowaniu islamu za to, że jest "religią terroru". W tym celu Hempher odnalazł szczególnie skorumpowaną osobę o imieniu Mohammed Ibn Adbul Wahhab.
Aby zrozumieć fanatyzm zaszczepiony przez wahabizm, należy najpierw uznać, że islam wzywa wszystkich muzułmanów, niezależnie od ich rasy czy narodowości, do postrzegania siebie jako braci w wierze. Zabicie innego muzułmanina było surowo zabronione. Jednak w ramach strategii "dziel i rządź" Brytyjczycy mieli nadzieję nastawić arabskich muzułmanów przeciwko ich tureckim braciom. Jedynym sposobem, aby to zrobić, było znalezienie luki w prawie islamskim, dzięki której Arabowie mogliby ogłosić Turków apostatami.
Abdul Wahhab był narzędziem, za pomocą którego Brytyjczycy byli w stanie zaszczepić tę nikczemną ideę muzułmanom na Półwyspie Arabskim. Zasadniczo, wahab wymyślił ideę, że przez prosty akt ofiarowania modlitw świętym, ich tureccy bracia utracili wiarę, a zatem wolno było zabijać wszystkich, którzy odmawiali przestrzegania jego reform i zniewalać ich kobiety i dzieci. Dotyczyło to jednak całego świata muzułmańskiego, z wyjątkiem jego małej, zbłąkanej grupy zwolenników.
Ale ruch wahabicki był mało znaczący bez lojalności saudyjskiej rodziny, która, pomimo twierdzeń, że jest inaczej, była potomkami żydowskiego kupca z Iraku. Ówcześni prawosławni prawnicy piętnowali wahabitów jako heretyków i potępiali ich fanatyzm i nietolerancję.
Niemniej jednak wahabici zademonstrowali swoją pogardę dla swojej rzekomej wiary, mordując na oślep zarówno muzułmanów, jak i niemuzułmanów. Wahhabici przystąpili następnie do niszczenia wszystkich świętych grobowców i miejsc pochówku. Ukradli skarb Proroka, który obejmował święte księgi, dzieła sztuki i niezliczone bezcenne dary zesłane do miasta w ciągu ostatniego tysiąca lat. Skórzane i pozłacane oprawy islamskich świętych ksiąg, które zniszczyli, posłużyły do wyrobu sandałów dla wahabickich przestępców.
Sułtan osmański położył kres pierwszemu powstaniu wahabickiemu w 1818 roku, ale sekta odrodziła się pod przywództwem saudyjskiego Fajsala I. Ruch został następnie nieco odrestaurowany, aż do ponownego zniszczenia pod koniec XIX wieku.
Po I wojnie światowej dawne regiony Imperium Osmańskiego zostały podzielone na różne marionetkowe reżimy. Za pomoc w podważeniu władzy osmańskiej w regionie, Ibn Saud został należycie nagrodzony utworzeniem Królestwa Arabii Saudyjskiej w 1932 roku. Rok później, w 1933 roku, Saudyjczycy przyznali koncesje naftowe California Arabian Standard Oil Company (Casoc), filii Standard Oil of California (Socal, dzisiejszy Chevron), kierowanej przez agenta Rotszylda i głównego z rodzin Iluminatów, Rockefellera. Od tego czasu Arabia Saudyjska jest najważniejszym sojusznikiem Zachodu na Bliskim Wschodzie, nie tylko zapewniając łatwy dostęp do swoich obfitych rezerw ropy naftowej, ale także łagodząc arabską agresję przeciwko Izraelowi. Ze względu na ewidentną hipokryzję reżimu konieczne było brutalne stłumienie powstałego sprzeciwu. Innym ważnym aspektem było uniemożliwienie uczonym mówienia o "polityce", czyli krytykowania reżimu.
W książce The Two Faces of Islam (Dwa oblicza islamu) Schwartz pisze: "Ich gusta zaprowadziły ich do tawern, kasyn, domów publicznych. Kupowali floty samochodów, prywatnych odrzutowców i jachtów wielkości okrętów wojennych. Inwestowali w cenną sztukę zachodnią, której nie rozumieli i której nie lubili, co często raziło wrażliwość wahhabickich duchownych. Wydawali to, co chcieli, stając się patronami międzynarodowego niewolnictwa seksualnego i wykorzystywania dzieci". Rezultat jest taki, że aby mimo wszystko sprawiać wrażenie, że popiera się islam, saudyjski reżim i jego marionetkowi uczeni rozwinęli wersję islamu, która kładzie nacisk na ceremonialne szczegóły religii, kosztem pomocy w zrozumieniu szerszych realiów politycznych. Ich sposób bycia zachęca do dosłownej interpretacji prawa islamskiego, pozwalając ludziom pokroju bin Ladena wykorzystywać Koran do usprawiedliwiania zabijania niewinnych.
Ostatecznie, obfitość finansowanych przez Rotszyldów petrodolarów w kasie saudyjskiej rodziny umożliwiła im następnie propagandę ich zniekształconej wersji islamu w innych częściach świata, w szczególności w Ameryce, gdzie rzekomo subsydiują do 80 procent meczetów w kraju, wersję islamu, która zastępuje świadomość polityczną dogmatycznym upieraniem się przy rytualnym fanatyzmie.
W 1999 roku król Fahd z Arabii Saudyjskiej wziął udział w spotkaniu Grupy Bilderberg, prawdopodobnie w celu omówienia swojej roli w promowaniu interesów rządu światowego, wraz z innymi luminarzami, takimi jak Jaser Arafat i papież. Najwidoczniej rodzina saudyjska jest częścią zwodniczych sztuczek sieci Iluminatów. Ich udział w gromadzeniu petrodolarów został przeznaczony na finansowanie globalnego terroryzmu, od Afganistanu po Bośnię, jedynie po to, by podsycać konieczną wrogość świata wobec islamu.
David Livingstone jest autorem książki The Dying God: The Hidden History of Western Civilization (Umierający Bóg: ukryta historia cywilizacji zachodniej).
Przetlumaczono przez translator Google
zrodlo:henrymakow.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz