"Atak Kurska: dlatego Zełenski poczuł się ośmielony Próba Kijowa otwarcia drugiego frontu nie poszła zgodnie z planem, ale i tak podniosła stawkę"

 

Siergiej Poletajew, analityk informacji i publicysta, współzałożyciel i redaktor projektu Vatfor.

Widok przedstawia budynek mieszkalny uszkodzony po tym, jak spadł na niego zestrzelony ukraiński pocisk i wybuchł pożar, w mieście Kursk w Rosji. © Sputnik / Ilya Pitalev

Aby zrozumieć sytuację związaną z wtargnięciem Ukrainy do Obwodu Kurskiego w Rosji, należy wziąć pod uwagę, że poza silnie ufortyfikowanymi liniami frontu, na których od trzech lat toczą się intensywne walki, oba państwa dzielą ponad 1000 kilometrów uznanej na arenie międzynarodowej granicy. Większa część tego odcinka jest stosunkowo spokojna, z niewielkim zagęszczeniem wojsk po obu stronach – głównie straży granicznej i wzmocnionych środków bezpieczeństwa – i kontynuowana jest regularna działalność gospodarcza.

6 sierpnia pojawiły się doniesienia o wkroczeniu sił ukraińskich do Kurska w pobliżu miasta Sudża. Początkowo wydawało się, że to kolejna rutynowa potyczka graniczna. Jednak pod koniec pierwszego dnia stało się jasne, że dzieje się coś większego – nie było inscenizowanych filmów TikTok ani masowej dezinformacji, a Kijów milczał przez dwa dni, a ukraińskie kanały Telegramu publikowały głównie rosyjskie źródła. Pierwsze oficjalne oświadczenie z Kijowa napłynęło 8 sierpnia rankiem. Michaił Podoliak, doradca w gabinecie prezydenta Ukrainy, potwierdził, że w obwodzie kurskim wkroczyły regularne wojska. Do tego czasu do Sudzhy wysłano rosyjskie posiłki, począwszy od zespołów sił specjalnych mających eliminować odizolowane grupy wroga, a następnie regularne jednostki mające wzmocnić obszar. Do 8 sierpnia kryzys został opanowany. Ukrainie nie udało się ustanowić ciągłej linii frontu w obwodzie kurskim, Sudża nie została zdobyta i o ile nie ma niespodzianek, możemy spodziewać się żmudnej operacji porządkowej mającej na celu usunięcie sił ukraińskich, podczas gdy sporadyczne naloty przez granicę będą kontynuowane. Ukraińska strategia przypominała jesienną ofensywę w obwodzie charkowskim w 2022 roku: stworzyć przewagę liczebną w wąskim sektorze, penetrować terytorium wroga lekko opancerzonymi pojazdami, szybko rozprzestrzeniać się i zmuszać pozycje obronne do odwrotu bez walki. Źródła zachodnie dostarczyły wglądu w skalę operacji. Według „The Times” w walkach uczestniczy od 6 000 do 10 000 żołnierzy ukraińskich. „Forbes” zidentyfikował uczestniczące jednostki, w tym 22. i 88. Brygadę Zmechanizowaną oraz 80. Brygadę Powietrzno-Szturmową, które opisuje jako jedno z najbardziej elitarnych i zwinnych ugrupowań na Ukrainie. Inne informacje ujawniły, że początkowo około 1000–1500 ukraińskich żołnierzy, kilkadziesiąt pojazdów opancerzonych i kilka czołgów przedostało się do Rosji, wspierane ogniem artyleryjskim z ukraińskiej strony granicy, ciężko ostrzeliwując Sudżę zaledwie 10 km dalej. Liczby te pokrywają się z raportami zachodnimi. Z wojskowego punktu widzenia, grot szturmu stanowi zwykle 15–20% wszystkich sił, a reszta podąża za nim, zabezpieczając flanki oraz zapewniając logistykę, wsparcie artyleryjskie i operacje dronów. Ponieważ natarcie nie powiodło się, większość żołnierzy ukraińskich pozostaje w obwodzie sumskim, kontynuując najazdy transgraniczne. Warto zauważyć, że przez cały okres zamieszania stacja benzynowa Sudża nadal (i nadal) działała, ułatwiając przepływ z Rosji przez Ukrainę do Europy. Dlaczego tak się stało?

Zachodnie media roją się od spekulacji na temat powodów, dla których ukraiński przywódca Władimir Zełenski podąża tą drogą. Zajęcie stosunkowo nieznanego centrum powiatowego nie wydaje się warte uszczuplenia najbardziej gotowych do walki jednostek Armii Ukraińskiej. Główna akcja rozgrywa się w Donbasie, gdzie armia rosyjska, choć posuwająca się powoli, wydaje się nie do zatrzymania i gdzie pilnie potrzebne są świeże, pełne entuzjazmu brygady ukraińskie. Doświadczenia ubiegłego lata pokazały, że zdolność Ukrainy do przełamania linii frontu jest znacznie gorsza od zdolności armii rosyjskiej. Operacja na Morzu Azowskim (niefortunna kontrofensywa) zakończyła się niepowodzeniem i teraz armia ukraińska może jedynie się wycofać, łatając tu i ówdzie luki w swojej obronie. Scenariusz ten oznacza porażkę, a w konsekwencji upadek reżimu Zełenskiego. Na Zachodzie powszechne stało się sugerowanie, że Ukraina musi pogodzić się z utratą terytorium i zasadniczo zaakceptować porażkę. Kijów szuka kreatywnych rozwiązań, które pozwolą odwrócić te tendencje. Armia ukraińska ma swoje precedensy, jak operacja w Charkowie jesienią 2022 roku. Obok Chersonia był to jeden z niewielu autentycznych sukcesów militarnych Kijowa. Logiczną wydaje się próba jego odtworzenia, co wymaga znalezienia odpowiednich warunków na polu walki. Nie ma ich jednak na froncie (wszędzie jest gęsto obecna piechota), co uniemożliwia przebicie się lekkimi, mobilnymi jednostkami. Teraz dochodzimy do intrygującej części. Względny spokój na 1000-kilometrowej granicy przez dwa i pół roku prawdopodobnie nie był przypadkowy. Możemy sugerować, że istniały porozumienia między Moskwą a Waszyngtonem, szczególnie z administracją prezydenta USA Joe Bidena. Biały Dom otwarcie sprzeciwiał się działaniom Ukrainy na terytorium uznanym przez Zachód za część Rosji (w tym na omawianych przez nas terenach przygranicznych). Stąd liczne najazdy przez wspólną granicę m.in o Obwódy Biełgorodski, Briański i Kurski były prowadzone pod fałszywymi flagami przez specjalnie utworzone podmioty, takie jak „Rosyjski Korpus Ochotniczy”, „Legion Wolności dla Rosji” i inne grupy neonazistowskie.

Kijów wielokrotnie próbował za wszelką cenę ominąć „czerwone linie” Zachodu, argumentując, że nie należy obawiać się eskalacji, ponieważ Rosja ma ograniczone możliwości odwetu itd. Wraz ze zmianą w Białym Domu Kijów widzi szansę. Przecieki wskazują, że przedstawiciele Kijowa od jakiegoś czasu komunikują się z doradcami kandydatki Demokratów na prezydenta Kamalą Harris, a nie Bidena. To dogodny moment na podniesienie stawki i postawienie nowego zespołu przed faktem dokonanym: Słuchajcie, możemy z sukcesem awansować na terytorium Rosji; wspieranie nas jest w Twoim interesie. Nawet częściowy sukces, czyli zabezpieczenie tylko jednego miasta, pozwoliłby Kijówowi żądać od Waszyngtonu więcej, a potem jeszcze więcej. Nie ma znaczenia, że ​​Rosja nieuchronnie zareaguje, wzmacniając swoją obronę również tutaj. Wpływ mediów, jak przewiduje Kijów, będzie trwał tak długo, jak linia frontu przetnie terytorium kanonicznie rosyjskie. Nawet wynik o sumie zerowej, jeśli najazd będzie musiał zostać przerwany, można uznać za zwycięstwo. Z perspektywy Kijowa takie ryzyko jest warte gotowych do walki brygad, które w przeciwnym razie zginęłyby niechlubnie w kolejnej mało znanej wiosce donieckiej. Jest tu więcej logiki niż w sześciomiesięcznej rzezi w Krynkach (w wyniku której zginęło ponad 1000 osób) czy w niezliczonych nieudanych próbach wywieszenia flagi na Krymie czy na piaszczystych mierzejach u ujścia Dniepru. Jaka będzie odpowiedź Kremla?

Drugim celem próby wtargnięcia na Obwód Kurski jest wzbudzenie niezadowolenia w Rosji, ukazanie prezydenta Władimira Putina jako słabego i prowokowanie pochopnych decyzji. O co tu chodzi? Powszechnie wiadomo, że konflikt między Moskwą a Kijowem przekształcił się w wojnę na wyniszczenie. Kluczem do zwycięstwa jest wyczerpywanie się w wolniejszym tempie niż twój przeciwnik. Które miasto jest pod kontrolą, nie ma większego znaczenia; o wszystkim zadecyduje ten, kto pierwszy wyczerpie swoje zasoby. Po odbiciu się od początkowych niepowodzeń Rosja włączyła konflikt w swoją gospodarkę narodową. Przy wydatkach na poziomie około 7% PKB kraj może prowadzić walkę przez długi czas. Tak, stoi przed wyzwaniami rekrutacyjnymi, ale są one znacznie mniej dotkliwe niż na Ukrainie, gdzie ponad rok temu zabrakło chętnych żołnierzy. Jak wspomniano wcześniej, taka trajektoria doprowadzi Ukrainę do upadku, co sprawi, że desperacja Kijowa, by zakłócać grę Kremla, będzie zrozumiała. Z punktu widzenia rosyjskich przywódców trzymanie się strategii „specjalnej operacji wojskowej” oznacza, że ​​nie powinno ono zbytnio skupiać się na wydarzeniach w Kursku, aby nie działać na korzyść Kijowa. Jednak nie jest to takie proste. Moskwa nie może ignorować działań wroga. Nie chodzi tylko o polityczną legitymizację tego, co wcześniej było niedopuszczalne, jak już omawialiśmy. Chodzi o nalot na Sudżę, który zmusił rosyjski Sztab Generalny do ponownego rozważenia bezpieczeństwa 1000 km wspólnej granicy z Ukrainą, w oczekiwaniu, że podobne zdarzenia mogą wydarzyć się gdziekolwiek wzdłuż niej. W strategii Kremla nie ma jednoznacznej odpowiedzi na tak odważny nalot – odpowiedzią od lutego 2022 roku jest wykorzystanie wszystkich dostępnych zasobów, przy jednoczesnym uniknięciu powszechnej mobilizacji i samouszczuplenia. Moskwa nie ma kolejnej armii gotowej i gotowej do zajęcia nowo bezbronnych obszarów przygranicznych. Co dalej?

Istnieją trzy potencjalne scenariusze rozwoju regionu kurskiego. Po pierwsze: Rosja mogłaby przygotować grupę zadaniową do przeprowadzenia własnej operacji transgranicznej albo poprzez otwarcie pełnoprawnego drugiego frontu (być może wycelowanego w Sumy), albo poprzez utworzenie strefy buforowej podobnej do tej w Charkowie. Byłaby to najbardziej agresywna opcja reakcji Moskwy. Zabezpiecza nie tylko Kursk i sąsiednie regiony, ale także zapewnia jasną i bezpośrednią odpowiedź na ukraiński najazd. Jednak bez dodatkowej mobilizacji Moskwie może zabraknąć sił na drugi front. Utrzymanie wąskiego pasa granicznego z gęstą linią frontu wymaga znacznych sił, które mogą być potrzebne gdzie indziej. Po drugie: Kijów może mieć kilka świeżych, dobrze wyszkolonych i wyposażonych brygad gotowych do rozpoczęcia nowej ofensywy na inne rosyjskie regiony przygraniczne lub przełamania istniejącej linii frontu. Zmusiłoby to Moskwę do ograniczenia lub znacznego spowolnienia działań w Donbasie i przeniesienia stamtąd wojsk. Wspomniane wcześniej cele polityczne zostaną osiągnięte.

Nie ma jednak jednoznacznych dowodów na to, że Kijów dysponuje takimi siłami. Źródła zachodnie wskazują, że wszystkie trzy brygady biorące udział w niedawnym nalocie to ukraińskie rezerwy gotowe do walki, które nie są zaangażowane na froncie. Nawet jeśli nie jest to prawdą, Rosja nadal posiada przewagę liczebną, element zaskoczenia zostaje utracony, a co za tym idzie, szanse powodzenia kolejnej próby są mniejsze. Wreszcie trzeci scenariusz, który wydaje się najbardziej prawdopodobny, biorąc pod uwagę retorykę Kremla: zneutralizować działania Kijowa dostępnymi środkami, oczyścić obszar przygraniczny z ukraińskich jednostek dywersyjnych i zapobiec przełomom w innych miejscach. Pozwala to Rosji na kontynuację strategii, która według Moskwy jest najkorzystniejsza. W tym przypadku region przygraniczny stanie się kolejną strefą aktywnej walki, a brak zdecydowanej represji pozwoli Kijówowi mówić o przesunięciu czerwonych linii i przynajmniej częściowym sukcesie. Oparcie się Rosji na ograniczonych siłach i odmowa wycofania dużej liczby żołnierzy z teatru donieckiego oznaczałaby przeciągnięcie operacji zabezpieczenia pogranicza kurskiego. Wkrótce przekonamy się, jaki scenariusz się rozwinie.

Przetlumaczono przez translator Google

zrodlo:https://www.rt.com/russia/602513-kursk-attack-explained-whats-next/