Ta seria koncentruje się na sztuce Gustava Doré i rozpoczęła się od przyjrzenia się jego ilustracjom do 17-wiecznego epickiego poematu Johna Miltona "Paradise Lost". W następnym artykule szatan właśnie zakończył gromadzenie zbuntowanych aniołów po tym, jak wpadli do piekła. Woła ich, zawstydza i ożywia ich pasję do przeciwstawiania się Bogu. Początkowo rozmawia tylko z jednym zbuntowanym aniołem, ale wkrótce jeden zamienia się w wielu, a jego żołnierze zaczynają odzyskiwać siły do kontynuowania misji.
Pomimo tego, że szatan podżegał do ich upadku z nieba, zbuntowani aniołowie powstali, aby bezwstydnie podążać za nim. Milton opisuje tę scenę:
Tak niezliczona była ilość tych złych aniołów, których widziano
unoszących się na skrzydłach pod kopią Piekielnego
Twixt górnego, dolnego i otaczającego ognia;
Aż do momentu, gdy sygnał giv'n, th' podniesiona włócznia
Ich wielkiego sułtana machającego, aby skierować
Ich kurs, w równej równowadze w dół zapalają
Na twardej siarki i wypełniają całą równinę ...
Natychmiast z każdej eskadry i każdej orkiestry
Głowy i przywódcy spieszą się tam, gdzie stał
Ich wielki Dowódca...
Chociaż ich imiona w zapisach Heav'nly teraz
nie będą pomnikiem, wymazane i zrównane
z ziemią przez ich bunt, z Ksiąg Życia
(Księga I, Wiersze 344-350, 361-363)
Podążając za liderem
Ilustracja Gustava Doré pozwala nam zajrzeć głębiej do fragmentu Miltona. Przedstawia w nim legion zbuntowanych aniołów lecących przez piekło jak stado wron nad kłębiącym się dymem, który otacza obie strony kompozycji. Tylko szatan, który przewodzi stadzie, i niektórzy zbuntowani aniołowie podążający tuż za nim mogą być zidentyfikowani jako jednostki. W przeciwnym razie zbuntowane anioły łączą się w jedną wirującą obecność.
Jeśli poświęcimy chwilę i rozważymy tę scenę w odniesieniu do innego tekstu, nie jest wielkim skokiem dostrzeżenie podobieństw do "Roku 1984" George'a Orwella, w którym tematy jednolicie się zgadzają, a indywidualność jest nieobecna. Jesteśmy skłonni zapytać: dokąd prowadzi ten jednolitość, ten brak indywidualności, szatana i zbuntowanych aniołów?
Początek tyranii
Powiedział: i na potwierdzenie swoich słów wyleciały
miliony płonących mieczy, wyciągniętych z ud
potężnych cherubinów; nagły płomień
Daleko dookoła rozświetlił piekło: wielce wściekli się Przeciwko Najwyższemu i zaciekle z uściskami ramionami
Starli
się na swoich dźwięcznych tarczach zgiełku wojny, Rzucając opór w kierunku sklepienia Heav'n
(Księga 1,
wiersze 663-669)
Prawdopodobnie ta jednolitość i brak indywidualności może prowadzić do tyranii. We fragmencie Miltona szatan nadal rozmawia z buntownikami i jednoczy ich pod jedną myślą: Nienawidź i przeciwstawiaj się Bogu i niebu. Nigdzie zbuntowane anioły nie poświęcają chwili na racjonalne myślenie za siebie; są tylko cieniami tyrańskich zamiarów szatana.
Doré tworzy bardzo energetyczną scenę dla tego fragmentu z Miltona. Sylwetka siedmiu zbuntowanych aniołów znajduje się na szczycie klifu, gdzie w trąby. Reszta zbuntowanych aniołów słyszy wołanie i przybywa zewsząd. Wielu wskakuje na scenę galopując na koniach, a ci w oddali rozświetlają ciemność piekła swoją płonącą bronią.
Z wcześniejszym opisem Szatana jako "dowódcy" przez Miltona, Doré przedstawia Szatana i zbuntowanych aniołów militarnie: Szatan prowadzi, namiętywie, wydaje rozkazy, a zbuntowane anioły krzyczą na potwierdzenie słów swojego dowódcy, gdy przygotowują się do powrotu do bitwy.
Czytam te fragmenty, patrzę na te obrazy i myślę o procesach norymberskich, gdzie członkowie partii nazistowskiej byli sądzeni za okrucieństwa popełnione za rządów Adolfa Hitlera. Wielu nazistów powoływało się na obronę, że wykonują tylko rozkazy. Ta obrona nie utrzymała się w sądzie. Zastanawiam się: gdyby ci zbuntowani aniołowie byli sądzeni, jaka byłaby ich obrona?
Tyran obejmuje tron
Zbuntowane anioły pomagają zbudować imperium w piekle, które wydaje się być odwróceniem nieba, dając perwersyjną wiarę starożytnej frazie "jak na górze, tak na dole". Imperium, Pandeamonium – tytuł, który ucieleśnia skutki intencji szatana – jest miejscem, w którym szatan zajmuje swoje miejsce jako władca piekła.
Milton opisuje tę scenę:
Tymczasem skrzydlaci heroldowie na rozkaz
Władzy panowania sov'reign, z okropną ceremonią
I dźwięk trąb w całym gospodarzu ogłaszają
Uroczysta sobór, która ma się odbyć
W Pandemonium, wysokiej stolicy
Szatana i jego rówieśników: ich wezwanie zwane
Z każdej bandy i kwadratowego pułku
Według miejsca lub wyboru najgodniejszego ...
Wysoko na tronie państwa królewskiego, które znacznie
przyćmiło bogactwo Ormusa i Inda
(Księga 1, wiersze 752-759; Księga 2, wiersze 1-2)
Tutaj Doré przedstawia szatana zajmującego tron w wielkim pałacu w Pandemonium. W centrum uwagi znajduje się szatan, który stoi przed swoim tronem i podnosi rękę w geście symbolizującym jego moc w piekle. Wielu zbuntowanych aniołów przychodzi, aby go czcić i adorować, i oczekują jego rady.
Niekontrolowane zło staje się przedmiotem podziwu
Zastanówmy się, w jaki sposób te fragmenty mogą odnosić się do naszej wewnętrznej domeny. Wpierwszymartykule z tej serii doszliśmy do wniosku, że tak jak Bóg wypędza szatana i zbuntowanych aniołów z nieba, my również musimy wygnać te rzeczy w naszych sercach i umysłach, które trzymają nas z dala od dobroci Boga. Wdrugimartykule doszliśmy do wniosku, że jeśli nie zostanie powstrzymane, zło może się pomnożyć. Co zatem można wywieść z tego, że Szatan zgromadził swoje wojska do piekła i co może symbolizować objęcie tronu w piekle?
Dla mnie reprezentuje ideę, że jeśli nie zabezpieczymy się przed złem, zło stanie się w nas tak silne, że zaczniemy usprawiedliwiać jego obecność, a nawet je podziwiać i wychwalać. Nie jesteśmy w stanie myśleć racjonalnie i spokojnie, gdy jesteśmy opętani przez zły stan umysłu. Fakt, że taki stan sprawia nam tyle bólu, jest dla nas stracony. Tracąc poczucie naszej indywidualnej jaźni, możemy nawet mylić ten stan z tym, kim naprawdę jesteśmy, lub odmawiać odpowiedzialności za nasze działania z powodu jego wpływu na nas.
W tym stanie stajemy się poddanymi tyrańskiej siły w nas samych, a naszą jedyną obroną dla naszych działań może być to, że wykonujemy lub wykonywaliśmy rozkazy. Ale jesteśmy czymś znacznie więcej, czyż nie?
Gustav Doré był płodnym ilustratorem 19 wieku. Stworzył obrazy dla jednych z największych klasycznych literatury świata zachodniego, w tym "Biblii", "Raju utraconego" i "Boskiej komedii". W tej serii zagłębimy się w myśli, które zainspirowały Doré i obrazy, które te myśli wywołały.
Przetlumaczono przez translator Google
zrodlo:https://www.theepochtimes.com/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz