SZLACHETNY WENECKI: ... Módl się, powiedz nam, jakie inne prerogatywy ma król [Anglii] w rządzie; w przeciwnym razie ja, który jestem Wenecjaninem, mógłbym być skłonny sądzić, że nasz doża, zwany naszym księciem, może mieć taką samą władzę jak twój.
- Henry Neville, Platon Redivivus, 1681
Jednym z najlepszych rządów w historii Anglii był rząd króla Alfreda Wielkiego, który rządził od 871 do 899 roku. Alfred prowadził politykę alfabetyzacji, edukacji i budowania narodu i jest twórcą literatury staroangielskiej.
Cesarstwo Bizantyjskie widziało u Alfreda wybuch platońskiego humanizmu chrześcijańskiego irlandzkich mnichów i Alkuina z Yorku, głównego doradcy Karola Wielkiego sto lat wcześniej.
W związku z tym Bizancjum podburzyło Wikingów i Waregów, którzy zostali pokonani przez Alfreda Wielkiego, do ponowienia ataków na Anglię.
Następnie, w 1066 roku, dwie armie zbiegły się na Anglię.
Pierwszą była norweska armia króla Harolda Hardrady ("bezlitosnego"), bizantyjskiego generała, który służył jako dowódca Gwardii Cesarskiej w Konstantynopolu. Harold Hardrada został zabity przez Anglików na Stamford Bridge w 1066 roku.
Ale w tym samym roku osłabione siły angielskie zostały pokonane pod Hastings przez Wilhelma z Normandii ("Zdobywcę").
Tak zaczęło się normańskie jarzmo, narzucone przez normańskich oligarchów i stulecie normańskich królów.
Następna dynastia, Plantagenetowie, zawierała takie postacie jak Ryszard I Lwie Serce, ekstrawagancki homoseksualista, który gorliwie uczestniczył w sponsorowanych przez Wenecji krucjatach we wschodniej części Morza Śródziemnego.
Magna Carta wymuszona od następcy Ryszarda, króla Jana w 1215 r., Nie miała nic wspólnego ze swobodami politycznymi we współczesnym sensie, ale chroniła licencję grasujących feudalnych baronów przeciwko centralnej monarchii.
Machina egzekucyjna Magna Carta pozwalała baronom legalnie prowadzić wojnę z królem w przypadku, gdy ich skargi nie zostały rozstrzygnięte.
Ponieważ wojna domowa i wojna prywatna były zdecydowanie największymi przekleństwami społeczeństwa w tym czasie, Anglia była zakładnikiem pasożytniczych feudalnych władców, których bardziej scentralizowana (lub "absolutna") monarchia mogła złagodzić.
Baronowie, których socjopatyczne prerogatywy były zakotwiczone w Magna Carta przez licencję na wojnę domową, byli z pewnością najbardziej reakcyjnym elementem w społeczeństwie angielskim i byli podatni na łatwą manipulację ze strony Wenecji, która podbiła Bizancjum i zbliżała się do apogeum swojej potęgi.
Wpływy weneckie w Anglii były mediowane przez bankowość.
Weneccy oligarchowie byli wiodącą siłą wśród lombardzkich bankierów, którzy przeprowadzili "wielkie ścinanie"
Anglii, które doprowadziło do bankructwa angielskiego króla Henryka III, który w 1250 roku wyrzekł się swoich długów i zbankrutował.
Po bankructwie nastąpiła wojna domowa na dużą skalę.
To pod auspicjami Wenecji Anglia rozpoczęła katastrofalny konflikt z Francją, znany dziś jako wojna stuletnia.
W 1340 roku król Anglii Edward III wysłał poselstwo do doży Gradenigo, ogłaszając zamiar prowadzenia wojny z Francją i proponując sojusz angielsko-wenecki.
Gradenigo przyjął ofertę Edwarda III, że wszyscy Wenecjanie na ziemi angielskiej otrzymają takie same przywileje i immunitety, jakimi cieszą się Anglicy.
Wenecjanie zaakceptowali przywileje i odmówili przyłączenia się do walki.
Odtąd armie angielskie pustoszyce francuskie miasta i wsie miały to robić jako weneckie zastępstwa.
Francja nie była w stanie ingerować w ostatnią fazę rywalizacji między Wenecją a Genuą, która została rozstrzygnięta na korzyść Wenecji.
Degeneracja społeczeństwa angielskiego w tych latach dominacji Wenecji jest opisana w pismach Chaucera – największego angielskiego pisarza epoki – który był sojusznikiem antyweneckiego ugrupowania Dante-Petrarca-Boccaccio.
Wenecjanie wymyślili mity, aby zwiększyć swój wpływ na społeczeństwo angielskie.
Dla szlachty i dworu istniał antychrześcijański mit króla Artura i jego Okrągłego Stołu oligarchów poszukujących Świętego Graala.
Dla niemych i uciskanych mas istniał mit Robin Hooda, który okradając bogatych, aby dać biednym, łączył grabież z walką klas.
W czasie wojny 1370 populacja Anglii spadła o 1,5 miliona dusz, z ogólnej liczby 4 do 2,5 miliona, z powodu Czarnej Śmierci, która sama wynikała z weneckiej polityki obsługi długu. Rok 1381 był świadkiem powstania w Londynie i południowo-wschodniej Anglii w sprawie programu zniesienia opłat feudalnych, swobodnego użytkowania lasów i zakończenia dziesięciny i podatków pobieranych przez kościół.
Nazwano to buntem Wata Tylera, który zakończył się, gdy Wat został zabity przez burmistrza Londynu.
Równocześnie z tym powstał Lollardry, prototyp angielskiego protestantyzmu promowany przez Johna Wycliffe'a, scholastyka oksfordzkiego.
Antyklerykalna kampania Wycliffe'a miała wiele łatwych celów, ale jego teologia była gorsza, a jego nacisk na prawo każdej osoby do czytania i interpretowania Biblii miał na celu zrodzenie niezliczonych fundamentalistycznych fanatyków.
Lollardry jako zjawisko społeczne miały specyficzny wenecki rodowód, najlepiej widoczny poprzez rozpowszechnienie wśród szeregowych Lollardów przekonania, że dusza nie jest nieśmiertelna i umiera wraz z ciałem.
Jest to herezja śmiertelników i można ją dokładniej nazwać herezją wenecką, ze względu na jej głębokie korzenie w weneckiej oligarchii. Później, na początku XVI wieku, Uniwersytet w Padwie i Pietro Pomponazzi byli znani ze swojego poparcia dla śmiertelności.
W 1377 roku Wycliffe został uratowany przed oskarżeniem przez powstanie londyńskiej mafii.
Lollardry przez wieki działały jako podziemna religia dla wydziedziczonych, utrzymywana przez wędrownych kaznodziejów.
W czasach królowej Elżbiety Lollardry żyły w formie sekt zwanych Familistami i Grindletonianami. Ostatecznie przerodziły się one w purytańską
rewolucję w 1640 roku. Lollardy zawierał silną dawkę prymitywnego socjalizmu; Liderzy Lollarda, tacy jak John Ball i "Jack Straw", głosili rewolucję społeczną sloganami takimi jak:
"Kiedy Adam się zagłębił, a Ewa rozpięta, kto był wtedy dżentelmenem?"
To jest ostateczne źródło komunizmu, którego David Urquhardt nauczył Karola Marksa pięć wieków później.
W końcu lollardry rozprzestrzeniły się w Europie Środkowej za pośrednictwem husytów czeskich i spowodowały tam serię wojen religijnych.
W siedemnastowiecznej Anglii istniało hasło, że Wycliffe spłodził Husa, Hus spłodził Lutra, a Luter prawdę.
Istnieją wszelkie powody, by postrzegać Lollardów jako wenecki projekt pilotażowy dla Lutra w 1517 r.
Klęska Anglików w wojnie stuletniej (1453) pozostawiła angielskie społeczeństwo w rozsypce.
Było to tło dla oligarchicznego chaosu i wojny domowej znanej jako Wojna Dwóch Róż, w której Dom Yorku z symbolem białej róży przeciwstawił się Domowi Lancasterów z czerwoną różą.
Oba ugrupowania wywodziły się z kłótni między siedmioma synami pro-weneckiego Edwarda III, który rozpoczął wojny z Francją.
Wojna Dwóch Róż, toczona w latach 1455-1485, doprowadziła społeczeństwo angielskie do punktu załamania.
Z tego kryzysu Anglia została uratowana przez przybycie Henryka Tudora, earla Richmond, który został królem jako Henryk VII.
To za Henryka VII Anglia zaczęła stawać się nowoczesnym państwem i uczestniczyć w renesansowym postępie związanym z Medyceuszy, Florencją i Francją Ludwika XI. Warunkiem wstępnym odrodzenia Anglii było stłumienie pro-weneckiej oligarchii, baronów.
Dogodnie, zostali oni zdziesiątkowani przez własne dzieło wojny domowej.
Henryk VII ustawił się jako Wielki Policjant przeciwko oligarchom.
Henryk VII ustanowił dla rządu centralnego skuteczny monopol na władzę policyjną i wojskową.
Jednym z powodów wielkiej nieudolności zademonstrowanej przez obie strony w angielskiej wojnie domowej w 1640 roku jest to, że pod rządami Tudorów szlachta i szlachta w dużej mierze zapomniały, jak prowadzić wojnę domową.
Podobnie jak polityka Ludwika XI, polityka Henryka VII opierała się na sojuszu korony z miejskimi klasami handlowymi i produkcyjnymi przeciwko baronom latyfundystycznym.
Baronowie zostali wykluczeni z administracji państwowej, która polegała raczej na kupcach miejskich, którzy byli znacznie bardziej lojalni wobec króla.
Ponieważ oligarchowie rutynowo zastraszali lokalne sądy, Henryk VII nadał nowe znaczenie dworowi Star Chamber, specjalnemu dworowi królewskiemu zaprojektowanemu w celu narzucenia centralnej władzy baronom. Zlikwidowano prywatne armie oligarchów wraz z innymi bandytami i piratami.
Henryk VII był aktywnym dirygistą, promującym firmy handlowe w celu rozszerzenia handlu zagranicznego.
Pod rządami państwa Tudorów Anglia istniała jako naród, ze względną stabilnością wewnętrzną i wyraźną sukcesją dynastyczną.
Stłumienie oligarchów przez Henryka VII nie spodobało się Wenecji.
Wenecji nie podobała się również polityka sojuszu Henryka z Hiszpanią, zabezpieczona małżeństwem jego spadkobiercy z Katarzyną Aragońską.
Henryk VII dążył bowiem do dobrych stosunków zarówno z Francją, jak i Hiszpanią.
Wenecjanie chcieli, aby Anglia została uwikłana zarówno z Francją, jak i Hiszpanią.
Wenecja była również zasadniczo wroga nowoczesnemu państwu narodowemu, które Henryk promował w Anglii.
Kiedy syn Henryka VII, Henryk VIII, okazał się morderczym pro-weneckim psychotykiem i satyrem, Wenecjanie byli w stanie ponownie potwierdzić swój system oligarchii.
Henryk VIII był królem Anglii w latach 1509-1547.
Jego wstąpienie na tron zbiegło się z wybuchem wojny Ligi Cambrai, w której większość państw europejskich, w tym Francja, Święte Cesarstwo Rzymskie (Niemcy), Hiszpania i papiestwo papieża Juliusza II della Rovere połączyły się w kombinację, która licytowała się sprawiedliwie w celu unicestwienia Wenecji i jej oligarchii.
Liga Cambrai była wojną światową, która zapoczątkowała erę nowożytną. Henryk VIII zwrócił na siebie uwagę weneckiej oligarchii, gdy jako jedyny spośród głównych władców Europy utrzymał proweneckie stanowisko w latach kryzysu 1509-1510, gdy Wenecja była na krawędzi zniszczenia. Henryk VIII był przez pewien czas formalnym sojusznikiem Wenecji i papieża Juliusza.
Wenecka oligarchia zaintrygowała się Anglią.
W 1527 roku, kiedy Henryk VIII starał się rozwieść z Katarzyną Aragońską, kontrolowany przez Wenecję Uniwersytet w Padwie poparł argumenty prawne Henryka.
Gasparo Contarini, dominująca postać polityczna weneckiej oligarchii, wysłał na dwór angielski delegację, w skład której wchodził jego wuj, Francesco Zorzi. Oligarcha i agent wywiadu Zorzi, doskonale zdolny
do grania na żądzy i paranoi Henry'ego, stał się założycielem potężnej różokrzyżowców, hermetyzmu, kabalizmu i masońskiej tradycji na dworze Tudorów.
Później Henryk VIII podjął doniosły krok zerwania z papiestwem rzymskim, aby stać się nowym Konstantynem i założycielem Kościoła anglikańskiego.
Zrobił to za wyraźną radą Thomasa Cromwella, weneckiego agenta, który został jego głównym doradcą. Thomas Cromwell był agentem handlowym Henryka VIII w konfiskacie byłych klasztorów katolickich i innych dóbr kościelnych, które zostały sprzedane rosnącym rodzinom.
Thomas Cromwell służył więc jako akuszerka wielu oligarchów.
Pod wpływem wojny Ligi Cambrai wenecka oligarchia zdała sobie sprawę z daremności prób polityki dominacji nad światem z maleńkiej podstawy miasta-państwa wśród lagun północnego Adriatyku.
Jak po raz pierwszy zasugerował autor w 1981 roku, wenecka oligarchia (zwłaszcza jej frakcja "giovani" skupiona wokół Paolo Sarpiego) odpowiedziała przeniesieniem rodzinnych fortun (fondi), światopoglądów i metod politycznych do takich państw jak Anglia, Francja i Holandia.
Wkrótce Wenecjanie zdecydowali, że Anglia (i Szkocja) jest najbardziej odpowiednim miejscem dla Nowej Wenecji, przyszłego centrum nowego, ogólnoświatowego Cesarstwa Rzymskiego opartego na supremacji morskiej.
Sukces tej polityki wymagał oligarchicznej dominacji i degradacji systemu politycznego poprzez wymazanie wszelkiej platońskiej opozycji humanistycznej.
Ogólna polityka wenecka polegała na wzniecaniu wojen religijnych między luteranami, kalwinistami i anglikanami z jednej strony, a zdominowaną przez jezuitów katolicką kontrreformacją Soboru Trydenckiego z drugiej. Wenecjanie zrodzili obie strony tego konfliktu i wywarli na nie głęboki wpływ. Wenecjanie nalegali na utrzymanie protestanckiej dynastii i protestanckiego kościoła państwowego w Anglii, ponieważ zwiększało to prawdopodobieństwo konfliktu z władzami katolickimi.
Wenecjanie domagali się antyhiszpańskiej polityki ze strony Londynu, generalnie w celu ożywienia imperialnej rywalizacji z Madrytem, a przede wszystkim natychmiastowego uniemożliwienia hiszpańskiej armii stacjonującej w Mediolanie zdobycia Wenecji.
Niszczeniu angielskiego umysłu sprzyjali Wenecjanie pod sztandarem morderczego fanatyzmu religijnego. Pod rządami Henryka VIII ludność angielska kontynuowała swój tradycyjny katolicyzm, który został ustanowiony w 644 roku na synodzie w Whitby.
Następnie, w 1534 roku, Akt supremacji Henryka i Thomasa Cromwella uczynił rzymskiego papieża anatemą.
Ci, którzy odmówili pójścia tą drogą za Henrykiem VIII, jak św. Tomasz Morus i wielu innych, zostali straceni. Ta pierwsza faza anglikanizmu trwała do 1553 r.,
Kiedy władzę przejęła katolicka królowa Maria I ("Krwawa Maria", córka Henryka VIII i Katarzyny Aragońskiej).
Maria przywróciła władzę papieską i poślubiła króla Hiszpanii Filipa. Głównym doradcą Krwawej Marii w jej proskrypcjach był kardynał Reginald Pole, który od kilku lat mieszkał w Wenecji i należał do najbliższego kręgu wokół Gasparo Contariniego.
Henryk VIII obawiał się Polaka, spadkobiercy Plantagenetów, jako możliwego pretendenta, a Polak robił wszystko, by wzbudzić paranoję Henryka.
Polak podżegał Krwawą Maryję do przeprowadzenia krwawej łaźni z udziałem od 300 do 500 wybitnych ofiar.
Te egzekucje "męczenników maryjnych" zostały uwiecznione w słynnej Księdze męczenników Johna Foxe'a (1554 nn.), której kopia była później przechowywana w każdym kościele w Anglii i która osiągnęła status drugiej Biblii wśród protestantów wszystkich typów.
Zaaranżowane przez Polaka wydarzenia wydawały się wielu Anglikom dowodzić tezy, że katolicka restauracja zagrozi ich życiu i mieniu.
Krwawa Maria zmarła w 1558 roku, a jej następczynią została Elżbieta I, córka Henryka VIII i Anny Boleyn.
Z katolickiego punktu widzenia Elżbieta była, więc było pewne, że będzie rządzić jako protestantka. Elżbieta siłą przywróciła anglikański lub episkopalny kościół swojego ojca.
Trzy razy w ciągu 25 lat ludność angielska była zmuszana do zmiany religii pod groźbą kary śmierci.
Trzy razy rzekomo wieczne prawdy nauczane przez wiejskiego proboszcza zostały wywrócone do góry nogami, wyraźnie z powodu dynastycznych ambicji i racji stanu.
Moralne, psychologiczne i intelektualne zniszczenia związane z tym procesem były trwałe i ogromne.
Antykatolicka i antyhiszpańska polityka Elżbiety spełniała podstawowe imperatywy weneckie. Walka z hiszpańską Armadą w 1588 roku również dała tej polityce niezaprzeczalną popularność.
Elżbieta przez 40 lat znajdowała się pod wpływem Williama Cecila, którego mianowała pierwszym baronem Burleigh i Lordem Skarbnikiem.
Cecilowie byli notorycznymi aktywami Wenecji; ich rodowy dom w Hatfield House był ozdobiony Lwami Świętego Marka.
Kiedy William Cecil był zbyt stary, aby działać jako kontroler Elżbiety, jego następcą został jego syn Robert Cecil, 1. hrabia Salisbury.
Wenecko-genueński Sir Horatio Pallavicini był ważnym kontrolerem angielskich finansów państwowych.
Polityka gospodarcza Elżbiety miała silne elementy dyrygyzmu i merkantylizmu.
Liczne monopole przemysłowe, które promowała, spowodowały powstanie nowych obszarów produkcji w kraju.
Cecil rozwinął marynarkę handlową i marynarkę wojenną.
Były podatki na wsparcie tych, którzy nie są w stanie pracować, oraz szczegółowa regulacja miejsc pracy i warunków pracy.
Wiele z tych udanych posunięć było spójnych z weneckim pragnieniem zbudowania Anglii jako nowego imperium światowego i przeciwwagi dla ogromnej potęgi Hiszpanii.
Po śmierci Elżbiety Robert Cecil był pomysłodawcą instalacji Stuarta, króla Szkocji jako króla Anglii Jakuba I. Cecil był przez pewien czas kluczowym doradcą Jamesa.
Jakub I był pederastą i pedantem, osobnikiem ekstrawaganckiej deprawacji, otwartym homoseksualistą, który uczynił ze swoich męskich kochanków faworytów dworu. Oprócz pederastii Jakub dążył do tyranii.
Jakub I był czołowym teoretykiem boskiego prawa królów.
Wygłaszał długie przemówienia w parlamencie, mówiąc bogatym latyfundystom i purytańskim oligarchom kupieckim z Londynu, że mogą równie mało mówić mu, co robić, jak Bogu, co ma robić.
Polityka, powiedział Jakub, była "królewskim rzemiosłem", a zatem "daleko poza ich zasięgiem i możliwościami".
Jakub I był entuzjastycznym zwolennikiem Paolo Sarpiego w walce Sarpiego z papieskim interdyktem w 1606 roku.
Jakub I zrobił to po części dlatego, że myślał, że otrzymał koronę bezpośrednio od Boga, bez żadnego pośrednictwa papieża.
Wpływy weneckie na dworze Stuartów były zatem bardzo duże. Sarpi mówił nawet o przejściu na emeryturę do Anglii.
James był także okultystą. Szekspir opuścił Londyn niedługo po przybyciu Jamesa i zmarł po nierozsądnym zasiadaniu do drinka z arystotelesowskim hakerem Benem Jonsonem.
Słaba prohiszpańska polityka ustępstw Jamesa gorzko rozczarowała Paolo Sarpiego, szefa Cecila i czołowego szefa weneckiego wywiadu tamtej epoki.
Jakub zawarł pokój z Hiszpanią w 1604 roku, kończąc 19 lat wojny.
Cecil próbował następnie nakłonić Jamesa do antyhiszpańskiej polityki za pomocą planowanej prowokacji – Guy Fawkes i spisek prochowy z 1605 roku.
Sarpi planował rozpętać wojnę trzydziestoletnią (1618-1648) jako apokaliptyczną konfrontację między protestancką i katolicką Europą i chciał Anglii w walce. Doradca Jamesa, sir Francis Bacon z rodziny Cecil, namawiał Jamesa do przystąpienia do wojny przeciwko Hiszpanii i Austrii, ale James najpierw próbował mediować w konflikcie, a potem nic nie zrobił.
Karol I był równie rozczarowany: poślubił katolicką księżniczkę Henriettę Marię z Francji i pomógł Francji pokonać francuskich kalwinistów lub hugenotów – wenecki atut – w ich twierdzy LaRochelle.
Wcześni Stuartowie nie byli w stanie uznać Anglii za wielką potęgę, ponieważ wojna wymagała podatków, a podatki wymagały głosowania Parlamentu, którego nie chcieli zwoływać, ponieważ podważyłoby to ich roszczenia do boskiego prawa.
W latach 1628-1639 Karol I próbował rządzić jako autokrata, bez zwoływania parlamentu.
Potęga angielskiej marynarki wojennej stała się tak słaba, że nawet statki przewożące węgiel z Newcastle upon Tyne do Londynu nie były chronione przed piratami.
To oburzyło londyńskie City i jego purytańskich kupców, wyznawców doktryn wywodzących się od Kalwina z Genewy.
Swoimi tyradami o swoich boskich prawach, wcześni Stuartowie naruszali kardynalny punkt weneckiego kodeksu politycznego.
Wenecja była oligarchią rządzoną przez co najwyżej kilka tysięcy męskich szlachciców.
W praktyce władza należała do kilkudziesięciu patrycjuszowskich przywódców.
Ale żaden pojedynczy patrycjusz nie był na tyle silny, by zdominować całą resztę jako dyktator.
Wielka Rada (Maggior Consilgio) była ogólnym zgromadzeniem szlachty i wybierała Senat lub Pregadi.
Wielka Rada, stosując skomplikowaną procedurę, wybierała również dożę lub księcia, który zajmował najwyższe stanowisko w państwie.
Doża był zatem wybieranym i ograniczonym wykonawcą, który służył dożywotnio. Urząd ten nigdy nie był dziedziczny; kiedy zmarł jeden doża, nowy został wybrany przez Maggior Consiglio. Doża był otoczony przez swój gabinet lub Collegio, w tym ministrów (savi) różnych departamentów.
W tym systemie doża nie był przywódcą narodu i obrońcą wszystkich ludzi, jak może być monarcha absolutny; Był głównym funkcjonariuszem konsorcjum rodzin szlacheckich, które posiadały i zarządzały państwem dla prywatnego zysku własnych fondi.
Dla Wenecjan oligarchia wymagała słabej władzy wykonawczej dożów i to był system, który chcieli przeszczepić do swojego klona, Anglii.
Kwestie te były widoczne w siedemnastowiecznej Europie.
Ludwik XIV we Francji w swoich lepszych momentach był przykładem korzyści płynących z centralistycznego absolutyzmu, skierowanego przeciwko pro-weneckiej szlachcie francuskiej odpowiedzialnej za wojny domowe na Frondzie i wojny religijne.
Colbert dążył do zjednoczenia gospodarczego, niszcząc lokalne interesy zamierzające zbierać pasożytnicze podatki.
Ludwik zmusił wielką szlachtę do bycia chłopcami do ręczników i urządzeń w Wersalu, podczas gdy departamenty francuskie były rządzone przez intendentów wysłanych przez króla.
Nieco później, w Rosji, niektóre z tych samych kwestii zostały stoczone między centralizującym absolutystą Piotrem Wielkim a wielkimi latyfundystycznymi szlachcicami, znanymi w Rosji jako bojarzy. Realnemu rozwojowi gospodarczemu i społecznemu najlepiej służyło złamanie władzy arystokracji. Natomiast Anglia była krajem, w którym triumf oligarchów był ostatecznie najpełniejszy.
(Jest to jeszcze jaśniejsze, jeśli weźmiemy pod uwagę, że angielska szlachta i giermkowie odpowiadają poziomowi liczebności w kontynentalnej arystokracji).
Angielska szlachta była zdecydowana, że to oni, a nie intendentzy rządu w Whitehall, będą rządzić w hrabstwach.
Kiedy Karol I został zmuszony do zwołania parlamentu w 1640 roku, ponieważ potrzebował pieniędzy, rozwinął się konflikt między oligarchią a monarchią.
Izba Gmin teoretycznie reprezentowała ludzi posiadających majątek zdolny do przynoszenia 40 szylingów rocznie; To był próg wolnych poddanych, którzy mieli udział w państwie.
Izba Gmin została wybrana przez około jedną dziesiątą mieszkańców Anglii. Izba Lordów była pełna latyfundystów, ale oszacowano, że właściciele ziemscy i kupcy z Izby Gmin byli wystarczająco bogaci, aby kupić Izbę Lordów trzykrotnie.
Przywódcy parlamentarni, tacy jak Pym i Hampden, chcieli ustanowić oligarchię poprzez poddanie się króla parlamentowi, aby mogli zbudować marynarkę wojenną i przyspieszyć grabież imperium hiszpańskiego na Karaibach.
Chcieli bardziej energicznego prowadzenia handlu niewolnikami.
Pym i Hampden zapewnili sobie władzę parlamentarną, uchwalając ustawy o impeachmencie i dążąc do królewskich faworytów, takich jak Strafford i arcybiskup Laud, głowa Kościoła Anglii, którzy zostali straceni. W 1641 roku Karol I próbował aresztować Pyma i Hampdena.
Pro-weneckie City of London, porty oraz południe i wschód Anglii zbuntowały się przeciwko temu nieudolnemu zamachowi stanu dokonanemu przez głupiego króla, który uciekł na północ. Trwała angielska wojna domowa, czyli purytańska rewolucja.
Wielu Anglików było przerażonych nędznym poziomem przywództwa i nędznymi programami obu stron. Współczesny napisał, że wielu ludzi starało się zachować neutralność, ponieważ uważali, że "obie strony podniosły bezprawną wojnę lub ... nie mógł powiedzieć, który (jeśli którykolwiek z nich) miał rację..." Wojna domowa została sztucznie narzucona przez dwie rywalizujące kliki londyńskie, obie pod wpływem weneckim.
Anglia byłaby jedynym dużym krajem europejskim, w którym toczyłaby się wojna religijna między dwiema pro-weneckimi frakcjami protestanckimi – anglikańskimi kawalerami rojalistycznymi i parlamentarnymi purytańskimi okrągłogłowymi.
Jednym z rezultatów byłaby likwidacja pozostałych pozytywnych i dirygacyjnych cech państwa Tudorów.
W pierwszej fazie wojny domowej (1642-1646) pojawiły się dwie frakcje wśród parlamentarzystów.
Bardziej konserwatywna grupa opowiadała się za ograniczoną, obronną wojną przeciwko Karolowi I, po której nastąpił wynegocjowany pokój.
Mieli nadzieję pokonać Karola przy użyciu obcej armii, najlepiej szkockiej, aby uniknąć uzbrajania angielskich niższych rzędów.
Szkoci domagali się dla Anglii prezbiteriańskiego kościoła państwowego na wzór własnego kirku – prowadzonego przez synody starszyzny kalwińskiej – ale i tak tego chciała większość Długiego Parlamentu.
Tak więc frakcja ta została nazwana prezbiterianami.
Wśród nich była kalwińska oligarchia miejska w Londynie.
Druga grupa chciała wojny totalnej i ostatecznie egzekucji króla oraz końca monarchii i Izby Lordów.
Grupa ta była gotowa zaakceptować stałą armię sekciarskich fanatyków religijnych, aby zwyciężyć.
Grupa ta nazywała się Niezależnymi lub Kongregacjonalistami. Faworyzowała ich Wenecja.
Oliver Cromwell wyłonił się jako lider tej drugiej grupy.
Oliver Cromwell był weneckim agentem.
Wybitny w drzewie genealogicznym Olivera Cromwella był powszechnie znienawidzony wenecki agent Thomas Cromwell (1485-1540), hrabia Essex i autor decyzji Henryka VIII o zerwaniu z Rzymem i założeniu Kościoła Anglii.
Oliver Cromwell (1599-1658) był potomkiem siostry Thomasa Cromwella.
Wuj Olivera Cromwella ożenił się z wdową po genueńsko-weneckim finansiście sir Horatio Pallavicinim.
Wdowa ta przyniosła Pallavicini dwoje dzieci z małżeństwa i wyszła za mąż za swoje późniejsze dzieci Cromwella.
Tak więc rodzina Cromwellów była ściśle związana ze światem weneckich finansów.
Jedną z czołowych postaci Parlamentu, Johnem Hampdenem, był kuzyn Olivera Cromwella.
Dom Cromwella znajdował się w Fens, dużym bagnie we wschodniej Anglii.
Mieszkający na bagnach Wenecjanie, wierni formie, wybrali innego mieszkańca bagien jako swój główny atut w danym momencie.
Cromwell wyśmiewał słabość armii parlamentarnej, która, jak powiedział, składała się z "zepsutych tapsterów" (starszych kelnerów).
Własny regiment Cromwella Ironsides składał się ze stosunkowo zamożnych kawalerzystów o heterodoksyjnych poglądach religijnych.
Regiment ten był bardzo skuteczny przeciwko siłom rojalistów lub kawalerzystów.
W skład Ironsides wchodziło wielu Niezależnych.
Zawierał również wiele bardziej ekstremalnych sekt.
Niektóre z najważniejszych korzeni współczesnego komunizmu można znaleźć w sektach reprezentowanych w Ironsides Cromwella.
Po 1640 roku cenzura drukowanych książek praktycznie upadła.
Sądy kościelne, które ścigały przestępstwa takie jak herezja i bluźnierstwo, załamały się.
Zwłaszcza w londyńskim City, ale także na wsi, obłąkany margines radykalnych sekt religijnych zaczął gromadzić zwolenników.
To, co się zagotowało, odzwierciedlało wszechobecny wpływ weneckiego dziwactwa w Anglii, sięgający Wycliffe.
Na powierzchnię wypłynęły idee, które sięgnęły Francesco Zorziego i Edmunda Spensera, Francisa Bacona, Roberta Fludda i Bernardino Ochino, jednego z włoskich protestantów lub spirituali Contariniego, który działał w Londynie około 1550 roku za Edwarda VI.
Byli lewellerzy, radykalni demokraci typu Jeffersona lub sans culotte, którzy chcieli rozszerzyć prawo wyborcze do wyborów parlamentarnych – chociaż bez głosu opuściliby połowę lub więcej. Uczniowie, robotnicy i służba pozostaną pozbawieni praw obywatelskich. Lewellerzy nie chcieli monarchii, Izby Lordów, monopoli, dziesięciny i kościoła państwowego. Ich petycje brzmią dziś dobrze, podobnie jak części Deklaracji Praw Człowieka Klubu Jakobinów. Wśród przywódców lewellerów byli John Lilburne, Richard Overton i Sir John Wildman. Dwaj ostatni byli podwójnymi agentami, biorąc pieniądze zarówno od rojalistów, jak i od Thurloe, dyrektora tajnej policji Cromwella.
Sir John Wildman był spekulantem ziemskim i agentem księcia Buckingham (jak mówi nam dziennik Pepysa).
Spiskował przeciwko każdemu reżimowi, od Cromwella do Wilhelma III. Był członkiem Harrington's Rota Club, gniazda weneckich agentów w latach 1659-1660.
Pojawia się jako klasyczny typ weneckiego prowokatora. Richard Overton był autorem traktatu Mans Mortalitie, który dowodzi, że dusza umiera wraz z ciałem – herezja wenecka po raz kolejny.
Jeśli chodzi o Lilburne'a, zmarł w więzieniu po tym, jak został kwakierem.
W 1647 roku, po wymazaniu sił rojalistów, frakcja prezbiteriańska próbowała rozwiązać armię, a lewellerzy odpowiedzieli, wybierając agitatorów – w rzeczywistości komisarzy politycznych – dla każdego pułku.
Ale ruch lewellerów został wkrótce zmiażdżony przez Cromwella.
Inne grupy zawdzięczały swoje dalsze istnienie pro-tolerancyjnej polityce Ironsides, którą Cromwell często szanował.
Byli Prawdziwi Lewellerzy lub Kopacze, z Gerardem Winstanleyem jako głównym rzecznikiem.
Winstanley popierał śmiertelność, herezję wenecką.
Kopacze w 1649 roku zaczęli tworzyć komuny, aby kucać na ziemi i uprawiać ją - trzy wieki przed przewodniczącym Mao.
Ich ideą był prymitywny komunizm i zniesienie pracy najemnej.
Własność prywatną potępili jako jeden ze skutków upadku Adama. Ich program brzmiał: "Chwała tutaj!", stworzenie nieba na ziemi.
Wraz z komunistą, materialistą (a niektórzy powiedzieliby, że ateistą) Gerardem Winstanleyem widzimy anglo-weneckie korzenie późniejszego marksizmu finansowanego i kierowanego przez marionetka Lorda Palmerstona, Davida Urquhardta.
Potem przyszli Ranters, wyznawcy antynomicznej herezji, wolnej partii miłości.
Ranters, z których wielu było byłymi lewellerami, utrzymywali, że grzech i prawo zostały zniesione – przynajmniej dla wybranych – pozostawiając ludzkość z "doskonałą wolnością i prawdziwym libertynityzmem".
Niektórzy z nich uważali, że cudzołóstwo i cudzołóstwo są pozytywnymi obowiązkami religijnymi, niezbędnymi do cieszenia się maksymalną łaską.
Liderami Rantera byli Laurence Clarkson i Abiezer Coppe. Clarkson popierał śmiertelność, herezję wenecką.
Ranter John Robins ogłosił, że jest Bogiem i agitował, aby poprowadzić 140 000 ludzi na podbój Ziemi Świętej – zapowiadając w ten sposób późniejszą brytyjską politykę na Bliskim Wschodzie.
Ranters byli mocno represjonowani.
Kwakrzy, nowa sekta w tamtych czasach, nie dokonali jeszcze pacyfistycznego zwrotu.
Często Ranters stawali się kwakrami.
Wielu z nich było wysoce militarystycznymi żołnierzami w New Model Army Cromwella. Kwakrzy byli silnie reprezentowani w angielskiej armii, która przeprowadziła ludobójstwo Cromwella przeciwko Irlandii. Ale kwakier, James Naylor, został okrutnie ukarany za bluźnierstwo po tym, jak odegrał w Bristolu wjazd Chrystusa do Jerozolimy w Niedzielę Palmową.
W 1657 roku przywódca kwakrów George Fox skrytykował armię angielską, ponieważ nie zajęła jeszcze Rzymu. Pacyfizm został przyjęty dopiero po restauracji Stuartów, w 1661 roku.
Drugą grupą, która wywodziła się ze środowiska Rangerów, byli mugoleńczycy, prowadzeni przez Johna Reeve'a i Lodowicka Muggletona, którzy twierdzili, że zostali upoważnieni przez Boga w 1652 roku, aby służyć jako Dwaj Ostatni Świadkowie przepowiedziani w Objawieniu 11. Mugolscy popierali śmiertelność, herezję wenecką; byli także antytrynitarzami i materialistami.
Jeśli policzyć formalne stanowiska w kwestiach teologicznych, okazuje się, że John Milton był bardzo bliski muggletonom.
Mugoleńczycy kontynuowali w Wielkiej Brytanii do około 1970 roku.
Piąty monarchista był radykalnym millenarystą, wierzącym, że Drugie Przyjście i Reguła Świętych są bliskie – niektórzy uważali to za tak bliskie, jak Parlament Barebones zwołany w ramach Wspólnoty Narodów w 1653 roku.
Niektórzy Piąti Monarchiści w Parlamencie Barebones chcieli ponownie narzucić prawo Mojżeszowe w miejsce angielskiego prawa zwyczajowego i chcieli, aby Sanhedryn Świętych przejął władzę państwową. Malejące zainteresowanie Nowym Testamentem zostało również udokumentowane przez oficjalny zakaz w tym czasie Bożego Narodzenia, Wielkanocy i Zielonych Świątek (Zielone Świątki), które zostały potępione jako papieskie bałwochwalstwo.
Korzenie brytyjskiego ruchu izraelickiego są wyraźnie ujawnione.
Byli też Poszukiwacze, którzy uważali, że wszystkie istniejące religie są niewystarczające; Twierdzili, że wciąż szukają tego właściwego.
Jednym z Poszukiwaczy był przyjaciel Miltona i nauczyciel języka Roger Williams, późniejszy z Rhode Island.
Wreszcie byli skrajni sekciści, partie jednego, nie mogące dogadać się z żadnym z powyższych.
John Milton był tego przykładem.
Były to podobne do hydry elementy armii, która była bazą władzy Cromwella.
Cromwell atakował wszystkie sekty w pewnych momentach, ale w innych przypadkach mocno się na nich opierał.
Ale zawsze polegał na armii, której kręgosłupem byli sekciarze.
W 1648 roku pułkownik Pride, działając w imieniu Cromwella, wydalił z Długiego Parlamentu około 100 najbardziej prezbiteriańskich członków, z których niektórzy negocjowali pod stołem z Karolem I, teraz jeńcem armii.
To, co zostało, nazwano Parlamentem Rump. Cromwell osądził Karola I za zdradę i stracił go 30 stycznia 1649 roku.
Rzeczpospolita została ogłoszona, a monarchia zniesiona.
Problem Cromwella polegał teraz na rządzeniu krajem, w którym żaden wybrany parlament nie mógł poprzeć armii i jej sekciarskich obrazoburców.
Rump, który żywił własne pragnienia zostania rządzącą oligarchią, został rozproszony przez wojska Cromwella w 1653 roku.
Następny Parlament, Barebones, był starannie wybranym wyborem pobożnych, wielu nominowanych przez niezależne kongregacje.
Barebones był modelowany jako oligarchia: wybrał Radę Stanu jako własną egzekutywę i miał wybrać własnych następców, zanim się rozwiązał.
Zamiast tego generał-major Thomas Harrison z New Model Army, przekonany, że jest Synem Bożym, zdominował obrady. Umiarkowana frakcja skupiona wokół generała majora Lamberta spowodowała rozwiązanie Barebones zamachem stanu. Dla wielu sekciarzy Cromwell nagle z Nowego Mojżesza stał się małym rogiem Antychrysta.
Cromwell zaakceptował Instrument Rządu, pierwszą pisemną konstytucję Anglii. Franczyza została ograniczona, przechodząc od starej 40-szylingowej własności do osobistej wartości netto 200 funtów, co oznaczało znacznie większe bogactwo.
Parlament stał się bardziej oligarchijny. Cromwell został mianowany Lordem Protektorem.
Protektor był wspierany przez Radę Stanu generałów służących dożywotnio.
Pierwszy parlament Protektoratu odmówił finansowania stałej armii (obecnie 57 000 żołnierzy) i zbuntował się przeciwko tolerancji (tolerancji sekt), więc Cromwell rozwiązał go w styczniu 1655 roku.
Było to już trzecie rozwiązanie Cromwella; Ostatecznie znalazłby się w czterech.
W marcu 1655 roku Cromwell opowiedział się za "gruntowną" bonapartystowską dyktaturą wojskową.
Kraj został podzielony na 11 dystryktów ad hoc, a dowództwo nad każdym z nich miał generał-major armii.
Generałowie-majorowie kontrolowali lokalną milicję, kierowali sądami, mianowali wszystkich urzędników i tłumili niemoralność publiczną.
Wszystko to odbywało się arbitralnie, z niewielkim odniesieniem do prawa.
W tym samym czasie sekretarz Thurloe, Lavrenti Beria reżimu, rozszerzył swoje tajne macki na każdy por społeczeństwa i na każdy kraj Europy.
Rządy generałów-majorów były zapowiedzią europejskiego faszyzmu.
Ale zrazili do siebie wielu oligarchów, którzy uważali tę ingerencję za znacznie gorszą niż ingerencję Karola I.
Drugi parlament Protektoratu był zmuszony desperacją do uchwalenia Pokornej Petycji i Porady, która wzywała Cromwella do objęcia korony.
Ale była to korona doży, ograniczona monarchia rodu Cromwellów podlegająca parlamentowi.
Pod naciskiem generałów Cromwell odmówił przyjęcia tytułu króla, ale zaakceptował całą resztę.
W lutym 1658 roku Cromwell rozwiązał swój ostatni parlament i zmarł w tym samym roku.
Jego syn Ryszard próbował rządzić, ale odszedł po kilku miesiącach. Lata 1659-1660 były czasem wielkiego chaosu, z przywróconym Rump na przemian z bezpośrednimi rządami armii.
W końcu armia rozpadła się na kawałki; dowódca zwycięskiego dzieła, generał Monck, dołączył do nowego parlamentu, odwołując Karola II, syna straconego Karola I.
Obserwując te wydarzenia, pro-wenecki pisarz John Milton – który był latynoskim sekretarzem Rady Stanu Cromwella – ubolewał, że londyńskie City doszło do wniosku, że "nic poza władzą królewską nie może przywrócić handlu".
Milton's "Ready and Easy Way to Establishment a Free Commonwealth", wydany w marcu 1660 r.,
Zaproponował reżim oparty na Wielkiej Radzie zgodnie z wyraźnie weneckimi zasadami, z dożywotnią kadencją i kooptacją nowych członków.
Można to osiągnąć, pomyślał Milton, ogłaszając, że Rump jest wieczny i zdolny do kooptowania nowych członków, gdy starzy wymrą.
Milton pragnął tolerancji religijnej, ale był gotów poświęcić ją, aby uzyskać oligarchię bez jednoosobowego zarządu.
Milton wylewnie chwalił Wenecję, która podobną metodami uczyniła swoją "całą arystokrację niewzruszoną".
W tym czasie Milton był blisko Rota Club, pro-weneckiego salonu zdominowanego przez Jamesa Harringtona, autora książki Oceana i jednego z najważniejszych weneckich ideologów w Anglii. Harrington był bezpośrednim prekursorem wielkich wigowskich arystokratów partii weneckiej, którzy często byli u władzy po 1688 roku. Inni członkowie Roty to bliski przyjaciel Miltona Cyriack Skinner, ekonomista Sir William Petty, agent wywiadu Sir John Wildman, piąty monarchista Thomas Venner (który przewodził i będzie prowadził nieudane powstania w Londynie), pamiętnikarz Samuel Pepys i Andrew Marvell, poeta i członek parlamentu.
Był też Rumper Henry Neville, który propagował poglądy Harringtona w swoim dialogu politycznym Platon Redivivus z 1681 roku. Byli to Sir John Hoskins, późniejszy prezes Royal Society, i Richard Sackville, piąty hrabia Dorset. Karol II objął władzę później w 1660 roku.
Dziś niektórzy członkowie brytyjskiej oligarchii wzywają do końca monarchii i utworzenia republiki.
Musimy przypomnieć, że ostatnim razem, gdy próbowano tego dokonać, rezultatem była faszystowska dyktatura Olivera Cromwella i jego generałów-majorów. "Republika" w Wielkiej Brytanii na początku 21 wieku może okazać się dyktaturą wojskową raczej podobną do Cromwella, z maniakami praw zwierząt odgrywającymi rolę Ranters i Diggers.
Co więc osiągnęła purytańska rewolucja, poza zabiciem 500 000 osób?
Po pierwsze, Cromwell założył Imperium Brytyjskie.
W latach 1651-1660 dodał 200 okrętów do brytyjskiej marynarki wojennej, więcej niż wczesne Stuarty zdołały zbudować podczas ich 40-letniej kadencji. Wojna Cromwella z Holendrami (1652-1654), która nie miała sensu dla purytanina, miała wiele sensu w świetle 1 700 holenderskich statków zdobytych.
Cromwell stworzył system konwojów dla angielskich statków handlowych, w tym tych przewożących węgiel z Newcastle.
W ten sposób położono podwaliny pod brytyjską dominację morską. Po zawarciu pokoju z Holandią, Cromwell wypowiedział wojnę Hiszpanii, dokładnie zgodnie z weneckimi wymaganiami.
Cromwell podbił: Jamajkę, Wyspę Świętej Heleny, Surinam, Dunkierkę, Nową Szkocję i Nowy Brunszwik (w Kanadzie).
Ponadto ustanowił status imperium portugalskiego jako satelity i pomocnika Londynu.
To pod rządami Cromwella angielskie okręty stały stały na Morzu Śródziemnym; w ostatnich latach życia rozważał podbój Gibraltaru, aby ułatwić to stacjonowanie.
Jamajka, centrum handlu niewolnikami, wyróżniała się w tak zwanym zachodnim projekcie – prowadzeniu wojny z Hiszpanią w Nowym Świecie.
Cromwell był również osobiście odpowiedzialny za kampanię ludobójstwa i głodu w Irlandii, która rozpoczęła się masakrą garnizonu Drogheda w 1649 roku. Cromwell powiedział parlamentowi, że gdyby prowadził wojnę zgodnie z prawem międzynarodowym i zasadami wojny, kampania byłaby zbyt kosztowna.
Tak więc Cromwell polegał na masakrach i głodzie. Ludobójstwo Cromwella ostatecznie zabiło około jednej trzeciej populacji Irlandii.
Cromwell najechał również i zredukował Szkocję, która przeszła na stronę Stuartów w 1649 roku.
Położyło to podwaliny pod mit narodu "brytyjskiego" jako etykiety narzuconej Irlandczykom, Szkotom, Walijczykom i Anglikom ofiarom oligarchii nie Anglików, ale Wenecjan i ich narzędzi.
Do 1991 roku mówiono o narodzie "radzieckim", ale teraz nigdzie tego nie ma. Być może oszustwo "Brytyjczyków" również nie przetrwa zbyt długo.
Rządy Cromwella oznaczały triumf wolnego handlu, tak jak go wówczas rozumiano. Wszelkie próby rządu nadzorowania jakości produkcji, ustalania cen, utrzymywania miejsc pracy i zatrudnienia, wpływania na stosunki pracy z kierownictwem lub wpływania na stawki płac zostały całkowicie porzucone.
City of London zażądało wolnego handlu.
Doprowadziło to do zniesienia wszystkich monopoli przemysłowych, które wcześniej obejmowały około 700 podstawowych produktów.
Laissez-faire zostało ustanowione w każdej sferze.
Cokolwiek Restauracja Stuartowie próbowali zmienić w tym względzie, zostało natychmiast wycofane po 1688 roku.
W latach po Cromwellu oszacowano, że chałupnicy i nędznicy, robotnicy i służba, którzy nie mieli własności ani prawa głosu, stanowili połowę populacji Anglii. Jedna trzecia wszystkich angielskich gospodarstw domowych została zwolniona z podatku od paleniska z powodu ubóstwa.
Po 1660 r. ceny pszenicy były sztucznie zawyżone, ponieważ, jak argumentowano, tylko strach przed głodem mógł zmusić biednych do pracy.
W okresie restauracji szlachta i latyfundyści zostali zwolnieni z feudalnych opłat wobec króla, ale nie było ochrony dla drobnych rolników i dzierżawców.
Do 1700 roku rodzinna farma była na dobrej drodze do zniszczenia w Anglii, dając początek bezrolnej masie robotników rolnych.
Angielska wieś była pełna de facto chłopów pańszczyźnianych bez ziemi.
Rzemieślnicy i rzemieślnicy w miastach byli coraz bardziej wymazywani przez oligarchów kupieckich i bankierów.
Poprzez tę brutalną prymitywną akumulację Anglia zdobyła swój pozbawiony własności proletariat, zmuszony do życia ze sprzedaży swojej pracy.
Lichwa stała się całkowicie szanowana.
To jest świat opisany przez Karola Marksa, ale został stworzony przez anglo-wenecką finansjerę, a nie przez nowoczesny kapitalizm.
To, co można nazwać klasą średnią drobnych rolników i niezależnych producentów, zostało zmiażdżone, podczas gdy purytańskie inicjatywy w edukacji powszechnej zostały stłumione.
Społeczeństwo angielskie przyjęło dwubiegunową strukturę elitarno-masową, która jest cechą charakterystyczną imperiów.
Jeśli chodzi o oligarchizm, w 1690 roku oszacowano, że wybory parlamentarne były pod faktyczną kontrolą około 2 mężczyzn.
Karol II, który był pod głębokim wrażeniem śmierci ojca i wojny domowej, był tolerowany przez oligarchię, ponieważ nauczył się cnoty ostrożności.
Ale Karol II nie zrezygnował ze swoich królewskich prerogatyw.
W 1670 roku Karol II stał się satelitą i zabawką Ludwika XIV z Francji, który zapłacił mu subwencję, którą wykorzystał do obejścia Parlamentu. To rozwścieczyło partię wenecką.
Do tej pory Wenecjanie chcieli wykorzystać Anglię przeciwko rosnącej potędze Francji, która wyparła Hiszpanię na szczycie ich listy przebojów.
W 1678 roku Tytus Oates oskarżył się o nowy "papieski spisek", w którym Francja, a nie Hiszpania, była straszakiem.
Karol II ogłosił na łożu śmierci, że jest katolikiem, naruszając inny kluczowy punkt doktryny weneckiej.
To, że jego brat i następca Jakub II również został katolikiem, było znane i od pewnego czasu było w centrum walki politycznej.
Partia wigów, główny nośnik rządów weneckich, zaznaczyła się w tym czasie jako grupa najbardziej oddana protestanckiej sukcesji do angielskiego tronu. Jakub II był również płatny przez Króla Słońce.
Kiedy książę Monmouth, nieślubny, ale protestancki syn Karola II, próbował wylądować i zorganizować powstanie, szybko został pokonany.
W odpowiedzi lokaj Jakuba II, sędzia Jeffries, sprowadził swój sąd Bloody Assizes do południowo-zachodniej Anglii i rozpoczął orgię tysięcy wyroków śmierci.
Jakub II próbował utworzyć stałą armię z katolickimi oficerami i powierzyć dowództwu królewskiej marynarce wojennej katolickiego admirała.
Odwołanie przez Ludwika XIV w tym czasie edyktu nantejskiego, który przewidywał tolerancję dla protestantów, sprawiło, że niektórym wydawało się prawdopodobne, że Jakub II będzie teraz próbował odgrywać rolę Krwawej Marii.
Anglo-Wenecjanie zdecydowali, że mają dość katolickiej, profrancuskiej i całkowicie bezużytecznej dynastii Stuartów.
Przedstawiciele niektórych czołowych rodzin oligarchicznych podpisali zaproszenie dla holenderskiego króla Wilhelma Orańskiego i jego królowej Marii, córki Jakuba II.
John Churchill, przyszły książę Marlborough, był typowym typem byłych zwolenników Jakuba, którzy teraz poszli wspierać Williama i Marię.
William wylądował i pomaszerował na Londyn.
Brytyjczycy nazywają to "Chwalebną Rewolucją" z 1688 roku; w rzeczywistości skonsolidował uprawnienia i prerogatywy oligarchii, które zostały wyrażone w Karcie Praw z 1689 roku.
Nie można było nakładać podatków, nie podnosić armii ani zawieszać żadnych praw bez zgody oligarchii w parlamencie.
Członkowie parlamentu mieli zagwarantowany immunitet za swoje działania polityczne i wolność słowa.
Wkrótce ministrowie nie mogli długo pozostać na stanowiskach bez poparcia większości Parlamentu. Parlament był najwyższy nad monarchą i kościołem państwowym.
W tym samym czasie miejsca w Parlamencie były teraz kupowane i sprzedawane na de facto rynku.
Im większy przeszczep można było uzyskać z siedzenia, tym więcej było warte siedzenie.
W ciągu kilku lat po Chwalebnej Rewolucji powstał Bank Anglii i dług narodowy.
Kiedy Jerzy I wstąpił na tron w 1714 roku, wiedział, że jest dożą, primus inter pares oligarchii.
Reżim, który ukształtował się w Anglii po 1688 roku, był najdoskonalszą kopią weneckiej oligarchii, jaka kiedykolwiek powstała.
Za panowania królowej Anny nastąpił wybuch oporu z powodu działalności torysa Roberta Harleya i jego sojusznika Jonathana Swifta; istniało również zagrożenie, że sukcesja hanowerska może sprowadzić Leibniza do Anglii.
Poza tym partia wenecka była zasadniczo hegemoniczna, a Wielka Brytania wkrótce stała się dominującą potęgą światową. Angielskie masy zostały tak całkowicie zmiażdżone, że niewiele słychać było od nich przez półtora wieku, aż do agitacji czartystów w latach 1840-tych.
Prawo wyborcze nie zostało znacznie rozszerzone aż do wojny secesyjnej, kiedy to robotnicy przemysłowi uzyskali prawo głosu w 1867 r., A robotnicy rolni mogli oddawać głosy w 1884 r.
Walki siedemnastowiecznej Anglii były zatem decydujące dla przekształcenia silnych wpływów weneckich, które istniały przed 1603 r., w długoterminową dominację brytyjskiej partii weneckiej, obserwowaną po 1714 r. Wydarzenia te nie są zjawiskami historii Anglii per se.
Można je rozumieć jedynie jako aspekty infiltracji do Anglii przerzutowej weneckiej oligarchii, która w swoim brytyjskim przebraniu imperialnym pozostała zagrożeniem dla ludzkości.
Przetlumaczono przez translator Google
zrodlo:Jak system wenecki został przeszczepiony do Anglii « TARPLEY.net
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz