Dr Klaus Schwab lub: Jak CFR nauczył mnie przestać się martwić i kochać bombę
Światowe Forum Ekonomiczne nie było po prostu pomysłem Klausa Schwaba, ale w rzeczywistości narodziło się z finansowanego przez CIA programu harvardzkiego kierowanego przez Henry'ego Kissingera i popychanego do skutku przez Johna Kennetha Galbraitha i "prawdziwego" doktora Strangelove'a, Hermana Kahna. To niesamowita historia prawdziwych mężczyzn, którzy zwerbowali Klausa Schwaba, który pomógł mu stworzyć Światowe Forum Ekonomiczne i który nauczył go przestać się martwić i pokochać bombę.
AUTOR: JOHNNY VEDMORE
Nieograniczony Hangout
Zapisana historia Światowego Forum Ekonomicznego została stworzona tak, aby wyglądała tak, jakby organizacja była tworem ściśle europejskim, ale tak nie jest. W rzeczywistości Klaus Schwab miał elitarny amerykański zespół polityczny pracujący w cieniu, który pomógł mu w stworzeniu europejskiej organizacji globalistycznej. Jeśli masz przyzwoitą wiedzę na temat historii Klausa Schwaba, będziesz wiedział, że uczęszczał na Harvard w 1960 roku, gdzie spotkał ówczesnego profesora Henry'ego A. Kissingera, człowieka, z którym Schwab nawiązałby przyjaźń na całe życie. Ale, podobnie jak w przypadku większości informacji z annałów książek historycznych Światowego Forum Ekonomicznego, to, co ci powiedziano, nie jest pełną historią. W rzeczywistości Kissinger zwerbował Schwaba na międzynarodowe seminarium na Harvardzie, które zostało sfinansowane przez amerykańską Centralną Agencję Wywiadowczą. Chociaż finansowanie to zostało ujawnione w roku, w którym Klaus Schwab opuścił Harvard, związek pozostał w dużej mierze niezauważony - do tej pory.
Moje badania wskazują, że Światowe Forum Ekonomiczne nie jest tworem europejskim. W rzeczywistości jest to raczej operacja, która emanuje z wielkich polityków polityki publicznej epok Kennedy'ego, Johnsona i Nixona w amerykańskiej polityce; wszyscy mieli powiązania z Radą Stosunków Zagranicznych i powiązanym z nią Ruchem "Okrągłego Stołu", z rolą wspierającą odgrywaną przez Centralną Agencję Wywiadowczą.
Było trzech niezwykle potężnych i wpływowych ludzi, wśród nich Kissinger, którzy poprowadzili Klausa Schwaba do ostatecznego celu, jakim była całkowita globalna dominacja w amerykańskim imperium poprzez tworzenie polityki społecznej i gospodarczej. Ponadto dwóch z nich było w centrum produkcji zawsze obecnego zagrożenia globalną wojną termojądrową. Badając tych ludzi w szerszym kontekście geopolityki tego okresu, pokażę, jak ich ścieżki krzyżowały się i łączyły w latach 1960., jak rekrutowali Klausa Schwaba poprzez program finansowany przez CIA i jak byli prawdziwą siłą napędową powstania Światowego Forum Ekonomicznego.
Henry A. Kissinger
Heinz Alfred Kissinger urodził się w Bawarii w Niemczech 27 maja 1923 roku jako syn Pauli i Louisa Kissingerów. Rodzina była jedną z wielu żydowskich rodzin uciekających przed prześladowaniami w Niemczech, aby przybyć do Ameryki w 1938 roku. Kissinger zmienił imię na Henry w wieku 15 lat, kiedy przybył do Ameryki w drodze krótkiej emigracji do Londynu. Jego rodzina początkowo osiedliła się na Górnym Manhattanie, a młody Henry Kissinger uczęszczał do George Washington High School. W 1942 roku Kissinger zapisał się do City College of New York, ale na początku 1943 roku został powołany do armii amerykańskiej. 19 czerwca 1943 roku Kissinger został naturalizowanym obywatelem USA. Wkrótce został przydzielony do 84 Dywizji Piechoty, gdzie został zwerbowany przez legendarnego Fritza Kraemera do pracy w jednostce wywiadu wojskowego dywizji. Kraemer walczył u boku Kissingera podczas bitwy o Ardeny, a później stał się niezwykle wpływowy w amerykańskiej polityce w okresie powojennym, wpływając na przyszłych polityków, takich jak Donald Rumsfeld. Henry Kissinger opisał Kraemera jako "największy pojedynczy wpływ na moje lata formacyjne", w artykule New Yorkera zatytułowanym The Myth of Henry Kissinger, napisanym w 2020 roku.
Autor tego artykułu, Thomas Meaney, opisuje Kraemera jako:
"Nietzscheański fajerwerk do tego stopnia, że sam się parodiował – nosił monokl w swoim dobrym oku, aby jego słabe oko pracowało ciężej – Kraemer twierdził, że spędził późne lata weimarskie walcząc zarówno z komunistami, jak i nazistowskimi brązowymi koszulami na ulicach. Miał doktoraty z nauk politycznych i prawa międzynarodowego, a także kontynuował obiecującą karierę w Lidze Narodów, zanim uciekł do USA w 1939 roku. Ostrzegł Kissingera, aby nie naśladował "sprytnych" intelektualistów i ich bezkrwawych analiz kosztów i korzyści. Wierząc, że Kissinger jest "muzycznie dostrojony do historii", powiedział mu: "Tylko jeśli nie będziesz 'kalkulował', naprawdę będziesz miał wolność, która odróżnia cię od małych ludzi".
Podczas II wojny światowej, gdy Kissinger służył w amerykańskim Korpusie Kontrwywiadu, został awansowany do stopnia sierżanta i służył w Rezerwie Wywiadu Wojskowego przez wiele lat po ogłoszeniu pokoju. W tym okresie Kissinger przejął dowodzenie nad zespołem polującym na gestapo i innych nazistowskich urzędników, którzy zostali określeni jako "sabotażyści". Po wojnie, w 1946 roku, Kissinger został przeniesiony do nauczania w Europejskiej Szkole Wywiadu Dowodzenia, na stanowisku, na którym kontynuował pracę jako cywil po oficjalnym odejściu z armii.
W 1950 roku Kissinger ukończył Harvard z dyplomem z nauk politycznych, gdzie studiował pod kierunkiem Williama Yandell Elliotta, który ostatecznie był doradcą politycznym sześciu prezydentów USA, a także mentorem między innymi Zbigniewa Brzezińskiego i Pierre'a Trudeau. Yandell Elliott, wraz z wieloma swoimi uczniami gwiazdami, służył jako kluczowy łącznik między amerykańskim establishmentem bezpieczeństwa narodowego a brytyjskim ruchem "Okrągłego Stołu", ucieleśnionym przez organizacje takie jak Chatham House w Wielkiej Brytanii i Council on Foreign Relations w Stanach Zjednoczonych. Będą również dążyć do narzucenia globalnych struktur władzy podzielanych przez wielki biznes, elity polityczne i środowisko akademickie. Kissinger kontynuował studia na Harvardzie, zdobywając tytuł magistra i doktora na prestiżowym uniwersytecie, ale już próbował wykuć ścieżkę kariery w wywiadzie, podobno szukając rekrutacji jako szpieg FBI w tym okresie.
W 1951 roku Kissinger został zatrudniony jako konsultant w Biurze Badań Operacyjnych Armii, gdzie został przeszkolony w różnych formach wojny psychologicznej. Ta świadomość psyops znalazła odzwierciedlenie w jego pracy doktorskiej w tym okresie. Jego praca nad Kongresem Wiedeńskim i jego konsekwencjami przywoływała broń termojądrową jako gambit otwierający, co również sprawiło, że nudne dzieło stało się nieco bardziej interesujące. W 1954 roku Kissinger miał nadzieję zostać młodszym profesorem na Harvardzie, ale zamiast tego dziekan Harvardu w tym czasie, McGeorge Bundy – inny uczeń Williama Yandella Elliotta, zarekomendował Kissingera do Rady Stosunków Zagranicznych (CFR). W CFR Kissinger zacząłby zarządzać grupą badawczą zajmującą się bronią jądrową. W latach 1956-1958 Kissinger został również dyrektorem studiów specjalnych w Rockefeller Brothers Fund (David Rockefeller był wiceprezesem CFR w tym okresie), a także kierował wieloma panelami w celu opracowania raportów na temat obrony narodowej, które zyskałyby międzynarodową uwagę. W 1957 roku Kissinger przypieczętował swoje miejsce jako wiodąca postać establishmentu w wojnie termojądrowej po opublikowaniu Nuclear Weapons and Foreign Policy, książki opublikowanej dla Council on Foreign Relations przez Harper & Brothers.
W grudniu 1966 r. zastępca sekretarza stanu ds. europejskich, John M. Leddy, ogłosił utworzenie 22-osobowego panelu doradców, aby pomóc w "kształtowaniu polityki europejskiej". Pięciu najwybitniejszych aktorów tego panelu doradców to: Henry A Kissinger reprezentujący Harvard, Robert Osgood z Washington Center of Foreign Policy Research (finansowany przez Forda, Rockefellera i Carnegie money), Melvin Conant z Rockefeller's Standard Oil, Warner R Schilling z Columbia University i Raymond Vernon który był również z Harvardu. Pozostałe osoby w panelu obejmowały czterech członków Rady Stosunków Zagranicznych, Sheparda Stone'a z Fundacji Forda, a reszta była mieszanką przedstawicieli wiodących amerykańskich uniwersytetów. Utworzenie tego panelu można uznać za wmurowanie przysłowiowego kamienia węgielnego oznaczającego zamiar amerykańskiego oddziału establishmentu "Okrągłego Stołu" stworzenia organizacji takiej jak Światowe Forum Ekonomiczne, w której anglo-amerykańscy imperialiści kształtowaliby europejską politykę według własnego uznania.
Powojenna Europa znajdowała się na istotnym etapie rozwoju, a potężne Imperium Amerykańskie zaczynało dostrzegać możliwości w odrodzeniu Europy i wyłaniającej się tożsamości jej młodszego pokolenia. Pod koniec grudnia 1966 roku Kissinger był jednym z dwudziestu dziewięciu "amerykańskich autorytetów w sprawie Niemiec", które podpisały oświadczenie stwierdzające, że "ostatnie wybory państwowe w Niemczech Zachodnich nie wskazują na odrodzenie nazizmu". Dokument, również podpisany przez Dwighta Eisenhowera, miał sygnalizować, że Europa zaczyna od nowa i miał zacząć odkładać horror europejskich wojen w przeszłość. W stworzenie wspomnianego dokumentu zaangażowane były osoby, które już wcześniej wywierały zewnętrzny wpływ na politykę europejską z zagranicy. Warto zauważyć, że jednym z podpisów obok Kissingera i Eisenhowera był prof. Hans J Morgenthau, który również reprezentował wówczas Radę Stosunków Zagranicznych. Morgenthau napisał słynny artykuł zatytułowany Scientific Man versus Power Politics i argumentował przeciwko "nadmiernemu poleganiu na nauce i technologii jako rozwiązaniach problemów politycznych i społecznych".
W lutym 1967 roku Henry Kissinger zaatakował kształtowanie polityki europejskiej jako przyczynę stulecia wojen i zawirowań politycznych na kontynencie. W artykule zatytułowanym Fuller Investigation, wydrukowanym w New York Times, Kissinger stwierdził, że dzieło Raymonda Arona, Peace and War. Teoria stosunków międzynarodowych rozwiązała niektóre z tych problemów.
W tym artykule Kissinger napisałby:
"W Stanach Zjednoczonych styl narodowy jest pragmatyczny; tradycja do II wojny światowej była w dużej mierze izolacjonistyczna; podejście do pokoju i wojny było absolutne i legalistyczne. Amerykańskie pisma na temat polityki zagranicznej generalnie dzielą się na trzy kategorie: analizy konkretnych przypadków lub epizodów historycznych, nawoływania uzasadniające lub sprzeciwiające się większemu udziałowi w sprawach międzynarodowych oraz badania prawnych podstaw porządku światowego.
Było jasne, że prof. Henry A Kissinger zidentyfikował amerykańskie zaangażowanie w tworzenie polityki europejskiej jako kluczowe dla przyszłego pokoju i stabilności na świecie. W tym czasie Kissinger pracował na Uniwersytecie Harvarda w Cambridge w stanie Massachusetts. Tutaj przyszły założyciel Światowego Forum Ekonomicznego, młody Klaus Schwab, wpadłby w oko Henry'emu A Kissingerowi.
Kissinger był dyrektorem wykonawczym międzynarodowego seminarium, o którym Schwab często wspomina, wspominając czas spędzony na Harvardzie. 16 kwietnia 1967 roku poinformowano, że różne programy Harvardu otrzymywały fundusze od Centralnej Agencji Wywiadowczej (CIA). Obejmowało to 135 000 dolarów finansowania Międzynarodowego Seminarium Henry'ego Kissingera, finansowanie, o którym Kissinger twierdził, że nie wiedział, że pochodzi z amerykańskiej agencji wywiadowczej. Zaangażowanie CIA w finansowanie międzynarodowego seminarium Kissingera zostało ujawnione w raporcie Humphreya Doermanna, asystenta Franklina L Forda, który był dziekanem Wydziału Sztuki i Nauki. Raport Humphreya Doermananna, napisany w 1967 r., koncentrował się tylko na finansowaniu CIA w latach 1961-1966, ale międzynarodowe seminarium Kissingera, które otrzymało najwięcej funduszy ze wszystkich finansowanych przez CIA programów Harvardu, nadal będzie trwało do 1967 r. Klaus Schwab przybył na Harvard w 1965 roku.
15 kwietnia 1967 roku Harvard Crimson opublikował artykuł, nie przypisany żadnemu autorowi, dotyczący raportu Doermanna, który stwierdzał: "Nie było żadnych zobowiązań związanych z pomocą, więc rząd nie mógł bezpośrednio wpływać na badania ani uniemożliwiać publikacji ich wyników". Lekceważący artykuł, zatytułowany CIA Financial Links, nonszalancko kończy się stwierdzeniem: "W każdym razie, gdyby uniwersytet odmówił przyjęcia grantów badawczych CIA, mroczna agencja nie miałaby problemów z przekazywaniem swoich ofert przez inny agrecy". (agrecy jest grą słów oznaczającą formę inteligencji).
Dowody wskazują na to, że Klaus Schwab został zwerbowany przez Kissingera do kręgu imperialistów "Okrągłego Stołu" poprzez finansowany przez CIA program na Uniwersytecie Harvarda. Ponadto rok, w którym ukończył studia, byłby również rokiem, w którym ujawniono, że był to program finansowany przez CIA. To finansowane przez CIA seminarium przedstawiłoby Schwabowi niezwykle dobrze powiązanych amerykańskich decydentów, którzy pomogliby mu stworzyć to, co stanie się najpotężniejszym europejskim instytutem polityki publicznej, Światowym Forum Ekonomicznym.
Do 1969 roku Kissinger będzie zasiadał jako szef Amerykańskiej Rady Bezpieczeństwa Narodowego, której urzędujący prezydent, Richard Nixon, "zwiększy znaczenie" podczas swojej administracji. Kissinger był asystentem prezydenta ds. bezpieczeństwa narodowego od 2 grudnia 1968 do 3 listopada 1975, a od 22 września 1973 pełnił jednocześnie funkcję sekretarza stanu Richarda Nixona. Kissinger zdominowałby tworzenie amerykańskiej polityki zagranicznej w epoce Nixona, a system, który wniósłby do Rady Bezpieczeństwa Narodowego, starałby się połączyć cechy systemów wcześniej wdrożonych przez Eisenhowera i Johnsona.
Henry Kissinger, który był jedną z osób wytwarzających napięcia między mocarstwami termojądrowymi w ciągu ostatnich dwóch dekad, miał teraz działać jako "rozjemca" w okresie Nixona. Skupiłby się na europejskim impasie i starałby się złagodzić napięcia między Zachodem a Rosją. Negocjował rozmowy w sprawie ograniczenia zbrojeń strategicznych (zakończone traktatem SALT I) i traktat antybalistyczny. Kissinger próbował zmienić swoją nazwę na zaufanego męża stanu i dyplomatę.
W drugiej kadencji administracji prezydenta Richarda Nixona ich uwaga zwróci się na relacje z Europą Zachodnią. Richard Nixon opisał rok 1973 jako "Rok Europy". Stany Zjednoczone skupiłyby się na wspieraniu państw Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG), które stały się rywalami gospodarczymi USA na początku lat 1970. Kissinger zrozumiał koncepcję "Roku Europy" i przeforsował program, nie tylko reform gospodarczych, ale także argumentował za wzmocnieniem i ożywieniem tego, co uważał za "rozkładającą się siłę", Organizację Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO). Przez cały ten okres Kissinger promował również globalne zarządzanie.
Wiele lat później Henry Kissinger wygłosił przemówienie otwierające konferencję Światowego Forum Ekonomicznego w 1980 r., mówiąc elitom w Davos: "Po raz pierwszy w historii polityka zagraniczna jest prawdziwie globalna".
John K. Galbraith
John Kenneth Galbraith (często określany jako Ken Galbraith) był kanadyjsko-amerykańskim ekonomistą, dyplomatą, decydentem publicznym i intelektualistą z Harvardu. Jego wpływ na amerykańską historię jest niezwykły, a konsekwencje jego działań pod koniec lat 1960. są nadal odczuwalne na całym świecie. We wrześniu 1934 roku Galbraith początkowo dołączył do wydziału na Uniwersytecie Harvarda jako instruktor z pensją w wysokości 2 400 USD rocznie. W 1935 roku został mianowany nauczycielem w John Winthrop House (powszechnie znanym jako Winthrop House), który jest jednym z dwunastu domów studenckich na Uniwersytecie Harvarda. W tym samym roku jednym z jego pierwszych uczniów był Joseph P. Kennedy Jr, a John F. Kennedy przybył dwa lata później, w 1937 roku. Wkrótce potem kanadyjski Galbraith został naturalizowany jako obywatel USA 14 września 1937 roku. Trzy dni później poślubił swoją partnerkę, Catherine Merriam Atwater, kobietę, która kilka lat wcześniej studiowała na Uniwersytecie w Monachium. Tam mieszkała w tym samym pokoju-akademiku co Unity Mitford, której chłopakiem był Adolf Hitler. Po ślubie Galbraith dużo podróżował po Europie Wschodniej, Skandynawii, Włoszech, Francji, ale także w Niemczech. Galbraith miał spędzić rok jako pracownik naukowy na Uniwersytecie w Cambridge pod kierunkiem słynnego ekonomisty Johna Maynarda Keynesa, ale nagły atak serca Keynesa sprawił, że nowa żona Galbraitha przekonała go do studiowania w Niemczech. Latem 1938 roku Galbraith studiował niemiecką politykę lądową pod rządami Hitlera.
W następnym roku Galbraith znalazł się w udziale w tym, co wówczas nazywano "aferą Walsha-Sweezy'ego" – skandalem narodowym w USA z udziałem dwóch radykalnych instruktorów, którzy zostali zwolnieni z Harvardu. Związki Galbraitha z tą sprawą spowodowałyby, że jego nominacja na Harvard nie zostałaby odnowiona.
Galbraith został zdegradowany do pracy w Princeton, gdzie wkrótce potem przyjął zaproszenie od National Resource Planning Board do udziału w panelu przeglądowym w sprawie wydatków i programów zatrudnienia New Deal. To właśnie w tym projekcie po raz pierwszy spotkał Franklina D. Roosevelta. W 1940 roku, gdy Francja padła ofiarą sił nazistowskich, Galbraith dołączył do personelu Komitetu Doradczego Obrony Narodowej, na prośbę doradcy ekonomicznego Roosevelta, Lauchlina Curry'ego. Chociaż komitet ten został szybko rozwiązany, Galbraith wkrótce został powołany do Biura Administracji Cen (OPA), kierując działem odpowiedzialnym za kontrolę cen. Został zwolniony z OPA 31 maja 1943 roku. Szczęście Magazyn próbował już polować na Galbraitha już od 1941 roku i wkrótce zgarnął go, aby dołączyć do ich personelu jako pisarz.
Największa zmiana w centrum uwagi Galbraitha nastąpiła w 1945 roku, dzień po śmierci Roosevelta. Galbraith opuścił Nowy Jork i udał się do Waszyngtonu, gdzie został wysłany do Londynu, aby objąć stanowisko dyrektora dywizji United States Strategic Bombing Survey, którego zadaniem była ocena ogólnych skutków ekonomicznych bombardowań wojennych. Zanim dotarł do Flensburga, Niemcy formalnie poddały się siłom alianckim, a początkowe zadanie Galbraitha uległo zmianie. Towarzyszył George'owi Ballowi i brał udział w przesłuchaniu Alberta Speera. W tym jednym posunięciu Galbraith z doradcy politycznego zajmującego się statystykami i prognozami dotyczącymi cen stał się współprzesłuchującym wysokiej rangi nazistowskiego zbrodniarza wojennego. Speer zajmował różne ważne stanowiska podczas wojny, w tym jako minister uzbrojenia i produkcji wojennej Rzeszy, jeden z kluczowych ludzi stojących za organizacją, utrzymaniem i uzbrojeniem każdej części nazistowskiego Wermachtu.
Wkrótce potem Galbraith został wysłany do Hiroszimy i Nagasaki, aby ocenić skutki bombardowania. W styczniu 1946 roku John Kenneth Galbraith był zaangażowany w jeden z decydujących momentów amerykańskiej historii gospodarczej. Brał udział w spotkaniach Amerykańskiego Stowarzyszenia Ekonomicznego w Cleveland, gdzie wraz z Edwardem Chamberlinem z Harvardu i Clarence'em Ayresem z Teksasu debatował z Frankiem Knightem i innymi czołowymi zwolennikami klasycznej ekonomii. Wydarzenie to oznaczało wyjście keynesowskiej ekonomii, która zdominowała powojenną Amerykę.
W lutym 1946 roku Galbraith wrócił do Waszyngtonu, gdzie został mianowany dyrektorem Biura Polityki Bezpieczeństwa Gospodarczego. To tutaj, we wrześniu 1946 roku, Galbraith otrzymał zadanie zredagowania przemówienia dla sekretarza stanu, Williama Byrnesa, nakreślającego amerykańską politykę wobec niemieckiej odbudowy, demokratyzacji i ewentualnego przyjęcia do Organizacji Narodów Zjednoczonych. Galbraith, który sprzeciwiał się grupie polityków określanych wówczas jako "Zimni Wojownicy", zrezygnował ze stanowiska w październiku 1946 roku, wracając do magazynu Fortune. W tym samym roku został również odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności. W 1947 roku Galbraith był współzałożycielem organizacji Americans for Democratic Action, wraz z innymi, w tym Eleanor Roosevelt, Arthurem Schlesingerem Jr. i Ronaldem Reaganem. W 1948 roku Galbraith powrócił na Harvard jako wykładowca leśnictwa rolniczego i polityki użytkowania gruntów. Wkrótce potem został mianowany profesorem na Harvardzie.
W 1957 roku Galbraith zaczął nawiązywać bliższe relacje ze swoim byłym studentem Johnem F. Kennedym, który był wówczas młodszym senatorem z Massachusetts. W następnym roku JFK publicznie ogłosił Galbraitha "Phileas Fogg świata akademickiego" po otrzymaniu kopii książki Galbraitha, Podróż do Polski i Jugosławii, gdzie przyjrzał się bliżej planowaniu socjalistycznemu. W 1958 roku Galbraith opublikował "The Affluent Society" z uznaniem krytyków, gdzie ukuł terminy takie jak "konwencjonalna mądrość" i "efekt zależności". Mniej więcej w tym czasie Galbraith objąłkatedrę ekonomii Paula M. Warburga na Harvardzie. Jest to ta sama pozycja, którą zajmowałby, gdy po raz pierwszy został przedstawiony młodemu Klausowi Schwabowi.
W 1960 roku John Kenneth Galbraith został doradcą ekonomicznym kampanii Kennedy'ego. Po tym, jak Kennedy został wybrany na prezydenta, Galbraith zaczął obsadzać nową administrację, znaną z tego, że był człowiekiem, który zarekomendował Roberta S. McNamarę na sekretarza obrony. W 1961 roku Kennedy mianował Galbraitha ambasadorem w Indiach, a później w tym samym roku Galbraith udał się do Wietnamu, na prośbę prezydenta, aby wydać drugą opinię na temat raportu Taylora-Rostowa. Za radą Galbraitha Kennedy zaczął wycofywać wojska z Wietnamu.
W 1963 roku Galbraith wrócił do Stanów Zjednoczonych, odrzucając propozycję Kennedy'ego objęcia stanowiska ambasadora w Moskwie, aby powrócić na Harvard. W dniu, w którym Kennedy został zamordowany, Galbraith był w Nowym Jorku z wydawcą Washington Post, Katharine Graham. Galbraith pojedzie prosto do Waszyngtonu i będzie człowiekiem, który opracował oryginalną wersję przemówienia nowego prezydenta na wspólnej sesji Kongresu. Rok po zabójstwie JFK, Galbraith wrócił na Harvard, aby rozwinąć słynny i bardzo popularny kurs nauk społecznych, którego będzie nauczał przez następną dekadę. Nadal zachowałby swoją pozycję doradcy prezydenta Johnsona, ale resztę roku spędziłby pisząc swoje ostatnie czasopisma akademickie wyłącznie z zakresu ekonomii.
Do 1965 roku Galbraith stawał się coraz głośniejszy w swoim sprzeciwie wobec wojny w Wietnamie, pisząc przemówienia i listy do prezydenta. Ten rozdźwięk utrzymywał się między Galbraithem a Johnsonem, a Galbraith w końcu objął prezydenturę Americans for Democratic Action i rozpoczął narodową kampanię przeciwko wojnie w Wietnamie zatytułowaną "Negocjacje teraz!" W 1967 roku rozdźwięk między Galbraithem a Johnsonem pogłębił się dopiero wtedy, gdy senator Eugene McCarthy został przekonany przez Galbraitha do startu przeciwko Johnsonowi w nadchodzących prawyborach. Robert F. Kennedy również miał nadzieję zwerbować Galbraitha do własnej kampanii, ale chociaż Galbraith nawiązał bliską więź z nieżyjącym już JFK, nie był tak zainteresowany charakterystycznym stylem Roberta F. Kennedy'ego.
Pod koniec 1960 roku John K. Galbraith i Henry A. Kissinger byli uważani za dwóch czołowych wykładowców, autorów i pedagogów w Ameryce. Obaj byli również dziadkami na Harvardzie, Galbraith jako profesor ekonomii Paula M. Warburga i Kissinger jako profesor rządu, a obaj mężczyźni skupili się na tworzeniu polityki zagranicznej zarówno dla Ameryki, jak i wyłaniającej się nowej Europy. 20 marca 1968 roku ogłoszono, że Kissinger i Galbraith będą pierwszymi prelegentami wiosennej sesji tak zwanej "serii Mandeville Lectures", która miała się odbyć na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego. Przemówienie Galbraitha nosiłoby tytuł "Foreign Policy: The Cool Dissent", podczas gdy przemówienie Kissingera nosiło tytuł "America and Europe: A New Relationship".
Kissinger przedstawił Klausa Schwaba Johnowi Kennethowi Galbraithowi na Harvardzie, a gdy lata 1960. dobiegły końca, Galbraith pomógł Schwabowi urzeczywistnić Światowe Forum Ekonomiczne. Galbraith poleci do Europy wraz z Hermanem Kahnem, aby pomóc Schwabowi przekonać europejskie elity do poparcia projektu. Na pierwszym European Management Symposium/Forum (oryginalna nazwa/s WEF) Głównym mówcą będzie John Kenneth Galbraith.
Herman Kahn
Herman Kahn urodził się w Bayonne w stanie New Jersey 15 lutego 1922 roku jako syn Yetty i Abrahama Kahnów. Wychowywał się w Bronksie z żydowskim wychowaniem, ale później stał się ateistą w swoich wierzeniach. W latach 1950. Khan pisał różne raporty w Hudson Institute na temat koncepcji i praktyczności odstraszania nuklearnego, które następnie stało się oficjalną polityką wojskową. Opracowywał również sprawozdania na oficjalne przesłuchania, takie jak Podkomisja ds. Promieniowania. To właśnie w pierwotnej histerii najwcześniejszych lat zimnej wojny Kahn otrzymał intelektualną, a niektórzy mogą powiedzieć etyczną i moralną przestrzeń do "myślenia nie do pomyślenia". Khan zastosowałby teorię gier – badanie matematycznych modeli strategicznych interakcji między racjonalnymi agentami – do potencjalnych scenariuszy i wyników gry wojennej dotyczących wojny termojądrowej.
W 1960 roku Kahn opublikował książkę The Nature and Feasibility of War and Deterrence, w której badał ryzyko i późniejszy wpływ wojny termojądrowej. Rand Corporation podsumowuje rodzaje środków odstraszających omawianych w pracy Kahna jako: odstraszanie bezpośredniego ataku, stosowanie strategicznych gróźb w celu odstraszenia wroga od angażowania się w bardzo prowokacyjne działania inne niż bezpośredni atak na Stany Zjednoczone, i wreszcie, działania, które są odstraszane, ponieważ potencjalny agresor obawia się, że obrońca lub inni podejmą ograniczone działania, wojskowy lub niemilitarny, aby agresja stała się nieopłacalna.
W następnym roku Princeton University Press po raz pierwszy opublikował przełomową pracę Hermana Kahna, On Thermonuclear War. Ta książka miałaby ogromny wpływ na bliższą i dalszą przyszłość globalnej polityki i skłoniłaby polityków amerykańskiego establishmentu do stworzenia polityki zagranicznej specjalnie zaprojektowanej w celu przeciwdziałania potencjalnemu najgorszemu scenariuszowi termojądrowemu. Po opublikowaniu przerażającej pracy Kahna, izraelsko-amerykański socjolog i "komunitarianin", Amitai Etzioni, powiedział: "Kahn robi dla broni nuklearnej to, co zwolennicy wolnej miłości zrobili dla seksu: mówi szczerze o czynach, o których inni szepczą za zamkniętymi drzwiami".
Złożone teorie Khana były często błędnie parafrazowane, a większość jego prac była niemożliwa do podsumowania w jednym lub dwóch zdaniach, co jest emblematyczne dla jego pomysłów dotyczących wojny termojądrowej. Zespół badawczy Kahna badał wiele różnych scenariuszy, stale ewoluujący, dynamiczny, wielobiegunowy świat i wiele niewiadomych.
Wojna termojądrowa wywarła natychmiastowy i trwały wpływ nie tylko na geopolitykę, ale także na kulturę, wyrażoną w ciągu kilku lat przez bardzo znany film. W 1964 roku ukazał się klasyk Stanleya Kubricka, Dr Strangelove, i od momentu jego wydania Khan był określany jako prawdziwy Dr. Strangelove. Zapytany o porównanie, Khan powiedział Newsweekowi: "Kubrick jest moim przyjacielem. Powiedział mi, że dr Strangelove nie powinien być mną. Ale inni zwróciliby uwagę na wiele podobieństw między klasyczną postacią Stanleya Kubricka a prawdziwym życiem Hermana Kahna.
W eseju napisanym dla Rady Stosunków Zagranicznych w lipcu 1966 roku, zatytułowanym Nasze alternatywy w Europie, Kahn stwierdza:
"Istniejąca polityka USA była generalnie ukierunkowana na polityczną i gospodarczą, a także militarną integrację lub zjednoczenie Europy Zachodniej jako środek do bezpieczeństwa europejskiego. Niektórzy postrzegają zjednoczenie jako krok w kierunku politycznej jedności Zachodu jako całości, a nawet świata. Tak więc osiągnięcie jakiejś bardziej kwalifikowanej formy integracji lub federacji Europy i Europy z Ameryką zostało również uznane za wewnętrznie pożądany cel, zwłaszcza że rywalizacja narodowa w Europie była postrzegana jako zasadniczo destrukcyjna siła we współczesnej historii; dlatego ich tłumienie lub akomodacja w szerszych ramach politycznych jest niezbędna dla przyszłej stabilności świata.
Oświadczenie to sugeruje, że preferowanym rozwiązaniem dla przyszłych stosunków europejsko-amerykańskich byłoby utworzenie Unii Europejskiej. Jeszcze bardziej korzystny dla Kahna był pomysł stworzenia zjednoczonego amerykańskiego i europejskiego superpaństwa.
W 1967 roku Herman Kahn napisał jedno z najważniejszych futurystycznych dzieł XX wieku, The Year 2000: A Framework for Speculation on the Next Thirty-Three Years. W tej książce, której współautorem jest Anthony J Wiener, Khan i spółka przewidzieli, gdzie będziemy technologicznie pod koniec tysiąclecia. Ale wkrótce po "Roku 2000" Kahna ukazał się inny dokument, który został napisany równocześnie. Dokument ten, zatytułowany Ancillary Pilot Study for the Educational Policy Research Program: Final Report, miał na celu określenie, w jaki sposób osiągnąć przyszłe społeczeństwo, które przewidywała praca Kahna w roku 2000.
W części zatytułowanej "Specjalne potrzeby edukacyjne decydentów" artykuł stwierdza: "Celowość wyraźnie wykształconych decydentów, aby byli w stanie lepiej planować los narodu lub realizować plany sformułowane w bardziej demokratycznym procesie, powinna być bardzo poważnie rozważona. Jednym z aspektów tej procedury byłoby stworzenie wspólnego zestawu pojęć, wspólnego języka, wspólnych analogii, wspólnych odniesień..." Dalej stwierdza w tej samej sekcji, że: "Powszechne ponowne nauczanie w duchu humanistycznej tradycji Europy – przynajmniej dla jej wszechstronnej grupy przywódczej – może być przydatne na wiele sposobów".
Kiedy przestudiujesz wspomnianą wcześniej retorykę i rozszyfrujesz, co ona oznacza, w tym dokumencie Herman Kahn sugeruje obalenie demokracji poprzez szkolenie tylko pewnej grupy w społeczeństwie jako potencjalnych przywódców, przy czym ci wstępnie wybrani nieliczni, którzy są przygotowani do władzy, są w stanie zdefiniować, jakie powinny być nasze wspólne wartości jako społeczeństwa. Być może Herman Kahn zgodziłby się z programem Młodego Globalnego Lidera Światowego Forum Ekonomicznego, który jest dokładnym przejawem jego pierwotnej sugestii.
W 1968 roku Herman Kahn został zapytany przez reportera, czym się zajmują w Hudson Institute. Mówił: "Przyjmujemy Boży pogląd. Stanowisko prezydenta. Duży. Powietrzny. Globalny. Galaktyczny. Eteryczny. Przestrzenny. Kombinezon. Megalomania jest standardowym zagrożeniem zawodowym." Podobno po tym Herman Kahn wstał z krzesła, wskazał palcem w niebo i nagle krzyknął: "Megalomania, zoom!".
W 1970 roku Kahn udał się do Europy z Galbraithem, aby wesprzeć rekrutację Klausa Schwaba na pierwsze Europejskie Sympozjum Zarządzania. W 1971 roku Kahn siedział w centrum sceny, aby obejrzeć przemówienie Johna Kennetha Galbraitha na historycznej pierwszej sesji organizacji tworzącej politykę, która ostatecznie stała się Światowym Forum Ekonomicznym.
W 1972 roku Klub Rzymski opublikował "Granice wzrostu", w którym ostrzegał, że potrzeby globalnej populacji przekroczą dostępne zasoby do roku 2000. Kahn spędził większość swojej ostatniej dekady argumentując przeciwko temu pomysłowi. W 1976 roku Khan opublikował bardziej optymistyczny pogląd na przyszłość, The Next 200 Years, który twierdził, że potencjał kapitalizmu, nauki, technologii, ludzkiego rozumu i samodyscypliny jest nieograniczony. Następne 200 lat odrzuciłoby również szkodliwą ideologię maltuzjańską, przewidując, że zasoby planety nie wyznaczają granic wzrostu gospodarczego, ale raczej ludzie "stworzą takie społeczeństwa wszędzie w Układzie Słonecznym, a być może także w gwiazdach".
Trzej mentorzy Schwaba
Kahn, Kissinger i Galbraith stali się trzema najbardziej wpływowymi ludźmi w Ameryce, odpowiednio w odniesieniu do odstraszania termojądrowego, tworzenia polityki zagranicznej i tworzenia polityki publicznej. Większość uwagi w całej karierze tych mężczyzn skupiała się na Europie i zimnej wojnie. Jednak ich różne role w innych ważnych wydarzeniach tego okresu mogą łatwo odwrócić uwagę badaczy od innych, bardziej wywrotowych i dobrze ukrytych wydarzeń.
Ci trzej potężni Amerykanie byli ze sobą związani na różne sposoby, ale jeden interesujący i godny uwagi wątek w szczególności łączy tych ludzi w okresie od 1966 r., Wraz z utworzeniem kierowanego przez Kissingera 22-osobowego panelu doradców, aby pomóc "kształtować politykę europejską", aż do 1971 r., I założeniem Światowego Forum Ekonomicznego. Wszyscy trzej mężczyźni byli członkami Rady Stosunków Zagranicznych, amerykańskiej gałęzi anglo-amerykańskiego imperialistycznego ruchu "Okrągłego Stołu". Kissinger miał już głębokie powiązania z CFR, ponieważ został przez nich zwerbowany zaraz po ukończeniu studiów. Galbraith podobno zrezygnował z członkostwa w CFR w "wysoce publiczny sposób" w 1972 r., Stwierdzając, że CFR był nudny i mówiąc dziennikarzowi: "Większość postępowań wiąże się z poziomem banalności tak głębokim, że jedynym pytaniem, jakie podnoszą, jest to, czy należy przez nie siedzieć". Chociaż nie ma publicznej daty, kiedy Galbraith został członkiem CFR, pisał do ich publikacji już od lipca 1958 roku z "Rival Economic Theories in India", drukowanym w Foreign Affairs, oficjalnym czasopiśmie / czasopiśmie CFR. Khan opublikował również niektóre ze swoich esejów za pośrednictwem CFR, pisząc artykuł "Nasze alternatywy w Europie" w lipcu 1966 r. i "Jeśli negocjacje zawiodą" w lipcu 1968 r., Pracując jako oficjalny doradca Departamentu Stanu.
Przed 1960 rokiem ci trzej niezwykle wpływowi amerykańscy intelektualiści byli głęboko zaangażowani w próbę zrozumienia problemów powojennej Europy i mapowania przyszłości dotkniętego wojną kontynentu. Galbraith dużo podróżował po Europie, w tym studiował politykę w Niemczech podczas Trzeciej Rzeszy, a po upadku hitlerowskich Niemiec Galbraith kontynuował studiowanie systemów sowieckich w podobny sposób. Wpływ Galbraitha na przyszłego prezydenta, Johna F. Kennedy'ego, od najmłodszych lat nie może być niedoceniany, a Galbraith był wystarczająco silny, aby zobaczyć, jak JFK zaczyna wycofywać wojska z Wietnamu na jego zalecenie. Kiedy Kennedy został zamordowany w Dallas, Galbraith miał być człowiekiem, który sporządził wstępne przemówienie przyszłego prezydenta do narodu, ale Galbraith wkrótce miał zostać zepchnięty na boczny tor. Podczas zawirowań w latach 1960., Galbraith był blisko z Henrym Kissingerem, obaj mężczyźni byli profesorami Harvardu, członkami CFR, i obaj mężczyźni mieli ten sam cel, aby Europa była stabilna, aby kontynent był dobrze broniony przed potencjalną agresją sowiecką.
Dla Galbraitha i Kissingera, a także dla szerszego amerykańskiego establishmentu politycznego, Europa była głównym zagrożeniem nie tylko dla globalnej stabilności, ale także dla panującej amerykańskiej hegemonii w ogóle. Względna stabilność w Europie w okresie powojennym była postrzegana jako spowodowana impasem termojądrowym, a od samego początku Kissinger zidentyfikował tę dynamikę i zaczął manipulować sytuacją z korzyścią dla amerykańskiej supremacji. Henry Kissinger nie był osamotniony w próbach zrozumienia złożonej dynamiki w odniesieniu do odstraszania termojądrowego i tego, jak wpłynęło to na kształtowanie polityki. Herman Kahn był wiodącą postacią w termonuklearnym planowaniu strategicznym w tym samym okresie, a praca Kissingera dotycząca tego samego tematu od połowy lat 50. wielokrotnie krzyżowała ścieżki z Kahnem.
Kahn zaoferował Kissingerowi coś, czego pragną wszyscy politycy i decydenci, możliwość przewidywania przyszłych wydarzeń ze względną dokładnością. Kahn był prawdziwym prorokiem odnoszącym się do postępu technologicznego niedalekiej przyszłości, a jego dzieło, choć często stoickie i pozbawione ludzkich emocji, bardzo dobrze wytrzymało próbę czasu. Cele Kahna i Kissingera nakładały się na siebie w połowie i pod koniec 1960 roku, a ponieważ oceny zagrożeń, które Kahn poczynił w tym okresie, Kissinger postrzegał pracę Kahna jako fundamentalną w oferowaniu nowej przyszłości ludziom na świecie.
Jednak wizja przyszłości Henry'ego Kissingera nie polegała na wolnym i sprawiedliwym społeczeństwie rozwijającym się razem w "nowym wspaniałym świecie", ale raczej na stworzeniu obrazu świata, który został wypaczony przez jego własną perspektywę establishmentu napędzaną przez CFR. Chociaż Kissinger próbował zmienić swoją nazwę na prawdziwego męża stanu, nadal podważał nie tylko zagraniczne procesy demokratyczne, ale także podważał amerykański system dla ostatecznej korzyści globalistycznej agendy. Kiedy Schwab został po raz pierwszy uznany przez Kissingera za potencjalnego przyszłego przywódcę globalistów, stosunkowo młody Niemiec wkrótce został przedstawiony Galbraithowi i Kahnowi. Zbiegłoby się to z pracą Kahna identyfikującą potrzebę specjalnego szkolenia osób z potencjałem przywódczym oddzielnie od tych, którzy uczęszczają do dominujących standardowych modeli edukacyjnych.
W roku, w którym Klaus Schwab opuścił Harvard, zwrócił się do niego Peter Schmidheiny, który właśnie sprzedał Escher Wyss Grupie Sulzer. Fabryka Eschera Wyssa w Ravensbergu podczas II wojny światowej była zarządzana przez ojca Schwaba, Eugena Schwaba, i była zaangażowana w produkcję ciężkich turbin wodnych dla tajnego nazistowskiego wysiłku bomby atomowej. Schwab mówi w jednym z wywiadów o momencie, w którym Schmidheiny zadzwonił do niego, mówiąc: "Pochodzisz teraz z Harvardu i znasz nowoczesne metody zarządzania, pomóż uczynić integrację sukcesem". Klaus nie wspomniał w tym wywiadzie, że pomógłby Sulzerowi i Escherowi Wyssowi połączyć się, w wyniku czego powstała nowa firma o nazwie Sulzer AG. Ta firma, w której Schwab pełniłby funkcję dyrektora, która złamałaby prawo międzynarodowe, pomagając południowoafrykańskiemu reżimowi apartheidu w jego nielegalnym programie bomb termojądrowych.
Klaus Schwab dopiero co opuścił strefę wpływów niektórych z najważniejszych ekspertów w dziedzinie wojny termojądrowej i w tym samym roku, w którym opuścił Harvard, stanął na czele fuzji firmy zajmującej się propagacją technologii bomb termojądrowych z despotycznymi reżimami.
Dla wielu z nas, którzy nie planują przerażających scenariuszy wyginięcia, możemy pozostać przekonani, że apartheid w RPA zdobywający broń nuklearną w tym momencie historii byłby jedną z najgorszych rzeczy, jakie mogły się wydarzyć. Ale scenariusze katastrof termojądrowych Hermana Kahna doprowadziły geniusza rotunda do przekonania, że z wyjątkiem katastrofy, sabotażu lub wypadku, żadna większa potęga jądrowa nie odważy się wystrzelić broni termojądrowej jako aktu agresji w dającej się przewidzieć przyszłości. W rzeczywistości myślenie establishmentu zmieniło się znacząco, do tego stopnia, że Herman Kahn i inni doradzali, że w niektórych scenariuszach uczynienie kraju takiego jak Francja potęgą jądrową może przynieść znaczące korzyści dla bezpieczeństwa zarówno regionalnego, jak i globalnego, a jednocześnie pomóc w zmniejszeniu wydatków na obronę USA.
Wojna termojądrowa nie była już końcem strategicznej polityki obronnej i to właśnie w umierającym żarze lat 1960. ci sami ludzie, którzy spowodowali cały strach przed termojądrową apokalipsą, naprawdę przestali się martwić i nauczyli się kochać bombę.
Uwaga: Omylni ludzie przed nami
Czy Klaus Schwab jest prawdziwym mózgiem stojącym za utworzeniem Światowego Forum Ekonomicznego? Co mamy zrobić z zaangażowaniem CIA w seminarium, które Kissinger wykorzystał do rekrutacji Schwaba? Czy siły, które się za organizacjami takimi jak CFR, były prawdziwymi założycielami globalistycznej organizacji tworzącej politykę? Czy Światowe Forum Ekonomiczne miało po prostu zjednoczyć Europę? A może chodziło o zjednoczenie Europy z Ameryką, a następnie z pozostałymi superpaństwami, w Nowy Porządek Świata zaprojektowany przez potężnych wielkich CFR, takich jak Kissinger, Khan i Galbraith?
Każdy z tych trzech potężnych ludzi widział w Schwab odbicie swoich własnych intelektualnych pragnień. Klaus urodził się w drugiej połowie tej samej dekady, w której rozpoczął się ruch technokratyczny i pochodził z pierwszego pokolenia, które miało lata formacyjne w powojennym świecie. Przewidywania Khana na przyszłość były nie tylko ćwiczeniem ludzkiego cudu, ale także projektem mającym na celu jak najszybsze urzeczywistnienie tych przepowiedni i bez względu na konsekwencje.
W 1964 roku Klaus Schwab próbował zdecydować, co zamierza zrobić ze swoją karierą. Miał 26 lat i szukał kierunku, a on znalazłby ten kierunek z rodzinnego źródła. Jego ojciec, Eugen Schwab, był po złej stronie historii podczas II wojny światowej i był zaangażowany w nazistowski wysiłek bomby atomowej. Eugen Schwab powiedział synowi, że tylko na Harvardzie będzie mógł naprawdę się rozwijać. W podzielonych powojennych Niemczech intensywny strach, który pochodził z wciąż zbliżającej się i dobrze udramatyzowanej groźby wojny termojądrowej, stał się codzienną częścią ludzkiej psychiki. Harvard był dobrze znany w tym czasie z odgrywania centralnej roli w zimnowojennym kształtowaniu polityki ukierunkowanej na sprawy europejskie, a Klaus Schwab stawiał się wśród głównych ruchów i wstrząsaczy na scenie katastrofy termojądrowej.
Podczas studiów na Harvardzie Schwab uczestniczył w "Międzynarodowym seminarium" Kissingera, które było finansowane przez CIA za pośrednictwem znanego kanału. Dzięki temu procesowi Klaus Schwab został przedstawiony grupie ludzi, którzy aktywnie próbowali wpływać na europejską politykę publiczną wszelkimi metodami, w tym wykorzystując strach przed zbliżającą się zagładą nuklearną. Od razu rozpoznaliby jego potencjał, do tego stopnia, że byliby tam dla Schwaba przez cały okres zakładania Światowego Forum Ekonomicznego, a Kahn, Kissinger i Galbraith wnieśliby postrzeganą wiarygodność do projektu. Schwabowi nie było łatwo wyjaśnić europejskim elitom, co zamierza zrobić, więc sprowadził Kahna i Galbraitha do Europy, aby przekonać innych ważnych graczy do przyłączenia się do projektu. Galbraith byłby pierwszym głównym mówcą na forum, a obecność Kahna również wzbudziła duże zainteresowanie, ale drugie Światowe Forum Ekonomiczne utknęłoby w martwym punkcie bez obecności większych nazwisk, a Klaus Schwab wiedział, że będzie potrzebował czegoś, co przyciągnie tłumy na trzecią odsłonę dorocznego spotkania jego forum.
W 1972 roku założyciel Klubu Rzymskiego Aurelio Peccei opublikował swoją kontrowersyjną książkę "Granice wzrostu", książkę, która została zamówiona przez Klub Rzymski i która przyjęła maltuzjańskie podejście do przeludnienia. Książka zakwestionowałaby trwałość globalnego wzrostu gospodarczego, a Peccei został zaproszony przez Schwaba do wygłoszenia przemówienia na Światowym Forum Ekonomicznym w 1973 roku. Ta ryzykowna strategia public relations przyniosła dywidendy Schwabowi i jego organizacji. Od tego momentu forum będzie rosło pod względem wielkości, skali i mocy. Ale wszystko zaczęło się od kursu finansowanego przez CIA prowadzonego przez Henry'ego Kissingera na Harvardzie.
Schwab stał się kimś więcej niż tylko technokratą. Bardzo głośno mówił o swoim zamiarze połączenia swojej fizycznej i biologicznej tożsamości z przyszłą technologią. Stał się żywą karykaturą złoczyńcy przypominającego złą więź, prowadzącego tajne spotkania z elitami, wysoko w górskich domkach Szwajcarii. Nie sądzę, aby obraz Schwaba, jaki mamy, był przypadkiem. W latach powojennych wydarzyło się coś bardzo wyjątkowego w kulturze zachodniej, kiedy rząd zaczął używać mediów głównego nurtu jako narzędzia do atakowania społeczeństwa za pomocą operacji psychologicznych klasy wojskowej. Rządzący establishment odkryłby, że połączenie dramatu scenariuszy konfliktu z mediami takimi jak film byłoby niezwykle przydatne, w niektórych przypadkach prawie podobne do tworzenia samorozprzestrzeniającej się propagandy. Filmy takie jak Dr Strangelove Stanleya Kubricka były fantastycznymi narzędziami dla ludzi, aby zrozumieć absurdalność planowania scenariuszy katastrof termojądrowych.
Jeśli ludzie postrzegają cię jako wszechpotężnego złego złoczyńcę, możesz nie zyskać poparcia zwykłego człowieka, ale zyskasz uwagę tych, którzy szukają władzy i bogactwa, lub, jak Klaus Schwab nazwałby ich, "interesariuszy" w społeczeństwie. Jest to bardzo ważne, aby to zrozumieć – projekcja ekstremalnego bogactwa i władzy przyciągnie i przyciągnie "interesariuszy" społeczeństwa do stołu Światowego Forum Ekonomicznego. Z tymi "interesariuszami" na pokładzie, główny produkt ideologiczny Klausa Schwaba, "kapitalizm interesariuszy", zobaczy przeniesienie władzy z prawdziwych procesów demokratycznych na system zarządzania przez małą, wstępnie wybraną grupę przywódczą, która zostanie przeszkolona do kontynuowania programu ustalonego dla nich przez poprzednie pokolenie, zgodnie z przewidywaniami Hermana Kahna. Będą trzymać wszystkie karty, podczas gdy zwykli ludzie pozostaną z iluzorycznymi pseudodemokratycznymi procesami, biedą i ciągłymi absurdalnymi operacjami psychologicznymi, aby nieustannie rozpraszać nas wszystkich. Klaus Schwab wkrótce stanie się wszystkim, czego herman Kahn obawiał się podczas swoich najbardziej pesymistycznych przepowiedni. Kiedy Klub Rzymski opracował raport "Granice wzrostu", Herman Kahn obalił jego ustalenia i sprzeciwił się pesymizmowi, podczas gdy w tym samym czasie Klaus Schwab uczynił go centralnym punktem swoich machinacji i ich założyciel był głównym mówcą na swoim forum w Davos.
Nasza obecna sytuacja geopolityczna pozornie cofa się w kierunku dynamiki Wschód kontra Zachód z czasów zimnej wojny. Ponownie, wraz z ostatnimi wydarzeniami na Ukrainie, media głównego nurtu powtarzają nuklearne punkty rozmów, które są całkowicie równoległe do tych sprzed 60 do 70 lat. Uważam, że istnieje bardzo oczywisty powód naszego powrotu do retoryki zimnej wojny – to bardzo oczywisty znak, że Klaus Schwab i jego zwolennicy nie mają pomysłów. Wydaje się, że wracają do paradygmatu geopolitycznego, w którym czują się bezpieczniej i, co najważniejsze, co spowoduje masowy strach przed wojną termojądrową. Ten cykl płukania i powtarzania zawsze będzie miał miejsce, gdy ruchowi ideologicznemu zabraknie oryginalnych pomysłów. Od końca 1960 roku Klaus Schwab próbuje stworzyć świat, który przewidział Herman Kahn. Ale wizja przyszłości Kahna, choć dość dokładna, ma ponad pół wieku. Technokratyczny ruch Schwaba zależy od pomyślnego rozwoju innowacyjnych technologii, które poprowadzą nas w kierunku wizji w dużej mierze wyprodukowanej w 1967 roku. Po prostu studiując bardziej wyrafinowaną listę przewidywań Kahna, można zobaczyć, że każdy pomysł, który promuje Schwab, jest prawie w całości oparty na "Roku 2000" Kahna i dokumentuje wizję tego, jak może wyglądać nasza przyszłość, prognozy sięgające końca lat 60-tych. Ale to, co Schwab wydaje się ignorować, wymuszając ten futurystyczny program na nas wszystkich, to fakt, że wiele przepowiedni Kahna było również połączonych z ostrzeżeniami o niebezpieczeństwach, które powstaną w wyniku przyszłego postępu technologicznego.
Gdy Schwab zbliża się do końca swojego życia, wydaje się być zdesperowany, aby popchnąć do przodu radykalny futurystyczny program z oczywistym potencjałem globalnej katastrofy. Wierzę, że Światowe Forum Ekonomiczne osiąga maksymalny poziom ekspansji przed nieuniknionym upadkiem, ponieważ w końcu ci ludzie, którzy kochają własną tożsamość narodową, przeciwstawią się bezpośredniemu zagrożeniu dla swoich specyficznych kultur i będą walczyć z globalistycznymi rządami. Po prostu nie można uczynić z każdego globalisty, bez względu na to, jak wiele prania mózgu jest stosowane. Istnieje naturalna sprzeczność między wolnością narodową a rządami globalistycznymi, które sprawiają, że te dwie rzeczy są całkowicie niekompatybilne.
Jako bardzo trafna myśl końcowa, Herman Kahn napisał coś niezwykle znaczącego w tym samym roku, w którym Schwab opuścił Harvard. We wspomnianym dokumencie Hudson Institute z 1967 roku zatytułowanym "Ancillary Pilot Study for the Educational Policy Research Program: Final Report" Khan pisze:
"Staje się coraz bardziej jasne, że nasze osiągnięcia technologiczne, a nawet gospodarcze są mieszanymi błogosławieństwami. W wyniku postępu pojawiają się takie kwestie, jak gromadzenie, powiększanie i rozprzestrzenianie broni masowego rażenia; utrata prywatności i samotności; zwiększenie rządowej i/lub prywatnej władzy nad jednostkami; utrata ludzkiej skali i perspektywy oraz dehumanizacja życia społecznego, a nawet psychobiologicznego ja; wzrost niebezpiecznie wrażliwych, zwodniczych lub ulegających degradacji centralizacji systemów administracyjnych lub technologicznych; tworzenie innych nowych zdolności, tak z natury niebezpiecznych, że poważnie grożą katastrofalnymi nadużyciami; oraz przyspieszenie zmian, które są zbyt szybkie lub kataklizmiczne, aby umożliwić pomyślne dostosowanie. Być może najważniejsze jest to, że wybory są zbyt duże, złożone, ważne, niepewne lub kompleksowe, aby można je było bezpiecznie pozostawić omylnym ludziom.
Przetlumaczono przez translator Google
za:http://stateofthenation.co/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz