Kiedy osoba nieświadoma swojej własnej oraz światowej sytuacji kpi z człowieka świadomego, za każdy razem pada prześmiewcze z założenia pytanie: kim są, owi anonimowi władcy świata, czym jest owa sitwa, czarna szlachta (3), manipulująca światowymi finansami, zbrojeniami, technologią, nauką, spekulacją, lichwą, medycyną, farmacją, religią i polityką oraz manipulująca umysłami oraz światowymi nastrojami i trendami … ?
Wyjaśnienia, przyjęte za ogólne, mogą być wyśmiane, zepchnięte w niebyt, po krótkiej wymianie zmian, ale te bardziej szczegółowe i dokładne, ciągnące za sobą liczne pytania, fakty i dowody, budzą w wielu osobach gniew, przerażenie i strach (21), ponieważ łamie to granice błogiej nieświadomości i ignorancji w stosunku do logicznej, ale niebezpiecznej prawdy …
Pamiętaj, że obywatel, bankier, ksiądz, polityk, tytuł, stanowisko … to tylko niekiedy chwilowa rola danej persony (4), czyli aktora, zakładającego różne okazjonalne maski (4), nadające realny sens – fetyszom (5), czyli artefaktom, kreującym iluzje danej sztuki systemowej.
Bankier, tworzy wiarę w pieniądz, polityk, tworzy wiarę we władze, ksiądz, tworzy wiarę w siły zewnętrzne, korporacja, lekarz, farmaceuta tworzą wiarę w gadżety, choroby, nałogi i uzależnienia … każdy z masek tworzy fetysz, kłamstwo rodzi kłamstwo, które nijak, ma się do prawdy, natury, wartości, zdrowia i rzeczywistej potrzeby.
Wszystkie potrzeby realizujemy przez własny trud i nie potrzebujemy do tego żadnej roli i żadnego fetyszu !!!
Jednolitość teatru rytualnego z fetyszami systemowi, jest dowodem na brak realności iluzji, w której człowiek – żeruje i włada innym człowiekiem, co nie mieści się w ramach prawa naturalnego (11).
Gdziekolwiek pójdziesz, dojrzysz ze zdziwieniem teatralny tryptyk w sądzie, sejmie, senacie, czy w banku i na uczelni, w muzeum i w tej, czy innej korporacji … Tryptyk, to emanacja podziału społecznego i ukrytej trzeciej siły – manipulującej tezą i antytezą ponad strukturą czasu (15) i prawa.
Każdy forma memetycznego zachowania (6), to sztuka, dążąca do mistrzostwa, opartego na poprawności politycznej wychodzącej z edukacji lustrzanej (7) i licencji (8), tworzącej maskę dopasowaną do konkretnej roli (4).
Wracamy zatem, do artykułu sprzed 5 lat (2), kiedy to podarowaliśmy wam dar niebezpiecznej wiedzy bijącej w samo sedno prawdy. Liczyliśmy wtedy, na raptowne przebudzenie samostanowienia, co mogłoby już 2016 roku, wyzwolić naród lechicki z abstrakcyjnego pędu zniewolenia i podporządkowania iluzji, zwanej wiarą (9) w fetysz władzy, mamona, tytuły, persony, czyli maski i wielu innych czynników, będących wynikiem gry teatralnej, zwanej dyktatem pracy, życia i śmierci.
Prostym dowodem potwierdzającym owy wywód, jest podatek dochodowy, który kara człowieka, za podjęcie uczciwej pracy. Pracodawca, pracownik oraz klient, to licencjonowany kapitał ludzki, który opłaca swe prawo do pracy, życia i legalnej śmierci.
Otaczający nas świat, to świat ukrywających się za słupami polityków, księży, bankierów, biznesmenów – bezproduktywnych pasożytów, szamanów (10), alchemików i magów, którzy za pomocą fetyszy podszywających się pod wartości i prawa, przywłaszczyli sobie trud ludzkiego działania, bogactwa naturalne i własność prywatną.
Dokonano tego, za pomocą prawa zwierząt (11), zwanego też prawem silniejszego, aby zniszczyć wartości moralne i prawo naturalne (11), dające istocie naturalnej – bezapelacyjne prawo do logicznej wolności i równości społecznej, wyłaniającej się z odpowiedzialnego samostanowienia i samoograniczenia.
Podział, kreujący użyteczną dla szamanów tezę i antytezę oraz strach, jest przyczynkiem nienawiści, zazdrości, chciwości i nadmiernego łaknienia, dążącego do wojny wewnętrznej i zewnętrznej wszystkich stad i jednostek, wplątanych w zawiłą grę.
Narzucanie wolnym ludziom swojej woli i ładu, schematów amoralnych, za pomocą siły i prawa oraz schematu państwa, kreuje zamknięte kręgi władzy, które żerują i żyją na koszt person teatralnych – zaliczanych do ludzkiego kapitału (12).
Państwo, jest totalitarną kloaką nieudaczników, mających tworzyć chaos, nie pozwalający dostrzec przeciętnemu obywatelowi prawdy w gęstej sieci powiązań biznesowych, społecznych i towarzyskich.
Nie ważne jest wyznanie danego ustroju, ważny jest sposób zarządzania niewolnikami, poprzez wiarę, podział społeczny, tezę i antytezę, każdej kwestii społecznej, kulturalnej, czy zawodowej …
Altaria, czyli ołtarz, na który złożono Polskę
Ukryta w cieniu korporacja Black Rock, przy użyciu Klubu Bilderberga, stworzyła w 1999 roku, kartel przemysłowy zarzadzający polską gospodarką, polskimi miastami i dyrygujący polskimi partiami, księżmi, politykami i biznesmenami.
Kartel o nazwie Altria, wykreował politykę marionetek, ubranych w nazwiska polskich polityków, ekonomistów i prawników, takich jak Kaczyński, Morawiecki, Duda, Niedzielski, Szumowski, czy Balcerowicz … Podział poglądowy osłabił naród, a rozwarstwienie na małe grupy poglądowe – zniszczyło go całkowicie, czego dowodem jest dzisiejsze podejście Polaków do zakłamanej ideologii covidowej (22).
Już sama nazwa Altaria, mówi nam, że mamy do czynienia z ołtarzem ofiarnym (altare), który ma na celu przekształcić palony na wolnym ogniu twór państwowy w prebendę, czyli fundacje, której celem, jest sprawowanie kultu przez Altarystę, który pilnuje, aby na ołtarzu, nigdy nie zgasł ogień podziału. Altaria, doprowadziła do przekształcenia Polski w spółkę giełdową Poland Republic of, notowaną na nowojorskiej giełdzie papierów wartościowych (14).
Altria, była tylko dzieckiem – bestii (13), czterech korporacji, będących właścicielami iluzorycznego świata: State Street Corp., Vanguard Group, BlackRock i FMR (Fidelity).
Owe korporacja, mają swój początek w nielegalnym handlu narkotykami, niewolnikami, bronią, a także w międzynarodowej prostytucji, globalnym terroryzmie, piractwie i w zamachach fałszywej flagi. To, co kiedyś było nielegalne wraz z upływem czasu, skupiło się na masowym przejmowaniu aktywów i na cenzurowaniu niewygodnej historii (3/23).
Na dzień dzisiejszy, cztery powyższe korporacje, mają swych przedstawicieli w radach nadzorczych FEDu, IMF, Banku Światowego i wszystkich Bankach Centralnych.
Ale jak to możliwe, aby kontrolować cały świat, za pomocą czterech firm, o których mało kto słyszał ? Jak to możliwe, aby aktywa tych korporacji, pozwoliły przejmować państwa, firmy i przedsiębiorstwa oraz tworzy iluzje rzeczywistości ?
Wiedza i władza Absolutna (16)
Demon Laplace’a lub Aladdyn otwierający sezam, to istota dysponująca kompletną wiedzą o położeniu wszystkich cząstek elementarnych Wszechświata oraz wszelkich siłach działających na nie; dzięki analizie tych danych zdolna jest ona do odtworzenia całej przeszłości i przewidzenia całej przyszłości ruchów wszystkich obiektów we Wszechświecie. Koncepcja demona Laplace’a reprezentuje filozofię determinizmu oraz fatalizmu.
W fizyce kwantowej, taką możliwość wyklucza zasada nieoznaczoności, która sprawia, że niemożliwym jest dokładne poznanie stanu cząstki, a co za tym idzie, nie da się przewidzieć jej stanu w późniejszym czasie, pomimo tego schemat przełożony na strukturę ciemnego społeczeństwa pozwą kontrolować prawie wszystkie jedności iluzji.
Dlaczego ? Ponieważ nieprzewidywalny człowiek, stał się obywatelem (personą), zakładającym konkretna maskę do konkretnego działania, dzięki czemu obywatel – zgodzi się zostać trybikiem teatralnej maszyny kontroli społecznej.
Konkretne zadanie i cel, jest programowane już za pomocą edukacji lustrzanej, która projektuje pokolenie po pokoleniu, ustawiając trybiki na właściwych miejscach. Ideologia państwa, podziału ideologicznego, rywalizacji, edukacji, nakazu i tradycji, wytworzyło kontrolowany wszechświat dostosowany do wymogów szamanów, magów i alchemików.
( Zanim na dobre zaczniesz czytać, zaakceptuj zasady panujący w kręgu mojego domu ( 1 – oznacza link pod tekstem), lub opuść moje domostwo, strzeżone przez prawo naturalne. Jeśli korzystasz, korzystaj z całości wraz z linkami, ponieważ cytat, może być zastosowany w złej intencji. )
Aladdin i Black Rock
Znając wartość i ruchy wszystkich podmiotów na ziemi, można sterować światem i przewidywać, a raczej tworzyć bezpieczną przyszłość, dążąca do wytworzenia dobrowolnego niewolnictwa finansowego, co dla świadomego człowieka, jest kpiną, mieszająca fetysz mamona z rzeczywistym życiem, które owego fetyszu pomocniczego nie potrzebuje do zdrowego funkcjonowania.
Jeśli tworzysz swoje bezpieczeństwo, za pomocą trudu, czyli umiejętności wytworzenia schronienia, pożywienia i odzienia, jedynym zagrożeniem, jest nie przychylność matki natury lub ukartowana ideologia spekulacji i fetyszy, zastępujących wartości moralne oraz trud czyjegoś działania.
Sieć zarządzania aktywami, pasywami, długiem oraz instrumentami pochodnymi
Aladdin, czyli Asset, Liability, Debt and Derivative Investment Network, to komputerowy program zarządzania ryzykiem działający na bazie symulacji Monte Carlo. Monte Carlo, to algorytm symulujący chaos realnego świata, spowodowany działaniem największych korporacji i rządów, działających według stereotypów wytworzonych, przez szamanów – kreujących poprawność polityczną oraz sztukę konkretnych zawodów, przez co łatwo dostrzec celowi do otwartego okna, którego nikt nie pilnuje …
Black Rock, za pomocą tego systemu, który w 2020 roku zarobił 21,6 trilliona dolarów, przewiduje możliwe rozwiązania – sterując gospodarką całego świata, w taki sposób, aby wykreowana z fetyszy światowa piramida, przekładała się na realny zysk tylko nielicznych.
Fetysz, zmienia się w wartość, poprzez odsetki spłacane od długów, za co można wykupić bogactwa naturalne i własności upadających oraz bankrutujących. Z kolei pasywny dochód, pozwala kupować, sprzedawać i zachowywać akcje, co pozwala przejmować własność przez pojedynczych monopolistów.
Oficjalnie Aladdin powstał na bazie platformy Unix, Linux, Java, Hadoop, Docker, Kubernetes, Zookeeper, Splunk, ELK Stack, Git, Apache, Nginx, Sybase ASE, Cognos, FIX, Swift object storage, REST, AngularJS oraz TREP i modułu analitycznego Julia (C++, Java and Perl), w 1988 roku, jego oficjalnym twórcą był syjonista i mason Charles Shaul Hallac zwany Behemotem.
Jaka jest jednak prawda ?
Aladdin, zmienił siły na rynku finansów Black Rock, State Street, Vanguard i Fidelity Investment, stały się udziałowcami wszystkim najważniejszych instytucji finansowych t.j. FED, Banki Centralne, IMF, Bank Światowy, City Group, Bank of America, J.P Morgan, gigantów naftowych, spożywczych, chemicznych, farmakologicznych i technologicznych …
Tak naprawdę, do tych czterech spółek, należy 90% firm notowanych na giełdach w USA i wiele międzynarodowych koncernów i państw, w tym Poland Republic of (14).
Czy wiedziałeś, że większość polskich firm notowanych na giełdzie papierów wartościowych, jest własnością Black Rock i Vanguard lub jest kontrolowana, przez firmy z udziałem tych dwóch potentatów ?!
Jeśli wydaje się tobie, że takie firmy i instytucje, jak: Apple, Microsoft, Samsung, Sony, Toyota, Fiat, Toshiba, Motorola, Nakamichi, HP, IBM, Exxon Mobile, Shell, General Electric, GM, Boeing, P&G, Johnson and Johnson, Nestle, McDonalds, NBC, CBS, Time Warner, Walt Disney, Universal, Google, Monsanto, Bayern, Jeronimo Martins, World bank, MFW, Europejski Bank Centralny, AstraZeneca, Moderna, Pfizer, WHO … , są niezależne, to grubo się pomyliłeś, ich celem jest – podział społeczny, uzależnienie i jak największe rozwarstwienie społeczne.
Wykup pól, lasów, ujęć wody, bogactw naturalnych, domów i mieszkań na całym świecie, prowadzi do dotarcia do ideologii władzy absolutnej, skupionej w rękach czterech bestii.
Black Rock, zarządza od lat Włochami, Watykanem oraz Polską, a także przymierza się do przejęcia wszystkich funduszy emerytalnych w Europie. Black Rock, za pomocą wpływów rodziny Li (20), ma także udziału w Chinach, Korei Południowej, Północnej i Japonii oraz Tajlandii.
Na dzień dzisiejszy, aktywa w rękach Black Rock, są warte 6 000 000 000 000 dolarów.
Aby rządzić korporacją, lub państwem akcyjnym, wystarczy 10% akcji serii A o podwójnej sile głosu. Wystarczy to, do sprawowania całkowitej kontroli nad firmami, czy też państwami, ponieważ reszta akcji, jest rozproszona w rękach mniejszych inwestorów.
Vanguard, State Street i Fidelity
Vanguard, to elita awangardy postępu, która zarządza aktywami wartości 5 000 000 000 000 dolarów. State Street, zarządza aktywami o wartość blisko 3 000 000 000 000 dolarów. State Street, jest największym bankiem depozytowym, czyli pełni on role depozytariusza względem wskazanych grup podmiotów rynku kapitałowego, w tym funduszy inwestycyjnych i funduszy emerytalnych, owy bank ma w swojej gestii 33 000 000 000 000 dolarów
Fidelity z kolei zarządza majątkiem wartości 2 500 000 000 000 dolarów i jest całkowicie zależna od rodziny Rockefellerów.
Aladdin, MIT
Wszystkie te korporacje, wspierane są naukowo i technologicznie, a także militarnie, przez MIT, czyli Massachusetts Institute of Technology, który tak naprawdę wprowadził do życia w/w system Aladdin.
MIT, opiera swą potęgę, na bazie werbunku najbardziej utalentowanych studentów, przez stowarzyszenie Osiris. Osiris, to tajna organizacja studencka założona w 1904 roku, przez studenta Massachusetts Institute of Technology – Arthura J. Sweeta. Tajne Stowarzyszenie, ma na celu promowanie kontaktów między studentami, administratorami i wykładowcami.
Każdego roku piętnastu aktywnych członków, wybiera swoich następców oraz szefa administracji, a także członka honorowego. Wśród członków honorowych, znaleźli się wszyscy prezesi owego Instytutu.
Klub, jest również nazywany Klubem 270, ponieważ miejscem wczesnych spotkań stowarzyszenia była ulica Beacon Street 270 w Bostonie. Grupa spotyka się na comiesięcznych spotkaniach przy kolacji, podczas której studenci omawiają kwestie i sugestie dotyczące spraw Instytutu, właśnie na takim spotkaniu powstał pomysł Aladdyna.
Przejąć wszystko
Aż 438 z 500 największych firm na świecie, jest kontrolowanych przez State Street Corp., Vanguard Group, BlackRock i FMR (Fidelity)
Black Rock, kontroluje 80% korporacji notowanych na giełdzie papierów wartościowych w Niemczech, Japonii, Kanadzie, Polsce, Wielka Brytania …
Cztery, nie zauważalne do tej pory monopole, w niedługim czasie złącza się, kontrolując cały świat iluzji pieniądza, który w chwili wprowadzenia Wielkiego Resetu (17) oraz przejęcia prywatnej własności przez państwa, będzie już przeżytkiem, z wolna zastępowanym, przez walutę elektroniczną (CBDC (17)) o określonym terminie ważności, co wraz z dochodem gwarantowanym (17) wytworzy niewolnictwo absolutne, oparte na cyfrowej ocenie społecznej (18), dzięki czemu niewolnicy, będą pilnowali samych siebie, aby nikt z nich nie miał lepiej.
Ten ostatni aspekt kontroli, jest już zauważalny, poprzez wprowadzenie ideologii segregacji sanitarnej (19).
Manipulacja cyfrowymi walutami rozpoczęła się na zlecenie Black Rock, która to korporacja – powołała do życia Satoshi Nakamoto, który miał stworzyć Bitcoina. Tak naprawdę, zlecenie na wykreowanie Bitcoina, otrzymał Samsung, Toshiba, Nakamachi (24) i Motorola, których połączone nazwy – wydały na świat Bitcoina i jego tajemniczego twórcę.
Związki Morganatyczne (20)
Cztery korporacyjne bestie, należą do następujących klanów: Astor, Bundy, Coburg Gotha, Collins, DuPont, Freeman, Kennedy, Li, Onassis, Reynolds, Rockefeller, Rothschild, Russell, Van Duyn, Disney, Krupp, McDonald, Borja, Breakspeare, Somaglia, Orsini, Conti, Chigi, Colonna, Farnese, Medici, Gaetani, Pamphili, Este, Aldobrandini i kilku mniejszych …
Ludzie tacy zostali zrodzeni z związków morganatycznych (łac. [matrimonium ad] morganaticam – dosłownie [małżeństwo na] poranek; od staroniemieckiego morgan) – małżeństwo zawarte przez członka rodu arystokratycznego lub dynastii z osobą uznawaną za będącą niższego stanu, która poprzez związek ten nie zmienia swego stanu, tj. nie uzyskuje awansu społecznego, a potomstwo z tego związku nie ma praw do tytułów, funkcji i dóbr dziedziczonych w rodzinie małżonka wyższego stanem.
Potomkowie z małżeństw morganatycznych, to baronowie i hrabiowie, Książęta (np. von Hohenberg), czy królowa Anglii, Maria (1867-1953), babka królowej Elżbiety II …
Obecnie takie osoby, są chętnie widziane w tajnych bractwach, rządach, korporacjach, ponieważ za fetysz tytułu i pieniędzy zrobią oni wszystko.
Strach, budzi w was obojętność wobec dobra społecznego, a dobrobyt staje się rajem utraconym, i wy wierzycie, że ktoś dla was kosztem siebie, da wam to, co może mieć dla siebie – bogactwo, władze, wpływy … ?!?!
Obudźcie się, zanim staniecie się ofiarami kolejnego rządu, wojny i ludzkich wynaturzeń.
Na dzień dzisiejszy Polska, jest zadłużona u swoich obywateli i u międzynarodowych inwestorów, czy też spekulantów i lichwiarzy na 2 000 000 000 000 złotych, natomiast świat, jest u nich zadłużony, na 24 600 000 000 000 dolarów, w tym USA, Chiny i Japoni na 15 000 000 000 000 dolarów. Francja do tej pory ogłosiła bankructwo 8 razy, w ciągu 300 lat, przechodząc z rąk do rąk kolejnych rodzin …
Absolutyzm (16)
Ci ludzie, wykorzystują ideologie – absolutyzmu politycznego, czyli poglądu z dziedziny myśli politycznej, według której, jest dobrze uzasadnione, by władza przysługująca jednemu człowiekowi lub grupie ludzi sprawujących ją w państwie – przysługiwała im bez ograniczeń, przy czym, ma się na myśli ograniczenia prawne, a czasem nawet moralne.
Absolutyzm władzy, polega nie tyle na formalnej stronie ustroju, lecz na tym, kto w rzeczywistości sprawuje władzę i czy osoba lub grupa ją sprawująca, jest ograniczona prawnie, np. przez konstytucję, czy też stoi całkowicie ponad prawem, co w obecne sytuacji, jest dostrzegalne gołym okiem.
Wojna w tej sytuacji, jest nie unikniona, możemy ją wygrać tylko pod jednym warunkiem, że zaczniemy ją pierwsi, a chaos, który podpali wszystko, będzie na tyle wielki i skierowany we właściwą stronę, iż niewidzialna władza w obawie przed utratą więcej niż jednego terytorium, sama zrezygnuje z przekształcenia naszego państwa w kolonię niewolników.
Tylko pożar palący władze i jej własność oraz przestroga skierowana do międzynarodowych schematów i sitw, zmusi te twory do przemyślenia swojej postawy, w obawie przed podobnym obrotem sprawy u tych, którzy chcieliby ratować Polską racje stanu.
Możemy za jednym uderzeniem, odciąć się od ideologii covida, lockdownu, unii europejskiej, międzynarodowych układów i przejąć państwo, wyzwalając się za pomocą płaskiej struktury od długów, podatków, prawa zwierząt, spekulacji, lichwy i władzy człowieka nad człowiekiem.
zrodlo:https://wojciechdydymusdydymski.wordpress.com/
przez Michaela Hudsona
Ten artykuł jest oparty na rozdziale 1 Zimnej wojny 2.0. Geopolityczna ekonomia kapitalizmu finansowego a kapitalizm przemysłowy (Drezno, ISLET: w prasie; chińskie tłumaczenie 2021). © 2020. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Marks i wielu jego mniej radykalnych współczesnych reformatorów postrzegali historyczną rolę kapitalizmu przemysłowego jako oczyszczenie spuścizny feudalizmu - właścicieli ziemskich, bankierów i monopoliści wyrywających rentę ekonomiczną bez wytwarzania realnej wartości. Ale ten ruch reform nie powiódł się. Obecnie sektor finansów, ubezpieczeń i nieruchomości (FIRE) odzyskał kontrolę nad rządem, tworząc gospodarki neo-rentierów.
Cel tego postindustrialnego kapitalizmu finansowego jest przeciwny do celu kapitalizmu przemysłowego znanego XIX-wiecznym ekonomistom: poszukuje bogactwa przede wszystkim poprzez wydobywanie renty ekonomicznej, a nie poprzez tworzenie kapitału przemysłowego. Faworyzowanie podatkowe w przypadku nieruchomości, prywatyzacja wydobycia ropy naftowej i minerałów, monopole bankowe i infrastrukturalne zwiększają koszty utrzymania i prowadzenia działalności. W coraz większym stopniu siła robocza jest wykorzystywana przez zadłużenie bankowe, zadłużenie studentów, zadłużenie z tytułu kart kredytowych, podczas gdy ceny mieszkań i inne ceny kredytów są zawyżane, pozostawiając mniej dochodów do wydania na towary i usługi, ponieważ gospodarki cierpią z powodu deflacji zadłużenia.
Dzisiejsza nowa zimna wojna to walka o umiędzynarodowienie tego kapitalizmu rentierów poprzez globalną prywatyzację i finansjalizację transportu, edukacji, opieki zdrowotnej, więzień i policji, poczty i komunikacji oraz innych sektorów, które wcześniej pozostawały w domenie publicznej europejskich i amerykańskich gospodarek tak, aby utrzymać ich koszty na niskim poziomie i zminimalizować ich strukturę kosztów.
W gospodarkach zachodnich takie prywatyzacje odwróciły pęd kapitalizmu przemysłowego do minimalizowania niepotrzebnych społecznie kosztów produkcji i dystrybucji. Oprócz monopolistycznych cen usług prywatyzowanych, menedżerowie finansowi kanibalizują przemysł poprzez lewarowanie długu i wysokie wypłaty dywidend w celu podwyższenia cen akcji.
* * *
Dzisiejsze gospodarki neo-rentierów zdobywają bogactwo głównie poprzez poszukiwanie renty, podczas gdy finansjalizacja kapitalizuje nieruchomości i dzierżawę monopolistyczną w pożyczki bankowe, akcje i obligacje. Dźwignia zadłużenia w celu podniesienia cen i wygenerowania zysków kapitałowych z kredytu dla tego „wirtualnego bogactwa” jest napędzana przez luzowanie ilościowe banku centralnego od 2009 roku.
Inżynieria finansowa zastępuje inżynierię przemysłową. Ponad 90 procent ostatnich dochodów korporacji w USA zostało przeznaczone na podniesienie cen akcji spółek poprzez wypłatę dywidendy akcjonariuszom lub wydatki na programy odkupu akcji. Wiele firm pożycza nawet swoje akcje, podnosząc stosunek zadłużenia do kapitału własnego.
Gospodarstwa domowe i przemysł stają się coraz bardziej zadłużone, z powodu czynszu i obsługi zadłużenia dla sektora finansów, ubezpieczeń i nieruchomości (FIRE). Ten narzut rentierów pozostawia mniej dochodów z pensji i zysków dostępnych do wydania na towary i usługi, kończąc 75-letnią ekspansję Stanów Zjednoczonych i Europy od zakończenia II wojny światowej w 1945 roku.
Ta dynamika rentierów jest przeciwieństwem tego, co Marks opisał jako prawa ruchu kapitalizmu przemysłowego. Niemiecka bankowość rzeczywiście finansowała przemysł ciężki pod rządami Bismarcka, we współpracy z Bankiem Rzeszy i wojskiem. Ale gdzie indziej pożyczki bankowe rzadko sfinansowały nowe materialne środki produkcji. To, co zapowiadało się na demokratyczną i ostatecznie socjalistyczną dynamikę, powróciło do feudalizmu i peonage'u długów, a klasa finansowa odgrywa dziś rolę, jaką klasa właścicieli ziemskich odgrywała w czasach post-średniowiecznych.
Kapitalizm przemysłowy, który Marks opisał w tomie I Kapitału, jest demontowany. Widział, że historycznym przeznaczeniem kapitalizmu jest uwolnienie gospodarek od spuścizny feudalizmu: dziedziczna klasa watażków narzucająca dopłatę za ziemię i lichwiarska bankowość. Uważał, że wraz z ewolucją kapitalizmu przemysłowego w kierunku bardziej oświeconego zarządzania, a nawet socjalizmu, zastąpi on drapieżne „lichwiarskie” finanse, odcinając niepotrzebne ekonomicznie i społecznie dochody rentierów, dzierżawę ziemi i odsetki finansowe oraz związane z nimi opłaty za nieproduktywny kredyt. Adam Smith, David Ricardo, John Stuart Mill, Joseph Proudhon i ich koledzy klasyczni ekonomiści przeanalizowali te zjawiska,Marks podsumował swoją dyskusję w tomach II i III Kapitału i swoich równoległych teoriach wyceny dodatkowej z rentą ekonomiczną i matematyką procentu składanego, co powoduje, że dług rośnie wykładniczo w tempie wyższym niż reszta gospodarki.
Jednak Marks poświęcił I tom Kapitału najbardziej oczywistej charakterystyce kapitalizmu przemysłowego: pędowi do osiągania zysków poprzez inwestowanie w środki produkcji zatrudniające pracę najemną do produkcji dóbr i usług sprzedawanych po cenie przekraczającej wynagrodzenie za pracę. Analizując wartość dodatkową, dostosowując stopy zysku w celu uwzględnienia nakładów na zakłady, sprzęt i materiały („organiczny skład kapitału”), Marks opisał przepływ okrężny, w którym kapitalistyczni pracodawcy płacą wynagrodzenia swoim pracownikom i inwestują zyski w maszyny i urządzenia. z nadwyżką nie wypłaconą pracownikom.
Kapitalizm finansowy osłabił ten podstawowy obieg między pracą a kapitałem przemysłowym. Znaczna część środkowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych zamienia się w pas rdzy. Zamiast ewolucji sektora finansowego w celu finansowania inwestycji kapitałowych w produkcję, przemysł jest finansjalizowany. Osiąganie korzyści finansowych, głównie dzięki dźwigni finansowej, znacznie przewyższa osiąganie zysków dzięki zatrudnianiu pracowników do produkcji towarów i usług.
Kapitalizm za czasów Marksa wciąż zawierał wiele pozostałości po feudalizmie, w szczególności dziedziczną klasę właścicieli ziemskich utrzymującą się z dzierżaw ziemi, z których większość była wydawana bezproduktywnie na służbę i luksusy, a nie na zysk. Te czynsze były oparte na podatku. Dwadzieścia lat po podboju Normanów Wilhelm Zdobywca nakazał w 1086 r. Sporządzenie Księgi Domesday, aby obliczyć dochód, który można było uzyskać jako podatki z angielskiej ziemi, którą przejął on i jego towarzysze. W wyniku apodyktycznych żądań fiskalnych króla Jana, bunt baronów (1215-17) i ich Magna Carta umożliwiły czołowym watażkom uzyskanie dużej części tego czynszu dla siebie. Marks wyjaśnił, że kapitalizm przemysłowy był politycznie radykalny, starając się uwolnić od ciężaru konieczności wspierania tej uprzywilejowanej klasy właścicieli ziemskich,uzyskiwanie dochodu bez podstawy wartości kosztów lub własnego przedsiębiorstwa.
Przemysłowcy starali się zdobyć rynki, obniżając koszty poniżej kosztów swoich konkurentów. Cel ten wymagał uwolnienia całej gospodarki od „faux frais” produkcji, społecznie niepotrzebnych opłat wbudowanych w koszty utrzymania i prowadzenia działalności. Klasyczną rentę ekonomiczną zdefiniowano jako nadwyżkę ceny powyżej wewnętrznej wartości kosztu, przy czym ta ostatnia ostatecznie sprowadza się do kosztów pracy. Pracę produkcyjną zdefiniowano jako pracę zatrudnioną w celu wypracowania zysku, w przeciwieństwie do służących i najemników (woźniców, lokajów, kucharzy itp.), Na których właściciele ziemscy wydawali większość swojego czynszu.
Paradygmatyczną formą renty ekonomicznej była renta gruntowa płacona dziedzicznej arystokracji europejskiej. Jak wyjaśnił John Stuart Mill, właściciele domów zbierali czynsze (i rosnące ceny ziemi) „we śnie”. Ricardo wskazał (w rozdziale 2 swoich Zasad ekonomii politycznej i opodatkowania z 1817 r.) Pokrewną formę renty różnicowej w rencie zasobów naturalnych, wynikającej ze zdolności kopalń z wysokiej jakości rudami do sprzedawania ich taniej wydobycia minerałów po cenach. ustawione przez kosztowne miny. Wreszcie, istniał monopolistyczny czynsz płacony właścicielom w wąskich gardłach w gospodarce, gdzie mogli oni uzyskiwać czynsze bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów. Takie czynsze logicznie obejmowały odsetki finansowe, opłaty i kary.
Marks postrzegał kapitalistyczny ideał jako uwolnienie gospodarek od klasy właścicieli ziemskich, która kontrolowała Izbę Lordów w Wielkiej Brytanii i podobnych wyższych izb rządowych w innych krajach. Ten cel wymagał reformy politycznej parlamentu w Wielkiej Brytanii, ostatecznie zastąpienia Izby Lordów Izbą Gmin, aby uniemożliwić właścicielom ochronę ich szczególnych interesów kosztem brytyjskiej gospodarki przemysłowej. Pierwsza wielka bitwa w tej walce z interesami ziemskimi została wygrana w 1846 r. Wraz z uchyleniem ustaw zbożowych. Walka o ograniczenie władzy właściciela nad rządem zakończyła się kryzysem konstytucyjnym w latach 1909-10, kiedy Lordowie odrzucili podatek gruntowy nałożony przez Izbę Gmin. Kryzys został rozwiązany przez orzeczenie, że Lordowie już nigdy nie mogą odrzucić ustawy o dochodach uchwalonej przez Izbę Gmin.
Dziś może wydawać się ironiczne, że brytyjski sektor bankowy całym sercem stał za pierwszą wielką walką o zminimalizowanie czynszu za ziemię. Sojusz ten pojawił się po zakończeniu wojen napoleońskich w 1815 r., Które zakończyły francuską blokadę brytyjskiego handlu morskiego i ponownie otworzyły rynek brytyjski na import zboża po niższych cenach. Brytyjscy właściciele ziemscy zażądali ochrony taryfowej na mocy przepisów dotyczących kukurydzy - aby podnieść ceny żywności, aby zwiększyć dochody, a tym samym skapitalizowaną wartość czynszu za ich posiadane grunty - ale to spowodowało, że gospodarka stała się wysokimi kosztami. Gospodarka kapitalistyczna, która odniosła sukces, musiałaby zminimalizować te koszty, aby zdobyć rynki zagraniczne, a nawet bronić własnego rynku wewnętrznego. Klasyczna idea wolnego rynku była wolna od renty ekonomicznej - od dochodów rentierów w postaci renty gruntowej.
Ten czynsz - quasi-podatek płacony spadkobiercom band watażków, które podbiły Wielką Brytanię w 1066 roku, i podobne bandy Wikingów, które podbiły inne królestwa europejskie - groziło zminimalizowaniem handlu zagranicznego. Stanowiło to zagrożenie dla klas bankowych w Europie, których głównym rynkiem było finansowanie handlu wekslami. Klasa bankowa powstała, gdy gospodarka europejska została ożywiona przez rozległą grabież monetarnych kruszców z Konstantynopola przez krzyżowców. Bankierom pozwolono na lukę, aby uniknąć chrześcijańskiego zakazu naliczania odsetek, przyjmując ich zwrot w formie agio, opłaty za transfer pieniędzy z jednej waluty do drugiej, w tym z jednego kraju do drugiego.
Nawet krajowy kredyt mógłby wykorzystać lukę „suchej wymiany”, obciążając agio transakcjami krajowymi udającymi przelew w obcej walucie, podobnie jak współczesne korporacje używają dziś „zagranicznych centrów bankowych”, aby udawać, że zarabiają w krajach unikających opodatkowania, które nie pobieraj podatku dochodowego.
Gdyby Wielka Brytania miała stać się warsztatem przemysłowym świata, przyniosłoby to ogromne korzyści klasie bankowej Ricarda. (Był jej rzecznikiem parlamentarnym; dziś powiedzielibyśmy lobbystą). Wielka Brytania cieszyłaby się międzynarodowym podziałem pracy, w ramach którego eksportowała wyroby i importowała żywność oraz surowce z innych krajów specjalizujących się w podstawowych towarach, a ich produkty przemysłowe zależały od Wielkiej Brytanii. Ale żeby tak się stało, Wielka Brytania potrzebowała niskiej ceny siły roboczej. Oznaczało to niskie koszty żywności, które były wówczas największymi pozycjami w rodzinnych budżetach pracy najemnej. A to z kolei wymagało zakończenia władzy klasy właścicieli ziemskich w celu ochrony jej „darmowego obiadu” w postaci renty gruntowej oraz wszystkich odbiorców takiego „niezarobionego dochodu”.
Trudno dziś wyobrazić sobie przemysłowców i bankierów ramię w ramię promujących demokratyczne reformy przeciwko arystokracji. Ale ten sojusz był potrzebny na początku XIX wieku. Oczywiście, demokratyczne reformy w tamtym czasie rozciągały się jedynie na pozbycie się klasy ziemianina, nie chroniąc interesu siły roboczej. Pustka demokratycznej retoryki klasy przemysłowej i bankowej ujawniła się podczas rewolucji w Europie 1848 r., Kiedy to partykularne interesy sprzeciwiły się rozszerzaniu demokracji na ogół ludności, gdy ta pomogła zakończyć ochronę czynszów przez właścicieli.
Oczywiście to socjaliści podjęli walkę polityczną po 1848 r. Marks przypomniał później korespondentowi, że pierwszym punktem Manifestu Komunistycznego było uspołecznienie renty gruntowej, ale wyśmiewał krytyków „wolnorynkowych” czynszów, którzy nie chcieli uznać, że wyzysk podobny do rentiera istniał w przemysłowym zatrudnieniu pracowników najemnych. Tak jak właściciele ziemscy otrzymywali rentę gruntową przewyższającą koszty produkcji swoich upraw (lub wynajmowania mieszkań), tak pracodawcy uzyskiwali zyski, sprzedając produkty pracy najemnej po marży. Dla Marksa to uczyniło przemysłowców częścią klasy rentierów w zasadzie, chociaż ogólny system ekonomiczny kapitalizmu przemysłowego znacznie różnił się od systemu postfeudalnych rentierów, właścicieli ziemskich i bankierów.
Na tym tle ewolucji kapitalizmu przemysłowego za czasów Marksa widać, jak bardzo optymistycznie odnosił się on do dążenia przemysłowców do zniesienia wszystkich niepotrzebnych kosztów produkcji - wszystkich opłat, które dodawały do ceny bez dodawania wartości. W tym sensie był w pełni zgodny z klasyczną koncepcją wolnego rynku, jako rynków wolnych od renty gruntowej i innych form dochodu rentierów.
Dzisiejsza ekonomia głównego nurtu odwróciła tę koncepcję. W dwudziestoleciu orwellowskim, partykularne interesy definiują dziś wolny rynek jako „wolny” dla rozprzestrzeniania się różnych form dzierżawy ziemi, nawet do tego stopnia, że dają specjalne korzyści podatkowe nieobecnym inwestycjom w nieruchomości, przemysłowi naftowemu i wydobywczemu ( renta za zasoby naturalne), a przede wszystkim do wielkich finansów (fikcja księgowa „procentu przeniesionego”, niejasny termin na krótkoterminową spekulację arbitrażową).
Dzisiejszy świat rzeczywiście uwolnił gospodarki od ciężaru dziedzicznej renty gruntowej. Prawie dwie trzecie amerykańskich rodzin posiada własne domy (chociaż odsetek posiadaczy domów spada systematycznie od czasu eksmisji Wielkiej Brytanii z Obamy, które były produktem ubocznym kryzysu hipotecznego i ratunkowych banków Obama w latach 2009-16, które obniżyły stawki dla właścicieli domów z ponad 68% do 62%). W Europie wskaźniki posiadania domów osiągnęły 80% w Skandynawii, a wysokie wskaźniki charakteryzują cały kontynent. Posiadanie domu - a także możliwość zakupu nieruchomości komercyjnych - rzeczywiście uległo demokratyzacji.
Ale został zdemokratyzowany na kredyt. Tylko w ten sposób pracownicy najemni mogą uzyskać mieszkanie, ponieważ w przeciwnym razie musieliby spędzić całe życie zawodowe, oszczędzając wystarczająco dużo, aby kupić dom. Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 r. Banki udzielały kredytów na zakup domów (oraz spekulantom na zakup nieruchomości komercyjnych), udzielając kredytu hipotecznego, który miał być spłacany w ciągu 30 lat, prawdopodobnie przez okres aktywności zawodowej młodego nabywcy domu.
Nieruchomości to zdecydowanie największy rynek sektora bankowego. Kredyty hipoteczne stanowią około 80 procent kredytów bankowych w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Odegrał niewielką rolę w 1815 roku, kiedy banki skupiały się na finansowaniu handlu i handlu międzynarodowego. Dziś możemy mówić o sektorze finansów, ubezpieczeń i nieruchomości (FIRE) jako dominującym sektorze rentierów w gospodarce. Ten sojusz bankowości z nieruchomościami sprawił, że banki stały się głównymi lobbystami chroniącymi właścicieli nieruchomości, sprzeciwiając się podatkowi od ziemi, który wydawał się być falą przyszłości w 1848 r. W obliczu rosnącego poparcia dla opodatkowania całego wzrostu cen ziemi i czynszu, aby ziemia stała się podstawą opodatkowania, zgodnie z apelem Adama Smitha, zamiast opodatkowania siły roboczej i konsumentów lub zysków. Rzeczywiście, kiedy w 1914 r. Zaczęto nakładać podatek dochodowy w USA, spadł on tylko na najbogatszego jednego procenta Amerykanów,których dochód podlegający opodatkowaniu składał się prawie w całości z majątku i roszczeń finansowych.
Miniony wiek odwrócił tę filozofię podatkową. Na poziomie krajowym, dzięki dwóm upominkom, od II wojny światowej od nieruchomości zapłacono prawie zerowy podatek dochodowy. Pierwsza to „fikcyjna amortyzacja”, czasami nazywana nadmierną amortyzacją. Właściciele mogą udawać, że ich budynki tracą na wartości, twierdząc, że ich zużycie jest fikcyjnie wysokie. (Dlatego Donald Trump powiedział, że uwielbia amortyzację). Ale zdecydowanie największą gratką jest to, że odsetki można odliczyć od podatku. Nieruchomość jest oczywiście opodatkowana lokalnie, ale zazwyczaj wynosi tylko 1% oszacowanej wyceny, co stanowi mniej niż 7 do 10% rzeczywistego czynszu za grunt. [1]
Podstawowym powodem, dla którego banki popierają protekcjonizm podatkowy dla wynajmujących, jest to, że cokolwiek zrzeknie się poborca podatkowy, może zostać zapłacone jako odsetki. Bankierzy hipoteczni otrzymują zdecydowaną większość dzierżaw gruntów w Stanach Zjednoczonych. Kiedy nieruchomość jest wystawiana na sprzedaż, a właściciele domów licytują się nawzajem, aby ją kupić, punktem równowagi jest miejsce, w którym zwycięzca jest skłonny zapłacić bankierowi pełną wartość czynszu w celu uzyskania kredytu hipotecznego. Inwestorzy komercyjni są również skłonni zapłacić cały dochód z najmu, aby uzyskać kredyt hipoteczny, ponieważ zależy im na „kapitale” - czyli wzroście ceny gruntu.
Stanowisko polityczne tak zwanych socjalistów ricardiańskich w Wielkiej Brytanii i ich odpowiedników we Francji (Proudhon i in.) Polegało na tym, że państwo miało pobierać rentę ekonomiczną ziemi jako główne źródło dochodów. Ale dzisiejsze zyski „kapitałowe” występują głównie w sektorze nieruchomości i finansów i są praktycznie wolne od podatku dla właścicieli. Właściciele nie płacą podatku od zysków kapitałowych, gdy ceny nieruchomości rosną, a nawet przy sprzedaży, jeśli wykorzystują swoje zyski na zakup innej nieruchomości. A kiedy umierają właściciele, wszystkie zobowiązania podatkowe znikają.
Przemysł naftowy i wydobywczy są również notorycznie zwolnione z podatku dochodowego od czynszów za zasoby naturalne. Przez długi czas ulga z tytułu wyczerpania pozwalała im na ulgę podatkową za sprzedaną ropę, umożliwiając im zakup nowych nieruchomości produkujących ropę (lub cokolwiek chcieli) z rzekomą stratą aktywów, zdefiniowaną jako wartość odzyskania tego, co opróżnili na zewnątrz. Oczywiście nie było żadnej straty. Ropę i minerały dostarcza natura.
Sektory te również zwalniają się z podatku od swoich zagranicznych zysków i czynszów za pomocą „wygodnych flag” zarejestrowanych w zagranicznych centrach bankowych. Ta sztuczka pozwala im twierdzić, że osiągają wszystkie zyski w Panamie, Liberii lub innych krajach, które nie pobierają podatku dochodowego lub nawet mają własną walutę, ale używają dolara amerykańskiego, aby uratować amerykańskie firmy przed jakąkolwiek walutą. ryzyko.
W przemyśle naftowym i górnictwie, podobnie jak w przypadku nieruchomości, system bankowy stał się symbiotyczny z odbiorcami czynszów, w tym firmami pobierającymi czynsz monopolistyczny. Już pod koniec XIX wieku sektor bankowy i ubezpieczeniowy został uznany za „matkę trustów”, finansując ich tworzenie w celu wydobycia czynszów monopolistycznych powyżej normalnych stóp zysku.
Te zmiany sprawiły, że wydobycie renty stało się o wiele bardziej opłacalne niż poszukiwanie zysku w przemyśle - w przeciwieństwie do tego, co klasyczni ekonomiści nalegali i oczekiwali, że będzie to najbardziej prawdopodobna trajektoria kapitalizmu. Marks spodziewał się, że logika kapitalizmu przemysłowego uwolni społeczeństwo od dziedzictwa rentierów i stworzy inwestycje w infrastrukturę publiczną, aby obniżyć koszty produkcji w całej gospodarce. Minimalizując koszty pracy, które pracodawcy musieli pokrywać, ta inwestycja publiczna stworzyłaby sieć organizacyjną, która w odpowiednim czasie (czasem wymagająca rewolucji) stała się gospodarką socjalistyczną.
Chociaż bankowość rzekomo rozwinęła się po to, by służyć handlowi zagranicznemu krajów uprzemysłowionych, stała się siłą samą w sobie osłabiającą przemysłowy kapitalizm. W terminologii marksistowskiej, zamiast finansować obieg MC-M '(pieniądze zainwestowane w kapitał, aby przynieść zysk, a tym samym jeszcze więcej pieniędzy), wysokie finanse skróciły ten proces do M-M', zarabiając pieniądze wyłącznie z pieniędzy i kredytu, bez rzeczowa inwestycja kapitałowa.
Demokratyzacja własności domów oznaczała, że mieszkania nie należały już głównie do nieobecnych właścicieli pobierających czynsz, ale do właścicieli-lokatorów. Wraz z rozprzestrzenianiem się własności domów, nowi nabywcy przybyli, aby wesprzeć dążenia rentierów do zablokowania opodatkowania gruntów - nie zdając sobie sprawy, że czynsz, który nie był opodatkowany, będzie płacony bankom jako odsetki za absorpcję czynszu za lokal płacony dotychczas nieobecnym właścicielom.
Ceny nieruchomości wzrosły w wyniku lewarowania zadłużenia. Proces ten wzbogaca inwestorów, spekulantów i ich bankierów, ale podnosi koszt mieszkania (i nieruchomości komercyjnej) dla nowych nabywców, którzy są zobowiązani do zaciągania większych długów, aby uzyskać bezpieczne mieszkanie. Koszt ten jest również przenoszony na najemców. Ostatecznie pracodawcy są zobowiązani do zapłacenia swojej sile roboczej wystarczającej kwoty, aby pokryć finansjalizowane koszty mieszkania.
Deflacja zadłużenia stała się charakterystyczną cechą dzisiejszych gospodarek od Ameryki Północnej po Europę, narzucając oszczędności, ponieważ obsługa zadłużenia pochłania rosnącą część dochodów osobistych i korporacyjnych, pozostawiając mniej do wydania na towary i usługi. 90 procent zadłużonych w gospodarce jest zmuszonych do płacenia coraz większych odsetek i opłat finansowych. Sektor przedsiębiorstw, a teraz także sektor rządowy i samorządowy, są również zobowiązane do płacenia rosnącej części swoich dochodów wierzycielom.
Inwestorzy są skłonni zapłacić większość swoich dochodów z wynajmu jako odsetki sektorowi bankowemu, ponieważ mają nadzieję sprzedać swoją nieruchomość w pewnym momencie w celu uzyskania „kapitału”. Współczesny kapitalizm finansowy koncentruje się na „całkowitych dochodach”, definiowanych jako dochód bieżący plus zyski z ceny aktywów, przede wszystkim w przypadku gruntów i nieruchomości. O ile dom lub inna nieruchomość jest warta bez względu na to, ile banki pożyczą pod zastaw, majątek jest tworzony głównie za pomocą środków finansowych, które banki pożyczają rosnącą część wartości aktywów stanowiących zabezpieczenie.
Wykres 10.4: roczne zmiany PKB i główne składniki wzrostu cen aktywów
(nominalne, mld USD)
Fakt, że wzrost cen aktywów jest w dużej mierze finansowany długiem, wyjaśnia, dlaczego wzrost gospodarczy w Stanach Zjednoczonych i Europie spowalnia, nawet gdy ceny na giełdzie i nieruchomości są zawyżane na kredyt. Rezultatem jest gospodarka zadłużona.
Zmiany wartości ziemi w gospodarce z roku na rok znacznie przewyższają zmianę PKB. Bogactwo uzyskuje się przede wszystkim poprzez zyski cen aktywów („kapitał”) w wycenie gruntów i nieruchomości, akcji, obligacji i pożyczek wierzycieli („bogactwo wirtualne”), a nie przez dochody z oszczędności (płace, zyski i czynsze). Wielkość tych zysków z tytułu cen aktywów zwykle zmniejsza zyski, dochody z wynajmu i płace.
Istnieje tendencja do wyobrażania sobie, że rosnące ceny nieruchomości, akcji i obligacji wzbogacają właścicieli domów. Ale ten wzrost cen jest napędzany kredytem bankowym. Dom lub inna nieruchomość jest warta tyle, ile bank może mu pożyczyć - a banki pożyczały coraz większą część wartości domu od 1945 r. W przypadku nieruchomości w Stanach Zjednoczonych jako całości zadłużenie przekroczyło kapitał własny o więcej niż jedną dekada teraz. Rosnące ceny nieruchomości uczyniły banki i spekulantów bogatymi, ale spowodowały ograniczenie zadłużenia właścicieli domów i nieruchomości komercyjnych.
Cała gospodarka ucierpiała. Koszty mieszkaniowe związane z zadłużeniem w Stanach Zjednoczonych są tak wysokie, że gdyby wszyscy Amerykanie otrzymali bezpłatnie swoje fizyczne dobra konsumpcyjne - żywność, odzież i tak dalej - nadal nie mogliby konkurować z pracownikami w Chinach lub większości innych krajów. To jest główny powód deindustrializacji gospodarki USA. Tak więc ta polityka „tworzenia bogactwa” przez finansjalizację podważa logikę kapitalizmu przemysłowego.
Innym powodem dezindustrializacji są rosnące koszty utrzymania wynikające z przekształcania infrastruktury publicznej w sprywatyzowane monopole. Kiedy Stany Zjednoczone i Niemcy wyprzedziły brytyjski kapitalizm przemysłowy, uznano, że głównym kluczem do przewagi przemysłowej były inwestycje publiczne w drogi, kolej i inny transport, edukację, zdrowie publiczne, komunikację i inną podstawową infrastrukturę. Simon Patten, pierwszy profesor ekonomii w pierwszej amerykańskiej szkole biznesu, Wharton School na Uniwersytecie Pensylwanii, zdefiniował infrastrukturę publiczną jako „czwarty czynnik produkcji”, obok pracy, kapitału i ziemi. Ale w przeciwieństwie do kapitału, wyjaśnił Patten, jego celem nie było osiągnięcie zysku.Miało to na celu zminimalizowanie kosztów utrzymania i prowadzenia działalności gospodarczej poprzez zapewnienie tanich podstawowych usług, aby uczynić sektor prywatny bardziej konkurencyjnym.
W przeciwieństwie do opłat wojskowych, które obciążały podatników w gospodarkach przednowoczesnych, „w społeczeństwie przemysłowym celem opodatkowania jest zwiększenie dobrobytu przemysłu” poprzez tworzenie infrastruktury w postaci kanałów i linii kolejowych, usług pocztowych i edukacji publicznej. Ta infrastruktura była „czwartym” czynnikiem produkcji. Podatki byłyby „bez obciążenia”, wyjaśnił Patten, do tego stopnia, że zostałyby zainwestowane w publiczne ulepszenia wewnętrzne, na czele z transportem, takim jak Kanał Erie. [2]
Zaletą tej inwestycji publicznej jest obniżenie kosztów zamiast pozwolić prywatyzatorom na nakładanie monopolistycznych opłat za dostęp do podstawowej infrastruktury. Rządy mogą wyceniać usługi tych naturalnych monopoli (w tym kreację kredytów, jak widzimy dzisiaj) po kosztach lub oferować je bezpłatnie, pomagając sile roboczej i jej pracodawcom zaniżać ceny usług przemysłowych w krajach, w których brakuje takiej publicznej przedsiębiorczości.
W miastach, wyjaśnił Patten, transport publiczny podnosi ceny nieruchomości (a tym samym rentę ekonomiczną) na peryferiach, ponieważ Kanał Erie przyniósł korzyści zachodnim farmom konkurującym z rolnikami z północnej części stanu Nowy Jork. . Przedłużenie londyńskiego metra wzdłuż linii Jubilee i metra Second Avenue w Nowym Jorku pokazały, że transport metrem i autobusami można finansować ze środków publicznych, opodatkując wyższą wartość czynszu powstałą w przypadku obiektów położonych wzdłuż takich tras. Płacenie za inwestycje kapitałowe z takich obciążeń podatkowych może zapewnić transport po cenach subsydiowanych, odpowiednio minimalizując strukturę kosztów gospodarki. To, co Joseph Stiglitz spopularyzował jako „prawo Henry'ego George'a”, a więc bardziej trafnie, powinno być nazywane „prawem Pattena” dotyczącym bezobciążeniowego opodatkowania. [3]
W systemie „nieobciążonego opodatkowania” zwrot z inwestycji publicznych nie przybiera formy zysku, ale ma na celu obniżenie ogólnej struktury cen w gospodarce, aby „promować ogólny dobrobyt”. Oznacza to, że rządy powinny bezpośrednio obsługiwać naturalne monopole lub przynajmniej je regulować. „Parki, kanały ściekowe i szkoły poprawiają zdrowie i inteligencję wszystkich klas producentów, a tym samym umożliwiają im tańszą produkcję i skuteczniejszą konkurencję na innych rynkach”. Patten podsumował: „Jeżeli sądy, poczta, parki, gaz i wodociągi, ulepszenia ulic, rzek i portów oraz inne roboty publiczne nie zwiększają dobrobytu społeczeństwa, nie powinny być prowadzone przez państwo”. Ale tego dobrobytu dla całej gospodarki nie osiągnięto przez traktowanie przedsiębiorstw publicznych jako tego, co dziś nazywa się centrum zysku.[4]
W pewnym sensie można to nazwać „prywatyzacją zysków i uspołecznieniem strat”. Opowiadanie się za mieszaną gospodarką zgodnie z tymi wytycznymi jest częścią logiki kapitalizmu przemysłowego dążącego do zminimalizowania kosztów produkcji i zatrudnienia w sektorze prywatnym w celu maksymalizacji zysków. Podstawowa infrastruktura społeczna to dotacja ze strony państwa.
Konserwatywny premier Wielkiej Brytanii Benjamin Disraeli (1874-80) odzwierciedlał tę zasadę: „Zdrowie ludzi jest tak naprawdę podstawą, od której zależy całe ich szczęście i wszystkie uprawnienia państwa”. [5] Był sponsorem ustawy o zdrowiu publicznym z 1875 r., Następnie ustawy o sprzedaży żywności i leków, aw następnym roku - ustawy o edukacji. Rząd zapewniłby te usługi, a nie prywatni pracodawcy lub prywatni poszukujący monopoli.
Przez sto lat inwestycje publiczne pomagały Stanom Zjednoczonym w prowadzeniu polityki gospodarki wysokich płac, zapewniając edukację, żywność i standardy zdrowotne, aby uczynić ich siłę roboczą bardziej produktywną, a tym samym móc zaniżać cenę „biednej” siły roboczej. Celem było stworzenie pozytywnego sprzężenia zwrotnego między wzrostem wynagrodzeń a wzrostem wydajności pracy.
Jest to ostry kontrast w stosunku do dzisiejszego biznesplanu kapitalizmu finansowego - obniżenia płac, a także ograniczenia długoterminowych inwestycji kapitałowych, badań i rozwoju przy prywatyzacji infrastruktury publicznej. Neoliberalny atak Ronalda Reagana w Stanach Zjednoczonych i Margaret Thatcher w Wielkiej Brytanii w latach osiemdziesiątych XX w. Został poparty żądaniami MFW, aby gospodarki zadłużone zrównoważyły swoje budżety poprzez wyprzedanie takich publicznych przedsiębiorstw i ograniczenie wydatków socjalnych. Usługi infrastrukturalne zostały sprywatyzowane jako naturalne monopole, gwałtownie podnosząc strukturę kosztów takich gospodarek, ale tworząc ogromne prowizje od gwarantowania emisji i zyski na giełdzie dla Wall Street i Londynu.
Prywatyzacja dotychczasowych monopoli publicznych stała się jednym z najbardziej lukratywnych sposobów na finansowe zdobycie bogactwa. Ale za sprywatyzowaną opiekę zdrowotną i ubezpieczenie medyczne płacą pracownicy i jej pracodawcy, a nie rząd, jak w kapitalizmie przemysłowym. W obliczu rosnących kosztów sprywatyzowanego systemu edukacji dostęp do zatrudnienia klasy średniej został sfinansowany z długu studenckiego. Te prywatyzacje nie pomogły gospodarkom stać się bardziej zamożnymi ani konkurencyjnymi. Na poziomie całej gospodarki ten biznesplan to wyścig w dół, ale taki, który przynosi korzyści finansowe bogactwu na szczycie.
Klasyczną rentę ekonomiczną definiuje się jako nadwyżkę ceny nad wewnętrzną wartością kosztu. Kapitalizacja tej renty - czy to renty gruntowej, czy też renty monopolistycznej z prywatyzacji opisanej powyżej - w obligacje, akcje i pożyczki bankowe tworzy „wirtualne bogactwo”. Wykładnicza kreacja kredytów w kapitalizmie finansowym zwiększa „wirtualne” bogactwo - finansowe papiery wartościowe i roszczenia majątkowe - poprzez zarządzanie tymi papierami wartościowymi i roszczeniami w sposób, który uczynił je wartymi więcej niż namacalne, rzeczywiste bogactwo.
Głównym sposobem na zdobycie fortuny jest uzyskanie zysków z ceny aktywów („zysków kapitałowych”) z akcji, obligacji i nieruchomości. Jednak to wykładniczo rosnące obciążenie finansowe zadłużeniem polaryzuje gospodarkę w sposób, który koncentruje własność majątku w rękach wierzycieli i właścicieli wynajmowanych nieruchomości, akcji i obligacji - wyczerpując „realną” gospodarkę, aby zapłacić sektorowi FIRE.
Ekonomia postklasyczna przedstawia sprywatyzowaną infrastrukturę, rozwój zasobów naturalnych i bankowość jako część gospodarki przemysłowej, a nie narzuconą przez klasę poszukującą renty. Ale dynamika gospodarek finansowo-kapitalistycznych nie polega na tym, że bogactwo można zdobywać głównie przez inwestowanie w przemysłowe środki produkcji i oszczędzanie zysków lub płac, ale przez zyski kapitałowe osiągane głównie z pogoni za rentą. Te zyski nie są „kapitałem” w klasycznym rozumieniu. Są to „finansowe zyski kapitałowe”, ponieważ wynikają z inflacji cen aktywów napędzanej przez lewarowanie długu.
Podwyższając ceny mieszkań i bańkę na giełdzie na kredytach, lewarowanie amerykańskiego zadłużenia, wraz z finansjryzacją i prywatyzacją podstawowej infrastruktury, sprawiło, że został on wycofany z rynków światowych. Chiny i inne niezasjancjalizowane kraje uniknęły wysokich kosztów ubezpieczenia zdrowotnego, kosztów edukacji i innych usług bezpłatnie lub po niskich kosztach, traktując je jako przedsiębiorstwo użyteczności publicznej. Zdrowie publiczne i opieka medyczna kosztują znacznie mniej za granicą, ale w Stanach Zjednoczonych są atakowane przez neoliberałów jako „medycyna uspołeczniona”, jakby finansjeryzowana opieka zdrowotna uczyniłaby gospodarkę USA bardziej wydajną i konkurencyjną. Transport również został sfinansowany i uruchomiony dla zysku, aby nie obniżyć kosztów życia i prowadzenia działalności.
Należy wywnioskować, że Ameryka nie zdecydowała się już uprzemysławiać, ale finansować swoją gospodarkę rentą ekonomiczną - rentą monopolistyczną, od technologii informatycznych, bankowości i spekulacji, pozostawiając przemysł, badania i rozwój innym krajom. Nawet gdyby Chiny i inne kraje azjatyckie nie istniały, nie ma sposobu, aby Ameryka mogła odzyskać swoje rynki eksportowe, a nawet rynek wewnętrzny, z obecnym narzutem na zadłużenie oraz sprywatyzowaną i finansjalizowaną edukacją, opieką zdrowotną, transportem i innymi podstawowymi sektorami infrastruktury.
Podstawowym problemem nie jest konkurencja ze strony Chin, ale neoliberalna finansjalizacja. Kapitalizm finansowy nie jest kapitalizmem przemysłowym. To powrót do peonage'u długu i neofeudalizmu rentierów. Bankowcy odgrywają dziś rolę, którą właściciele ziemscy odegrali w XIX wieku, zarabiając fortuny bez odpowiedniej wartości, poprzez zyski kapitałowe z nieruchomości, akcji i obligacji na kredyt, poprzez lewarowanie długu, którego koszty utrzymania zwiększają koszty utrzymania i prowadzenia działalności gospodarczej.
Dzisiejszy świat jest podzielony przez wojnę ekonomiczną o to, jaki będzie system ekonomiczny. Kapitalizm przemysłowy przegrywa walkę o finansowanie kapitalizmu, który okazuje się być jego przeciwieństwem - tak jak kapitalizm przemysłowy był przeciwieństwem postfeudalnej własności ziemskiej i drapieżnych domów bankowych.
Pod tym względem dzisiejsza Nowa Zimna Wojna jest konfliktem systemów gospodarczych. W związku z tym walczy się z dynamiką amerykańskiego kapitalizmu przemysłowego, a także Chin i innych gospodarek. W związku z tym walka ma również charakter wewnętrzny w Stanach Zjednoczonych i Europie, a także jest konfrontacyjna z Chinami i Rosją, Iranem, Kubą, Wenezuelą i ich posunięciami do zdegradowania ich gospodarek i odrzucenia Konsensusu Waszyngtońskiego i jego dyplomacji dolarowej. Jest to walka kapitału finansowego skoncentrowanego na USA, aby promować doktrynę neoliberalną, przyznającą specjalne przywileje podatkowe dochodom rentierów, nieopodatkowaną rentą gruntową, rentą za zasoby naturalne, rentą monopolistyczną i sektorem finansowym. Cel ten obejmuje prywatyzację i finansjalizację podstawowej infrastruktury, maksymalizację jej uzyskiwania rentowności ekonomicznej zamiast minimalizowania kosztów utrzymania i prowadzenia działalności.
Rezultatem jest wojna o zmianę charakteru zarówno kapitalizmu, jak i socjaldemokracji. Brytyjska Partia Pracy, europejscy socjaldemokraci i amerykańska Partia Demokratyczna - wszyscy oni wskoczyli na neoliberalną modę. Wszyscy oni są współwinni oszczędności, które rozprzestrzeniły się od Morza Śródziemnego po pas rdzy na Środkowym Zachodzie Ameryki.
Kapitalizm finansowy wyzyskuje siłę roboczą, ale poprzez sektor rentierów, co również kończy się kanibalizacją kapitału przemysłowego. Ten pęd został umiędzynarodowiony i przekształcił się w walkę z narodami, które ograniczają drapieżną dynamikę kapitału finansowego, dążącego do sprywatyzowania i zlikwidowania rządowej władzy regulacyjnej. Nowa zimna wojna to nie tylko wojna finansowa kapitalizmu przeciwko socjalizmowi i publicznej własności środków produkcji. Biorąc pod uwagę nieodłączną dynamikę kapitalizmu przemysłowego, wymagającą silnej władzy regulacyjnej i podatkowej państwa, aby powstrzymać inwazyjność kapitału finansowego, ten postindustrialny globalny konflikt toczy się między socjalizmem wyłaniającym się z kapitalizmu przemysłowego a faszyzmem, definiowanym jako reakcja rentiera w celu zmobilizowania rządu. wycofać socjaldemokrację i przywrócić kontrolę rentierów finansowych i monopolistom.
Stara zimna wojna była walką z „komunizmem”. Oprócz uwolnienia się od dzierżaw ziemi, odsetek i prywatnych zysków przemysłowych, socjalizm sprzyja walce robotników o lepsze płace i warunki pracy, lepszym inwestycjom publicznym w szkoły, opiekę zdrowotną i inną pomoc społeczną, lepsze bezpieczeństwo pracy i ubezpieczenie na wypadek bezrobocia. Wszystkie te reformy zmniejszyłyby zyski pracodawców. Niższe zyski oznaczają niższe ceny na giełdzie, a tym samym mniejsze zyski z kapitału finansowego.
Celem kapitalizmu finansowego nie jest stanie się bardziej produktywną gospodarką poprzez wytwarzanie dóbr i sprzedawanie ich po niższych kosztach niż konkurenci. To, co na pierwszy rzut oka może wydawać się międzynarodową rywalizacją gospodarczą i zazdrością między Stanami Zjednoczonymi a Chinami, jest zatem najlepiej postrzegane jako walka między systemami ekonomicznymi: kapitalizmem finansowym i cywilizacją próbującą uwolnić się od przywilejów rentierów i poddania się wierzycielom, z bardziej społeczną filozofią rządzenia, uprawnioną do kontrolowania prywatnych interesów, gdy działają samolubnie i szkodzą całemu społeczeństwu.
Wróg w tej nowej zimnej wojnie to nie tylko rząd socjalistyczny, ale sam rząd, z wyjątkiem tego, że można go poddać kontroli wielkich finansów w celu promowania neoliberalnego programu rentierów. To odwraca demokratyczną rewolucję polityczną XIX wieku, która zastąpiła Izbę Lordów i inne wyższe izby kontrolowane przez dziedziczną arystokrację bardziej reprezentatywnymi ustawodawcami. Celem jest stworzenie państwa korporacyjnego, zastępującego wybierane izby rządowe przez banki centralne - Rezerwę Federalną Stanów Zjednoczonych i Europejski Bank Centralny, przy jednoczesnej presji zewnętrznej ze strony Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego.
Rezultatem jest „głębokie państwo” wspierające kosmopolityczną oligarchię finansową. Taka jest definicja faszyzmu, odwrócenia demokratycznego rządu w celu przywrócenia kontroli rentierskiej klasie finansowej i monopolistycznej. Beneficjentem jest sektor korporacyjny, a nie siła robocza, którego niechęć jest skierowana przeciwko obcokrajowcom i wyznaczonym wrogom wewnątrz.
Z powodu braku obcego bogactwa, korporacyjne państwo w USA promuje zatrudnienie poprzez rozbudowę wojska i wydatki na infrastrukturę publiczną, z których większość jest przekazywana osobom wtajemniczonym w celu sprywatyzowania w dążących do renty monopoli i synekur. W Stanach Zjednoczonych wojsko jest prywatyzowane w celu prowadzenia walk za granicą (np. Blackwater USA / Academi), a więzienia są przekształcane w centra zysku przy użyciu niedrogiej siły roboczej skazańców.
Ironią losu jest to, że chociaż Chiny dążą do oddzielenia się od zachodniego kapitalizmu finansowego, w rzeczywistości robią to, co Stany Zjednoczone w okresie rozkwitu przemysłu pod koniec XIX i na początku XX wieku. Jako gospodarka socjalistyczna Chiny postawiły sobie za cel to, czego oczekiwano od kapitalizmu przemysłowego: uwolnienie swojej gospodarki od dochodów rentierów (własności ziemskiej i bankowości lichwiarskiej), w dużej mierze poprzez progresywną politykę podatku dochodowego, obejmującą głównie dochody rentierów.
Przede wszystkim Chiny utrzymały bankowość w domenie publicznej. Ujawnianie pieniądza i kreacji kredytów publicznie, zamiast ich prywatyzacji, jest najważniejszym krokiem w kierunku obniżenia kosztów życia i biznesu. Chinom udało się uniknąć kryzysu zadłużenia, umarzając długi zamiast zamykania zadłużonych przedsiębiorstw, które uważano za leżące w interesie publicznym. Pod tym względem to socjalistyczne Chiny osiągają taki los, jakiego początkowo oczekiwano od kapitalizmu przemysłowego na Zachodzie.
Transformacja akademickiej teorii ekonomii w czasach dzisiejszego kapitalizmu finansowego odwróciła postępowy i rzeczywiście radykalny kierunek klasycznej ekonomii politycznej, która przekształciła się w marksizm. Teoria postklasyczna przedstawia sektor finansowy i inne sektory rentierów jako nieodłączną część gospodarki przemysłowej. Dzisiejsze formaty rozliczeń dochodu narodowego i PKB są zestawiane zgodnie z tą antyklasyczną reakcją, która przedstawia sektor FIRE i jego pokrewnych sektorów dążących do renty jako dodatek do dochodu narodowego, a nie jego odliczenie. Odsetki, czynsze i ceny monopolistyczne są liczone jako „dochody” - tak jakby cały dochód był uzyskiwany jako nieodłączna część kapitalizmu przemysłowego, a nie drapieżne wydobycie jako własność ogólna i roszczenia finansowe.
Jest to przeciwieństwo klasycznej ekonomii. Kapitalizm finansowy jest dążeniem do uniknięcia tego, czego oczekiwali Marks, a nawet większość jego współczesnych, że kapitalizm przemysłowy ewoluowałby w kierunku socjalizmu, pokojowo lub w inny sposób.
Prawie każda gospodarka jest gospodarką mieszaną - publiczną i prywatną, finansową, przemysłową i poszukującą rent. W tych mieszanych gospodarkach dynamika finansowa - dług rośnie wraz z odsetkami składanymi, przywiązuje się przede wszystkim do przywilejów umożliwiających pobieranie renty, a zatem chroni je pod względem ideologicznym, politycznym i naukowym. Dynamika ta różni się od dynamiki kapitalizmu przemysłowego i rzeczywiście podcina gospodarkę przemysłową, kierując dochody z niej, aby płacić sektorowi finansowemu i jego klientom rentierów.
Jednym z wyrazów tego wrodzonego antagonizmu są ramy czasowe. Kapitalizm przemysłowy wymaga długoterminowego planowania w celu opracowania produktu, sporządzenia planu marketingowego oraz podjęcia badań i rozwoju, aby nadal podcinać konkurencję. Podstawową dynamiką jest MC-M ': kapitał (pieniądze, M) jest inwestowany w budowę fabryk i innych środków produkcji oraz zatrudnia siłę roboczą do sprzedaży swoich produktów (towary, C) z zyskiem (M').
Kapitalizm finansowy skraca to do M-M ', zarabiając pieniądze wyłącznie finansowo, pobierając odsetki i osiągając zyski kapitałowe. Finansowy sposób „tworzenia bogactwa” mierzy się wyceną nieruchomości, akcji i obligacji. Wycena ta przez długi czas opierała się na kapitalizacji przepływu ich dochodów (czynszów lub zysków) przy bieżącej stopie procentowej, ale obecnie opiera się prawie wyłącznie na zyskach kapitałowych jako głównym źródle „całkowitych zwrotów”.
Przejmując przedsiębiorstwa przemysłowe, menedżerowie finansowi koncentrują się na krótkim okresie, ponieważ ich wynagrodzenia i premie są oparte na wynikach z bieżącego roku. „Wyniki”, o których mowa, to wyniki na giełdzie. Ceny akcji w dużej mierze uniezależniły się od wielkości sprzedaży i zysków, teraz, gdy są podwyższane przez korporacje, które zazwyczaj wypłacają około 92 procent swoich dochodów w postaci dywidend i odkupu akcji. [6]
Jeszcze bardziej destruktywnie kapitał prywatny stworzył nowy proces: M-dług-M '. W jednym z ostatnich opracowań wyliczono, że: „Ponad 40% firm dokonujących wypłat pozyskuje również kapitał w tym samym roku, co powoduje, że 31% łącznej kwoty odkupu akcji i dywidend jest finansowanych zewnętrznie, głównie długiem”. [7] To spowodowało, że sektor przedsiębiorstw stał się niestabilny finansowo, zwłaszcza branża lotnicza w następstwie kryzysów COVID-19.
Matt Stoller wyjaśnia, że istota private equity polega na tym, że „inżynierowie finansowi [] gromadzą duże kwoty i pożyczają jeszcze więcej, aby kupować firmy i je ograbiać. Tego rodzaju baronowie na niepublicznym rynku kapitałowym nie są specjalistami, którzy pomagają finansować użyteczne produkty i usługi, robią transakcje z wycinkami ciastek skierowane do firm, które ich zdaniem mają władzę rynkową w zakresie podnoszenia cen, które mogą zwolnić pracowników lub sprzedać aktywa i / lub mieć jakiś rodzaj przewaga wynikająca z luki prawnej. Często niszczą podstawowy biznes. Giganci branży, od Blackstone po Apollo, to dzieci lat 80-tych, król obligacji śmieciowych i oszust Michael Milken. W gruncie rzeczy są wielkimi gangsterami ”. [8]
Private equity odegrało dużą rolę w zwiększaniu dźwigni finansowej przedsiębiorstw, zarówno poprzez ich własne działania, jak i poprzez odstraszanie dużych spółek publicznych od korzystania z długu. Jak wyjaśniły Eileen Appelbaum i Rosemary Batt, duże firmy zajmujące się wykupem, zgodnie z poradnikiem opracowanym w latach 80., przynoszą zyski z inżynierii finansowej i cięcia kosztów (mniejsze transakcje są skierowane do „bardziej rozwijających się” firm, ale te firmy private equity zapewniają, że dodają wartości, być może po prostu potrafią identyfikować obiecujące firmy i jeździć na fali wyników).
W przeciwieństwie do ich marketingu struktury opłat na niepublicznym rynku kapitałowym oznaczają, że zarabiają pieniądze nawet wtedy, gdy bankrutują firmy. Stały się tak potężne, że trudno jest uzyskać wsparcie polityczne, aby ich powstrzymać, gdy krzywdzą dużą liczbę obywateli poprzez praktyki wyzysku, takie jak rachunki za równowagę („niespodzianka”). [9]
Klasycznym opisem tej praktyki grabieży dla zysku jest artykuł George'a Akerloffa i Paula Romera z 1993 roku opisujący, jak „firmy mają motywację do bankructwa dla zysku kosztem społeczeństwa (do grabieży) zamiast do bankructwa (do hazardu po sukcesie). Bankructwo dla zysku nastąpi, jeśli zła księgowość, luźne przepisy lub niskie kary za nadużycia zachęcą właścicieli do zapłacenia sobie więcej, niż są warte ich firmy, a następnie do niewypłacalności zadłużenia ”. [10]
Fakt, że „zyski na papierze” z cen akcji mogą zostać zniweczone, gdy pojawią się burze finansowe, sprawia, że kapitalizm finansowy jest mniej odporny niż baza przemysłowa w postaci materialnych inwestycji kapitałowych, która pozostaje na miejscu. Stany Zjednoczone zamknęły swoją gospodarkę w kącie, dezindustrializując, zastępując tworzenie materialnego kapitału „wirtualnym bogactwem”, czyli roszczeniami finansowymi od dochodu i aktywami materialnymi. Od 2009 r., A zwłaszcza od kryzysu Covid w 2020 r., Jej gospodarka cierpi z powodu tak zwanego „ożywienia” w kształcie litery K. Rynki akcji i obligacji osiągnęły maksimum wszechczasów, przynosząc korzyści najbogatszym rodzinom, ale „realna” gospodarka produkcji i konsumpcji, PKB i zatrudnienia spadła w przypadku sektora nierentierowego, czyli całej gospodarki.
Jak wytłumaczyć tę rozbieżność, jeśli nie uznając, że działają różne dynamiki i prawa ruchu? Zyski majątkowe w coraz większym stopniu przybierają formę rosnącej wyceny rentierskich roszczeń finansowych i majątkowych do aktywów i dochodów gospodarki realnej, na czele z prawami do pobierania czynszu, a nie środkami produkcji.
Kapitalizm finansowy tego rodzaju może przetrwać jedynie poprzez wyciągnięcie wykładniczo rosnących zysków spoza systemu, albo poprzez kreację pieniądza banku centralnego (luzowanie ilościowe), albo przez finansjalizację zagranicznych gospodarek, prywatyzację ich w celu zastąpienia tanich usług infrastruktury publicznej monopolami żądającymi renty emisja obligacji i akcji, w dużej mierze finansowana z zysków kapitałowych w postaci pozyskania kredytu w dolarach. Problem z tym imperializmem finansowym polega na tym, że sprawia, że gospodarki przyjmujące klientów są tak drogie, jak ich USA i inni sponsorzy w światowych centrach finansowych.
Wszystkie systemy gospodarcze dążą do umiędzynarodowienia i rozszerzenia swoich rządów na cały świat. Dzisiejszą odrodzoną zimną wojnę należy rozumieć jako walkę między systemem gospodarczym świata. Kapitalizm finansowy walczy z narodami, które ograniczają jego natrętną dynamikę i sponsorowanie prywatyzacji i demontażu publicznej władzy regulacyjnej. W przeciwieństwie do kapitalizmu przemysłowego celem rentierów nie jest stanie się bardziej produktywną gospodarką poprzez wytwarzanie dóbr i sprzedawanie ich po niższych kosztach niż konkurenci. Dynamika kapitalizmu finansowego jest globalistyczna, starająca się wykorzystać organizacje międzynarodowe (MFW, NATO, Bank Światowy i zaprojektowane przez USA sankcje handlowe i inwestycyjne) do unieważnienia rządów krajowych, które nie są kontrolowane przez klasy rentierów.Celem jest przekształcenie wszystkich gospodarek w finansowo-kapitalistyczne warstwy dziedzicznych przywilejów, narzucenie polityki oszczędności pracy, aby wycisnąć dolarową nadwyżkę.
Opór kapitalizmu przemysłowego wobec tej międzynarodowej presji jest siłą rzeczy nacjonalistyczny, ponieważ potrzebuje dotacji państwowej i przepisów, aby opodatkować i regulować sektor FIRE. Ale przegrywa walkę o finansowanie kapitalizmu, który okazuje się być jego nemezisem, tak jak kapitalizm przemysłowy był nemezis postfeudalnej własności ziemskiej i drapieżnej bankowości. Kapitalizm przemysłowy wymaga dotacji państwowych i inwestycji infrastrukturalnych, a także uprawnień regulacyjnych i podatkowych do kontrolowania napływu kapitału finansowego. Wynikający z tego globalny konflikt jest między socjalizmem (naturalna ewolucja kapitalizmu przemysłowego) a pro-rentierskim faszyzmem, reakcją finansowo-kapitalistyczną przeciwko mobilizacji władzy państwowej przez socjalizm w celu zniesienia postfeudalnych interesów rentierów.
U podstaw dzisiejszej rywalizacji Stanów Zjednoczonych z Chinami leży więc zderzenie systemów gospodarczych. Prawdziwy konflikt to nie tyle „Ameryka kontra Chiny”, ale kapitalizm finansowy kontra przemysłowy „państwowy” kapitalizm / socjalizm. Chodzi o to, czy „państwo” będzie wspierać finansjalizację z korzyścią dla klasy rentierów, czy też buduje gospodarkę przemysłową i ogólny dobrobyt.
Oprócz ram czasowych, innym głównym kontrastem między kapitalizmem finansowym a kapitalizmem przemysłowym jest rola rządu. Kapitalizm przemysłowy chce, aby rząd pomógł „uspołecznić koszty” poprzez dotowanie usług infrastrukturalnych. Obniżenie kosztów utrzymania (a tym samym płacy minimalnej) pozostawia więcej zysków do sprywatyzowania. Kapitalizm finansowy chce wyrwać te przedsiębiorstwa użyteczności publicznej z domeny publicznej i uczynić z nich sprywatyzowane aktywa przynoszące rentę. To podnosi strukturę kosztów gospodarki - a tym samym samobójcze z punktu widzenia międzynarodowej konkurencji między przemysłowcami.
Właśnie dlatego najtańsze i najmniej finansjalizowane gospodarki wyprzedziły Stany Zjednoczone, na czele z Chinami. Sposób, w jaki Azja, Europa i Stany Zjednoczone zareagowały na kryzys COVID-19, podkreśla kontrast. Pandemia zmusiła szacunkowo 70 procent lokalnych restauracji do zamknięcia w obliczu poważnych zaległości czynszowych i zadłużenia. Najemcy, bezrobotni właściciele domów i inwestorzy w nieruchomości komercyjne, a także liczne sektory konsumenckie również stoją w obliczu eksmisji i bezdomności, niewypłacalności i egzekucji lub sprzedaży w trudnej sytuacji, gdy aktywność gospodarcza spada.
Mniej powszechnie zauważany jest sposób, w jaki pandemia skłoniła Rezerwę Federalną do subsydiowania polaryzacji i monopolizacji gospodarki USA, udostępniając kredyt w wysokości zaledwie ułamka 1 procenta bankom, funduszom private equity i największym korporacjom w kraju, pomagając im pożreć małe i średnie przedsiębiorstwa w trudnej sytuacji.
Przez dekadę po ratowaniu banku przez Obamę w 2009 roku, Fed opisywał swój cel jako utrzymanie płynności systemu bankowego i unikanie szkód dla obligatariuszy, akcjonariuszy i dużych deponentów. Fed wyposażył komercyjny system bankowy w siłę kredytową wystarczającą do utrzymania cen akcji i obligacji. Płynność została wprowadzona do systemu bankowego poprzez zakup rządowych papierów wartościowych, jak zwykle. Ale po ataku wirusa COVID w marcu 2020 r. Fed po raz pierwszy zaczął kupować dług korporacyjny, w tym obligacje śmieciowe. Były szef FDIC, Sheila Bair i ekonomista skarbu Lawrence Goodman, zauważa, że Rezerwa Federalna kupiła obligacje „upadłych aniołów”, którzy w czasie pandemii zatonęli w złym stanie w wyniku zaciągnięcia nadmiernie lewarowanych pożyczek w celu wypłaty dywidendy i zakupu własne udziały. [11]
Kongres rozważał ograniczenie firmom wykorzystywania wpływów z kupowanych obligacji „na nadmierne wynagrodzenie kadry kierowniczej lub dystrybucję akcjonariuszy” w czasie, gdy zatwierdzał te udogodnienia, ale nie próbował zniechęcać firm do tego. Odnotowując, że „Sysco wykorzystał pieniądze na wypłatę dywidendy swoim akcjonariuszom, jednocześnie zwalniając jedną trzecią swoich pracowników… raport komisji Izby wykazał, że firmy korzystające z udogodnień zwolniły ponad milion pracowników od marca do września”. Bair i Goodman podsumowują, że „istnieje niewiele dowodów na to, że wykup korporacyjnych długów przez Fed przyniósł korzyści społeczeństwu”. Wręcz przeciwnie: działania Fed „stworzyły kolejną niesprawiedliwą okazję dla dużych korporacji, aby stać się jeszcze większe, kupując konkurentów z kredytem dotowanym przez rząd”.
Rezultatem, jak oskarżają, jest zmiana politycznego kształtu gospodarki. „Ratowanie rynku seryjnego przez władze monetarne - najpierw system bankowy w 2008 r., A teraz cały świat biznesu pośród pandemii” były „większym zagrożeniem [zniszczenia kapitalizmu] niż Bernie Sanders”. „Bardzo niskie stopy procentowe Fed faworyzowały kapitał własny dużych firm nad ich mniejszymi odpowiednikami”, koncentrując kontrolę nad gospodarką w rękach firm z największym dostępem do takiego kredytu.
Mniejsze firmy są „głównym źródłem tworzenia miejsc pracy i innowacji”, ale nie mają dostępu do prawie darmowego kredytu, z którego korzystają banki i ich najwięksi klienci. W rezultacie sektor finansowy pozostaje matką trustów, koncentrując majątek finansowy i korporacyjny, finansując pochłanianie mniejszych firm jako gigantów, aby zmonopolizować rynek zadłużenia i ratowania.
Rezultatem tej finansowej koncentracji „duże ryby jedz małe rybki” jest współczesna wersja faszystowskiego państwa korporacyjnego. Radhika Desai nazywa to „kredytokracją”, czyli rządami instytucji kontrolujących kredyt. [12] Jest to system gospodarczy, w którym banki centralne przejmują politykę gospodarczą od wybranych organów politycznych i Skarbu Państwa, kończąc w ten sposób proces prywatyzacji kontroli obejmującej całą gospodarkę.
[1] Podaję wykresy w The Bubble and Beyond (Drezno: 2012), rozdziały 7 i 8 oraz Killing the Host (Dresden: 2015).
[2] „The Theory of Dynamic Economics”, Essays in Economic Theory wyd. Rexford Guy Tugwell (Nowy Jork: 1924), s. 96 i 98, pierwotnie w The Publications of the University of Pennsylvania, Political Economy and Public Law Series 3: 2 (cały nr 11), 1892, s. 96. Arystokratyczne rządy Europy rozwinęły swoją politykę podatkową „w czasie, gdy państwo było jedynie organizacją wojskową mającą na celu obronę społeczeństwa przed zagranicznymi wrogami lub zaspokajanie narodowych uczuć agresywnymi wojnami”. Takie państwa prowadziły „pasywną” politykę rozwoju gospodarczego, a ich filozofia podatkowa nie opierała się na efektywności ekonomicznej. Szczegóły podam w „Simon Patten on Public Infrastructure and Economic Rent Capture”, American Journal of Economics and Sociology 70 (październik 2011), s. 873-903.
[3] George opowiadał się za podatkiem gruntowym, ale jego sprzeciw wobec socjalizmu doprowadził go do odrzucenia koncepcji wartości i ceny niezbędnych do ilościowego zdefiniowania renty ekonomicznej. Jego obrona bankierów i interesów sprawiła, że jego zalecenia polityczne stały się nieskuteczne, kiedy przeniósł się do libertariańskiej prawicy politycznego spektrum, sprzeciwiając się inwestycjom rządowym, ale jedynie opodatkowując czynsz pobierany przez prywatyzatorów - odwrotność tego, czym byli Patten i jego proindustrialna szkoła ekonomistów. rzecznictwo, oparte na klasycznej teorii wartości i ceny.
[4] „Teoria ekonomii dynamicznej”, str. 98.
[5] Przemówienie z 24 czerwca 1877 r. Użył łaciny i powiedział „Sanitas, Sanitatum” i przetłumaczył to jako „Sanitacja, wszystko jest sanitacją”. To była gra słów z bardziej znanego aforyzmu: „Vanitas, vanitatum”, „Próżność, wszystko jest próżnością”.
[6] William Lazonick, „Profits Without Prosperity: Stock Buybacks Manipulate the Market and Leave Most Americans Worse Off”, Harvard Business Review, wrzesień 2014. A ostatnio Lazonick i Jang-Sup Shin, Predatory Value Extraction: How the Looting of Business Corporation stała się amerykańską normą i sposobem przywrócenia trwałego dobrobytu (Oxford: 2020).
[7] Joan Farre-Mensa, Roni Michaely, Martin Schmalz, „Financing Payouts”, Ross School of Business Paper nr 1263 (1 grudnia 2020), cytowane przez Matta Stollera, „How to Get Rich Sabotaging Nuclear Weapons Facilities”, BIG, 3 stycznia 2021 r.
[8] Matt Stoller, tamże. Zobacz także jego artykuł „Przestępczość nie powinna płacić: dlaczego dyrektorzy dużych technologii powinni stawić czoła więzieniu”, BIG, 20 grudnia 2020 r.
[9] George Akerloff i Paul Romer, „ Looting: The Economic Underworld of Bankruptcy for Profit ”,
[10] Sheila Bair i Lawrence Goodman, „Corporate Debt 'Relief' Is an Economic Dud”, Wall Street Journal, 7 stycznia 2021 r.
[11] Desai, Radhika. 2020. ” Los kapitalizmu wisi w równowadze sił międzynarodowych ”. Wymiar kanadyjski, 12 października. Zobacz także Geoffrey Gardiner, Towards True Monetarism (Dulwich: 1993) i The Evolution of Creditary Structure and Controls (London: Palgrave, 2006), a post-keynesowska grupa Gang of 8 spopularyzowała w latach 90. termin „ekonomia kredytowa”.
Zdjęcie: Mike Kienle na Unsplash
przetlumaczyla GR przez translator google
https://michael-hudson.com/2021/01/the-rentier-resurgence-and-takeover-finance-capitalism-vs-industrial-capitalism/
