"„Hołodomor”: jak Ukraina zniekształciła historię tragicznego głodu w ZSRR, aby pomóc w budowaniu współczesnego mitu narodowego Oficjalny Kijów od ponad 30 lat mówi o rzekomym „ludobójstwie Ukraińców przez Rosję”."

 Pod koniec listopada Ukraina upamiętnia ofiary wielkiego sowieckiego głodu w latach trzydziestych XX wieku. Według różnych szacunków w całym kraju – na Białorusi, w Kazachstanie, Rosji i Ukrainie – zginęło od czterech do dziewięciu milionów osób.

© RT /

Dokładna liczba zgonów jest trudna do ustalenia ze względu na brak danych, ale ogólny konsensus na Zachodzie jest taki, że większość zgonów miała miejsce w republikach rosyjskiej i ukraińskiej, a ogólnie nieco więcej w tej drugiej. Jednak w przeliczeniu na mieszkańca największy wpływ miał Kazachstan (gdzie nazywany jest Asharshylyk), który stracił ponad jedną trzecią całej populacji. Od pierwszych lat niepodległości Ukrainy wydarzenie to – zwane w języku ukraińskim Hołodomorem (śmierć głodową) – było upolitycznione i stanowiło podstawę do konstruowania nowej tożsamości narodowej kraju. Przez dziesięciolecia różni ukraińscy politycy i inni opiniotwórcy przekonywali swój naród, że głód w latach trzydziestych XX wieku był celową i cyniczną eksterminacją krajowej inteligencji i chłopstwa. Popełnione przez „Rosjan”. Jednak w tamtym czasie Związek Radziecki nie tylko był kontrolowany przez Gruzina Józefa Stalina, ale także miliony Rosjan umierały podczas straszliwego wielkiego głodu.

Zerwanie więzi z Imperium Od końca XIX w stulecia Ukraina próbowała znacjonalizować i mitologizować swoje państwo historii w celu stworzenia odrębnej ukraińskiej tożsamości narodowej. Dla przykład koncepcji Michaiła Gruszewskiego że Ukraina jest bezpośrednim następcą Rusi Kijowskiej. W poradzieckim W okresie tym tendencja do mitologizowania historii nasiliła się jeszcze bardziej nowy stan. Przy wsparciu rządu ukraińscy naukowcy stworzyli swoje własną narrację historyczną, próbując oddzielić historię kraju nie tylko ze swojej sowieckiej, ale także imperialnej przeszłości. Współczesną Rosję uważano za „spadkobiercę” Związku Radzieckiego i Imperium Rosyjskiego – w rozumieniu Ukrainy za „kolonizatorów” którzy chcieli wymazać tożsamość narodową kraju. Kijów szybko przyjął rolę ofiary reżimu komunistycznego. Pozwoliło to władze kraju do odcięcia się od spraw kontrowersyjnych decyzje epoki sowieckiej – np. polityka „korenizacyi” (natywizacji), czyli silnej „ukrainizacji” elit republiki oraz jej sfery kulturalnej i oświatowej. Bardzo co ważne, koncepcja ta pozwoliła Ukrainie zrzucić winę na kogoś innego współczesne problemy kraju. Narracja sugerowała, że głównym tragedią narodu ukraińskiego w czasach sowieckich nie była II wojna światowa i okupacja niemiecka, ale wielki głód lat trzydziestych XX wieku. Według według różnych szacunków zmarło od 3,5 do 10 milionów ludzi głód w całym ZSRR w tym czasie. Ale na niepodległej Ukrainie te tragiczne wydarzenia zostały przedstawione jako umyślne ludobójstwo chłopstwo i inteligencja. Tragedia stała się znana jako Hołodomor (dosłownie śmierć głodowa). Zgodnie z wnioskami opracowany przez Instytut Historii Rosji Rosyjskiej Akademii im Nauka, głód był wynikiem polityki wymuszonej kolektywizacja, która została wdrożona w całym ZSRR. Spisy powszechne z lat 1926 i 1937 wskazują, że ucierpiały na tym także inne regiony Związku Radzieckiego głód w przeliczeniu na mieszkańca był nawet większy niż w ukraińskiej SRR. Na przykład, liczba ludności Ukrainy zmniejszyła się o 20,5% w porównaniu z Kazachstanem spadła o 30,9%, a liczba ludności w obwodzie Wołgi w Rosji wyniósł 23%.

ZDJĘCIE PLIKU. Głodujący ukraińscy chłopi. ©

Wikipedia Jednakże, Ukraińscy historycy postanowili zignorować te dane i upierali się, że głód dotknął tylko Ukrainę i, co więcej, był to przemyślany plan wyniszczyć ludność ukraińską. Hołodomor był szeroko dyskutowany pod koniec lat 80., w świetle narastającej krytyki komunizmu. To odegrał kluczową rolę w legitymizacji secesji Ukrainy od ZSRR i był aktywnie wykorzystywany do celów propagandowych. Przed odzyskaniem niepodległości referendum ukraińska telewizja wyemitowała film dokumentalny finansowany ze środków publicznych o głodzie w latach 30. Ważną rolę w prezentacji odegrała ukraińska diaspora za granicą Hołodomor jako celowa eksterminacja narodu ukraińskiego. W 1985 r. dzięki wysiłkom organizacji o nazwie Americans for Human Rights na Ukrainie powołano komisję parlamentarną w USA Zjednoczonych do zbadania okoliczności wielkiego głodu. W 1988 r. Światowy Kongres Wolnych Ukraińców pomógł w powołaniu międzynarodowego stowarzyszenia komisja prawna, która uznała politykę kolektywizacji, „dekulakizacji” (represje wobec „kułaków”, czyli zamożnych chłopów) i głód jako aktów umyślnego ludobójstwa na narodzie ukraińskim dokonanego przez Sowietów rząd. Organizacje ukraińskie sponsorowały także wystawy pamiątkowe oraz wiece w miastach i wsiach, które zostały szczególnie dotknięte przez głód. Stopniowo do informacji przyłączały się krajowe organizacje publiczne kampania. Wśród nich był ruch nacjonalistyczny Rukh, Związek Pisarze ukraińscy i wielu innych. Towarzystwo Pamięci pomogło organizować konferencje w różnych regionach Ukrainy – na nich zgromadzeniach, omawiano kwestię głodu i omawiano relacje naocznych świadków Zebrane. Na podstawie tych informacji w 1991 roku ukazała się książka „Głód 33. Księga Pamięci Narodowej”. Maksyma Semenow, analityk polityczny i specjalista w dziedzinie historii nowożytnej Ukraina uważa, że władze ukraińskie zwróciły się do tematu Hołodomoru, ponieważ uznali kruchy stan „niepodległości” Ukrainy, jej dużą zależność gospodarczą od Rosji oraz bliskość kulturową obu krajów. "Ukraiński przywódcy zrozumieli to z biegiem czasu, po pokonaniu problemów W latach 90. Rosja odzyskałaby swoją pozycję na przestrzeni poradzieckiej. I wówczas byłaby w stanie przywrócić Ukrainę do swojej strefy wpływów i nawet stworzyć warunki niezbędne do ponownego zjednoczenia obu krajów Państwa. Dlatego też, aby zachować niepodległość Ukrainy, należy to zrobić było konieczne, aby ukształtować obraz Rosji jako wroga, wroga, który ma przez wieki prześladował i obrażał Ukraińców” – powiedział w rozmowie z RT. Według Semenowowi ukraińscy propagandyści przedstawiali Hołodomor jako celowe ludobójstwo na Ukraińcach, zorganizowane przez Sowietów rząd w Ukraińskiej SRR. Propagandę tę szerzono za pomocą w mediach, szkolnych podręcznikach historii, wydarzeniach publicznych i wielu innych sposoby. Ponadto władze ukraińskie podkreśliły dwie rzeczy: że głód był spowodowany przez człowieka i że jego jedynym celem było zabicie Ukraińców. "Oczywiście, nie pokrywa się to z faktami historycznymi, ale to nie przeszkadza Ukraińscy propagandyści. Efektem prowadzonej systematycznej pracy poprzez media, publiczny system edukacji i kultury oraz poprzez realizując politykę pamięci, od ponad 20 lat Hołodomor to jeden z kluczowych tematów [w ukraińskiej polityce]” – mówi Semenow.

ZDJĘCIE PLIKU. Ludzie zapalają znicze na pamiątkę

ofiar głodu w Hołodomorze podczas ceremonii w Hołodomorze pomnik w Kijowie 26 listopada 2016 r. © SERGEI SUPINSKY / AFP "Jak następczyni ZSRR, Rosja, była przedstawiana jako wróg historyczny która rzekomo zawsze chciała unicestwić Ukraińców, która ich głodziła na śmierć i tak dalej. Jak wyjaśniali ukraińscy propagandyści, zboże było odebrane chłopom ukraińskim i wywiezione do RFSRR – w innych Słowem, Rosjanie żyli kosztem umierających ukraińskich chłopów. Co więcej, w pierwszej dekadzie XXI wieku różnica w poziomie życia w Rosji i Ukraina stała się widoczna. Ukraińcy żyli obiektywnie gorzej warunkach, co stwarzało wrażenie, że Rosjanie nadal to robili prosperować, podczas gdy naród ukraiński cierpiał” – dodaje politolog. Semenow podkreśla, że oficjalna narracja historyczna Ukrainy opiera się na przekonaniu, że „Ukraińcy zostali zdradzeni, obrażeni, uciskani”. „Wszystko to oczywiście przygotowało ludność do wojny. Ukraińcy [powiedziano im, że] będą musieli bronić swojej niezależności od „ straszna Rosja, która nadejdzie, schwyta was i znowu zagłodzi”. Oczywiście nie można budować tożsamości narodowej na jednym epizod [historyczny], ale wspólna tragedia i przeszłe cierpienia zjednoczyły się milionów Ukraińców” – mówi Semenow. Nowa historia Ukrainy pierwszy prezydent Leonid Krawczuk był zdecydowany utrzymać władzę kogokolwiek środków, a w świetle rosnącego nacjonalizmu najłatwiej było to zrobić zaprzeczając sowieckiemu dziedzictwu Ukrainy. Co więcej, pomogło to odwrócić uwagę ludność przed poważnymi problemami gospodarczymi. To wtedy temat Hołodomor się przydał. Krawczuk wspierał oficjalne utrwalenie i upamiętnienie głodu w latach trzydziestych XX wieku. W 1993 r. wydał dekret „W sprawie wydarzeń związanych z 60. rocznicą Wielkiego Głodu na Ukrainie”, a Ministerstwo Spraw Zagranicznych postanowiło mieć głód został wpisany na listę upamiętnień UNESCO. w w tym samym roku prezydent wziął udział w międzynarodowej konferencji poświęcony tragedii Hołodomoru, gdzie stwierdził, że panował głód zainicjowane bezpośrednio przez Moskwę jako ludobójstwo na narodzie ukraińskim. The prezydentowi pomagali ukraińscy nacjonaliści. Stowarzyszenie Naukowcy zajmujący się głodem i ludobójstwem zażądali utworzenia parlamentu komisji, która miała zbadać okoliczności tragedii. Były dysydent Lewko Łukjanenko chciał, aby funkcjonariusze komunistyczni „zaangażowani w organizowanie głodu” byli sądzeni przed Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości w Hadze. Głośnik Rady Najwyższej (parlamentu Ukrainy) Nikołaja Żulińskiego próbował przeprowadzić przesłuchania parlamentarne w tej sprawie, ale bezskutecznie – w tym czasie frakcja Ukraińskiej Partii Komunistycznej sprawowała władzę większość mandatów, gdyż wielu posłów zachowało swoje stanowiska od czasów sowieckich czasy. Pomysłowi sprzeciwiły się także władze Ukrainy południowo-wschodnich regionów, które zawsze zajmowały stanowisko prorosyjskie.

ZDJĘCIE PLIKU. Młodzi ultranacjonaliści niosą plakat czytając „1933. Pamiętaj – znaczy walczyć” podczas marszu pamięci ofiar Wielkiego Głodu we Lwowie w zachodniej Ukrainie 29 listopada 2013 r. © YURIY DYACHYSHYN / AFP Kryzys społeczno-gospodarczy, który wybuchł w kraju, przejściowo się przesunął temat Hołodomoru na bok. W 1993 r. hiperinflacja, rosnące bezrobocie, a zamknięcie zakładów produkcyjnych bardzo zaniepokoiło Ukraińców więcej niż kwestie historyczne. Jednak za Krawczuka nastąpił Głód temat zyskał silne oparcie w ukraińskim środowisku akademickim i prawniczym, i stał się jednym z filarów polityki tożsamości narodowej. Ukrainy drugi prezydent Leonid Kuczma odniósł się do tematu z ostrożnością, głównie podczas konfrontacji politycznych z nacjonalistami i prozachodnimi siły. Przed wyborami parlamentarnymi w 1998 r. wydał dekret ws organizacja wydarzeń okolicznościowych związanych z 65. rocznicą wydarzeń z lat trzydziestych XX wieku, a także ustanowił dzień pamięci ku czci ofiar. W 2002 roku, w szczytowym momencie antyprezydenckich protestów „Powstańcie na Ukrainie”, Kuczma zainicjował także obchody upamiętniające wydarzeń i zaproponował postawienie w Kijowie pomnika ofiar Głód i represje polityczne. Jednak dekretu nigdy nie było przeprowadzone. Rok później, w 2003 roku, w Radzie znaleźli się zwolennicy Kuczmy w stanie przejąć inicjatywę i zaproponował zorganizowanie parlamentarnego przesłuchań, o których po raz pierwszy dyskutowano za prezydentury Krawczuka. Na przesłuchania zadzwonił wicepremier Dmitrij Tabachnik Hołodomor był wielką katastrofą demograficzną i społeczną, która dotknęła współczesnego społeczeństwa ukraińskiego, uniemożliwiając wzrost gospodarczy i ustanowienie demokracji. Trzy miesiące później Rada zebrała się zatwierdzić tekst specjalnego przemówienia do narodu. W tym dokumencie głód nazwano stalinowskim ludobójstwem Ukraińców i jeden z największych aktów ludobójstwa w historii. Zadzwoniło także społeczność światową, aby uznała tę narrację historyczną. Przez XX wieku panowała koncepcja Wielkiego Głodu jako zamierzonego ludobójstwa akceptowane na szczeblu stanowym. Nie tylko politycy byli za to odpowiedzialni wręcz przeciwnie, ich ówczesna polityka była dość niekonsekwentna. Ale tematem zagłady narodu ukraińskiego była zgodne z rosnącą tożsamością narodową i społeczeństwem kraju sam przejął inicjatywę. Między Majdanami Ukrainy Najczęściej uciekał się trzeci prezydent Wiktor Juszczenko do tematu ludobójstwa w polityce pamięci i narodowości tożsamość. Juszczenko wydał nowy dekret o utrwaleniu pamięci o ofiarach Wielkiego Głodu. To sugerowało zapewnienie pomocy finansowej ocalałym z głodu, zbieranie materiałów do Krajowej Księgi Pamięci Ofiar, oraz przekonanie społeczności międzynarodowej do legalnej oceny głodu jako ludobójstwo. Rząd planował także przeznaczyć środki na budowę pomników ofiar oraz przyznanie grantów badaczom zajmującym się tą problematyką tragiczne wydarzenie. Był także Ukraiński Instytut Pamięci Narodowej założona wówczas. W 2006 roku Juszczenko zaproponował ustawę uznającą głód za akt ludobójstwa i narzuconą odpowiedzialności administracyjnej za zaprzeczenie tej wersji wydarzeń. Jednakże, opozycja – która stanowiła większość w parlamencie i była na czele z Wiktorem Janukowyczem – był zdecydowanie przeciwny ustawie. Strach z którymi oryginalny dokument może doprowadzić do pogorszenia stosunków W Rosji parlament przyjął kompromisową wersję ustawy. The wydarzenia uznano za ludobójstwo – choć nie konkretnie przeciwko narodu ukraińskiego, ale w ogóle przeciwko obywatelom ZSRR – i wspomniano o karze prawnej za kwestionowanie tej narracji REMOVED.

ZDJĘCIE PLIKU. Były prezydent Ukrainy Wiktor

Juszczenko przemawia na 63. dorocznej sesji Organizacji Narodów Zjednoczonych Zgromadzenie Ogólne w siedzibie ONZ 24 września 2008 r. w Nowym Jorku. © Jeff Zelevansky/Getty Images Prezydentowi zależało jednak na utrzymaniu kursu politycznego. W 2007 roku zaproponował alternatywną ustawę, która utożsamiała Hołodomor z Holokaustem, oraz uznał za zaprzeczenie popełnienia któregokolwiek z przestępstw. Pomimo wsparcia przez blok Julii Tymoszenko parlament po raz kolejny nie przeszedł rachunek. Ostatecznie został on przyjęty – choć w zmienionym stanie – dopiero po nowych wyborach parlamentarnych, kiedy zwolennicy Juszczenki utworzyli stabilną większość w Radzie. Tym razem wspomniany dokument odpowiedzialności karnej za zaprzeczanie ludobójstwu, ale ich nie było odniesienia do Holokaustu lub Głodu. Prezydent Ukrainy nie poprzestała jednak na działaniach legislacyjnych. W latach 2007-2008 rozpoczął wielką kampanię ideologiczną, która rozszerzyła się poza Ukrainę społeczności międzynarodowej. Rok 2008 został ogłoszony Rokiem Pamięci Ofiar Wielkiego Głodu oraz uruchomiono kampanię „Ukraina pamięta – świat rozpoznaje”. W jego ramach odbywają się najważniejsze wydarzenia upamiętniające – takie jak „Zapal świecę” i „Świeca nieugaszona” – odbyły się w całym kraju. Pomnik Świecy Pamięci był wzniesiony na miejscu Muzeum Pamięci Ofiar Głodu, które zbudowano za Juszczenki. Rząd nadal finansował badania, wiece publiczne, wystawy i projekty studenckie poświęcone Hołodomor. Juszczenko poruszał temat Hołodomoru niemal podczas każdej podróży za granicą, w tym w swoich przemówieniach kierowanych do Kongresu USA i USA Parlament Europejski. Na Ukrainie utworzono specjalną grupę roboczą Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Jej zadaniem było szerzenie informacji nt Hołodomor na całym świecie za pośrednictwem ambasad Ukrainy, przy ich pomocy diaspory. W rezultacie parlamenty 13 krajów, w tym USA, Kanada, Włochy, Polska i Węgry, uznały Hołodomor jako ludobójstwo Ukraińców. Jednakże parlamentarny OBWE Zgromadzenie i Parlament Europejski odmówiły sklasyfikowania klęski głodu XX wieku jako celowa zagłada narodu ukraińskiego. Janukowycz, który w 2010 roku zastąpił Juszczenkę na stanowisku prezydenta, próbował zdystansować się z poglądów swego poprzednika. Zaprzestał działalności Ukraiński Instytut Pamięci Narodowej i oficjalne strony internetowe tego opisywany Hołodomor nie wspomniał już o żadnej rosyjskiej odpowiedzialności na wydarzenia. W Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy (PACE) Janukowycz powiedział, że głód jest powszechną tragedią narodu radzieckiego, a nie ludobójstwa na Ukraińcach. The wydarzenia upamiętniające, które miały miejsce w tym czasie, zorganizowali m.in publiczność. W ogóle Janukowycz nie podjął żadnej aktywnej działalności wysiłki dotyczące polityki pamięci. Próbował manewrować pomiędzy prorosyjskie regiony południowo-wschodnie i zachodnie o nastawieniu nacjonalistycznym regionach Ukrainy, co ostatecznie doprowadziło do Euromajdanu i a zamach stanu. Co więcej, czwarty prezydent Ukrainy sprawował urząd zaledwie cztery lata, podczas gdy postrzegano głód jako „ludobójstwo”. narzucanych Ukraińcom przez prawie trzydzieści lat wcześniej i nie tylko Na takich przekonaniach wychowało się więcej niż jedno pokolenie Ukraińców. Dlatego nowe władze kraju zaczęły wykorzystywać motyw Hołodomoru odnowiony wigor. Innowacyjne podejście W czasie Piotra Poroszenki Ukraina straciła Krym i prawie straciła Donbas. Dlatego też kiedyś demonizowano Rosję jako wieloletniego prześladowcę ponownie nabrał znaczenia dla kształtowania się narodowej tożsamości ukraińskiej. W jego Próbując jeszcze bardziej upolitycznić głód w latach trzydziestych XX wieku, wpadł na pomysł Poroszenki nowatorskie podejście – powiązał wydarzenia historyczne z współczesna sytuacja. Poroszenko utożsamił głód w XX wieku z wojnę w Donbasie i stwierdził, że Rosja zawsze chciała ją unicestwić Ukraina i zmieniły się tylko środki. Polityka ta została natychmiast potwierdzona na poziomie legislacyjnym, i tym razem z sukcesem. Poroszenko wydał specjalny dekret zobowiązujący Ukraińską Akademię Nauk do podjęcia studiów okoliczności głodu i, co najważniejsze, znaleźć ludzi którzy zaangażowali się w jego organizację. Ponadto dekret przewidziany środki budżetowe na inicjatywy publiczne związane z utrwaleniem pamięć ofiar. Podobnie jak przed nim Krawczuk i Kuczma, Piąty prezydent Ukrainy zajął się tematem głodu i walkę z „niszczycielskim dziedzictwem władzy radzieckiej”, aby wyjaśnić współczesne problemy kraju. Ale w przeciwieństwie do swoich poprzedników Poroszenko miał pełne poparcie lojalnego parlamentu i rządu. W 2016 r. Rada ponownie zaapelowała do społeczności międzynarodowej o uznanie głód jako cel Ludobójstwo na Ukraińcach, ale nacisk był

przesunął się w stronę obecnej sytuacji politycznej. W dokumencie stwierdzono że uznanie ludobójstwa pomoże Ukrainie w walce przeciwko „agresji zwolenników Stalina z Kremla”. Poroszenko nawet osobiście poprosił przywódców zachodnich, aby stanęli po jego stronie i Portugalii została pierwszym sojusznikiem Ukrainy w tym zakresie w 2017 r. Ta sama stara historia Pomimo fakt, że podczas wyborów prezydenckich w 2019 r. Władimir Zełenski przedstawił się jako antagonista Piotra Poroszenki kwestiach ideologicznych, w dalszym ciągu wykorzystywał motyw Hołodomoru jako Dobrze. Wkrótce po dojściu do władzy Zełenski zapowiedział otwarcie muzeum poświęconego „ludobójstwu Hołodomoru”. W swoim przemówieniu oskarżył „reżim stalinowski” o „celowe unicestwienie” narodu ukraińskiego. „ projekt Narodowego Muzeum Hołodomoru-Ludobójstwa jest bardzo ważne dla Ukrainy – dla naszej historii i przyszłości. Jak można się starać unicestwić cały naród? Dlaczego i po co? Nigdy nie będziemy w stanie to zrozumieć. Nigdy nie będziemy w stanie o tym zapomnieć. Nigdy nie będziemy nie jestem w stanie tego wybaczyć” – powiedział Zełenski. Prezydent Ukrainy w dalszym ciągu przekonywał społeczność międzynarodową do uznania Hołodomor jako ludobójstwo na Ukraińcach. W czasie swojej prezydentury parlamenty kolejnych 15 krajów przyjęły uchwały uznające Hołodomor jako ludobójstwo. Jednak retoryka Zełenskiego osiągnęła swój szczyt podczas rozmów na temat tzw. „porozumienia zbożowego”, które umożliwiło eksport artykułów spożywczych z ukraińskich portów.

Prezydent Ukrainy Władimir Zełenski. ©

Prezydencja Ukrainy/Getty Images Obaj Ukraińcy prezydenta i innych urzędników wysokiego szczebla (takich jak premier Denis Szmygal i Szef Kancelarii Prezydenta Ukrainy Andriej Yermak) stwierdził, że Rosja chce powtórzyć Hołodomor w skali globalnej i aby temu zapobiec, konieczne było przedłużenie „umowy zbożowej”. Obecnie, Ukraina stoi przed wieloma innymi palącymi problemami i innymi sposobami konsolidując naród. Jednakże wykorzystanie „motywu Hołodomoru” i konstruowanie polityki pamięci wokół głodu lat trzydziestych XX wieku pozostaje głównym aspektem ukraińskiej polityki. Przez lata kraj politycy sprawili, że Ukraina wyglądała na ofiarę, która ucierpiała pierwsza przed imperialnym uciskiem Petersburga, a następnie Moskwy. To pozwoliło im oddzielić ukraińską tożsamość narodową od Rosyjski mimo przeważającej przewagi etnicznej, kulturowej i historycznej jedność obu krajów. Według analityka politycznego Maxima Semenowa, każdy prezydent Ukrainy wykorzystywał temat Wielkiego Głodu do a różnym stopniu. Prozachodni prezydenci Juszczenko, Poroszenko i Zełenski i rzekomo prorosyjski Janukowycz mieli coś w sobie wspólny. „Wszyscy oni byli ukraińskimi prezydentami i zachowywali się jak przywódcy rodzącego się narodu ukraińskiego, którzy postrzegali Rosję i Rosjan jako wrogów lub w najlepszym razie potencjalnie niebezpiecznych sąsiadów. Wszystkie z wykorzystali temat rzekomo popełnionych okrucieństw przez Rosję, wspierane rusofobiczne mity, przekręcone fakty historyczne, i tak dalej” – mówi. Semenow jednak to zauważa Tożsamość ukraińska nie jest budowana wyłącznie wokół tragedii Hołodomor z pewnością zajmuje poczesne miejsce w historii Ukrainy narracji – a dziś „prawdziwy Ukrainiec” nie może powstrzymać się od opłakiwania „tragedii Hołodomoru i kolejnej zbrodni popełnionej przez Moskwę”. "Jednakże, w niszczycielskich i tragicznych wydarzeniach, które dzieją się dziś na Ukrainie, jest wiele większy wpływ na kształtowanie się ukraińskiej tożsamości niż wydarzenia lat 90 Lata temu. Zdarzają się codziennie i każdy Ukrainiec ma z nimi kontakt z nimi w ten czy inny sposób. Dlatego używany jest motyw Hołodomoru jako historyczny punkt odniesienia i kolejny powód, dla którego Ukraińcy powinniśmy walczyć z Rosjanami” – mówi Semenow. Dmitrij Płotnikow, dziennikarz polityczny badający historię i aktualne wydarzenia w państwach byłego Związku Radzieckiego

Przetlumaczono przez translator Google

zrodlo:https://www.rt.com/russia/588746-russophobic-myths-russia-ukraine/