"KOMPLEKS ASASYFIKACJI -MOSSAD NA CAŁYM ŚWIECIE"(video)

Artykul tylko dla lubiacych czytac!!!!!!!...

Dzialalnosc MOSAD-u na swiecie

Od pokoju westfalskiego do prawa dżungli

2 stycznia amerykańskie zabójstwo gen. Qassem Soleimani z Iranu było wydarzeniem o ogromnym momencie.

Gen. Soleimani był najwyżej rangą postacią wojskową w swoim kraju, liczącą 80 milionów, i ze swoją 30-letnią karierą, jedną z najbardziej popularnych i cenionych. Większość analityków umieściła go na drugim miejscu pod względem wpływu tylko na ajatollaha Alego Chamenei, starszego najwyższego przywódcę Iranu, i pojawiły się powszechne doniesienia, że zachęcano go do kandydowania w wyborach w 2021 r.

Okoliczności jego śmierci w czasie pokoju były również dość niezwykłe. Jego pojazd został spalony przez pocisk amerykańskiego drona Reaper w pobliżu międzynarodowego lotniska w Bagdadzie w Iraku, zaraz po tym, jak przybył tam regularnym lotem komercyjnym w celu negocjacji pokojowych pierwotnie zaproponowanych przez rząd amerykański.

Nasze główne media prawie nie ignorowały powagi tego nagłego, nieoczekiwanego zabójstwa tak wysokiej rangi postaci politycznej i wojskowej, i poświęcały temu ogromną uwagę. Mniej więcej dzień później pierwsza strona mojego porannego  New York Timesa  była prawie całkowicie wypełniona relacją z wydarzenia i jego implikacjami, a także kilkoma stronami wewnętrznymi poświęconymi temu samemu tematowi. Jeszcze w tym samym tygodniu amerykańska gazeta narodowa przeznaczyła ponad jedną trzecią wszystkich stron swojej pierwszej części na tę samą szokującą historię.

Ale nawet tak obszerne relacje zespołów doświadczonych dziennikarzy nie zapewniły incydentowi właściwego kontekstu i implikacji. W ubiegłym roku administracja Trumpa  ogłosiła  irańską Gwardię Rewolucyjną „organizacją terrorystyczną”, ciesząc się powszechną krytyką, a nawet szydzeniem ze strony ekspertów ds. Bezpieczeństwa narodowego, przerażonych pojęciem zaklasyfikowania dużej gałęzi sił zbrojnych Iranu jako „terrorystów”. Gen. Soleimani był naczelny dowódca w tym ciele, co najwyraźniej dostarczyło legalnego dowodu zabójstwa w biały dzień podczas dyplomatycznej misji pokojowej.

Ale weźmy pod uwagę fakt, że Kongres rozważa  ustawodawstwo ogłaszające Rosję oficjalnym państwowym sponsorem terroryzmu , a Stephen Cohen, wybitny rosyjski uczony, argumentował, że żaden przywódca zagraniczny od końca II wojny światowej nie był tak masowo demonizowany przez amerykańskie media jak Rosja Prezydent Władimir Putin. Przez lata liczne wzburzone  oskarżenia potępiały Putina  jako „nowego Hitlera”, a niektóre wybitne postacie nawet wzywały do  jego obalenia lub śmierć. Jesteśmy więc już tylko krok czy dwa od podjęcia publicznej kampanii morderstwa lidera kraju, którego arsenał nuklearny mógłby szybko unicestwić większość populacji amerykańskiej. Cohen wielokrotnie ostrzegał, że obecne niebezpieczeństwo globalnej wojny nuklearnej może przekroczyć to, z czym mieliśmy do czynienia w czasach kryzysu kubańskiego w 1962 r. I czy możemy całkowicie odrzucić jego obawy?

 Nawet jeśli skupimy się wyłącznie na zabiciu gen. Solemainiego i całkowicie zignorujemy jego niebezpieczne implikacje, wydaje się, że niewiele jest współczesnych precedensów dla oficjalnego publicznego zamachu na czołową postać polityczną przez siły innego ważnego kraju. Poszukując przykładów z przeszłości, jedyne, które przychodzą na myśl, miały miejsce prawie trzy pokolenia temu podczas II wojny światowej, kiedy czescy agenci wspierani przez aliantów zamordowali Reinharda Heydricha w Pradze w 1941 r., A amerykańskie wojsko zestrzeliło samolot japońskiego admirała Isoroku Yamamoto w 1943 roku. Jednak wydarzenia te miały miejsce w wyniku brutalnej globalnej wojny, a przywódcy alianccy ledwo przedstawili je jako oficjalne zabójstwa rządu. Historyk David Irving ujawnia, że gdy jeden z adiutantów Adolfa Hitlera zasugerował próbę zabicia przywódców radzieckich w tym samym konflikcie,niemiecki Fuhrer natychmiast zabronił takich praktyk, jak oczywiste pogwałcenie prawa wojennego.

Zamach terrorystyczny z 1914 r. Na arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, spadkobiercę tronu Austro-Węgier, był z pewnością zorganizowany przez fanatycznych członków wywiadu serbskiego, ale rząd Serbii stanowczo zaprzeczył swojej współudziałowi, a spisek nie wpłynął bezpośrednio na żadną znaczącą potęgę europejską . Następstwa zabójstwa wkrótce doprowadziły do wybuchu I wojny światowej i chociaż wiele milionów osób zginęło w okopach w ciągu następnych kilku lat, byłoby dla jednej z głównych wojujących nie do pomyślenia rozważenie zabicia przywódcy innego.

Sto lat wcześniej wojny napoleońskie szalały na całym kontynencie europejskim przez większość pokoleń, ale nie przypominam sobie czytania rządowych spisków z tamtej epoki, nie wspominając już o dość łagodnych wojnach z poprzedniego XVIII wieku, kiedy Fryderyk Wielki i Maria Teresa zakwestionowali własność zamożnej prowincji Śląska środkami wojskowymi. Nie jestem specjalistą od współczesnej historii Europy, ale po pokoju w Westfalii w 1648 r. Zakończył wojnę trzydziestoletnią i uregulował zasady prowadzenia wojny, nie przychodzi mi na myśl zabójstwo tak głośne jak gen. Soleimani.

Krwawe wojny religii podczas poprzednich stuleci widziały swój udział w planach zabójstw. Na przykład, myślę, że Filip II z Hiszpanii rzekomo zachęcał różne spiski do zamachu na królową Anglii Elżbietę I, uzasadniając to tym, że była morderczą heretyką, a ich powtarzająca się porażka pomogła go przekonać do uruchomienia nieszczęsnej hiszpańskiej Armady; ale będąc pobożnym katolikiem, prawdopodobnie nie chciałby użyć podstępu negocjacji pokojowych, by zwabić Elżbietę na jej zgubę. W każdym razie, to było ponad cztery wieki temu, więc Ameryka znalazła się teraz na raczej nieznanych wodach.

Różne narody mają różne tradycje polityczne, co może odgrywać ważną rolę w wpływie na zachowanie krajów, które zakładają. Boliwia i Paragwaj powstały na początku XVIII wieku jako odłamki z rozpadającego się imperium hiszpańskiego, a według Wikipedii doświadczyły prawie trzy tuziny udanych zamachów w swojej historii, z czego większość przed 1950 r., Podczas gdy Meksyk miał już pół tuzina . Natomiast USA i Kanada zostały założone jako kolonie osadników anglosaskich i żadna historia nie odnotowała nawet nieudanej próby.

Podczas naszej wojny o niepodległość George Washington, Thomas Jefferson i nasi pozostali Ojcowie Założyciele w pełni zdawali sobie sprawę, że jeśli ich wysiłki się nie powiodą, wszyscy zostaną powieszeni przez Brytyjczyków jako rebelianci. Jednak nigdy nie słyszałem, aby obawiali się upadku na ostrze zabójcy, ani że król Jerzy III nigdy nie rozważał tak podstępnego środka ataku. W pierwszym wieku i w historii naszego narodu prawie wszyscy nasi prezydenci i inni najważniejsi przywódcy polityczni prześledzili swoje pochodzenie na Wyspach Brytyjskich, a zabójstwa polityczne były wyjątkowo rzadkie, a śmierć Abrahama Lincolna była jedną z niewielu, które przychodzą mi na myśl .

W szczytowym okresie zimnej wojny nasza CIA brała udział w różnych tajnych spiskach przeciwko komunistycznemu dyktatorowi Kuby Fidelowi Castro i innym przywódcom zagranicznym uważanym za wrogo nastawione do interesów USA. Ale kiedy te fakty ujawniły się później w latach siedemdziesiątych, wywołały tak ogromne oburzenie opinii publicznej i mediów, że trzech kolejnych amerykańskich prezydentów - Gerald R. Ford ,  Jimmy Carter i  Ronald Reagan - wydało kolejne zarządzenia absolutnie zabraniające zabójstw przez CIA lub jakikolwiek inny agent rządu USA.

Chociaż niektórzy cynicy mogą twierdzić, że te publiczne oświadczenia stanowiły jedynie pozory, okno  recenzji książki z marca 2018 r.  W  New York Times  zdecydowanie sugeruje coś innego. Kenneth M. Pollack spędził lata jako analityk CIA i pracownik Rady Bezpieczeństwa Narodowego, a następnie opublikował wiele wpływowych książek na temat polityki zagranicznej i strategii wojskowej w ciągu ostatnich dwóch dekad. Po raz pierwszy dołączył do CIA w 1988 roku i rozpoczyna swoją recenzję, oświadczając:

Jedną z pierwszych rzeczy, których nauczyłem się, kiedy dołączyłem do CIA, było to, że nie przeprowadzamy zamachów. Wciąż rekrutowano nowych rekrutów.

Jednak Pollack z niepokojem zauważa, że w ciągu ostatniego ćwierćwiecza te niegdyś solidne zakazy były stopniowo znoszone, a proces gwałtownie przyspieszył po atakach z 11 września 2001 r. Przepisy dotyczące naszych książek mogły się nie zmienić, ale

Dziś wydaje się, że wszystkim, co pozostało z tej polityki, jest eufemizm.

Nie nazywamy ich już morderstwami. Teraz są to „ukierunkowane zabójstwa”, najczęściej wykonywane przez uderzenie dronów, i stały się bronią Ameryki w wojnie z terroryzmem.

Administracja Busha przeprowadziła 47 takich zabójstw pod innym imieniem, podczas gdy jego następca Barack Obama, naukowiec konstytucyjny i laureat Pokojowej Nagrody Nobla, podniósł swoją całkowitą liczbę do 542. Nie bez uzasadnienia Pollack zastanawia się, czy zabójstwo stało się „ bardzo skuteczny lek, ale [taki], który leczy tylko objawy i dlatego nie oferuje lekarstwa ”.

Tak więc w ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci polityka amerykańska podążała niepokojącą trajektorią wykorzystania zamachu jako narzędzia polityki zagranicznej, najpierw ograniczając jej stosowanie tylko do najbardziej ekstremalnych okoliczności, a następnie atakując niewielką liczbę głośnych „terrorystów” ukrywających się w trudny teren, a następnie eskalacja tych samych zabójstw do setek. A teraz, za prezydenta Trumpa, wykonano fatalny krok w Ameryce, twierdząc, że ma prawo zabić każdego światowego przywódcę, który nie przypadnie nam do gustu, którego jednostronnie uznamy za godnego śmierci.

Pollack zrobił karierę jako demokrata Clinton i najbardziej znany jest z książki The Threatening Storm z 2002 roku,   która mocno poparła proponowaną inwazję prezydenta Busha na Irak i miała  ogromny wpływ  na udzielenie dwustronnego poparcia dla tej nieszczęsnej polityki. Nie mam wątpliwości, że jest oddanym zwolennikiem Izraela i prawdopodobnie należy do kategorii, którą luźno określiłbym jako „Lewy Neokon”.

Ale przeglądając historię długiego wykorzystywania przez Izrael zamachu jako podstawy polityki bezpieczeństwa narodowego, wydaje się głęboko zaniepokojony, że Ameryka może podążać tą samą straszną ścieżką. Niespełna dwa lata później nasze nagłe zamordowanie jednego z czołowych przywódców Iranu pokazuje, że jego obawy mogły zostać znacznie zaniżone.

„Powstań i zabij najpierw”

Recenzowana książka to  Rise and Kill First  autorstwa   Ronena Bergmana, reportera New York Timesa , ważnego studium Mosadu, zagranicznego wywiadu Izraela wraz z jego siostrzanymi agencjami. Autor poświęcił sześć lat badaniom nad projektem, który opierał się na tysiącach wywiadów osobistych i dostępie do ogromnej liczby oficjalnych dokumentów, które wcześniej były niedostępne. Jak sugeruje tytuł, jego głównym celem była długa historia zabójstw Izraela, a na swoich 750 stronach i tysiącletnich źródłach przytacza szczegóły ogromnej liczby takich incydentów.

Tego rodzaju temat jest oczywiście pełen kontrowersji, ale tom Bergmana zawiera świecące napisy na okładkach autorstwa laureatów Nagrody Pulitzera w kwestiach szpiegowskich, a oficjalną współpracę, którą otrzymał, potwierdzają podobne poparcie zarówno byłego szefa Mosadu, jak i Ehuda Baraka, były premier Izraela, który sam kiedyś prowadził oddziały zamachowe. W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci były funkcjonariusz CIA Robert Baer stał się jednym z naszych najwybitniejszych autorów w tej samej dziedzinie i chwali tę książkę za „najlepszą”, jaką kiedykolwiek czytał na temat wywiadu, Izraela lub Bliskiego Wschodu . Recenzje w naszych elitarnych mediach były równie chwalebne.

Chociaż widziałem kilka dyskusji na temat książki, kiedy się pojawiła, zacząłem ją czytać dopiero kilka miesięcy temu. I chociaż byłem pod głębokim wrażeniem dokładnego i skrupulatnego dziennikarstwa, zauważyłem, że strony są raczej ponure i przygnębiające, z ich niekończącymi się relacjami o izraelskich agentach zabijających ich prawdziwych lub postrzeganych wrogów w operacjach, które czasami obejmowały porwania i brutalne tortury, lub doprowadziły do znacznych utrata życia przez niewinne osoby postronne. Chociaż przeważająca większość opisanych ataków miała miejsce w różnych krajach Bliskiego Wschodu lub okupowanych terytoriach palestyńskich na Zachodnim Brzegu i Strefie Gazy, inne miały zasięg na całym świecie, w tym w Europie. Historia narracyjna rozpoczęła się w latach dwudziestych XX wieku, dziesięciolecia przed faktycznym stworzeniem żydowskiego Izraela lub jego organizacji Mosad,i rozciągnął się do dnia dzisiejszego.

Sama liczba zagranicznych zabójstw była naprawdę niezwykła, a dobrze poinformowany recenzent z „  New York Timesa”  sugerował, że suma izraelska w ciągu ostatniego półwiecza wydawała się znacznie większa niż w jakimkolwiek innym kraju. Mógłbym nawet pójść dalej: gdybyśmy wykluczyli zabójstwa domowe, nie zdziwiłbym się, gdyby liczba ciał przekroczyła łączną sumę wszystkich innych głównych krajów na świecie. Myślę, że wszystkie przerażające rewelacje o zabójczych spiskach CIA lub KGB w czasie zimnej wojny, o których widziałem w artykułach prasowych, pasują do zaledwie jednego lub dwóch niezwykle długich książek Bergmana.

Narodowe siły zbrojne zawsze denerwowały się rozmieszczaniem broni biologicznej, wiedząc doskonale, że po uwolnieniu śmiertelne mikroby mogą łatwo rozprzestrzenić się z powrotem za granicę i zadać wielkie cierpienia cywilom kraju, który je rozmieścił. Podobnie, agenci wywiadu, którzy tak długo spędzili karierę, bardzo koncentrowali się na planowaniu, organizowaniu i wdrażaniu kwoty oficjalnie usankcjonowanych morderstw, mogą rozwinąć sposoby myślenia, które staną się zagrożeniem zarówno dla siebie nawzajem, jak i dla szerszego społeczeństwa, któremu służą, i niektórych przykłady tej możliwości wyciekają tu i tam w obszernej narracji Bergmana.

Podczas tak zwanego „incydentu Askelon” z 1984 r. Kilku schwytanych Palestyńczyków zostało publicznie pobitych na śmierć przez bezwzględnie bezwzględnego szefa agencji bezpieczeństwa krajowego Shin Bet i jego podwładnych. W normalnych okolicznościach czyn ten nie przyniósłby żadnych konsekwencji, ale incydent został uchwycony przez aparat przez pobliskiego izraelskiego fotoreportera, któremu udało się uniknąć konfiskaty jego filmu. Jego wynikowa miarka wywołała międzynarodowy skandal medialny, docierając nawet do stron  New York Timesa, a to zmusiło rządowe dochodzenie mające na celu ściganie karne. Aby się zabezpieczyć, kierownictwo Shin Bet zinfiltrowało śledztwo i zorganizowało wysiłki, aby sfabrykować dowody przypinające morderstwa zwykłym żołnierzom izraelskim i głównemu generałowi, którzy byli całkowicie niewinni. Starszy oficer Shin Bet, który wyraził obawy dotyczące tego spisku, najwyraźniej był bliski zamordowania przez swoich kolegów, dopóki nie zgodził się sfałszować swojego oficjalnego zeznania. Organizacje, które coraz częściej działają jak rodziny przestępcze mafijne, mogą ostatecznie przyjąć podobne normy kulturowe.

Izraelscy agenci czasami nawet zastanawiali się nad wyeliminowaniem swoich czołowych liderów, których polityki uważali za wystarczająco przeciwnieproduktywne. Przez dziesięciolecia gen. Ariel Sharon był jednym z największych bohaterów wojskowych Izraela i kimś o skrajnych prawicowych nastrojach. Jako minister obrony w 1982 r. Zorganizował izraelską inwazję na Liban, która wkrótce przerodziła się w wielką polityczną klęskę, poważnie niszcząc międzynarodową pozycję Izraela, powodując wielkie zniszczenia w sąsiednim kraju i jego stolicy - Bejrucie. Gdy Sharon uparcie kontynuowała swoją strategię wojskową, a problemy stały się poważniejsze, grupa niezadowolonych oficerów zdecydowała, że najlepszym sposobem na zmniejszenie strat Izraela jest zamordowanie Sharon, chociaż propozycja nigdy nie została zrealizowana.

Jeszcze bardziej uderzający przykład nastąpił dziesięć lat później. Przez wiele lat przywódca palestyński Yasir Arafat był wiodącym przedmiotem izraelskiej antypatii, do tego stopnia, że w pewnym momencie Izrael planował zestrzelić międzynarodowego cywilnego odrzutowca, aby go zabić. Ale po zakończeniu zimnej wojny presja ze strony Ameryki i Europy doprowadziła premiera Icchaka Rabina do podpisania porozumień pokojowych z Oslo w 1993 r. Ze swoim palestyńskim wrogiem. Chociaż przywódca Izraela otrzymał ogólnoświatową pochwałę i podzielił Pokojową Nagrodę Nobla za swoje wysiłki na rzecz pokoju, potężne grupy społeczeństwa izraelskiego i jego klasy politycznej uważały ten czyn za zdradę, a niektórzy skrajni nacjonaliści i religijni fanatycy domagali się zabicia go za zdradę stanu . Kilka lat później rzeczywiście został zastrzelony przez samotnego rewolwerowca z kręgów ideologicznych,stając się pierwszym od dziesięcioleci przywódcą Bliskiego Wschodu, który spotkał ten los. Chociaż jego zabójca był niezrównoważony psychicznie i uparcie nalegał, aby działał sam, miał długą historię skojarzeń wywiadowczych, a Bergman delikatnie zauważa, że bandyta wymknął się przez licznych ochroniarzy Rabina „z zadziwiającą łatwością”, aby oddać trzy śmiertelne strzały w bliski zasięg.

Wielu obserwatorów przedstawiało podobieństwa między zabójstwem Rabina a zabójstwem naszego prezydenta w Dallas trzy dekady wcześniej, a jego spadkobierca i imiennik, John F. Kennedy, Jr., bardzo zainteresowali się tragicznym wydarzeniem. W marcu 1997 r. Jego błyszczący magazyn polityczny  George  opublikował artykuł matki izraelskiego zabójcy, w którym sugeruje, że jej kraj zabezpieczył służby bezpieczeństwa, a teorię tę poparł także późno izraelsko-kanadyjski pisarz Barry Chamish. Te oskarżenia wywołały wściekłą międzynarodową debatę, ale po tym, jak kilka lat później sam Kennedy zginął w niezwykłej katastrofie lotniczej, a jego magazyn szybko się spasował, kontrowersje wkrótce ustąpiły. The  George archiwa nie są dostępne online ani łatwo dostępne, więc nie mogę łatwo ocenić wiarygodności opłat.

Unikając morderstwa izraelskich agentów, Sharon stopniowo odzyskał wpływy polityczne i uczynił to bez narażania się na twarde poglądy, nawet chełpliwie opisując siebie jako „judeo-nazistę” przerażonemu dziennikarzowi. Kilka lat po śmierci Rabina sprowokował poważne protesty palestyńskie, a następnie wykorzystał wynikającą z tego przemoc, aby wygrać wybory na premiera, a gdy był na stanowisku, jego bardzo surowe metody doprowadziły do powszechnego powstania w Okupowanej Palestynie. Ale Sharon po prostu podwoił represje, a po odwróceniu uwagi świata atakami z 11 września i amerykańskiej inwazji na Irak zaczął zabijać wielu czołowych palestyńskich przywódców politycznych i religijnych w atakach, które czasami zadawały ciężkie ofiary cywilne.

Centralnym przedmiotem gniewu Sharon był prezydent Palestyny Yasir Arafat, który nagle zachorował i umarł, tym samym dołączając do swojego byłego partnera negocjacyjnego Rabina w stałym spoczynku. Żona Arafata twierdziła, że został otruty i przedstawiła dowody medyczne na poparcie tego zarzutu, podczas gdy długoletnia izraelska postać polityczna Uri Avnery opublikowała  wiele  artykułów  uzasadniających  te  oskarżenia . Bergman po prostu donosi o kategorycznych zaprzeczeniach Izraela, zauważając, że „czas śmierci Arafata był dość osobliwy”, a następnie podkreśla, że nawet jeśli znał prawdę, nie mógł jej opublikować, ponieważ cała jego książka została napisana pod ścisłą izraelską cenzurą.

Ta ostatnia kwestia wydaje się niezwykle ważna i chociaż wydaje się, że tylko raz w treści tekstu, wyłączenie odpowiedzialności oczywiście dotyczy całości długiego tomu i zawsze należy o tym pamiętać. Książka Bergmana zawiera około 350 000 słów i nawet jeśli każde zdanie zostało napisane z największą skrupulatnością, musimy rozpoznać ogromną różnicę między „Prawdą” a „Całą Prawdą”.

Kolejny element również wzbudził moje podejrzenia. Trzydzieści lat temu niezadowolony oficer Mossadu, Victor Ostrovsky, opuścił tę organizację i napisał  W drodze oszustwa bardzo krytyczną książkę opisującą wiele znanych mu rzekomych operacji, szczególnie tych sprzecznych z interesami amerykańskimi i zachodnimi. Rząd Izraela i jego proizraelscy zwolennicy rozpoczęli bezprecedensową kampanię prawną, aby zablokować publikację, ale wywołało to poważny sprzeciw i wzburzenie mediów, a duży rozgłos znalazł się na pierwszym miejscu   listy sprzedaży New York Times . W końcu zacząłem czytać jego książkę około dziesięć lat temu i byłem zszokowany wieloma niezwykłymi twierdzeniami, będąc jednocześnie rzetelnie poinformowanym, że personel CIA ocenił jego materiał jako prawdopodobnie dokładny, kiedy go recenzowali.

Chociaż wiele informacji Ostrovsky'ego było niemożliwych do niezależnego potwierdzenia, przez ponad ćwierć wieku jego międzynarodowy bestseller i jego kontynuacja z 1994 roku  The Other Side of Deception mocno wpłynęły na nasze rozumienie Mosadu i jego działań, więc naturalnie spodziewałem się, że zobaczę szczegółową dyskusję, zarówno wspierającą, jak i krytyczną, w wyczerpującej równoległej pracy Bergmana. Zamiast tego była tylko jedna wzmianka o Ostrowskim zakopanym w przypisie na str. 684. Mówi się nam o całkowitym przerażeniu Mossada o licznych głębokich tajemnicach, które Ostrovsky przygotowywał do ujawnienia, co doprowadziło jego najwyższe kierownictwo do opracowania planu zabójstwa. Ostrowski przetrwał tylko dlatego, że premier Icchak Szamir, który wcześniej spędził dziesięciolecia jako szef zabójstwa Mossadu, zawetował tę propozycję, uzasadniając to tym, że „nie zabijamy Żydów”. Chociaż ta wzmianka jest krótka i prawie ukryta, uważam ją za zapewniającą znaczne poparcie dla ogólnej wiarygodności Ostrowskiego.

Mając poważne wątpliwości co do kompletności pozornie obszernej historii narracyjnej Bergmana, zauważyłem ciekawy fakt. Nie mam specjalistycznej wiedzy specjalistycznej w zakresie operacji wywiadowczych w ogóle, a zwłaszcza Mosadu, więc uznałem za całkiem niezwykłe, że przytłaczająca większość wszystkich głośniejszych incydentów opisanych przez Bergmana była mi znana już od dziesięcioleci, które spędziłem blisko czytając  New York Times każdego poranka. Czy to naprawdę prawdopodobne, że sześć lat wyczerpujących badań i tak wiele wywiadów pozwoliłyby odkryć tak niewiele poważnych operacji, które nie były jeszcze znane i zgłaszane w międzynarodowych mediach? Bergman oczywiście zapewnia bogactwo szczegółów, które wcześniej ograniczały się do osób wewnętrznych, oraz liczne niezgłoszone zabójstwa stosunkowo niewielkich osób, ale wydaje się dziwne, że wymyślił tak mało zaskakujących rewelacji.

Rzeczywiście, niektóre poważne luki w jego zasięgu są dość oczywiste dla każdego, kto nawet nieco zbadał ten temat, i zaczynają się we wczesnych rozdziałach jego tomu, które obejmują relacje z prehistorii syjonistycznej w Palestynie przed ustanowieniem państwa żydowskiego.

Bergman poważnie naruszyłby swoją wiarygodność, gdyby nie uwzględnił niesławnych zamachów syjonistycznych w 1940 r. Na lorda Moyne w Wielkiej Brytanii lub negocjatora pokoju ONZ hrabiego Folke Bernadotte. Ale nie można nie wspomnieć, że w 1937 r. Bardziej prawicowa frakcja syjonistyczna, której spadkobiercy polityczni zdominowali Izrael w ostatnich dziesięcioleciach, zamordowała Chaima Arlosoroffa, najwyższą rangę syjonistyczną postać w Palestynie. Ponadto pomija szereg podobnych incydentów, w tym niektóre z nich skierowane do czołowych zachodnich liderów. Jak  napisałem w zeszłym roku:

Rzeczywiście, skłonność bardziej prawicowych frakcji syjonistycznych do zabójstwa, terroryzmu i innych form zasadniczo przestępczych zachowań była naprawdę niezwykła. Na przykład w 1943 r. Shamir  zorganizował zabójstwo swojego rywala frakcyjnego , rok po tym, jak dwaj mężczyźni uciekli razem z więzienia za napad na bank, w którym zginęli przechodnie, i twierdził, że działał, aby zapobiec planowanemu zabójstwu Dawida Ben-Gurion, najwyższy przywódca syjonistyczny i przyszły założyciel Izraela. Shamir i jego frakcja z pewnością kontynuowali takie zachowanie aż do lat 40. XX wieku, z powodzeniem zabijając Lorda Moyne'a, brytyjskiego ministra na Bliskim Wschodzie, i hrabiego Folke Bernadotte, negocjatora pokoju ONZ, chociaż nie udało im się to podczas innych prób zabicia Amerykański prezydent Harry Truman  i  brytyjski minister spraw zagranicznych Ernest Bevin , a  ich plany zabójstwa Winstona Churchilla najwyraźniej nigdy nie przeszły przez fazę dyskusji. Jego grupa była także  pionierem w użyciu terrorystycznych bomb samochodowych i innych wybuchowych ataków na niewinne cele cywilne, na  długo zanim Arabowie i muzułmanie  kiedykolwiek pomyśleli o zastosowaniu podobnej taktyki ; większa i bardziej „umiarkowana” frakcja syjonistyczna Begina zrobiła to samo.

O ile mi wiadomo, wczesni syjoniści mieli historię terroryzmu politycznego niemal niedoścignioną w historii świata, aw 1974 r. Premier Menachem Begin  nawet chwalił  się dziennikarzowi telewizyjnemu, że był ojcem-założycielem terroryzmu na całym świecie.

Po II wojnie światowej syjoniści byli bardzo wrogo nastawieni do wszystkich Niemców, a Bergman opisuje kampanię porwań i morderstw, które wkrótce rozpętali, zarówno w części Europy, jak i w Palestynie, które pochłonęły aż dwieście istnień ludzkich. Mała etniczna społeczność niemiecka mieszkała w Ziemi Świętej przez wiele pokoleń, ale po zabiciu niektórych jej wiodących postaci, reszta na stałe uciekła z kraju, a ich porzuconą własność zajęły organizacje syjonistyczne, co wkrótce zostanie powtórzone na znacznie większą skalę w odniesieniu do Arabów palestyńskich.

Te fakty były dla mnie nowe, a Bergman najwyraźniej traktuje tę falę zabójstw zemsty ze znaczną sympatią, zauważając, że wiele ofiar aktywnie wspierało niemiecki wysiłek wojenny. Ale co dziwne, nie wspomina, że w latach trzydziestych główny ruch syjonistyczny sam utrzymywał silne partnerstwo gospodarcze z Niemcami Hitlera, których wsparcie finansowe było kluczowe dla ustanowienia państwa żydowskiego. Co więcej, po wybuchu wojny mała prawicowa frakcja syjonistyczna kierowana przez przyszłego premiera Izraela próbowała zaciągnąć się do sojuszu wojskowego Axis, oferując kampanię szpiegostwa i terroryzmu przeciwko armii brytyjskiej w celu wsparcia nazistowskiego wysiłku wojennego . Te niezaprzeczalne fakty historyczne były oczywiście źródłem ogromnego zażenowania dla syjonistycznych partyzantów,w ciągu ostatnich kilku dekad zrobili wszystko, co w ich mocy, aby usunąć ich ze świadomości społecznej, tak więc jako urodzony w Izraelu Izrael w połowie lat 40. Bergman może po prostu nie zdawać sobie sprawy z tej rzeczywistości.

„Kto zabił Zię?”

Długa książka Bergmana zawiera trzydzieści pięć rozdziałów, z których tylko dwa pierwsze obejmują okres poprzedzający powstanie Izraela, a gdyby jego znaczące pominięcia ograniczały się do nich, stanowiłyby jedynie skazy na wiarygodnej narracji historycznej. Ale znaczna liczba poważnych luk wydaje się widoczna w następnych dziesięcioleciach, chociaż mogą być mniej winą samego autora niż ścisłej izraelskiej cenzury, z którą się spotkał lub realiami amerykańskiego przemysłu wydawniczego. Do roku 2018 proizraelskie wpływy na Amerykę i inne kraje zachodnie osiągnęły tak ogromne rozmiary, że Izrael ryzykowałby niewielkie szkody międzynarodowe, przyznając się do licznych nielegalnych zabójstw różnych wybitnych postaci w świecie arabskim lub na Bliskim Wschodzie.Ale inne rodzaje przeszłych czynów mogą nadal być uważane za zbyt szkodliwe, aby je uznać.

W 1991 roku znany dziennikarz śledczy Seymour Hersh opublikował „  The Samson Option” , opisujący tajny program rozwoju broni nuklearnej Izraela z początku lat 60. XX wieku, który premier David Ben-Gurion uznał za absolutny priorytet narodowy. Powszechnie uważa się, że był to zagrożony użytek tego arsenału, który później szantażował administrację Nixona w jego wysiłkach, aby uratować Izrael przed skrajem klęski militarnej podczas wojny w 1973 r., decyzja, która sprowokowała embargo na ropę arabską i doprowadziła do wielu lat trudów gospodarczych na Zachodzie.

Świat islamski szybko zauważył strategiczną nierównowagę spowodowaną brakiem zdolności odstraszania nuklearnego i podjęto różne wysiłki, aby przywrócić tę równowagę, którą Tel Awiw starał się jak najbardziej udaremnić. Bergman szczegółowo opisuje szeroko zakrojone kampanie szpiegostwa, sabotażu i zabójstwa, dzięki którym Izraelczycy z powodzeniem zapobiegli irackiemu programowi nuklearnemu Saddama Husseina, którego kulminacją był nalot na dalekie odległości z 1981 r., Który zniszczył jego kompleks reaktorów Osirik. Autor opisuje także zniszczenie syryjskiego reaktora jądrowego w 2007 r. Oraz kampanię zabójstwa Mossadu, która pochłonęła życie kilku czołowych irańskich fizyków kilka lat później. Ale wszystkie te wydarzenia zostały w tamtym czasie zgłoszone w naszych głównych gazetach, więc nie powstaje żadna nowa podstawa. W międzyczasie,całkowicie nieznana jest ważna, mało znana historia.

Jakieś siedem miesięcy temu mój poranny  dziennik New York Times  nosił  lśniący hołd dla 1500 słów byłemu ambasadorowi USA Johnowi Guntherowi Deanowi, nieżyjącemu w wieku 93 lat, dając temu wybitnemu dyplomatowi rodzaj długiego nekrologu, który zwykle zarezerwował w tych dniach dla rap-gwiazdy zabitej w walce z jego handlarzem narkotyków. Ojciec Deana był przywódcą swojej lokalnej społeczności żydowskiej w Niemczech, a po tym, jak rodzina wyjechała do Ameryki w przededniu II wojny światowej, Dean został naturalizowanym obywatelem w 1944 roku. Następnie rozpoczął bardzo wybitną karierę dyplomatyczną, w szczególności służąc podczas Upadku Kambodży i w normalnych okolicznościach utwór nie znaczyłby dla mnie więcej niż dla prawie wszystkich innych czytelników. Ale większość pierwszej dekady 2000 roku spędziłem na digitalizacji kompletnych archiwów setek naszych wiodących czasopism i co jakiś czas szczególnie intrygujący tytuł zachęcał mnie do przeczytania tego artykułu.Tak było w przypadku „Who Killed Zia?”, Który ukazał się w 2005 roku.

W latach 80. Pakistan stanowił podstawę amerykańskiej opozycji wobec sowieckiej okupacji Afganistanu, a dyktator wojskowy Zia ul-Haq był jednym z naszych najważniejszych regionalnych sojuszników. Następnie w 1988 r. On i większość jego czołowych przywódców zginęli w tajemniczej katastrofie lotniczej, w której zginęło także życie ambasadora USA i amerykańskiego generała.

Chociaż śmierć mogła być przypadkowa, szeroki asortyment zgorzkniałych wrogów Zii skłonił większość obserwatorów do podjęcia brutalnej gry, a pewne dowody świadczą o tym, że czynnik gazowy nerwowy, prawdopodobnie uwolniony z skrzynki mango, został użyty do obezwładnienia załogi i tym samym spowodować awarię.

W tym czasie Dean osiągnął szczyt swojej kariery, służąc jako nasz ambasador w sąsiednich Indiach, podczas gdy ambasador USA zabity w katastrofie, Arnold Raphel, był jego najbliższym osobistym przyjacielem, również żydowskim. W 2005 roku Dean był w podeszłym wieku i był na emeryturze i ostatecznie postanowił przerwać siedemnaście lat milczenia i ujawnić dziwne okoliczności towarzyszące temu wydarzeniu, mówiąc, że był przekonany, że odpowiedzialny był izraelski Mossad.

Kilka lat przed śmiercią Zia odważnie oświadczyła, że produkcja „islamskiej bomby atomowej” jest najwyższym pakistańskim priorytetem. Chociaż jego głównym motywem była potrzeba zrównoważenia małego arsenału nuklearnego Indii, obiecał dzielić tak potężną broń z innymi krajami muzułmańskimi, w tym z Bliskiego Wschodu. Dean opisuje ogromny alarm, jaki Izrael wyraził na tę możliwość, oraz sposób, w jaki prorosyjscy członkowie Kongresu rozpoczęli ostrą kampanię lobbingową, aby powstrzymać wysiłki Zii. Według długoletniego dziennikarza Erica Margolis, wiodącego eksperta ds. Azji Południowej, Izrael  wielokrotnie próbował  zmobilizować Indie do przeprowadzenia wspólnego ataku na pakistańskie obiekty nuklearne, ale po dokładnym rozważeniu takiej możliwości rząd Indii odmówił.

To pozostawiło Izrael w rozterce. Zia był dumnym i potężnym dyktatorem wojskowym, a jego bardzo bliskie związki z USA znacznie wzmocniły jego dyplomatyczną dźwignię. Co więcej, Pakistan znajdował się 2000 mil od Izraela i posiadał silną armię, tak że jakikolwiek atak bombowy na duże odległości podobny do tego, który zastosowano przeciwko programowi nuklearnemu w Iraku, był niemożliwy. Pozostawało to zabójstwo jako pozostała opcja.

Biorąc pod uwagę świadomość Deana o atmosferze dyplomatycznej przed śmiercią Zii, natychmiast podejrzewał rękę Izraela, a jego osobiste doświadczenia z przeszłości potwierdziły tę możliwość. Osiem lat wcześniej, podczas pobytu w Libanie, Izraelczycy starali się o osobiste wsparcie w swoich lokalnych projektach, czerpiąc z sympatii jako współżyjącego Żyda. Ale kiedy odrzucił te uwertury i oświadczył, że jego podstawową lojalnością była Ameryka, podjęto próbę zamordowania go, a amunicja została ostatecznie przypisana Izraelowi.

Chociaż Dean miał ochotę natychmiast ujawnić międzynarodowym mediom swoje podejrzenia dotyczące anihilacji pakistańskiego rządu, postanowił zamiast tego prowadzić odpowiednie kanały dyplomatyczne i natychmiast wyjechał do Waszyngtonu, aby podzielić się swoimi poglądami z przełożonymi Departamentu Stanu i innymi wyższymi urzędnikami administracji . Ale po dotarciu do Waszyngtonu został szybko uznany za niekompetentnego umysłowo, uniemożliwił mu powrót na stanowisko w Indiach i wkrótce został zmuszony do rezygnacji. Jego czteroletnia kariera w służbie rządowej zakończyła się w tym momencie doraźnie. Tymczasem rząd USA odmówił wsparcia wysiłkom Pakistanu, aby właściwie zbadać śmiertelną katastrofę, i zamiast tego próbował przekonać sceptyczny świat, że całe najwyższe kierownictwo Pakistanu zginęło z powodu prostej mechanicznej awarii ich amerykańskich samolotów.

To niezwykłe opowiadanie z pewnością wydawałoby się fabułą nieprawdopodobnego hollywoodzkiego filmu, ale źródła cieszyły się ogromną renomą. Autor artykułu 5000 Słowo było Barbara Crossette, byłego  New York Times  szef biura w Azji Południowej, który stwierdził, że stanowisko w chwili śmierci Zia, podczas gdy kawałek pojawił się  Polityka światowej Journal , prestiżowy kwartalnik The New School w Nowym Jorku. Wydawcą był akademicki Stephen Schlesinger, syn słynnego historyka Arthura J. Schlesingera, Jr.

Można oczywiście oczekiwać, że takie wybuchowe ładunki z tak solidnego źródła mogą wywołać znaczną uwagę prasy, ale Margolis zauważyła, że historia została całkowicie zignorowana i zbojkotowana przez całe północnoamerykańskie media. Schlesinger spędził dekadę na czele swojego czasopisma, ale kilka problemów później zniknął z topu i jego zatrudnienie w Nowej Szkole dobiegło końca. Tekst nie jest już dostępny na stronie  World Policy Journal  , ale nadal można uzyskać do niego dostęp za pośrednictwem  Archive.org , umożliwiając zainteresowanym przeczytanie go i samodzielne podjęcie decyzji.

Całkowite historyczne zaciemnienie tego incydentu trwa do dnia dzisiejszego. Szczegółowy  nekrolog Deana „  Times ” ukazuje jego długą i wybitną karierę w bardzo pochlebnych słowach, ale nie poświęcił ani jednego zdania na dziwne okoliczności, w których się skończył.

W chwili, gdy czytałem ten artykuł kilkanaście lat temu, miałem mieszane uczucia co do prawdopodobieństwa prowokacyjnej hipotezy Deana. Czołowi przywódcy krajowi w Azji Południowej umierają raczej zabójstwem raczej regularnie, ale stosowane środki są prawie zawsze dość prymitywne, zwykle obejmujące jednego lub więcej strzelców strzelających z bliskiej odległości lub być może zamachowca-samobójcę. Natomiast wysoce wyrafinowane metody najwyraźniej stosowane w celu wyeliminowania pakistańskiego rządu zdawały się sugerować zupełnie inny rodzaj aktora państwowego. Książka Bergmana kataloguje ogromną liczbę i różnorodność technologii zabijania Mossada.

Biorąc pod uwagę istotną naturę oskarżeń Deana i wysoce renomowane miejsce, w którym się pojawili, Bergman z pewnością był świadomy tej historii, więc zastanawiałem się, jakie argumenty jego źródła Mossadu mogą przedstawić, aby je obalić lub obalić. Zamiast tego odkryłem, że incydent nie pojawia się nigdzie w wyczerpującym tomie Bergmana, być może odzwierciedlając niechęć autora do pomocy w oszukiwaniu czytelników.

Zauważyłem również, że Bergman absolutnie nie wspomniał o wcześniejszej próbie zamachu na Deana, gdy służył on jako nasz ambasador w Libanie, mimo że numery seryjne rakiet przeciwpancernych wystrzeliwanych w jego opancerzonej limuzynie zostały prześledzone do partii sprzedanej Izraelowi . Jednak  bystry dziennikarz Philip Weiss zauważył,  że mroczna organizacja, która oficjalnie twierdziła, że uznano ją za atak, została ujawniona przez Bergmana jako utworzona przez Izrael grupa frontowa używana do licznych bombardowań samochodów i innych ataków terrorystycznych. To wydaje się potwierdzać odpowiedzialność Izraela za spisek morderczy.

Załóżmy, że ta analiza jest poprawna i istnieje duże prawdopodobieństwo, że Mossad rzeczywiście stał za śmiercią Zii. Szersze implikacje są znaczne.

Pakistan był jednym z największych krajów na świecie w 1988 r., Który miał już ponad 100 milionów mieszkańców i szybko się rozwijał, a jednocześnie posiadał potężną armię. Jednym z głównych projektów zimnej wojny w Ameryce była pokonanie Sowietów w Afganistanie, a Pakistan odegrał główną rolę w tym wysiłku, uznając swoje przywództwo za jednego z naszych najważniejszych globalnych sojuszników. Nagłe zabójstwo prezydenta Zii i większości jego proamerykańskiego rządu wraz z naszym własnym ambasadorem stanowiły zatem ogromny potencjalny cios dla interesów USA. Jednak gdy jeden z naszych najlepszych dyplomatów zgłosił Mosada jako prawdopodobnego winowajcę, demaskator został natychmiast oczyszczony i rozpoczęto poważne tuszowanie, bez szeptu historii, która dotarła do naszych mediów lub naszych obywateli, nawet po tym, jak powtórzył zarzuty wiele lat później w prestiżowa publikacja.W obszernej książce Bergmana nie ma żadnej wzmianki o tej historii i żaden z kompetentnych recenzentów nie zauważył tego błędu.

Gdyby wydarzenie o tak dużej skali mogło zostać całkowicie zignorowane przez nasze wszystkie media i pominięte w książce Bergmana, wiele innych incydentów mogło również umknąć uwadze.

„W drodze oszustwa”

Dobrym punktem wyjścia do takiego dochodzenia mogą być prace Ostrowskiego, biorąc pod uwagę desperacką troskę przywódców Mossadu o tajemnice, które ujawnił w swoim rękopisie, oraz o ich nadziei na zamknięcie ust przez zabicie go. Postanowiłem więc ponownie przeczytać jego dzieło po około dekadzie i mając materiał Bergmana w mojej głowie.

Książka Ostrovsky'ego z 1990 r. Stanowi zaledwie ułamek długości tomu Bergmana i jest napisana w znacznie bardziej swobodnym stylu, całkowicie pozbawiona jakichkolwiek obfitych odniesień do tego ostatniego. Znaczna część tekstu jest po prostu osobistą narracją i chociaż zarówno on, jak i Bergman mieli Mossada jako temat, jego przeważająca uwaga skupiała się na kwestiach szpiegostwa i technikach szpiegowania, a nie na szczegółach poszczególnych zabójstw, chociaż pewna ich liczba była w zestawie. Na całkowicie impresjonistycznym poziomie opisany styl operacji Mosadu wydawał się dość podobny do tych przedstawionych przez Bergmana, do tego stopnia, że gdyby różne incydenty zostały przełączone między dwiema książkami, wątpię, aby ktokolwiek mógł łatwo zauważyć różnicę.

Oceniając wiarygodność Ostrowskiego, przykułem uwagę kilka drobnych przedmiotów. Wcześniej stwierdza, że w wieku 14 lat zajął drugie miejsce w Izraelu w strzelaniu do celu, aw wieku 18 lat został powołany na stanowisko najmłodszego oficera w izraelskim wojsku. Wydaje się, że są to znaczące, oparte na faktach twierdzenia, które, jeśli są prawdziwe, pomogłyby w wyjaśnieniu powtarzających się wysiłków Mossadu, aby go zatrudnić, podczas gdy gdyby fałszywe z pewnością zostałyby wykorzystane przez partyzantów Izraela, aby zdyskredytować go jako kłamcę. Nie widziałem żadnych oznak, że jego oświadczenia były kiedykolwiek kwestionowane.

Zabójstwa Mosadu były stosunkowo niewielkim przedmiotem książki Ostrowskiego w 1990 roku, ale interesujące jest porównanie tych garstki przykładów z setkami śmiertelnych incydentów opisanych przez Bergmana. Niektóre różnice w szczegółach i zasięgu wydają się być podobne.

Na przykład rozdział otwierający Ostrovsky'ego opisał subtelne środki, za pomocą których Izrael przebił bezpieczeństwo projektu broni nuklearnej Saddama Husseina z późnych lat siedemdziesiątych, skutecznie sabotując swój sprzęt, zabijając jego naukowców i ostatecznie niszcząc ukończony reaktor w odważnym nalocie bombowym z 1981 roku. W ramach tego wysiłku zwabili jednego z jego najlepszych fizyków do Paryża, a po nieudanej rekrutacji naukowca zabili go. Bergman poświęca jedną lub dwie strony temu incydentowi, ale nie wspomina, że francuska prostytutka, która nieświadomie brała udział w ich planie, również została zabita w następnym miesiącu po tym, jak przestraszyła się tego, co się stało i skontaktowała się z policją.Można się zastanawiać, czy liczne inne zabójstwa Europejczyków i Amerykanów przypadkowo przyłapane na tych śmiercionośnych wydarzeniach również mogły zostać starannie usunięte z narracji Bergmana pochodzącej z Mossadu.

Jeszcze bardziej oczywisty przykład pojawia się znacznie później w książce Ostrowskiego, kiedy opisuje, jak Mossad zaniepokoił się odkryciem, że Arafat próbował otworzyć negocjacje pokojowe z Izraelem w 1981 r. I wkrótce zamordował szeregowego urzędnika OWP przydzielonego do tego zadania. Tego incydentu brakuje w książce Bergmana, pomimo obszernego katalogu znacznie mniej znaczących ofiar Mosadu.

Jedno z najbardziej znanych zabójstw na amerykańskiej ziemi miało miejsce w 1976 r., Kiedy eksplozja bomby samochodowej w sercu Waszyngtonu zabiła życie wygnanego byłego ministra spraw zagranicznych Chile Orlando Leteliera i jego młodego amerykańskiego asystenta. Chilijskie tajne służby wkrótce uznano za odpowiedzialne i wybuchł wielki międzynarodowy skandal, zwłaszcza że chilijczycy już rozpoczęli likwidację wielu innych postrzeganych przeciwników w Ameryce Łacińskiej. Ostrovsky wyjaśnia, jak Mossad szkolił Chilijczyków w zakresie takich technik zabójstwa w ramach złożonej umowy sprzedaży broni, ale Bergman nie wspomina o tej historii.

Jedną z wiodących postaci Mosadu w narracji Bergmana jest Mike Harari, który spędził około piętnastu lat na wysokich stanowiskach w dziale zabójstw i według indeksu jego nazwisko pojawia się na ponad 50 różnych stronach. Autor na ogół przedstawia Harariego w zwiewnym świetle, przyznając się do swojej głównej roli w niesławnym romansie Lillehammer, w którym jego agenci zabili całkowicie niewinnego marokańskiego kelnera mieszkającego w norweskim mieście przez przypadek błędnej tożsamości, morderstwo, które doprowadziło do skazania oraz uwięzienie kilku agentów Mosadu i poważne szkody dla międzynarodowej reputacji Izraela. Dla kontrastu Ostrovsky przedstawia Harariego jako głęboko skorumpowaną osobę, która po przejściu na emeryturę mocno zaangażowała się w międzynarodowy handel narkotykami i pełniła funkcję głównego poplecznika znanego panamskiego dyktatora Manuela Noriegi.Po upadku Noriegi nowy rząd wspierany przez Amerykę z radością ogłosił aresztowanie Harariego, ale byłemu oficerowi Mosadu udało się jakoś uciec z powrotem do Izraela, podczas gdy jego były szef otrzymał trzydzieści lat więzienia w amerykańskim więzieniu federalnym.

Powszechna finansowa i seksualna niestosowność w hierarchii Mossadu była powracającym tematem w całej narracji Ostrowskiego, a jego historie wydają się dość wiarygodne. Izrael został założony na ścisłych zasadach socjalistycznych, które nadal panowały w latach 80., tak więc pracownikom rządowym zwykle płacono tylko grosze. Na przykład funkcjonariusze Mossadu zarabiali od 500 do 1500 USD miesięcznie w zależności od rangi, kontrolując jednocześnie znacznie większe budżety operacyjne i podejmując decyzje potencjalnie warte milionów dla zainteresowanych stron, co oczywiście może prowadzić do poważnych pokus. Ostrovsky zauważa, że chociaż jeden z jego przełożonych spędził całą karierę pracując dla rządu na tak skromnej pensji, udało mu się jakoś zdobyć ogromną osobistą posiadłość wraz z własnym małym lasem.Mam własne wrażenie, że chociaż agenci wywiadu w Ameryce często rozpoczynają lukratywne prywatne kariery po przejściu na emeryturę, każdy agent, który stał się wyraźnie bogaty podczas pracy dla CIA, byłby narażony na poważne ryzyko prawne.

Ostrovsky'emu przeszkadzały również inne rodzaje niestosowności, które, jak twierdzi, napotkały. On i jego koledzy z pracy rzekomo odkryli, że ich najwyższe kierownictwo czasami organizowało późno w nocy orgie seksualne w bezpiecznych obszarach oficjalnych placówek szkoleniowych, podczas gdy w Mossadzie szerzyło się cudzołóstwo, szczególnie z udziałem oficerów nadzorujących i żon agentów, których mieli na polu . Umiarkowanemu byłemu premierowi Icchakowi Rabinowi nie podobało się to w organizacji, a jeden oficer Mosadu regularnie chwalił się, że osobiście obalił rząd Rabina w 1976 roku, publikując doniesienia o drobnym naruszeniu przepisów finansowych. Zapowiada to o wiele poważniejszą sugestię Bergmana dotyczącą bardzo podejrzanych okoliczności zabójstwa Rabina dwie dekady później.

Ostrovsky podkreślił niezwykłą naturę Mossadu jako organizacji, zwłaszcza w porównaniu z jego członkami z późnej Zimnej Wojny, które służyły obu supermocarstwom. KGB zatrudniało 250 000 pracowników na całym świecie, a dziesiątki tysięcy CIA, ale cały personel Mossadu liczył zaledwie 1200 osób, w tym sekretarki i personel sprzątający. Podczas gdy KGB rozmieściło armię 15 000 oficerów, Mossad operował zaledwie od 30 do 35.

Ta zadziwiająca skuteczność była możliwa dzięki silnemu poleganiu przez Mosad na ogromnej sieci lojalnych żydowskich „pomocników” lub  sayanim rozproszone po całym świecie, do których można by natychmiast wezwać pomoc w szpiegostwie lub zabójstwie, natychmiast pożyczyć duże sumy pieniędzy lub zapewnić bezpieczne domy, biura lub sprzęt. Sam Londyn liczył około 7 000 takich osób, a ogólnoświatowa liczba na pewno liczy ich dziesiątki, a nawet setki tysięcy. Tylko pełnoprawni Żydzi zostali uznani za kwalifikujących się do tej roli, a Ostrovsky wyraża poważne obawy co do systemu, który wydawał się tak mocno potwierdzać każde tradycyjne oskarżenie, że Żydzi funkcjonowali jako „państwo w państwie”, a wielu z nich było nielojalnych wobec kraju w którym posiadali obywatelstwo. Tymczasem termin  sayanim nigdzie nie pojawia się w 27-stronicowym indeksie Bergmana i prawie nie ma wzmianki o ich zastosowaniu w jego tekście, chociaż Ostrovsky prawdopodobnie twierdzi, że system był absolutnie centralny dla wydajności operacyjnej Mossadu.

Ostrowski w wyraźny sposób wyraża całkowitą pogardę, jaką wielu oficerów Mossadu wyraziło wobec swoich rzekomych sojuszników w innych zachodnich służbach wywiadowczych, próbując oszukiwać swoich domniemanych partnerów na każdym kroku i biorąc jak najwięcej, jednocześnie dając jak najmniej. Opisuje coś, co wydaje się niezwykłym stopniem nienawiści, niemal ksenofobii, wobec wszystkich nie-Żydów i ich przywódców, jakkolwiek przyjaznych. Na przykład Margaret Thatcher była powszechnie uważana za jedną z najbardziej prożydowskich i proizraelskich premierów w historii Wielkiej Brytanii, wypełniając swój gabinet członkami tej maleńkiej 0,5% mniejszości i regularnie chwaląc małego, szczęśliwego Izraela jako rzadką demokrację na Bliskim Wschodzie. Jednak członkowie Mosadu bardzo ją nienawidzili, zwykle nazywani „suką” i byli przekonani, że jest antysemitą.

Jeśli europejscy poganie byli regularnymi przedmiotami nienawiści, ludy z innych, mniej rozwiniętych części świata były często wyśmiewane w surowo rasistowskich kategoriach, a sojusznicy Trzeciego Świata w Izraelu czasami nieformalnie określani byli jako „małpia” i „niedługo z drzew”.

Czasami taka skrajna arogancja groziła katastrofą dyplomatyczną, jak sugerowała zabawna winieta. W latach 80. XX w. Na Sri Lance wybuchła zaciekła wojna domowa między syngaleskim a tamilskim, która przyciągnęła również kontyngent wojskowy z sąsiednich Indii. W pewnym momencie Mossad jednocześnie szkolił kontyngenty sił specjalnych ze wszystkich trzech z tych trzech wrogich sobie sił w tym samym czasie i w tym samym obiekcie, tak że prawie się ze sobą spotkały, co z pewnością wywołałoby ogromne dyplomatyczne podbicie oka Izrael.

Autor przedstawia swoje rosnące rozczarowanie organizacją, która, jak twierdził, podlegała szerzącemu się wewnętrznemu frakcjonizmowi i nieuczciwości. Był także coraz bardziej zaniepokojony skrajnymi prawicowymi nastrojami, które zdawały się przenikać tak wiele Mossadu, co doprowadziło go do zastanowienia się, czy nie stanie się poważnym zagrożeniem dla izraelskiej demokracji i samego przetrwania kraju. Według jego relacji niesprawiedliwie został kozłem ofiarnym za nieudaną misję i wierząc, że jego życie jest zagrożone, uciekł z żoną z Izraela i wrócił do miejsca urodzenia w Kanadzie.

Po podjęciu decyzji o napisaniu swojej książki Ostrovsky zwerbował jako swoją współautorkę Claire Hoy, wybitną kanadyjską dziennikarkę polityczną, i pomimo ogromnej presji ze strony Izraela i jego stronników, ich projekt się powiódł, a książka stała się wielkim międzynarodowym bestsellerem, wydając dziewięć tygodnie jako numer 1 na liście  New York Times  i wkrótce mają ponad milion drukowanych egzemplarzy.

Mimo że Hoy spędził 25 lat jako odnoszący sukcesy pisarz, a ten projekt książki był jego największym triumfem wydawniczym, niedługo potem  był bankrutem finansowym  i zadomowił się w mediach, ponosząc rodzaj osobistego nieszczęścia, które tak często wydaje się odwiedzaj tych, którzy są krytyczni wobec działań Izraela lub Żydów. Być może w konsekwencji, gdy Ostrovsky opublikował swoją kontynuację z 1994 roku,  The Other Side of Deception , nie wymieniono żadnego współautora.

„Druga strona oszustwa”

Treść pierwszej książki Ostrowskiego w większości była dość przyziemna, pozbawiona szokujących rewelacji. Opisał jedynie wewnętrzne funkcjonowanie Mosadu i opisał niektóre z jego głównych operacji, przebijając w ten sposób zasłonę tajemnicy, która od dawna spowija jedną z najskuteczniejszych służb wywiadowczych na świecie. Ale po tym, jak ugruntował swoją pozycję w międzynarodowym bestsellerze, autor poczuł się na tyle pewnie, że w swojej kontynuacji z 1994 r. Umieścił liczne bomby, więc indywidualni czytelnicy muszą sami zdecydować, czy są to fakty, czy tylko produkt jego dzikiej wyobraźni. Obszerna bibliografia Bergmana wymienia około 350 tytułów, ale chociaż pierwsza książka Ostrowskiego jest w niej zawarta, jego druga nie.

Fragmenty oryginalnej narracji Ostrowskiego z pewnością wydały mi się dość niejasne i dziwne. Dlaczego podobno został kozłem ofiarnym za nieudaną misję i wygrzebał ze służby? A ponieważ opuścił Mossad na początku 1986 r., Ale zaczął pracę nad książką dwa lata później, zastanawiałem się, co robił w tym okresie. Trudno mi też zrozumieć, w jaki sposób młodszy oficer uzyskał tak wiele szczegółowych informacji o operacjach Mossadu, w których on sam nie był osobiście zaangażowany. W tej historii wydawało się, że brakuje wielu elementów.

Wszystkie te wyjaśnienia zostały dostarczone w początkowych częściach jego kontynuacji, choć oczywiście nie można ich zweryfikować. Według autora jego odejście nastąpiło jako produkt uboczny toczącej się wewnętrznej walki w Mossadzie, w której umiarkowana frakcja dysydencka zamierzała wykorzystać go do podważenia wiarygodności organizacji, a tym samym osłabienia jej dominującego przywództwa, któremu przeciwstawiali się polityce.

Czytając tę drugą książkę osiem lub dziewięć lat temu, jedno z pierwszych twierdzeń wydawało się całkowicie dziwaczne. Najwyraźniej dyrektor Mossadu tradycyjnie był osobą z zewnątrz mianowaną przez premiera, a polityka ta od dawna szokuje wielu jego wysokich rangą postaci, którzy wolą widzieć, jak jeden z ich własnych kierowników. W 1982 r. Ich wściekły lobbing na rzecz takiej wewnętrznej promocji został zignorowany, a zamiast tego powołano znanego izraelskiego generała, który wkrótce planował posprzątać dom w celu poparcia różnych polityk. Ale zamiast zaakceptować tę sytuację, niektóre niezadowolone elementy Mossadu zorganizowały jego zabójstwo w Libanie tuż przed oficjalnym objęciem urzędu. Niektóre dowody udanego spisku natychmiast wyszły na jaw, a później zostały potwierdzone,rozpalenie podziemnego konfliktu frakcyjnego z udziałem zarówno personelu Mossadu, jak i niektórych członków wojska, która ostatecznie doprowadziła do powstania Ostrowskiego.

Ta historia pojawiła się na początku książki i wydała mi się tak nieprawdopodobna, że stałem się bardzo podejrzliwy wobec wszystkiego, co nastąpiło później. Ale po przeczytaniu autorytatywnego tomu Bergmana nie jestem już tego taki pewien. W końcu wiemy, że mniej więcej w tym samym czasie inna frakcja wywiadu poważnie zastanawiała się nad zabiciem ministra obrony Izraela i istnieją poważne podejrzenia, że agenci bezpieczeństwa zorganizowali późniejsze zabójstwo premiera Rabina. Być może więc wyeliminowanie niechlubnego desygnowanego dyrektora Mossadu nie jest aż tak absurdalne. Wikipedia rzeczywiście potwierdza, że  gen. Jekutiel Adam, Zastępca szefa sztabu Izraela, został mianowany dyrektorem Mossadu w połowie 1982 r., Ale następnie zabity w Libanie zaledwie kilka tygodni przed planowanym objęciem urzędu, stając się tym samym najwyższym rangą Izraelczykiem, który umarł na polu bitwy.

Według Ostrowskiego i jego frakcyjnych sojuszników potężne elementy wewnątrz Mossadu przekształciły go w niebezpieczną, zbuntowaną organizację, która zagroziła izraelskiej demokracji i zablokowała wszelkie możliwości pokoju z Palestyńczykami. Osoby te mogą nawet występować w bezpośredniej opozycji do najwyższego kierownictwa Mosadu, którego często uważali za zbyt słabego i kompromitującego.

Na początku 1982 r. Niektóre z bardziej umiarkowanych elementów Mosadu wspieranych przez ustępującego dyrektora zleciły jednemu z ich oficerów w Paryżu otwarcie kanałów dyplomatycznych z Palestyńczykami, i zrobił to za pośrednictwem amerykańskiego attaché, którego zaciągnął się w tym wysiłku. Ale kiedy twardsza frakcja odkryła ten plan, sfrustrowali projekt, zabijając zarówno agenta Mosadu, jak i jego pechowego amerykańskiego współpracownika, jednocześnie obwiniając jakąś ekstremistyczną grupę palestyńską. Oczywiście nie mogę zweryfikować prawdziwości tej niezwykłej historii, ale   archiwum New York Times potwierdza relację Ostrovsky'ego o tajemniczych zabójstwach Jakowa Barsimantowa  i  Charlesa Roberta Raya w 1982 roku  , zagadkowych incydentów, które sprawiły , że eksperci szukali motywu.

Ostrovsky twierdzi, że był głęboko zszokowany i niedowierzający, kiedy początkowo został poinformowany o tej historii twardych elementów Mosadu zabijających zarówno izraelskich urzędników, jak i ich kolegów z powodu różnic politycznych, ale stopniowo przekonano go do rzeczywistości. Jako prywatny obywatel mieszkający obecnie w Kanadzie zgodził się podjąć kampanię mającą na celu zakłócenie istniejących operacji wywiadowczych Mossadu, mając nadzieję, że wystarczająco zdyskredytuje organizację, że dominujące frakcje utracą wpływy lub przynajmniej ograniczy ich niebezpieczne działania przez rząd Izraela. Chociaż otrzymałby pomoc od umiarkowanych elementów, które go zwerbowały, projekt był oczywiście wyjątkowo niebezpieczny, a jego życie byłoby bardzo zagrożone, gdyby jego działania zostały odkryte.

Przedstawiając się jako niezadowolony były oficer Mosadu, który szukał zemsty na swoim byłym pracodawcy, spędził większą część następnego roku lub dwóch, zwracając się do służb wywiadowczych Wielkiej Brytanii, Francji, Jordanii i Egiptu, oferując pomoc w odkryciu izraelskich sieci szpiegowskich w swoich krajach w zamian za znaczne płatności finansowe. Żaden z podobnie dobrze poinformowanych uciekinierów Mosadu nigdy wcześniej się nie zgłosił i chociaż niektóre z tych usług były początkowo podejrzane, w końcu zdobył ich zaufanie, a informacje, które dostarczył, były dość cenne w zerwaniu różnych lokalnych izraelskich szpiegów, z których większość wcześniej nie podejrzewano. Tymczasem jego konfederaci z Mosadu informowali go o wszelkich oznakach wykrycia jego działalności.

Szczegółowy opis kampanii anty-wywiadowczej Ostrovsky'ego zajmuje ponad połowę książki, a ja nie mam łatwego sposobu na ustalenie, czy jego opowieści są prawdziwe, czy fantastyczne, a może ich połączenie. Autor dostarcza kopie swoich biletów lotniczych z 1986 r. Do Ammanu, Jordanii i Kairu w Egipcie, gdzie rzekomo został szczegółowo przesłuchany przez lokalne służby bezpieczeństwa, aw 1988 r. Wybuchł wielki skandal międzynarodowy, gdy Brytyjczycy bardzo publicznie zamknęli dużą liczba schronisk Mossadu i wydalenie wielu izraelskich agentów. Osobiście uważam, że większość relacji Ostrowskiego jest dość wiarygodna, ale być może osoby, które posiadają faktyczną wiedzę fachową w operacjach wywiadowczych, mogą dojść do innego wniosku.

Chociaż dwa lata tych ataków na sieci wywiadowcze Mossadu spowodowały poważne szkody, ogólne wyniki polityczne były znacznie mniej niż pożądane. Obecni przywódcy nadal mocno trzymali organizację, a rząd Izraela nie dał znaku działania. Ostrovsky w końcu doszedł do wniosku, że inne podejście może być bardziej skuteczne, i postanowił napisać książkę o Mossadzie i jego wewnętrznych działaniach.

Jego wewnętrzni sojusznicy początkowo byli dość sceptyczni, ale ostatecznie ich pozyskał i w pełni uczestniczyli w projekcie pisania. Niektóre z tych osób spędziły wiele lat w Mossadzie, a nawet awansowały na wyższe stanowiska, i były one źródłem niezwykle szczegółowych materiałów na temat poszczególnych operacji z książki z 1990 roku, które wydawały się znacznie wykraczać poza wiedzę bardzo młodszego oficera, takiego jak Ostrowski.

Próba legalnego stłumienia książki przez Mossada była okropną pomyłką i wywołała ogromny rozgłos, który uczynił z niej międzynarodowy bestseller. Zewnętrzni obserwatorzy byli zaskoczeni, że Izraelczycy przyjęli tak nieproduktywną strategię medialną, ale według Ostrowskiego, jego wewnętrzni sojusznicy pomogli przekonać przywódców Mossadu, by przyjęli takie podejście. Starali się też na bieżąco informować go o wszelkich planach Mossadu, by go uprowadzić lub zabić.

Podczas produkcji książki z 1990 r. Ostrowski i jego sojusznicy dyskutowali o wielu przeszłych operacjach, ale tylko niewielka ich część została ostatecznie uwzględniona w tekście. Więc kiedy autor postanowił wyprodukować swoją kontynuację, miał bogactwo materiałów historycznych, z których mógł skorzystać, w tym kilka bomb.

Pierwszy z nich dotyczył ważnej roli Izraela w nielegalnej sprzedaży amerykańskiego sprzętu wojskowego do Iranu podczas zaciekłej wojny Iran-Irak w latach 80. XX wieku, która ostatecznie stała się popularnym tytułem „Skandal Iran-Contra” chociaż nasze media zrobiły wszystko, aby ukryć centralne zaangażowanie Izraela w tę sprawę.

Handel bronią z Iranem był niezwykle lukratywny dla Izraela, wkrótce rozszerzony na szkolenie pilotów wojskowych. Głęboka antypatia ideologiczna, jaką Islamska Republika utrzymywała wobec państwa żydowskiego, wymagała, aby działalność ta prowadzona była za pośrednictwem stron trzecich, dlatego wytyczono szlak przemytu przez mały niemiecki kraj związkowy Szlezwik-Holsztyn. Jednak gdy później podjęto wysiłek, aby pozyskać poparcie najwyżej wybranego urzędnika państwowego, odrzucił tę propozycję. Przywódcy Mosadu bali się, że może ingerować w interesy, więc z powodzeniem sfabrykowali skandal, by go posadzić i zainstalować bardziej elastycznego niemieckiego polityka. Niestety zhańbiony urzędnik wywołał zamieszanie i zażądał publicznego przesłuchania w celu wyjaśnienia jego nazwiska, więc agenci Mosadu zwabili go do Genewy, a po tym, jak odrzucił dużą łapówkę, aby zachować ciszę, zabił go,ukrywając śmierć, aby policja orzekła, że to samobójstwo.

Podczas mojego pierwotnego czytania ten bardzo długi i szczegółowy incydent, który trwał ponad 4000 słów, wydawał mi się dość wątpliwy. Nigdy wcześniej nie słyszałem o Uwe Barschelu, ale został opisany jako bliski osobisty przyjaciel niemieckiego kanclerza Helmuta Kohla, i uznałem za całkowicie nieprawdopodobne, że Mossad tak swobodnie usunął z urzędu popularnego i wpływowego urzędnika wybranego w Europie, a następnie zamordował go mu. Moje głębokie podejrzenia co do reszty książki Ostrowskiego wzrosły.

Jednak podczas niedawnego przeglądu incydentu  odkryłem,  że siedem miesięcy po ukazaniu się książki,  Washington Post  poinformował  o ponownym otwarciu sprawy Barschel, a dochodzenia policji niemieckiej, hiszpańskiej i szwajcarskiej wykazały wyraźne oznaki morderstwa popełnionego dokładnie wzdłuż linii wcześniej sugerowany przez Ostrovsky. Po raz kolejny zaskakujące twierdzenia uciekiniera Mosadu najwyraźniej się sprawdziły i teraz stałem się znacznie bardziej skłonny uwierzyć, że przynajmniej większość jego późniejszych objawień była prawdopodobnie prawidłowa. I była ich dość długa lista.

(Nawiasem mówiąc, Ostrovsky zauważył jedno z najważniejszych źródeł rosnących wpływów wewnętrznych Mossadu w Niemczech. Groźba niemieckiego terroryzmu wewnętrznego zmusiła rząd niemiecki do regularnego wysyłania dużej liczby swoich przedstawicieli bezpieczeństwa i policji do Izraela na szkolenie, a osoby te stały się idealne cele do rekrutacji wywiadu, kontynuując współpracę ze swoimi izraelskimi przewodnikami na długo po powrocie do domu i wznowieniu kariery, dlatego chociaż najwyższe szeregi tych organizacji były zasadniczo lojalne wobec swojego kraju, środkowe stopnie stopniowo stawały się plastry miodu z aktywami Mossadu , który można wykorzystać do różnych projektów. Rodzi to oczywiste obawy dotyczące amerykańskiej polityki po 11 września, polegającej na wysyłaniu tak dużej liczby naszych własnych funkcjonariuszy policji do Izraela na podobne szkolenie,a także tendencję do podróżowania tam prawie wszyscy nowo wybrani członkowie Kongresu.)

Przypomniałem sobie niejasno kontrowersje z początku lat 80. wokół Sekretarza Generalnego ONZ Kurta Waldheima, który odkrył, że kłamał na temat swojej służby wojskowej podczas II wojny światowej i opuścił urząd pod ciemną chmurą, a jego nazwisko stało się synonimem dawno ukrytych nazistowskich zbrodni wojennych . Jednak według Ostrovsky'ego cały skandal został sfabrykowany przez Mossada, który umieścił obciążające dokumenty uzyskane z innych akt w Waldheimie. Przywódca ONZ stawał się coraz bardziej krytyczny wobec wojskowych ataków Izraela na Liban Południowy, więc sfałszowane dowody wykorzystano do przeprowadzenia kampanii oszczerstw w mediach, które go zniszczyły.

I jeśli można przypisać Ostrovsky'emu, przez wiele dziesięcioleci sam Izrael angażował się w działania, które zajęłyby centralne miejsce podczas procesów norymberskich. Według jego relacji, od końca lat 60. XX wieku Mossad utrzymywał małe laboratorium w Nes Ziyyona na południe od Tel Awiwu w celu przeprowadzenia śmiertelnych testów związków nuklearnych, chemicznych i bakteriologicznych u nieszczęsnych Palestyńczyków wybranych do eliminacji. Ciągły proces morderczych testów pozwolił Izraelowi udoskonalić technologie zabijania, a także ulepszyć potężny arsenał niekonwencjonalnej broni, która byłaby dostępna na wypadek wojny. Chociaż w latach siedemdziesiątych amerykańskie media bez końca koncentrowały się na strasznej deprawacji CIA, nigdy nie przypominam sobie, by słyszeć jakiekolwiek zarzuty w tym względzie.

W pewnym momencie Ostrowski był zaskoczony, gdy dowiedział się, że agenci Mosadu towarzyszyli izraelskim lekarzom podczas ich misji medycznych w Południowej Afryce, gdzie leczyli zubożałych Afrykańczyków w przychodni w Soweto. Wyjaśnienie, które otrzymał, było ponure, a mianowicie, że prywatne izraelskie firmy wykorzystywały nieświadomych czarnych jako ludzkich świnek morskich do testowania związków medycznych w sposób, którego nie można było legalnie zrobić w samym Izraelu. Oczywiście nie mam możliwości zweryfikowania tego twierdzenia, ale czasami zastanawiałem się, jak Izrael ostatecznie zdominował tak dużą część światowego przemysłu leków generycznych, który w naturalny sposób opiera się na najtańszych i najbardziej wydajnych środkach testowania i produkcji.

Bardzo interesująca była także historia, którą opowiedział o powstaniu i upadku brytyjskiego potentata prasowego Roberta Maxwella, czeskiego imigranta pochodzenia żydowskiego. Według jego relacji Maxwell ściśle współpracował z Mossadem przez całą karierę, a służby wywiadowcze odegrały kluczową rolę w ułatwieniu mu dojścia do władzy, pożyczając mu pieniądze wcześnie i rozmieszczając sojuszników w związkach zawodowych i sektorze bankowym, aby osłabić jego zdobywanie mediów cele. Po utworzeniu imperium Maxwella spłacił swoim dobroczyńcom w sposób zarówno legalny, jak i nielegalny, wspierając politykę Izraela w swoich gazetach, jednocześnie zapewniając Mossadowi fundusz oszczędnościowy, potajemnie finansując ich pozabudżetowe operacje europejskie gotówką z jego korporacyjnego konta emerytalnego . Te ostatnie nakłady miały zwykle służyć jako pożyczki tymczasowe,ale w 1991 r. Mossad bardzo powoli zwracał fundusze i zaczął się desperacko finansowo, gdy jego kruche imperium zachwiało się. Kiedy wskazywał na niebezpieczne sekrety, które mogą zostać zmuszone do ujawnienia, chyba że otrzyma zapłatę, Mossad zamiast tego go zabił i ukrył jako samobójstwo.

Po raz kolejny twierdzeń Ostrowskiego nie można zweryfikować, ale zmarły wydawca odbył pogrzeb bohatera w Izraelu, a służący premier głęboko chwalił jego ważne usługi dla państwa żydowskiego, podczas gdy trzech jego poprzedników również uczestniczyło, a Maxwell został pochowany z pełne wyróżnienia na Górze Oliwnej. Ostatnio jego córka Ghislaine dotarła na pierwsze strony gazet jako najbliższy współpracownik znanego szantażysty Jeffrey'a Epsteina, a kobieta jest powszechnie uważana za agentkę Mosadu, obecnie ukrywającą się w Izraelu.

Ale najbardziej potencjalnie dramatyczna historia Ostrowskiego wydarzyła się pod koniec 1991 roku i wypełniła jeden z ostatnich krótkich rozdziałów. Po wielkim zwycięstwie militarnym Ameryki nad Irakiem w wojnie w Zatoce Perskiej prezydent George HW Bush postanowił zainwestować część swojego znacznego kapitału politycznego w ostateczne wymuszenie pokoju na Bliskim Wschodzie między Arabami a Izraelczykami. Prawicowy premier Icchak Szamir z goryczą sprzeciwił się jakiejkolwiek proponowanej koncesji, więc Bush zaczął wywierać presję finansową na państwo żydowskie, blokując gwarancje kredytowe pomimo wysiłków potężnego lobby Izraela w Ameryce. W niektórych kręgach został wkrótce oczerniany jako diaboliczny wróg Żydów.

Ostrovsky wyjaśnia, że w obliczu silnego sprzeciwu amerykańskiego prezydenta, proizraelskie grupy tradycyjnie kultywują swojego wiceprezydenta jako backdoor, który pozwala odzyskać swoje wpływy. Na przykład, kiedy prezydent Kennedy ostro sprzeciwił się programowi rozwoju broni nuklearnej Izraela na początku lat 60., lobby Izraela skoncentrowało swoje wysiłki na wiceprezydencie Lyndonie Johnsonie, a strategia ta została nagrodzona, kiedy ten podwoił pomoc dla Izraela wkrótce po objęciu urzędu. Podobnie w 1991 r. Podkreślili przyjaźń z wiceprezydentem Danem Quaylem, co było łatwym zadaniem, ponieważ jego szefem sztabu i głównym doradcą był William Kristol, wiodący żydowski neokon.

Jednak skrajna frakcja w Mosadzie zdecydowała się na znacznie bardziej bezpośredni sposób rozwiązania problemów politycznych Izraela, decydując się na zabójstwo prezydenta Busha na międzynarodowej konferencji pokojowej w Madrycie, jednocześnie obwiniając trzech palestyńskich bojowników. 1 października 1991 r. Ostrowski otrzymał szaleńczy telefon od swojego wiodącego współpracownika Mossadu, informując go o planie i desperacko szukając jego pomocy w udaremnieniu go. Na początku nie wierzył, trudno mu było zaakceptować fakt, że nawet hardkorowcy Mossadu uznaliby taki lekkomyślny czyn, ale wkrótce zgodził się zrobić wszystko, co w jego mocy, aby opublikować spisek i jakoś zwrócić na to uwagę administracji Busha bez bycia odrzucony jako zwykły „teoretyk spisku”.

Ponieważ Ostrovsky był obecnie wybitnym pisarzem, często zapraszano go do wypowiadania się na temat elit na tle grup elitarnych, a przy kolejnej okazji podkreślał intensywną wrogość izraelskich prawicowców wobec propozycji Busha i stanowczo sugerował, że życie prezydenta było w niebezpieczeństwie. Tak się złożyło, że członek małej publiczności zwrócił uwagę na te obawy byłego kongresmena Pete McCloskeya, starego przyjaciela prezydenta, który wkrótce omówił sytuację z Ostrovskim przez telefon, a następnie poleciał do Ottawy na długie osobiste spotkanie, aby ocenić wiarygodność zagrożenia. Stwierdzając, że niebezpieczeństwo było poważne i realne, McCloskey natychmiast zaczął używać swoich połączeń DC, aby zbliżyć się do członków Tajnej Służby, w końcu przekonując ich do skontaktowania się z Ostrovsky, który wyjaśnił swoje wewnętrzne źródła informacji.Historia wkrótce została ujawniona mediom, generując obszerne relacje z wpływowym felietonistą Jackiem Andersonem i innymi, a wynikająca z tego reklama spowodowała porzucenie spisku morderczego.

Po raz kolejny byłem dość sceptyczny po przeczytaniu tego sprawozdania, więc postanowiłem skontaktować się z kilkoma osobami, które znałem, i poinformowały mnie, że administracja Busha rzeczywiście potraktowała ostrzeżenia Ostrowskiego w sprawie rzekomego spisku mossadu w tym czasie bardzo poważnie, co najwyraźniej potwierdziło większość historii autora.

Po swoim sukcesie wydawniczym i sukcesie w udaremnieniu rzekomego spisku przeciwko życiu prezydenta Busha pod koniec 1991 r. Ostrowski w dużej mierze stracił kontakt z wewnętrznymi sojusznikami Mossadu, a zamiast tego skupił się na swoim prywatnym życiu i nowej karierze pisarskiej w Kanadzie. Co więcej, wybory w Izraelu w czerwcu 1992 r. Doprowadziły do władzy znacznie bardziej umiarkowanego rządu premiera Rabina, co wydawało się znacznie zmniejszać potrzebę dalszych wysiłków przeciwko Mossadowi. Ale zmiany rządowe mogą czasami mieć nieoczekiwane konsekwencje, szczególnie w śmiertelnym świecie operacji wywiadowczych, w których stosunki osobiste są często poświęcane dla wygody.

Po opublikowaniu swojej książki z 1990 r. Ostrowski obawiał się, że zostanie porwany lub zabity, w wyniku czego uniknął przekroczenia Atlantyku i odwiedzenia Europy. Ale w 1993 r. Jego dawni sojusznicy z Mosadu zaczęli namawiać go do podróży do Holandii i Belgii w celu promowania wydania nowych tłumaczeń jego międzynarodowego bestsellera. Zapewnili go mocno, że zmiany polityczne w Izraelu oznaczały, że będzie on teraz całkowicie bezpieczny, i ostatecznie zgodził się to zrobić, pomimo obaw. Ale chociaż podjął pewne rozsądne środki bezpieczeństwa, dziwny incydent w Brukseli przekonał go, że ledwo uniknął porwania Mosadu. Zaniepokojony zadzwonił do swojego starszego kontaktu z Mosadem w domu, ale zamiast otuchy zyskał dziwnie zimną i nieprzyjazną odpowiedź,który zawierał odniesienie do osławionej sprawy osoby, która kiedyś zdradziła Mossada, a następnie zginęła wraz z żoną i trojgiem dzieci.

Słusznie lub nie, Ostrovsky doszedł do wniosku, że upadek twardego rządu Izraela najwyraźniej dał bardziej umiarkowanej frakcji Mossadu szansę na przejęcie kontroli nad ich organizacją. Kuszeni taką mocą uważali go teraz za niebezpiecznego i niepotrzebnego luźnego końca, kogoś, kto może w końcu ujawnić swoje wcześniejsze zaangażowanie w działania wywiadowcze przeciwko Mossadowi, a także bardzo szkodliwy projekt książki.

Wierząc, że jego dawni sojusznicy chcieli go teraz wyeliminować, szybko rozpoczął pracę nad swoją kontynuacją, dzięki której cała historia zostanie opublikowana, co znacznie zmniejszy korzyści płynące z zamykania buzi. Zauważyłem również, że w jego nowym tekście wielokrotnie wspominano o jego tajnym posiadaniu obszernego zbioru nazwisk i zdjęć międzynarodowych agentów Mossadu, twierdzeniu, że czy to prawda, czy nie, może służyć jako polisa ubezpieczeniowa na życie, znacznie zwiększając ryzyko, że Izrael podejmie jakiekolwiek akcja przeciwko niemu.

Ten krótki opis wydarzeń zamknął drugą książkę Ostrowskiego, wyjaśniając, dlaczego ten tom został napisany i zawierał tak wiele wrażliwych materiałów, które zostały wykluczone z poprzedniego.

„Ostateczny wyrok” w sprawie zabójstwa JFK

Kontynuacja Ostrovsky'ego została wydana pod koniec 1994 roku przez wiodącego wydawcę HarperCollins. Ale pomimo wybuchowej zawartości, tym razem Izrael i jego sojusznicy nauczyli się lekcji, a oni powitali dzieło prawie całkowitą ciszą, a nie histerycznymi atakami, więc otrzymali stosunkowo niewielką uwagę i sprzedali tylko ułamek poprzedniej liczby egzemplarzy. Wśród publikacji głównego nurtu znalazłem tylko jedną krótką i raczej negatywną  recenzję kapsułki  w  sprawach zagranicznych .

Jednak inna książka opublikowana na początku tego samego roku na temat pokrewnych spraw cierpiała z powodu znacznie bardziej kompletnego publicznego zaciemnienia, które trwa jeszcze przez ponad ćwierć wieku, a nie było to spowodowane jedynie niejasnym źródłem. Pomimo poważnego upośledzenia tak niemal całkowitego bojkotu medialnego, prace stały się podziemnym bestsellerem, ostatecznie posiadając ponad 40 000 egzemplarzy w formie drukowanej, szeroko przeczytanych i być może dyskutowanych w niektórych kręgach, ale prawie nigdy publicznie nie wspomnianych.  Ostateczny osąd  zmarłego Michaela Collinsa Pipera przedstawił wybuchową hipotezę, że Mossad odegrał główną rolę w najsłynniejszym zabójstwie XX wieku, zabójstwie prezydenta Johna F. Kennedy'ego w 1963 roku.

Podczas gdy książki Ostrowskiego korzystały z jego osobistej wiedzy na temat tajnych służb wywiadowczych Izraela, Piper był dziennikarzem i badaczem, który całą karierę spędził w Liberty Lobby, małej organizacji działającej z siedzibą w DC. Będąc bardzo krytycznie nastawionym do izraelskiej polityki i syjonistycznych wpływów w Ameryce, grupa była zwykle przedstawiana przez media jako część skrajnie prawicowej antysemickiej frakcji populistycznej i prawie całkowicie ignorowana przez wszystkie główne nurty. Jego cotygodniowe tabloidowe  Spotlight , które zwykle koncentrowało się na kontrowersyjnych tematach, osiągnęło kiedyś niezwykły obrót w wysokości 300 000 w niespokojnych czasach późnych lat siedemdziesiątych, ale potem znacznie zmniejszyło się w czytelnictwie podczas bardziej spokojnej i optymistycznej Ery Reagana, która nastąpiła potem.

Lobby Liberty nigdy nie zagłębiało się w sprawy zabójstwa JFK, ale w 1978 r. Opublikowało artykuł na ten temat autorstwa Victora Marchettiego, wybitnego byłego urzędnika CIA, w wyniku czego wkrótce został oskarżony o zniesławienie przez sławę E. Howarda Hunta z Watergate, z pozew zagrażający jego przetrwaniu. W 1982 r. W tej toczącej się bitwie prawnej wziął udział Mark Lane, doświadczony prawnik żydowskiego pochodzenia lewicowego, który był ojcem założycielem śledztw konspiracyjnych JFK. Lane wygrał sprawę na rozprawie w 1985 r., A następnie pozostał bliskim sojusznikiem organizacji.

Piper stopniowo zaprzyjaźnił się z Lane i na początku lat 90. sam zainteresował się zamordowaniem JFK. W styczniu 1994 r. Opublikował swoją główną pracę,  Final Judgement , która przedstawiła ogromną liczbę poszlak, które poparły jego teorię, że Mossad był mocno zaangażowany w zabójstwo JFK. Podsumowałem i omówiłem hipotezę Piper w  swoim własnym artykule z 2018 roku :

Przez dziesięciolecia po zamachu w 1963 r. Praktycznie nie było żadnych podejrzeń wobec Izraela, w wyniku czego żadna z setek czy tysięcy książek o spiskach zamachowych, które ukazały się w latach 60., 70. i 80. XX wieku, nie wskazywała na jakąkolwiek rolę Mossadu, chociaż prawie każdy inny potencjalny winowajca, od Watykanu po Iluminatów, podlegał kontroli. Kennedy otrzymał ponad 80% głosów żydowskich w wyborach w 1960 r., Amerykańscy Żydzi zajmowali bardzo ważne miejsce w Białym Domu, a także był bardzo zalegalizowany przez żydowskie postacie medialne, celebrytów i intelektualistów, od Nowego Jorku po Hollywood do Ivy League . Co więcej, osoby pochodzenia żydowskiego, takie jak Mark Lane i Edward Epstein, były jednymi z czołowych pierwszych zwolenników spisku morderczego,z ich kontrowersyjnymi teoriami popieranymi przez wpływowe żydowskie osobistości kultury, takie jak Mort Sahl i Norman Mailer. Biorąc pod uwagę, że administracja Kennedy'ego była powszechnie postrzegana jako proizraelska, nie było żadnego możliwego motywu dla jakiegokolwiek zaangażowania Mosadu, a dziwaczne, całkowicie bezpodstawne oskarżenia o tak monumentalnej naturze skierowane przeciwko państwu żydowskiemu raczej nie zyskałyby dużej trakcji u przeważająco pro -Izraelski przemysł wydawniczy.całkowicie bezpodstawne oskarżenia o tak monumentalnej naturze skierowane przeciwko państwu żydowskiemu raczej nie zyskałyby dużej trakcji w przeważnie proizraelskim przemyśle wydawniczym.całkowicie bezpodstawne oskarżenia o tak monumentalnej naturze skierowane przeciwko państwu żydowskiemu raczej nie zyskałyby dużej trakcji w przeważnie proizraelskim przemyśle wydawniczym.

Jednak na początku lat 90. wysoko cenieni dziennikarze i badacze zaczęli ujawniać okoliczności towarzyszące rozwojowi arsenału broni nuklearnej w Izraelu. Książka Seymour Hersh z 1991 r.  The Samson Option: Israel Nuclear Arsenal and American Foreign Policy  opisała ekstremalne wysiłki administracji Kennedy'ego, aby zmusić Izrael do umożliwienia międzynarodowych inspekcji rzekomo niemilitarnego reaktora jądrowego w Dimonie, a tym samym uniemożliwić jego użycie do produkcji broni nuklearnej .  Dangerous Liaisons: The Inside Story of the US-Israel Israel Covert Relationship  autorstwa Andrew i Leslie Cockburn pojawiły się w tym samym roku i dotyczyły podobnej sytuacji.

Chociaż konflikt polityczny z początku lat 60. XX wieku między rządami amerykańskimi i izraelskimi dotyczący rozwoju broni nuklearnej był całkowicie ukryty przed opinią publiczną, stanowił główny priorytet polityki zagranicznej administracji Kennedy'ego, który uczynił nierozprzestrzenianie broni jądrowej jedną z głównych inicjatyw międzynarodowych . Warto zauważyć, że John McCone, wybrany przez Kennedy'ego na stanowisko dyrektora CIA, wcześniej pracował w Komisji Energii Atomowej pod Eisenhowerem, będąc osobą, która ujawniła fakt, że Izrael budował reaktor jądrowy do produkcji plutonu.

Groźby presji i pomocy finansowej potajemnie stosowane wobec Izraela przez administrację Kennedy'ego stały się ostatecznie tak poważne, że doprowadziły do rezygnacji premiera Izraela, założyciela Davida Ben-Guriona, w czerwcu 1963 r. Ale wszystkie te wysiłki zostały prawie całkowicie wstrzymane lub odwrócone, gdy Kennedy został zastąpiony przez Johnson w listopadzie tego samego roku. Piper zauważa, że książka Stephena Greena z 1984 r.  Biorąc strony: tajne stosunki Ameryki z wojującym Izraelem  wcześniej udokumentowała, że polityka USA na Bliskim Wschodzie całkowicie się odwróciła po zabójstwie Kennedy'ego, ale to ważne odkrycie nie przyciągało wówczas uwagi.

Sceptycy wiarygodnej podstawy instytucjonalnej dla konspiracji zabójstwa JFK często zwracali uwagę na ekstremalną ciągłość zarówno polityki zagranicznej, jak i krajowej między administracjami Kennedy'ego i Johnsona, argumentując, że budzi to poważne wątpliwości co do takiego możliwego motywu. Chociaż analiza ta wydaje się w dużej mierze poprawna, zachowanie Ameryki wobec Izraela i jego programu broni nuklearnej stanowi bardzo znaczący wyjątek od tego wzorca.

Dodatkowy poważny problem dla izraelskich urzędników mógł wiązać się z wysiłkami administracji Kennedy'ego w celu zdecydowanego ograniczenia działalności proizraelskich lobby politycznych. Podczas kampanii prezydenckiej w 1960 r. Kennedy spotkał się w Nowym Jorku z grupą zamożnych zwolenników Izraela, kierowaną przez finansistę Abrahama Feinberga, i zaoferowali ogromne wsparcie finansowe w zamian za kontrolujący wpływ na politykę Bliskiego Wschodu. Kennedyowi udało się wyrzucić ich z niejasnych zapewnień, ale uznał to wydarzenie za tak kłopotliwe, że następnego ranka szukał dziennikarza Charlesa Bartletta, jednego z jego najbliższych przyjaciół, i wyraził oburzenie, że amerykańska polityka zagraniczna może być pod kontrolą partyzantów obce mocarstwo, obiecujące, że jeśli zostanie prezydentem, naprawi tę sytuację. I rzeczywiściepo tym, jak zainstalował swojego brata Roberta jako prokuratora generalnego, ten ostatni podjął znaczący wysiłek prawny, aby zmusić grupy proizraelskie do zarejestrowania się jako agenci zagraniczni, co drastycznie zmniejszyłoby ich władzę i wpływy. Ale po śmierci JFK projekt ten został szybko porzucony, a w ramach ugody wiodące lobby proizraelskie po prostu zgodziło się odtworzyć jako AIPAC.

 

Ostateczny wyrok przeszedł szereg przedruków po swoim pierwotnym wyglądzie w 1994 r., a po szóstym wydaniu wydanym w 2004 r. urósł do ponad 650 stron, w tym licznych długich załączników i ponad 1100 przypisów, przy czym przeważająca większość z nich odnosi się do źródeł z głównego nurtu. Treść tekstu była po prostu użyteczna w organizacji i polerowaniu, odzwierciedlając całkowity bojkot wszystkich wydawców, głównego nurtu lub alternatywy, ale uważam, że same treści były niezwykłe i ogólnie dość przekonujące. Pomimo najbardziej ekstremalnego zaciemnienia przez wszystkie media, książka sprzedała się w ciągu ponad 40 000 egzemplarzy na przestrzeni lat, co czyni ją czymś w rodzaju podziemnego bestsellera i na pewno zwróci uwagę wszystkich członków społeczności badaczy zabójstw JFK, choć najwyraźniej prawie żadna z nich byli gotowi wspomnieć o jego istnieniu.Podejrzewam, że ci inni pisarze zdali sobie sprawę, że nawet samo uznanie istnienia książki, nawet po to, aby ją wyśmiewać lub odrzucić, może okazać się fatalne dla ich kariery medialnej i wydawniczej. Sam Piper zmarł w 2015 r. W wieku 54 lat, cierpiąc na problemy zdrowotne i picie alkoholu często związane z ponurą biedą, a inni dziennikarze niechętnie ryzykowali ten sam ponury los.

Jako przykład tej dziwnej sytuacji bibliografia książki Talbota z 2005 r. Zawiera prawie 140 pozycji, niektóre raczej niejasne, ale nie ma miejsca na  Sąd Ostateczny , a jego bardzo wyczerpujący indeks nie zawiera żadnych pozycji dla „Żydów” ani „Izraela”. , w pewnym momencie bardzo delikatnie scharakteryzował całkowicie żydowską kadrę seniora Roberta Kennedy'ego, stwierdzając: „Nie było wśród nich katolika”. Jego kontynuacja z 2015 r. jest równie ostrożna i chociaż indeks zawiera liczne wpisy dotyczące Żydów, wszystkie te odniesienia odnoszą się do II wojny światowej i nazistów, w tym jego dyskusji na temat rzekomych nazistowskich więzi Allena Dullesa, jego głównego  bête noire. Książka Stone'a, choć nieustraszenie skazując Prezydenta Lyndona Johnsona na zabójstwo JFK, dziwnie wyklucza także „Żydów” i „Izraela” z długiego indeksu i  Ostatecznego Sądu  z bibliografii, a książka Douglassa ma ten sam wzór.

Ponadto skrajne obawy, jakie wydaje się wywoływać hipoteza Piper wśród badaczy zabójstw JFK, mogą wyjaśniać dziwną anomalię. Chociaż Mark Lane sam był pochodzenia żydowskiego i lewicowych korzeni, po zwycięstwie w Liberty Lobby w procesie o zniesławienie Hunta, spędził wiele lat związany z tą organizacją jako osoba prawna i najwyraźniej zaprzyjaźnił się z Piper, jedną z jej czołowi pisarze. Według Piper, Lane powiedział mu, że to  ostateczny wyrok„solidnie uzasadnił” główną rolę Mosadu w zabójstwie i uważał teorię za całkowicie komplementarną do jego własnego skupienia się na zaangażowaniu CIA. Podejrzewam, że obawy związane z tymi skojarzeniami mogą wyjaśniać, dlaczego Lane został prawie całkowicie wyszczerbiony z książek Douglass i Talbot z 2007 roku i omówiony w drugiej książce Talbot tylko wtedy, gdy jego praca była absolutnie niezbędna do własnej analizy Talbota. Z drugiej strony,   pisarze New York Timesa raczej nie są tak dobrze zaznajomieni z mniej znanymi aspektami społeczności badawczej zajmującej się zabójstwami JFK, a będąc nieświadomymi tej ukrytej kontrowersji, dali Laneowi  długi i lśniący nekrolog,  że jego kariera w pełni uzasadnia.

Przy ważeniu potencjalnych podejrzanych o dane przestępstwo pomocne jest często wzięcie pod uwagę ich przeszłych zachowań. Jak wspomniano powyżej, nie mogę wymyślić żadnego historycznego przykładu, w którym zorganizowana przestępczość zainicjowała poważną próbę zamachu na jakąkolwiek amerykańską postać polityczną, nawet umiarkowanie widoczną na scenie krajowej. I pomimo kilku podejrzeń tu i tam, to samo dotyczy CIA.

Dla kontrastu, izraelski Mossad i grupy syjonistyczne, które poprzedzały powstanie państwa żydowskiego, wydają się mieć bardzo długą historię morderstw, w tym wysokich rangą polityków, których normalnie można uznać za nietykalnych. Lord Moyne, brytyjski minister stanu na Bliskim Wschodzie, został zamordowany w 1944 r., A hrabia Folke Bernadotte, negocjator pokojowy ONZ wysłany w celu rozwiązania pierwszej wojny arabsko-izraelskiej, spotkał ten sam los we wrześniu 1948 r. Nawet amerykański prezydent był całkowicie wolny od takich zagrożeń, a Piper zauważa, że wspomnienia córki Harry'ego Trumana, Margaret, ujawniają, że syjonistyczni bojownicy próbowali zamordować jej ojca za pomocą listu zawierającego toksyczne chemikalia w 1947 r., kiedy wierzyli, że wlecze się po piętach we wspieraniu Izraela, chociaż ta nieudana próba nigdy nie została upubliczniona.Syjonistyczną frakcją odpowiedzialną za wszystkie te incydenty kierował Icchak Szamir, który później został przywódcą Mossadu i dyrektorem programu zabójstw w latach sześćdziesiątych, zanim ostatecznie został premierem Izraela w 1986 roku.

Istnieją inne znaczące elementy, które wspierają hipotezę Piper. Kiedy zaakceptujemy istnienie spisku morderstwa JFK, jedyną osobą, która jest praktycznie pewnym uczestnikiem, był Jack Ruby, a jego zorganizowane powiązania z przestępczością były prawie w całości związane z ogromnym, ale rzadko wymienianym żydowskim skrzydłem tego przedsięwzięcia, któremu przewodniczył autorstwa Meyera Lansky'ego, niezwykle gorącego zwolennika Izraela. Sam Ruby miał szczególnie silne powiązania z porucznikiem Lansky'ego Mickeyem Cohenem, który dominował w podziemiach Los Angeles i osobiście był zaangażowany w ucieczkę do Izraela przed wojną w 1948 roku. Rzeczywiście,  według rabina Dallas Hillela Silvermana , Ruby prywatnie wyjaśniła, że zabił Oswalda, mówiąc: „Zrobiłem to dla narodu żydowskiego”.

 Warto również wspomnieć o intrygującym aspekcie przełomowego filmu JFK Olivera Stone'a  . Arnon Milchan, zamożny producent z Hollywood, który poparł projekt, był nie tylko obywatelem Izraela, ale podobno  odegrał główną rolę w ogromnym projekcie szpiegowskim mającym na  celu przekierowanie amerykańskiej technologii i materiałów na izraelski projekt broni nuklearnej, dokładne przedsięwzięcie, które Kennedy Administracja podjęła takie wysiłki, aby zablokować. Milchan był nawet czasami opisywany jako  „izraelski James Bond”.  I choć film trwał trzy godziny,  JFK skrupulatnie unikał przedstawiania jakichkolwiek szczegółów, które później Piper uznał za początkowe wskazówki dotyczące wymiaru izraelskiego, zamiast tego zdawał się wskazywać fanatyczny amerykański ruch antykomunistyczny i kierownictwo kompleksu wojskowo-przemysłowego w okresie zimowym jako winne partie.

Podsumowanie ponad 300 000 słów historii i analizy Piper w zaledwie kilku akapitach jest oczywiście przedsięwzięciem niemożliwym, ale powyższa dyskusja zapewnia rozsądny posmak ogromnej masy poszlak dowodowych zebranych na rzecz hipotezy Piper.

 

Pod wieloma względami badania zabójstwa JFK stały się własną dyscypliną akademicką, a moje kwalifikacje są dość ograniczone. Przeczytałem może kilkanaście książek na ten temat, a także starałem się podejść do tych kwestii czystym kontem i świeżymi oczami osoby postronnej, ale każdy poważny ekspert z pewnością trawiłby dziesiątki, a nawet setki tomów w tej dziedzinie. Chociaż ogólna analiza  Ostatecznego wyroku wydała mi się dość przekonująca, spora część nazwisk i odniesień była nieznana, a ja po prostu nie mam podstaw, aby ocenić ich wiarygodność, ani czy opis przedstawionego materiału jest dokładny.

W normalnych okolicznościach sięgałbym do recenzji lub krytyki innych autorów i porównując je z twierdzeniami Piper, a następnie zdecydowałem, który argument wydaje się silniejszy. Ale chociaż  ostateczny wyrok  został opublikowany ćwierć wieku temu, niemal absolutna warstwa ciszy otaczająca hipotezę Piper, szczególnie od bardziej wpływowych i wiarygodnych badaczy, uniemożliwia to.

Jednak niemożność zapewnienia przez Piper regularnego wydawcy i powszechne starania o zdławienie jego teorii, miały ironiczne konsekwencje. Od czasu, gdy książka wyszła z druku wiele lat temu, miałem stosunkowo łatwy czas na zapewnienie sobie prawa do włączenia jej do mojej kolekcji kontrowersyjnych książek HTML, a teraz już to zrobiłem, dzięki czemu wszyscy w Internecie mogą wygodnie czytać cały tekst i decydujcie sami, jednocześnie łatwo sprawdzając mnogość odniesień lub wyszukując określone słowa lub frazy.

Ostateczny wyrok

Brakujące ogniwo w spisku zamachu JFK

MICHAEL COLLINS PIPER  • 2005 • 310 000 SŁÓW

To wydanie zawiera kilka znacznie krótszych prac, pierwotnie opublikowanych osobno. Jeden z nich, składający się z rozszerzonych pytań i odpowiedzi, opisuje genezę pomysłu i odpowiada na wiele pytań wokół niego, a dla niektórych czytelników może stanowić lepszy punkt wyjścia.

Domyślny wyrok

Pytania, odpowiedzi i refleksje na temat zbrodni stulecia

MICHAEL COLLINS PIPER  • 2005 • 48,000 SŁÓW

Istnieje również wiele rozszerzonych wywiadów i prezentacji Piper, które są łatwo dostępne na YouTube, a kiedy oglądałem dwa lub trzy z nich kilka lat temu, pomyślałem, że skutecznie podsumował wiele swoich głównych argumentów, ale nie pamiętam, które były.

Niektóre dodatkowe dowody zwykle potwierdzają argumenty Piper dotyczące prawdopodobnego zaangażowania Mosadu w śmierć naszego prezydenta.

Wpływowa książka Davida Talbota z 2007 roku „  Bracia”  ujawniła, że Robert F. Kennedy był prawie od samego początku przekonany, że jego brat został sprowadzony w spisku, ale trzymał język, mówiąc swojemu kręgowi przyjaciół, że nie ma szans na wytropienie i karanie winnych, dopóki sam nie dotrze do Białego Domu. W czerwcu 1968 roku wydawał się być na progu osiągnięcia tego celu, ale trafił go kula zabójcy zaledwie kilka chwil po wygraniu kluczowego prezydenckiego stanu Kalifornia. Logiczne założenie jest takie, że jego śmierć została zaprojektowana przez te same elementy, co śmierć jego starszego brata, który działał teraz, aby uchronić się przed konsekwencjami swojej wcześniejszej zbrodni.

Młody Palestyńczyk o imieniu Sirhan Sirhan strzelił z pistoletu na miejsce zbrodni i został szybko aresztowany i skazany za morderstwo. Ale Talbot podkreśla, że raport koronera ujawnił, że śmiertelna kula przyszła z zupełnie innego kierunku, a zapis akustyczny dowodzi, że oddano o wiele więcej strzałów niż pojemność broni rzekomego zabójcy. Takie twarde dowody wydają się świadczyć o spisku.

Sam Sirhan wydawał się oszołomiony i zdezorientowany, później twierdząc, że nie pamięta wydarzeń, a Talbot wspomina, że wielu badaczy zabójstw od dawna twierdziło, że był jedynie wygodnym patsy w fabule, być może działając pod jakąś formą hipnozy lub warunkowania. Prawie wszyscy ci pisarze zwykle niechętnie zauważają, że wybór Palestyńczyka jako kozła ofiarnego w zabijaniu wydaje się wskazywać w pewnym oczywistym kierunku, ale ostatnia książka Bergmana zawiera także nowe, znaczące odkrycie. Dokładnie w tym samym momencie, gdy Sirhan walczył na podłodze sali balowej hotelu Ambassador w Los Angeles, inny młody Palestyńczyk  przechodził intensywne rundy hipnotycznego uwarunkowania ze strony Mosadu w Izraelu, zaprogramowanego do zabójstwa lidera OWP Yasira Arafata; i chociaż wysiłek ten ostatecznie się nie powiódł, taki zbieg okoliczności wydaje się przekraczać granice prawdopodobieństwa.

Trzy dekady później spadkobierca i imiennik JFK zyskał coraz większą popularność jako wydawca popularnego pisma politycznego  George , który wzbudził spore międzynarodowe kontrowersje, gdy opublikował długi artykuł, w którym twierdził, że zabójstwo premiera Izraela Rabina zostało zorganizowane przez twardych liniowców w ramach własnych służb bezpieczeństwa. Istniały również wyraźne przesłanki, że JFK Jr. może wkrótce wkroczyć w politykę, być może ubiegając się o amerykański senat jako krok do Białego Domu.

Zamiast tego zmarł w nietypowej katastrofie lekkiego samolotu w 1999 r., A późniejsze wydanie książki Piper opisało niektóre podejrzane okoliczności, które według autora sugerowały rękę Izraela. Przez lata Piper starała się zwrócić uwagę swojej wybuchowej książki na syna JFK i myślał, że może mu się to uda. Barry Chamish, izraelsko-kanadyjski autor, również wierzył, że to odkrycie JFK Jr. hipotezy Piper doprowadziło młodego Kennedy'ego do promowania teorii spiskowej zabójstwa Rabina w jego czasopiśmie.

W ubiegłym roku francuski badacz Laurent Guyenot opublikował  wyczerpującą analizę  śmierci JFK Jr., argumentując, że prawdopodobnie został zabity przez Izrael. Moje własne czytanie materiału, który prezentuje, jest raczej inne i chociaż istnieje wiele podejrzanych elementów, uważam, że dowody nieuczciwej gry - nie mówiąc już o zaangażowaniu Mossadu - są raczej cienkie, co doprowadziło mnie do wniosku, że katastrofa lotnicza była prawdopodobnie tylko tragiczny wypadek przedstawiony przez media. Ale następstwa śmierci uwypukliły ważny podział ideologiczny.

Przez sześć dekad członkowie rodziny Kennedy'ego byli niezwykle popularni wśród zwykłych amerykańskich Żydów, prawdopodobnie przyciągając większy entuzjazm polityczny niż prawie jakakolwiek inna osoba publiczna. Ale ta niezaprzeczalna rzeczywistość zamaskowała zupełnie inną perspektywę znalezioną w określonym segmencie tej samej społeczności.

John Podhoretz, wiodący potomek walczących pro-izraelskich neokonów, był redaktorem opinii  „New York Post”  w czasie katastrofy lotniczej i natychmiast opublikował zadziwiającą kolumnę zatytułowaną  „Rozmowa w piekle” w którym pozytywnie rozkoszował się śmiercią młodego Kennedy'ego. Przedstawił patriarchę Josepha Kennedy'ego jako niewymownego antysemitą, który sprzedał swoją duszę diabłu za swój światowy sukces i sukces swojej rodziny, a następnie zasugerował, że wszystkie późniejsze zabójstwa i inne przedwczesne zgony Kennedy'ego stanowiły jedynie drobny druk tego Szatańska okazja. Tak brutalnie surowy kawałek z pewnością wskazuje, że te gorzkie nastroje nie były rzadkością w małym ultra-syjonistycznym kręgu społecznym Podhoretza, który prawdopodobnie pokrywał się z podobnymi prawicowymi elementami w Izraelu. Ta reakcja pokazuje więc, że dokładnie te same osoby polityczne, które były najbardziej ukochane przez przeważającą większość amerykańskich Żydów, mogły być również uważane za śmiertelnych wrogów przez wpływową część państwa żydowskiego i jego korpusu zabójców Mossadu.

Kiedy opublikowałem mój oryginalny artykuł z 2018 r. W sprawie zabójstwa JFK, naturalnie zauważyłem powszechne stosowanie zabójstw przez grupy syjonistyczne, wzór, który od dawna poprzedzał utworzenie Państwa Żydowskiego, i przytoczyłem niektóre dowody potwierdzające zawarte w dwóch Ostrovsky książki. Ale w tym czasie nadal miałem poważne wątpliwości co do wiarygodności Ostrowskiego, szczególnie w odniesieniu do szokujących twierdzeń w jego drugiej książce, i jeszcze nie przeczytałem tomu Bergmana, który właśnie został opublikowany kilka miesięcy wcześniej. Więc chociaż wydawało się, że istnieją znaczące dowody na hipotezę Piper, uważałem ją za daleką od rozstrzygającej.

Teraz jednak przetrawiłem książkę Bergmana, która dokumentuje ogromną liczbę międzynarodowych zabójstw Mossadu, i doszedłem również do wniosku, że twierdzenia Ostrowskiego były znacznie solidniejsze, niż wcześniej zakładałem. W rezultacie moja opinia uległa znacznej zmianie. Zamiast być tylko solidną możliwością, uważam, że istnieje duże prawdopodobieństwo, że Mossad wraz ze swoimi amerykańskimi współpracownikami odegrał kluczową rolę w zabójstwach Kennedy'ego w latach sześćdziesiątych, co doprowadziło mnie do pełnego potwierdzenia hipotezy Piper. Guyenot oparł się na wielu tych samych źródłach i doszedł do  mniej więcej podobnych wniosków .

Dziwna śmierć Jamesa Forrestala i inne ofiary śmiertelne

Kiedy uznamy, że izraelski Mossad był prawdopodobnie odpowiedzialny za zabójstwo prezydenta Johna F. Kennedy'ego, nasze zrozumienie powojennej historii Ameryki może wymagać znacznej ponownej oceny.

Zabójstwo JFK było prawdopodobnie najsłynniejszym wydarzeniem drugiej połowy XX wieku i zainspirowało szeroką falę relacji medialnych i dziennikarskich dochodzeń, które pozornie badały każdy zakątek historii. Jednak przez pierwsze trzy dekady po zabójstwie w Dallas praktycznie nie szeptano podejrzeń do Izraela, aw ciągu ćwierćwiecza od opublikowania przez Piper swojej przełomowej książki w 1994 r. Prawie żadna z jego analiz nie dotarła do angielskiego - media językowe. Jeśli historia o tak ogromnej ilości pozostawała tak dobrze ukryta przez tak długi czas, być może nie była to ani pierwsza, ani ostatnia.

Jeśli bracia Kennedy rzeczywiście zginęli z powodu konfliktu o naszą politykę na Bliskim Wschodzie, z pewnością nie byli pierwszymi wybitnymi przywódcami zachodnimi, którzy cierpieli ten los, zwłaszcza pokolenie wcześniej podczas zaciekłych bitew politycznych o ustanowienie Izraela. Wszystkie nasze standardowe książki historyczne opisują syjonistyczne zabójstwa lorda Moyne'a z Wielkiej Brytanii i negocjatora pokoju ONZ hrabiego Folke Bernodotte, choć rzadko wspominają o nieudanych próbach życia  prezydenta Harry'ego S. Trumana i  brytyjskiego sekretarza spraw zagranicznych Ernesta Bevina  w tym samym czasie czas.

Ale inna wiodąca amerykańska postać publiczna również zmarła w tym okresie w dość dziwnych okolicznościach i chociaż jego śmierć zawsze jest wspomniana, kluczowy kontekst polityczny jest wykluczony, jak obszernie omówiłem w  artykule z 2018 roku :

Czasami nasze standardowe podręczniki historii zawierają dwie pozornie niezwiązane ze sobą historie, które stają się o wiele ważniejsze, gdy tylko odkryjemy, że są one właściwie częścią jednej połączonej całości. Dziwna śmierć Jamesa Forrestala z pewnością należy do tej kategorii.

W latach trzydziestych Forrestal osiągnął szczyt Wall Street, pełniąc funkcję dyrektora generalnego Dillon, Read, jednego z najbardziej prestiżowych banków inwestycyjnych. Wraz z nadciągającą II wojną światową Roosevelt wciągnął go do służby rządowej w 1940 r., Częściowo dlatego, że jego silne referencje republikańskie pomogły podkreślić dwustronny charakter działań wojennych i wkrótce został podsekretarzem marynarki wojennej. Po śmierci swojego starszego przełożonego w 1944 r. Forrestal został podniesiony do gabinetu jako sekretarz marynarki wojennej, a po kontrowersyjnej bitwie o reorganizację naszych departamentów wojskowych został pierwszym amerykańskim sekretarzem obrony w 1947 r., Który sprawował władzę nad armią, marynarką wojenną , Siły powietrzne i żołnierze piechoty morskiej. Wraz z sekretarzem stanu gen. Georgem Marshallem Forrestal prawdopodobnie znalazł się w gronie najbardziej wpływowego członka Gabinetu Trumana. Jednak,zaledwie kilka miesięcy po reelekcji Trumana w 1948 roku powiedziano nam, że Forrestal popadł w paranoję i depresję, zrezygnował ze swojej potężnej pozycji, a tygodnie później popełnił samobójstwo, skacząc z okna 18. historii w Szpitalu Marynarki Bethesda. Nie wiedząc prawie nic o Forrestalu i jego pochodzeniu, zawsze kiwnąłem głową nad tym dziwnym wydarzeniem historycznym.

Tymczasem zupełnie inna strona lub rozdział moich podręczników historii zwykle zawierała dramatyczną historię gorzkiego konfliktu politycznego, który wstrząsnął administracją Trumana nad uznaniem państwa Izrael, które miało miejsce w poprzednim roku. Czytałem, że George Marshall argumentował, że taki krok byłby całkowicie katastrofalny dla amerykańskich interesów, potencjalnie alienując setki milionów Arabów i muzułmanów, którzy posiadali ogromne bogactwo ropy naftowej na Bliskim Wschodzie i tak mocno odczuwał sprawę, że groził mu rezygnować. Jednak Truman, będący pod silnym wpływem osobistego lobbingu swojego dawnego żydowskiego partnera biznesowego pasmanterii Eddiego Jacobsona, ostatecznie zdecydował o uznaniu, a Marshall pozostał w rządzie.

Jednak prawie dziesięć lat temu natknąłem się na interesującą książkę Alana Harta, dziennikarza i autora, który służył jako długoletni korespondent BBC na Bliskim Wschodzie, w którym odkryłem, że te dwie różne historie były częścią jednolitej całości. Według jego relacji, chociaż Marshall rzeczywiście zdecydowanie sprzeciwił się uznaniu Izraela, w rzeczywistości to Forrestal przewodził tym wysiłkom w gabinecie Trumana i był najbardziej utożsamiany z tym stanowiskiem, co spowodowało liczne ostre ataki w mediach i jego późniejsze odejście z gabinetu Trumana . Hart wyraził również bardzo poważne wątpliwości, czy późniejsza śmierć Forrestala rzeczywiście była samobójstwem, powołując się na niejasną stronę internetową do szczegółowej analizy tego ostatniego problemu.

Powszechne jest to, że Internet zdemokratyzował dystrybucję informacji, umożliwiając tym, którzy tworzą wiedzę, łączenie się z tymi, którzy ją wykorzystują, bez potrzeby pośrednika utrzymującego bramę. Spotkałem kilka lepszych przykładów uwolnionego potencjału tego nowego systemu niż  „Who Killed Forrestal?”, wyczerpująca analiza pewnego Davida Martina, który określa się jako ekonomista i bloger polityczny. Jego seria artykułów na temat losu pierwszego amerykańskiego sekretarza obrony, zawierająca dziesiątki tysięcy słów, zawiera wyczerpującą dyskusję na temat wszystkich materiałów źródłowych, w tym niewielkiej liczby opublikowanych książek opisujących życie i dziwną śmierć Forrestala, uzupełnione o artykuły z gazet współczesnych oraz liczne odpowiednie dokumenty rządowe uzyskane na podstawie osobistych wniosków FOIA. Wyrok o morderstwie, po którym nastąpiło masowe zatuszowanie rządów, wydaje się mocno ugruntowany.

Jak wspomniano, rola Forrestala jako głównego przeciwnika administracji Izraela Trumana stworzyła go przedmiotem niemal bezprecedensowej kampanii oszczerstw w mediach zarówno w prasie, jak i radiu, prowadzonej przez dwóch najpotężniejszych publicystów prawicy i lewicy, Waltera Winchell i Drew Pearson, tylko ci pierwsi są Żydami, ale zarówno mocno związani z ADL, jak i wyjątkowo pro-syjonistyczni, ich ataki i oskarżenia trwają nawet po jego rezygnacji i śmierci.

Kiedy miniemy dziką przesadę rzekomych problemów psychologicznych Forrestala, promowanych przez tych bardzo wrogich medialnych ekspertów i ich wielu sprzymierzeńców, znaczna część rzekomej paranoi Forrestala najwyraźniej polegała na jego przekonaniu, że śledzono go w Waszyngtonie, jego telefony mogły zostać podsłuchane , a jego życie może być w niebezpieczeństwie z rąk agentów syjonistycznych. I być może takie obawy nie były tak całkowicie nierozsądne, biorąc pod uwagę pewne współczesne wydarzenia.

Rzeczywiście, urzędnik Departamentu Stanu Robert Lovett, stosunkowo niewielki i mało znany przeciwnik interesów syjonistycznych, doniósł o otrzymywaniu wielu groźnych telefonów późną nocą mniej więcej w tym samym czasie, co bardzo go niepokoiło. Martin przytacza także kolejne książki partyzantów syjonistycznych, którzy chwalili się skutecznym wykorzystaniem szantażu przez ich stronę, pozornie uzyskanym przez podsłuch, by zapewnić wystarczające poparcie polityczne dla stworzenia Izraela.

Tymczasem za kulisami mogły gromadzić się potężne siły finansowe, aby zapewnić, że prezydent Truman zignoruje jednolite zalecenia wszystkich swoich doradców dyplomatycznych i bezpieczeństwa narodowego. Wiele lat później zarówno Gore Vidal , jak   i  Alexander Cockburn  osobno informowali, że w końcu stało się powszechnie znane w kręgach politycznych DC, że w rozpaczliwych dniach nieudanej kampanii reelekcyjnej Trumana w 1948 r. Potajemnie przyjął zapłatę w wysokości 2 milionów dolarów od bogatych syjonistów w zamian za uznając Izrael, suma być może porównywalna do 20 milionów USD lub więcej we współczesnych dolarach.

Republikanin Thomas Dewey był bardzo uprzywilejowany, aby wygrać wybory prezydenckie w 1948 r., A po zaskakującym zdenerwowaniu Trumana pozycja polityczna Forrestala z pewnością nie pomogła, gdy Pearson stwierdził w gazecie, że Forrestal potajemnie spotkał się z Deweyem podczas kampanii, poczyniając przygotowania do zachowania w administracji Dewey.

Cierpiąc polityczną klęskę dotyczącą polityki Bliskiego Wschodu i stojąc w obliczu nieustannych ataków medialnych, Forrestal zrezygnował ze stanowiska gabinetu pod presją. Niemal natychmiast potem został poddany obserwacji w Szpitalu Marynarki Wojennej w Bethesda w celu obserwacji, rzekomo cierpiąc na poważne zmęczenie i wyczerpanie, i pozostał tam przez siedem tygodni, a jego dostęp do odwiedzających był znacznie ograniczony. Ostatecznie miał zostać zwolniony 22 maja 1949 r., Ale na kilka godzin przed tym, jak jego brat Henry przyszedł go odebrać, jego ciało znaleziono pod oknem pokoju na 18. piętrze, z zawiązanym sznurkiem mocno owiniętym wokół szyi. Na podstawie oficjalnego komunikatu prasowego wszystkie gazety doniosły o swoim niefortunnym samobójstwie, sugerując, że najpierw próbował się powiesić, ale nie udało mu się, zamiast tego wyskoczył przez okno.Połowa strony skopiowanego greckiego wersetu została znaleziona w jego pokoju, aw heydey Freudowskiego myślenia psychoanalitycznego uznano to za podświadomość wyzwalającą jego impuls nagłej śmierci, traktowany jak prawie odpowiednik faktycznego samobójstwa. Moje własne podręczniki do historii upraszczały tę złożoną historię, mówiąc tylko „samobójstwo”, co czytałem i nigdy nie kwestionowałem.

Martin budzi liczne bardzo poważne wątpliwości związane z tym oficjalnym werdyktem. Opublikowane wywiady z ocalałym bratem i przyjaciółmi Forrestala ujawniają między innymi, że żaden z nich nie wierzył, że Forrestal odebrał sobie życie i że wszyscy nie mogli go zobaczyć aż do końca jego okresu uwięzienia. W rzeczy samej brat opowiedział, że zaledwie dzień wcześniej Forrestal był w dobrym nastroju, mówiąc, że po zwolnieniu planował wykorzystać część swojego bardzo znacznego majątku osobistego, aby kupić gazetę i zacząć ujawniać narodowi amerykańskiemu wielu tłumionych fakty dotyczące przystąpienia Ameryki do II wojny światowej, o których posiadał bezpośrednią wiedzę, uzupełnione niezwykle obszernym osobistym pamiętnikiem, który prowadził przez wiele lat. Po uwięzieniu Forrestala, ten pamiętnik, zawierający tysiące stron,został przejęty przez rząd, a po jego śmierci najwyraźniej został opublikowany tylko w mocno zredagowanej i wydalonej formie, choć i tak stał się historyczną sensacją.

Dokumenty rządowe odkryte przez Martina budzą dodatkowe wątpliwości co do historii przedstawionej we wszystkich standardowych książkach historycznych. Wydaje się, że w aktach medycznych Forrestala nie ma oficjalnego raportu z sekcji zwłok, są widoczne dowody potłuczonego szkła w jego pokoju, sugerujące brutalną walkę, i, co dziwne, strona skopiowanego greckiego wersetu - zawsze cytowana jako główna wskazówka ostatecznego samobójczego zamiaru Forrestala - nie został napisany własnoręcznie przez Forrestala.

Oprócz relacji z gazet i dokumentów rządowych wiele analiz Martina, w tym obszerne osobiste wywiady z przyjaciółmi i krewnymi Forrestala, opiera się na krótkiej książce zatytułowanej  Śmierć Jamesa Forrestala, opublikowany w 1966 r. przez jednego Cornella Simpsona, prawie na pewno pseudonim. Simpson twierdzi, że jego badania śledcze zostały przeprowadzone zaledwie kilka lat po śmierci Forrestala i chociaż jego książka została pierwotnie zaplanowana na wydanie, jego wydawca zaniepokoił się niezwykle kontrowersyjnym charakterem materiału zawartego i anulował projekt. Według Simpsona, lata później postanowił zdjąć niezmieniony rękopis z półki i opublikować go w prasie Western Islands, która okazała się być odciskiem Towarzystwa Johna Bircha, notorycznie konspiracyjnej organizacji prawicowej, która znajdowała się blisko szczytu wpływy narodowe. Z tych powodów niektóre aspekty książki są bardzo interesujące, nawet poza treściami bezpośrednio związanymi z Forrestal.

Pierwsza część książki zawiera szczegółową prezentację faktycznych dowodów na bardzo podejrzaną śmierć Forrestala, w tym liczne wywiady z przyjaciółmi i krewnymi, podczas gdy druga część koncentruje się na nikczemnych wątkach światowego ruchu komunistycznego, brzozy Podstawowa część społeczeństwa. Podobno zagorzały antykomunizm Forrestala skierował go na zniszczenie przez agentów komunistycznych i praktycznie nie ma odniesienia do żadnych kontrowersji dotyczących jego ogromnej publicznej bitwy o ustanowienie Izraela, chociaż z pewnością był to główny czynnik jego politycznego upadku. Martin zauważa te dziwne niespójności, a nawet zastanawia się, czy pewne aspekty książki i jej wydania mogły mieć na celu odwrócenie uwagi od tego syjonistycznego wymiaru na jakiś nikczemny spisek komunistyczny.

Weźmy na przykład Davida Nilesa, którego nazwisko straciło całkowicie na znaczeniu, ale który był jednym z niewielu starszych asystentów FDR zatrzymanych przez jego następcę, a według obserwatorów Niles stał się w końcu jedną z najpotężniejszych postaci za kulisami administracji Trumana. Różne relacje sugerują, że odegrał wiodącą rolę w usunięciu Forrestala, a książka Simpsona popiera to, sugerując, że był jakimś agentem komunistycznym. Jednakże, chociaż dokumenty Venona ujawniają, że Niles czasami współpracował z agentami sowieckimi w ich działalności szpiegowskiej, najwyraźniej robił to dla pieniędzy lub z innych względów i z pewnością nie był częścią ich własnej sieci wywiadowczej. Zamiast tego zarówno Martin, jak i Hart dostarczają ogromnej ilości dowodów, że lojalność Nilesa była w przeważającej mierze wobec syjonizmu,i rzeczywiście do 1950 r. jego działalność szpiegowska na rzecz Izraela stała się tak bardzo rażąca, że gen. Omar Bradley, przewodniczący szefów sztabów, zagroził natychmiastową rezygnacją, chyba że Niles zostanie zwolniony, zmuszając rękę Trumana.

Forrestal był bogatym i zadziornym irlandzkim katolikiem i myślę, że istnieją bardzo znaczące dowody na to, że jego śmierć była wynikiem czynników podobnych do tych, które prawdopodobnie pochłonęły życie jeszcze bardziej znanego irlandzkiego katolika w Dallas 14 lat później.

Istnieją inne możliwe ofiary śmiertelne zgodne z tym wzorem, choć dowody w tych przypadkach są znacznie mniej mocne. Opus Piper z 1994 r. Koncentruje się przede wszystkim na zabójstwie JFK, ale ponad połowa jego 650 stron poświęcona jest długiej serii załączników dotyczących nieco pokrewnych tematów. Jeden z nich omawia dziwne przypadki śmierci kilku byłych wysokich rangą urzędników CIA, sugerując, że mogli oni popełnić nieuczciwą grę.

Były dyrektor CIA, William Colby, najwyraźniej od dawna był uważany za bardzo sceptycznie nastawionego do charakteru stosunków Ameryki z Izraelem, dlatego też prorosyjscy członkowie mediów byli uznani za znanego „arabistę”. Rzeczywiście, pełniąc funkcję dyrektora w 1974 r., w końcu zakończył karierę wieloletniego szefa kontrwywiadu CIA Jamesa Angletona, którego ekstremalne powinowactwo z Izraelem i Mossadem budziło czasem poważne wątpliwości co do jego prawdziwej lojalności. Piper mówi, że do 1996 r. Colby był wystarczająco zaniepokojony infiltracją i manipulacją Izraela przez rząd USA i jego społeczność wywiadowczą, że zorganizował spotkanie z urzędnikami arabskimi wysokiego szczebla w Waszyngtonie, sugerując, że wszyscy razem pracują, aby przeciwdziałać tej niepokojącej sytuacji. Parę tygodni później,Colby zniknął, a jego utopione ciało zostało w końcu znalezione, a oficjalnym wyrokiem było to, że podobno zginął w pobliżu domu w wypadku kajakowym, chociaż jego byli arabscy rozmówcy twierdzili, że gra jest nieuczciwa.

Piper opisuje także wcześniejszą śmierć Johna Paisleya, byłego wieloletniego zastępcy dyrektora Biura Badań Strategicznych CIA, a także silną krytykę wpływu Izraela i jego bliskich neokońskich sojuszników na amerykańską politykę bezpieczeństwa narodowego. Pod koniec 1978 r. Znaleziono ciało Paisleya pływające w zatoce Chesapeake z kulą w głowę i chociaż śmierć oficjalnie została uznana za samobójstwo, Piper twierdzi, że niewielu wierzyło w tę historię. Według niego Richard Clement, który kierował Międzyagencyjnym Komitetem ds. Zwalczania Terroryzmu podczas Administracji Reagana, wyjaśnił w 1996:

Izraelczycy nie mieli nic przeciwko temu, by „zakończyć” kluczowych amerykańskich oficerów wywiadu, którzy zagrozili, że wydadzą gwizdek. Ci z nas zaznajomieni ze sprawą Paisleya wiedzą, że został zabity przez Mossada. Ale nikt, nawet w Kongresie, nie chce wstać i powiedzieć tego publicznie.

Piper zauważa zaciekłe bitwy polityczne, jakich doświadczyli inni eksperci Waszyngtonu ds. Bezpieczeństwa narodowego, tacy jak były zastępca dyrektora CIA Adm. Bobby Ray Inman, z elementami izraelskiego lobby w Kongresie i mediach. Po nominacji Inmana przez prezydenta Clintona do kierowania Departamentem Obrony, burza krytyki ze strony proizraelskich partyzantów zmusiła go do wycofania się.

Nie starałem się badać materiału cytowanego przez Piper w jego krótkiej dyskusji. Przykłady te były mi wcześniej nieznane, a wszystkie dowody, które przedstawił, wydają się czysto poszlakowe, prawie nie czyniąc sprawy, która wykracza poza zwykłe podejrzenia. Uważam jednak autora za dość solidnego dziennikarza śledczego i badacza, którego poglądy należy traktować poważnie. Dlatego zainteresowani mogą przeczytać jego 5000 słów w  Załączniku Szóstym  i sami zdecydować.

Ataki z 11 września - co się stało?

Chociaż w pewnym stopniu powiązane, zabójstwa polityczne i ataki terrorystyczne są odrębnymi tematami, a obszerny tom Bergmana wyraźnie skupia się na pierwszym, więc nie możemy go winić za to, że przedstawił jedynie nieznaczne omówienie drugiego. Ale historyczny wzorzec działalności Izraela, szczególnie w odniesieniu do ataków pod fałszywą flagą, jest naprawdę dość niezwykły, jak zauważyłem w  artykule z 2018 roku :

Jednym z największych ataków terrorystycznych w historii przed 11 września było  zbombardowanie w 1946 r. Hotelu King David w Jerozolimie  przez syjonistycznych bojowników przebranych za Arabów, w których zginęło 91 osób i w dużej mierze zniszczono budowlę. W słynnej  aferze Lavona z 1954 r. Izraelscy agenci rozpoczęli falę ataków terrorystycznych na zachodnie cele w Egipcie, chcąc obwinić o to grupy antyzachodnie arabskie. Istnieją  silne twierdzenia,  że w 1950 r. Izraelscy agenci Mosadu rozpoczęli falę zamachów terrorystycznych pod fałszywą flagą na żydowskie cele w Bagdadzie, skutecznie wykorzystując te brutalne metody, aby przekonać tysiącletnią społeczność żydowską w Iraku do emigracji do państwa żydowskiego. W 1967 r. Izrael przeprowadził  celowy atak powietrzny i morski przeciwko USS Liberty , nie zamierzając pozostawiać ocalałych, i ostatecznie zabić lub zranić ponad 200 amerykańskich żołnierzy, zanim wiadomość o ataku dotarła do naszej Szóstej Floty i została odwołana.

Ogromny zasięg proizraelskich wpływów w światowych kręgach politycznych i medialnych sprawił, że żaden z tych brutalnych ataków nigdy nie spowodował poważnego odwetu, i prawie we wszystkich przypadkach szybko wyrzucono je w dziurę pamięci, tak że dziś prawdopodobnie nie więcej niż jeden setka Amerykanów jest ich nawet świadoma. Co więcej, większość tych incydentów wyszła na jaw z powodu przypadkowych okoliczności, więc możemy łatwo podejrzewać, że wiele innych ataków o podobnym charakterze nigdy nie stało się częścią historii.

Spośród tych słynnych incydentów Bergman zawiera jedynie wzmiankę o bombardowaniu hotelu King David. Ale znacznie później w swojej narracji opisuje ogromną falę ataków terrorystycznych pod fałszywą flagą, które zostały rozpętane w 1981 r. Przez izraelskiego ministra obrony Ariela Szarona, który zwerbował byłego wysokiego rangą urzędnika Mossadu do zarządzania projektem.

Pod kierunkiem Izraela wielkie bomby samochodowe zaczęły wybuchać w palestyńskich dzielnicach Bejrutu i innych libańskich miastach, zabijając lub raniąc ogromną liczbę cywilów. Pojedynczy atak w październiku spowodował prawie 400 ofiar, a do grudnia miało miejsce 18 bombardowań miesięcznie, a ich skuteczność znacznie wzrosła dzięki zastosowaniu innowacyjnej nowej technologii izraelskiego drona. Oficjalną odpowiedzialność za wszystkie ataki przejęła nieznana wcześniej organizacja libańska, ale jej celem było sprowokowanie OWP do odwetu wojskowego przeciwko Izraelowi, usprawiedliwiając w ten sposób planowaną inwazję Sharon na sąsiedni kraj.

Ponieważ OWP uparcie odmawiała przyjęcia przynęty, uruchomiono plany ogromnego bombardowania całego stadionu sportowego w Bejrucie przy użyciu ton materiałów wybuchowych podczas ceremonii politycznej 1 stycznia, a śmierć i zniszczenie miały być „na niespotykaną skalę, nawet jeśli chodzi o Liban. ”Ale wrogowie polityczni Sharon dowiedzieli się o spisku i podkreślili, że wielu zagranicznych dyplomatów, w tym radziecki ambasador, powinno być obecnych i prawdopodobnie zostanie zabitych, więc po gorzkiej debacie premier Begin nakazał przerwanie ataku. Przyszły szef Mosadu wspomina o głównych bólach głowy, z którymi musieli się zmierzyć podczas usuwania dużej ilości materiałów wybuchowych, które już umieścili w strukturze.

Myślę, że ta dokładnie udokumentowana historia głównych izraelskich ataków terrorystycznych pod fałszywą flagą, w tym tych skierowanych przeciwko celom amerykańskim i innym celom zachodnim, powinna być starannie brana pod uwagę, gdy rozważamy ataki z 11 września, których następstwa spowodowały ogromną transformację naszego społeczeństwa i kosztowały nas tyle bilionów dolarów. W artykule z 2018 roku przeanalizowałem dziwne okoliczności ataków i ich prawdopodobną naturę  :

Co dziwne, przez wiele lat po 11 września bardzo mało uwagi poświęcałem szczegółom samych ataków. Byłem całkowicie zajęty budowaniem  mojego oprogramowania do archiwizacji treścii mając mało czasu, który mogłem poświęcić na kwestie polityki publicznej, byłem całkowicie skoncentrowany na trwającej katastrofie w Iraku, a także na moich strasznych obawach, że Bush może w każdej chwili nagle rozszerzyć konflikt na Iran. Mimo że kłamstwa Neocon są bezwstydnie powtarzane przez nasze skorumpowane media, ani Irak, ani Iran nie miały nic wspólnego z atakami z 11 września, więc wydarzenia te stopniowo zanikły w mojej świadomości i podejrzewam, że to samo dotyczy większości innych Amerykanów. Al-Kaida w dużej mierze zniknęła, a Bin Laden podobno ukrywał się gdzieś w jaskini. Pomimo niekończących się „ostrzeżeń o zagrożeniach” Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, na amerykańskiej ziemi nie było absolutnie żadnego dalszego terroryzmu islamskiego i stosunkowo niewiele innych miejsc poza domem iraku. Tak więc dokładne szczegóły fabuły z 11 września stały się dla mnie prawie nieistotne.

Inni, których znałem, wydawali się czuć tak samo. Praktycznie wszystkie wymiany, które przeprowadziłem z moim starym przyjacielem Billem Odomem, trzygwiazdkowym generałem, który kierował NSA dla Ronalda Reagana, dotyczyły wojny w Iraku i ryzykowały rozprzestrzenienie się na Iran, a także gorzkiego gniewu, jaki odczuwał wobec Busha wypaczenie jego ukochanej NSA w pozakonstytucyjne narzędzie szpiegostwa wewnętrznego. Kiedy „  New York Times  ” opowiedział o ogromnym zasięgu szpiegowania przez krajowe NSA, gen. Odom oświadczył, że prezydent Bush powinien zostać skazany, a dyrektor NSA Michael Hayden przed sądem wojennym. Ale przez wszystkie lata przed  jego przedwczesnym odejściem w 2008 r. Nie przypominam sobie samych ataków z 11 września, nawet jako tematu w naszych dyskusjach.

Co prawda od czasu do czasu słyszałem o znacznych osobliwościach dotyczących ataków z 11 września tu i tam, a te z pewnością budziły pewne podejrzenia. Przez większość czasu spoglądałem na stronę  główną Antiwar.com  i wydawało się, że niektórzy izraelscy agenci Mosadu zostali złapani podczas kręcenia ataków samolotów w Nowym Jorku, podczas gdy  znacznie większa operacja szpiegowska Mossadu „studenta sztuki” w całym kraju  również została przerwana mniej więcej w tym samym czasie. Najwyraźniej  FoxNews nadało  nawet  wieloczęściowy serial na ten ostatni temat,  zanim ta ekspozycja została zatopiona i „zniknęła” pod presją ADL.

Chociaż nie byłem do końca pewien co do wiarygodności tych twierdzeń, wydawało się prawdopodobne, że Mossad wiedział o atakach z wyprzedzeniem i pozwolił im kontynuować, uznając ogromne korzyści, jakie Izrael odniesie z antyrasistowskiej reakcji. Myślę, że byłem niejasno świadomy, że   redaktor Antiwar.com, Justin Raimondo, opublikował  The Terror Enigma , krótką książkę o niektórych z tych dziwnych faktów, opatrzoną prowokującym podtytułem „9/11 and the Israeli Connection”, ale nigdy nie zastanawiałem się nad jej przeczytaniem . W 2007 roku   sam Counterpunch  opublikował  fascynującą historię o aresztowaniu tej grupy izraelskich agentów Mosadu w Nowym Jorku, którzy zostali przyłapani na filmowaniu i najwyraźniej świętowaniu ataków samolotów tego pamiętnego dnia, a aktywność Mosadu wydawała się znacznie większa, niż wcześniej sobie wyobrażałem. Ale wszystkie te szczegóły pozostały trochę niewyraźne, obok moich nadrzędnych obaw o wojny w Iraku i Iranie.

Jednak pod koniec 2008 roku moje zainteresowania zaczęły się zmieniać. Bush opuszczał urząd bez rozpoczęcia wojny w Iranie, a Ameryka z powodzeniem uniknęła kuli jeszcze bardziej niebezpiecznej administracji Johna McCaina. Zakładałem, że Barack Obama będzie okropnym prezydentem, a on okazał się gorszy od moich oczekiwań, ale wciąż odetchnąłem z ulgą każdego dnia, gdy był w Białym Domu.

Co więcej, mniej więcej w tym samym czasie natknąłem się na zadziwiający szczegół ataków z 11 września, które pokazały niezwykłą głębię mojej własnej niewiedzy. W   artykule Counterpunch odkryłem, że natychmiast po atakach rzekomy mistrz terrorystyczny  Osama bin Laden publicznie zaprzeczył jakiemukolwiek zaangażowaniu , nawet oświadczając, że żaden dobry muzułmanin nie popełniłby takich czynów.

Kiedyś trochę się rozejrzałem i w  pełni to potwierdziłem, Byłem oszołomiony. 11 września był nie tylko najbardziej udanym atakiem terrorystycznym w historii świata, ale mógł być większy pod względem fizycznym niż wszystkie poprzednie operacje terrorystyczne razem wzięte. Głównym celem terroryzmu jest umożliwienie małej organizacji pokazania światu, że może wyrządzić poważne straty potężnemu państwu, i nigdy wcześniej nie słyszałem o żadnym przywódcy terrorystycznym, który zaprzeczałby jego roli w udanej operacji, nie mówiąc już o największej w historii . Coś wydawało się wyjątkowo nie tak w generowanej przez media narracji, którą wcześniej zaakceptowałem. Zacząłem się zastanawiać, czy nie byłem tak oszukany jak dziesiątki milionów Amerykanów w 2003 i 2004 roku, którzy naiwnie wierzyli, że Saddam był mózgiem zamachów 11 września. Żyjemy w świecie iluzji generowanych przez nasze media,i nagle poczułem, że zauważyłem łzę w papierowo-macheskich górach wyświetlanych na tle hollywoodzkiej sceny dźwiękowej. Jeśli Osama prawdopodobnie nie był autorem 11 września, jakie inne wielkie kłamstwa na ślepo zaakceptowałem?

Kilka lat później natknąłem się na bardzo interesującą kolumnę Erica Margolisa, wybitnego kanadyjskiego dziennikarza zajmującego się polityką zagraniczną, którego oczyściłem z mediów nadawczych za jego silny sprzeciw wobec wojny w Iraku. Długo publikował cotygodniową kolumnę w  Toronto Sun,  a kiedy ta kadencja się skończyła, wykorzystał swój ostatni występ, by napisać podwójny kawałek, wyrażając  swoje bardzo silne wątpliwości co do oficjalnej historii z 11 września , zauważając, że były dyrektor Pakistańskiego wywiadu nalegał, aby Izrael był za atakami.

W końcu odkryłem, że w 2003 r. Były niemiecki minister gabinetu Andreas von Bülow opublikował  bestsellerową książkę, która zdecydowanie sugeruje,  że za atakami stoi CIA, a nie Bin Laden, podczas gdy w 2007 r. Były prezydent Włoch Francesco Cossiga  podobnie twierdził,  że CIA i Odpowiedzialny był izraelski Mossad, twierdząc, że fakt ten był dobrze znany zachodnim agencjom wywiadowczym.

Z biegiem lat wszystkie te niezgodne twierdzenia stopniowo podniosły moje podejrzenia dotyczące oficjalnej historii z 11 września do niezwykle silnych poziomów, ale dopiero niedawno znalazłem czas, aby zacząć poważnie badać ten temat i przeczytać osiem lub dziesięć główne książki Truthera z 11 września, głównie te autorstwa prof. Davida Raya Griffina, powszechnie uznanego lidera w tej dziedzinie. A jego książki, wraz z pismami licznych współpracowników i sojuszników, ujawniły wszelkiego rodzaju bardzo wymowne szczegóły, z których większość wcześniej nie była mi znana. Byłem również pod wielkim wrażeniem liczby pozornie godnych zaufania osób, które nie miały ideologicznego nastawienia, które stały się zwolennikami ruchu Prawdy 11 września.

Kiedy w ciągu wielu lat wysuwają się na przestrzeni lat całkowicie zdumiewające twierdzenia o niezwykle kontrowersyjnej naturze,  wielu pozornie renomowanych naukowców i innych ekspertów , i są one całkowicie ignorowane lub tłumione, ale nigdy skutecznie obalone, rozsądne wnioski wydają się wskazywać w oczywisty sposób. Opierając się na moich ostatnich czytaniach w tym temacie, całkowita liczba ogromnych błędów w oficjalnej historii z 11 września wzrosła ogromnie długo, prawdopodobnie w wielu dziesiątkach. Większość z tych pojedynczych elementów wydaje się dość prawdopodobna i jeśli uznamy, że nawet dwa lub trzy z nich są poprawne, musimy całkowicie odrzucić narrację, w którą tak wielu z nas wierzyło tak długo.

Teraz jestem oczywiście tylko amatorem złożonego wywiadu, polegającego na wydobywaniu bryłek prawdy z góry wytworzonego fałszu. Chociaż argumenty Ruchu Prawdy z 11 września wydają mi się dość przekonujące, oczywiście czułbym się o wiele bardziej komfortowo, gdyby zostały poparte przez doświadczonego profesjonalistę, takiego jak czołowy analityk CIA. Kilka lat temu byłem zszokowany odkryciem, że tak właśnie jest.

William Christison  spędził 29 lat w CIA , stając się jednym z kierowników wyższego szczebla na stanowisku dyrektora Biura Analiz Regionalnych i Politycznych, podległym mu 200 analityków badawczych. W sierpniu 2006 r. Opublikował  niezwykły artykuł o długości 2700 słów, wyjaśniający, dlaczego nie wierzył już w oficjalną historię z 11 września i był przekonany, że sprawozdanie Komisji z 11 września stanowi ukrywanie, a prawda jest zupełnie inna. W następnym roku wyraził silne poparcie dla  jednej z książek Griffina , pisząc, że „[Istnieje] silny materiał dowodowy pokazujący oficjalną historię rządu USA o tym, co wydarzyło się 11 września 2001 r., Jest prawie na pewno potworną serią kłamstw. ”A skrajny sceptycyzm z 11 września Christisona poparł ten wielu innych cenionych byłych oficerów wywiadu USA .

Można się spodziewać, że gdyby były oficer wywiadu rangi Christison potępił oficjalny raport z 11 września za oszustwo i zatuszowanie, taka historia byłaby wiadomością na pierwszej stronie. Ale nigdy nie zostało to nigdzie zgłoszone w naszych głównych mediach i natknąłem się na to dopiero dziesięć lat później.

Nawet nasze rzekome „alternatywne” media były prawie tak ciche. W 2000 roku Christison i jego żona Kathleen, również była analityk CIA, regularnie współpracowali z  Counterpunch , publikując tam  dziesiątki artykułów,  a na pewno byli najbardziej wiarygodnymi pisarzami w sprawach wywiadu i bezpieczeństwa narodowego. Ale redaktor Alexander Cockburn odmówił opublikowania swojego sceptycyzmu z 11 września, więc nigdy nie zwróciłem na to uwagi. Rzeczywiście, kiedy wspomniałem o poglądach Christison na temat obecnego  Counterpuncha redaktor Jeffrey St. Clair kilka lat temu był zdumiony odkryciem, że przyjaciel, którego tak bardzo cenił, faktycznie stał się „Trutherem z 11 września”. Gdy organy medialne służą jako ideologiczni strażnicy, warunek powszechnej ignorancji staje się nieunikniony.

Przy tak wielu lukach w oficjalnej historii wydarzeń sprzed siedemnastu lat, każdy z nas ma swobodę wyboru tych, które osobiście uważamy za najbardziej przekonujące, a ja mam kilka własnych. Duński profesor chemii, Niels Harrit, był jednym z naukowców, który przeanalizował szczątki zniszczonych budynków i wykrył resztkową obecność nano-termitu, związku wybuchowego klasy wojskowej, i uznałem go za całkiem wiarygodnego podczas  jego godzinnego wywiadu  na  Red Ice Radio. Pojęcie, że nieuszkodzony paszport porywacza został znaleziony na ulicy w Nowym Jorku po masowym, ognistym zniszczeniu wieżowców, jest całkowicie absurdalne, podobnie jak twierdzenie, że najlepszy porywacz wygodnie zgubił bagaż na jednym z lotnisk i okazało się, że zawiera duża masa obciążających informacji. Świadectwa dziesiątek strażaków,  którzy słyszeli eksplozje  tuż przed zawaleniem się budynków, wydają się całkowicie niewytłumaczalne w oficjalnej historii. Nagłe całkowite zawalenie się Budynku Siódmego, którego nigdy nie dotknęły odrzutowce, jest również niezwykle nieprawdopodobne.

Ataki z 11 września - kto to zrobił?

Załóżmy teraz, że przytłaczająca masa dowodów jest prawidłowa i zgadzamy się z wysokiej rangą byłymi analitykami wywiadu CIA, wybitnymi naukowcami i doświadczonymi specjalistami, że ataki z 11 września nie były tym, czym się wydawały. Zdajemy sobie sprawę z niezwykłej niewiarygodności, że trzy wielkie drapacze chmur w Nowym Jorku nagle zawaliły się z prędkością swobodnego opadania do własnych śladów po tym, jak tylko dwa z nich zostały uderzone przez samoloty, a także, że duży cywilny odrzutowiec prawdopodobnie nie uderzył w Pentagon, pozostawiając absolutnie nie wrak i tylko niewielka dziura. Co faktycznie się stało, a co ważniejsze, kto za tym stał?

Odpowiedź na pierwsze pytanie jest oczywiście niemożliwa bez uczciwego i dokładnego oficjalnego dochodzenia w sprawie dowodów. Do tego czasu nie powinniśmy się dziwić, że liczne, nieco sprzeczne hipotezy zostały wysunięte i omówione w ramach społeczności Prawdy z 11 września. Ale drugie pytanie jest prawdopodobnie ważniejsze i bardziej istotne i myślę, że zawsze stanowiło źródło ekstremalnej podatności na trutery z 11 września.

Najbardziej typowym podejściem, jak zwykle stosowane w licznych książkach Griffin, jest całkowite uniknięcie tego problemu i skupienie się wyłącznie na lukach w oficjalnej narracji. Jest to całkowicie akceptowalna pozycja, ale pozostawia wiele poważnych wątpliwości. Jaka zorganizowana grupa byłaby wystarczająco potężna i odważyła się przeprowadzić atak na tak wielką skalę przeciwko centralnemu sercu jedynego supermocarstwa na świecie? I w jaki sposób byli w stanie zorganizować tak masowo skuteczne media i polityczne zatuszowanie, nawet zaciągając udział samego rządu USA?

Zdecydowanie mniejszy odsetek Trutherów z 11 września, którzy decydują się odpowiedzieć na to „bzdurne” pytanie, wydaje się być w przeważającej mierze skoncentrowany wśród szeregowych działaczy oddolnych, a nie prestiżowych ekspertów, i zazwyczaj odpowiadają oni „w pracy!” Ich powszechne przekonanie wydaje się być tym, że najwyższe kierownictwo polityczne administracji Busha, prawdopodobnie w tym wiceprezydent Dick Cheney i sekretarz obrony Donald Rumsfeld, zorganizowali ataki terrorystyczne, z wiedzą lub bez wiedzy ich ignoranckiego przełożonego nominalnego, prezydenta George'a W. Busha. Sugerowane motywy obejmowały uzasadnienie ataków wojskowych przeciwko różnym krajom, wspieranie interesów finansowych potężnego przemysłu naftowego i kompleksu wojskowo-przemysłowego oraz umożliwianie zniszczenia tradycyjnych amerykańskich swobód obywatelskich.Ponieważ zdecydowana większość aktywnych politycznie Trutherów wydaje się pochodzić z dalekiej lewej części ideologicznego spektrum, uważają oni te pojęcia za logiczne i niemal oczywiste.

Choć nie popierał wyraźnie tych spisków Truthera, lewicowy hit Michaela Moore'a  Fahrenheit 9/11 wydawał się wzbudzać podobne podejrzenia. Jego niewielki budżetowy film dokumentalny zarobił zadziwiająco 220 milionów dolarów, sugerując, że bardzo bliskie relacje biznesowe między rodziną Busha, Cheneyem, kompaniami naftowymi i Saudyjczykami były odpowiedzialne za wojnę w Iraku po atakach terrorystycznych, a także za wewnętrzne represje wobec wolności obywatelskie, które były nieodłączną częścią prawicowej agendy republikańskiej.

Niestety, ten pozornie prawdopodobny obraz wydaje się prawie nie mieć podstaw w rzeczywistości. Podczas jazdy do wojny w Iraku czytałem   artykuły Timesa, przeprowadzając wywiady z wieloma czołowymi naftowcami w Teksasie, którzy wyrazili całkowite zdziwienie, dlaczego Ameryka planuje zaatakować Saddama, mówiąc, że mogli jedynie założyć, że prezydent Bush wiedział coś, czego sami nie wiedzieli. Przywódcy Arabii Saudyjskiej stanowczo sprzeciwili się amerykańskiemu atakowi na Irak i dołożyli wszelkich starań, aby temu zapobiec. Przed dołączeniem do administracji Busha Cheney był dyrektorem generalnym Halliburton, giganta usług naftowych, a jego firma mocno lobbowała za zniesieniem amerykańskich sankcji gospodarczych wobec Iraku. Profesor James Petras, badacz silnych skłonności marksistowskich, opublikował doskonałą książkę z 2008 roku zatytułowaną Syjonizm, militaryzm i upadek potęgi amerykańskiej,  w którym jednoznacznie wykazał, że interesy syjonistyczne zamiast interesów przemysłu naftowego zdominowały administrację Busha po atakach z 11 września i promowały wojnę w Iraku.

Jeśli chodzi o film Michaela Moore'a, pamiętam, jak wówczas śmieję się z moim (żydowskim) przyjacielem, obaj uważamy za śmieszne, że rząd tak bardzo przesiąknięty fanatycznie proizraelskimi neokonami był przedstawiany jako niewolnik Saudyjczykom . Fabuła filmu Moore'a nie tylko pokazała przerażającą siłę żydowskiego Hollywood, ale jego ogromny sukces sugerował, że większość amerykańskiej publiczności najwyraźniej nigdy nie słyszała o Neokonach.

Krytycy Busha odpowiednio wyśmiewali prezydenta za związane z językiem oświadczenie, że terroryści z 11 września zaatakowali Amerykę „ze względu na swobody”, a Truthers słusznie uznali za niewiarygodne twierdzenia, że masowe ataki zostały zorganizowane przez zamieszkującego jaskinie islamskiego kaznodzieję. Ale sugestia, że byli prowadzeni i organizowani przez najwyższe postacie administracji Busha, wydaje się jeszcze bardziej niedorzeczna.

Cheney i Rumsfeld spędzili dziesięciolecia jako stali w umiarkowanym pro-biznesowym skrzydle Partii Republikańskiej, z których każdy służył na najwyższych stanowiskach rządowych, a także jako prezesi dużych korporacji. Myśl, że ograniczyli swoją karierę, dołączając do nowej administracji republikańskiej na początku 2001 roku i od razu przystąpili do organizowania gigantycznego ataku terrorystycznego pod fałszywą flagą na dumne wieże naszego największego miasta wraz z naszą własną kwaterą wojskową, zamierzając zabić wiele tysięcy Amerykanie w tym procesie są zbyt śmieszni, aby nawet stać się częścią lewicowej satyry politycznej.

Cofnijmy się trochę. W całej historii świata nie mogę wymyślić żadnego udokumentowanego przypadku, w którym najwyższe kierownictwo polityczne kraju przeprowadziłoby poważny atak pod fałszywą flagą na własne centra władzy i finansów i próbował zabić dużą liczbę własnych ludzi. Ameryka w 2001 roku była spokojnym i dostatnim krajem prowadzonym przez względnie łagodnych przywódców politycznych, skupionych na tradycyjnych republikańskich celach wprowadzenia obniżek podatków dla bogatych i ograniczenia przepisów dotyczących ochrony środowiska. Zbyt wielu aktywistów Truthera najwyraźniej czerpało zrozumienie świata z karykatur lewicowych komiksów, w których korporacyjni republikanie są diabelskimi dr Evilami, usiłującymi zabić Amerykanów z czystej wrogości, a Cockburn miał absolutną rację,  wyśmiewając ich  przynajmniej na ten konkretny wynik.

Zastanów się również nad praktycznymi aspektami sytuacji. Gigantyczny charakter ataków z 11 września postulowany przez ruch Prawdy niewątpliwie wymagałby ogromnego planowania i prawdopodobnie wymagałby pracy wielu dziesiątek, a nawet setek wykwalifikowanych agentów. Nakazanie agentom CIA lub specjalnym jednostkom wojskowym organizowania tajnych ataków na cele cywilne w Wenezueli lub Jemenie to jedno, ale nakłanianie ich do przeprowadzania ataków na Pentagon i serce Nowego Jorku byłoby obarczone ogromnym ryzykiem.

Bush stracił powszechne głosowanie w listopadzie 2000 r. I dotarł do Białego Domu tylko z powodu kilku wiszących ćpunów na Florydzie i kontrowersyjnej decyzji głęboko podzielonego Sądu Najwyższego. W rezultacie większość amerykańskich mediów traktowała jego nową administrację z ogromną wrogością. Gdyby pierwszy akt tak zaprzysiężonej ekipy prezydenckiej nakazał CIA lub wojsku przygotować ataki na Nowy Jork i Pentagon, z pewnością rozkazy te zostałyby uznane za wydane przez grupę szaleńców i natychmiast wyciekły do wroga prasa krajowa.

Cały scenariusz, w którym czołowi amerykańscy przywódcy stoją za zamachami 11 września, jest absurdalny, a ci Trutherzy z 11 września, którzy twierdzą lub implikują takie twierdzenia - robiąc to bez jednego kawałka solidnych dowodów - odegrali niestety dużą rolę w dyskredytowaniu ich cały ruch. W rzeczywistości wspólne znaczenie scenariusza „wewnętrznej pracy” jest tak absurdalne i samoobalające się, że można nawet podejrzewać, że roszczenie zostało poparte przez osoby starające się zdyskredytować cały ruch Prawdy 11 września.

Koncentracja na Cheney i Rumsfeld wydaje się szczególnie źle ukierunkowana. Chociaż nigdy nie spotkałem ani nie miałem do czynienia z żadną z tych osób, byłem bardzo aktywnie zaangażowany w politykę DC w latach 90. i mogę z całą pewnością stwierdzić, że przed 11 września żadna z nich nie była uważana za neokons. Zamiast tego były archetypowymi przykładami republikańskich przedstawicieli głównego nurtu o umiarkowanym biznesie, sięgających aż do swoich lat na szczycie administracji Forda w połowie lat siedemdziesiątych.

Sceptycy tego twierdzenia mogą zauważyć, że podpisali deklarację z  1997 r. Wydaną przez Project for the New American Century  (PNAC), wiodący neokoński manifest polityki zagranicznej zorganizowany przez Billa Kristola, ale uważałbym to za coś z czerwonego śledzia. W kręgach DC ludzie zawsze rekrutują swoich przyjaciół do podpisywania różnych deklaracji, które mogą, ale nie muszą, wskazywać na nic, i pamiętam, że Kristol próbował mnie zmusić do podpisania również oświadczenia PNAC. Ponieważ moje prywatne poglądy na ten temat były całkowicie w 100% sprzeczne ze stanowiskiem Neokona, które uważałem za szaleństwo w polityce zagranicznej, odrzuciłem jego prośbę i bardzo grzecznie go odrzuciłem. Ale wtedy byłam z nim bardzo przyjazna, więc gdybym był kimś bez silnych opinii w tej dziedzinie, prawdopodobnie bym się zgodził.

To podnosi większy punkt. Do 2000 r. Neokoni uzyskali prawie całkowitą kontrolę nad wszystkimi głównymi konserwatywnymi / republikańskimi mediami i skrzydłami polityki zagranicznej prawie wszystkich podobnie wyrównanych „cienkowarstw” w Waszyngtonie, skutecznie usuwając większość swoich tradycyjnych przeciwników. Więc chociaż Cheney i Rumsfeld sami nie byli neokonserwatystami, pływali na morzu neokońskim, z bardzo dużą częścią wszystkich informacji, które otrzymywali z takich źródeł, a ich najlepszymi pomocnikami, takimi jak „Scooter” Libby, Paul Wolfowitz i Douglas Feith jest neokonsem. Rumsfeld był już nieco starszy, podczas gdy Cheney doznała kilku zawałów serca od 37 roku życia, więc w tych okolicznościach może być stosunkowo łatwo przestawić się na określone stanowiska polityczne.

Rzeczywiście, cała demonizacja Cheneya i Rumsfelda w kręgach wojennych przeciwko Irakowi wydawała mi się nieco podejrzana. Zawsze zastanawiałem się, czy mocno żydowskie liberalne media skupiły swój gniew na tych dwóch osobach, aby odeprzeć winę od żydowskich neokonów, którzy byli oczywistymi pomysłodawcami tej katastrofalnej polityki; i to samo może dotyczyć Trutherów z 11 września, którzy prawdopodobnie obawiali się oskarżeń o antysemityzm. Jeśli chodzi o tę poprzednią kwestię, wybitny izraelski publicysta był charakterystyczny w tej sprawie w 2003 r., Co zdecydowanie sugeruje, że  25 intelektualistów neokońskich, prawie wszyscy Żydzi, byli przede wszystkim odpowiedzialni za wojnę. W normalnych okolicznościach sam prezydent z pewnością byłby przedstawiany jako zły duch stojący za spiskiem z 11 września, ale „W” był zbyt powszechnie znany z jego ignorancji, aby takie oskarżenia były wiarygodne.

Wydaje się całkowicie prawdopodobne, że Cheney, Rumsfeld i inni czołowi przywódcy Busha mogli zostać zmanipulowani do podjęcia pewnych działań, które nieumyślnie przyspieszyły spisek z 11 września, podczas gdy kilku nominowanych Busha niższego poziomu mogło być bardziej bezpośrednio zaangażowanych, być może nawet jako wprost spiskowcy. Ale nie sądzę, że takie jest zwykłe znaczenie oskarżenia o „pracę wewnętrzną”.

Więc gdzie teraz stoimy? Wydaje się bardzo prawdopodobne, że ataki z 11 września były dziełem organizacji o wiele potężniejszej i profesjonalnie wykwalifikowanej niż banda dziewiętnastu przypadkowych Arabów uzbrojonych w nożyce, ale także bardzo mało prawdopodobne, aby ataki miały miejsce praca samego rządu amerykańskiego. Kto więc zaatakował nasz kraj tego pamiętnego dnia siedemnaście lat temu, zabijając tysiące naszych rodaków?

Skuteczne operacje wywiadowcze są ukryte w sali z lustrami, często niezwykle trudne do penetracji przez osoby z zewnątrz, a ataki terrorystyczne pod fałszywą flagą z pewnością należą do tej kategorii. Ale jeśli zastosujemy inną metaforę, złożoność takich wydarzeń może być postrzegana jako węzeł gordyjski, prawie niemożliwy do rozplątania, ale podatny na uderzenie miecza, zadając proste pytanie „Kto skorzystał?”

Ameryka i większość świata z pewnością tego nie zrobiła, a katastrofalne dziedzictwo tego pamiętnego dnia zmieniło nasze własne społeczeństwo i zniszczyło wiele innych krajów. Niekończące się wojny amerykańskie, które wkrótce wybuchły, kosztowały nas już wiele bilionów dolarów i doprowadziły nasz kraj do bankructwa, zabijając lub wypierając wiele milionów niewinnych mieszkańców Bliskiego Wschodu. Ostatnio ta powódź zrozpaczonych uchodźców zaczęła pochłaniać Europę, a pokój i dobrobyt tego starożytnego kontynentu jest obecnie poważnie zagrożony.

Nasze tradycyjne swobody obywatelskie i ochrona konstytucyjna uległy znacznej erozji, a nasze społeczeństwo poczyniło długie kroki w kierunku zostania jawnym państwem policyjnym. Obywatele amerykańscy pasywnie akceptują teraz niewyobrażalne naruszenia ich wolności osobistych, które początkowo rozpoczęły się pod pretekstem zapobiegania terroryzmowi.

Trudno mi myśleć o jakimkolwiek kraju na świecie, który wyraźnie zyskał na wyniku ataków z 11 września i reakcji wojskowej Ameryki, z jednym, pojedynczym wyjątkiem.

W 2000 r. I przez większość 2001 r. Ameryka była pokojowo prosperującym krajem, ale pewien mały naród Bliskiego Wschodu znalazł się w coraz bardziej rozpaczliwej sytuacji. Izrael wydawał się wtedy walczyć o życie przeciwko ogromnym falom terroryzmu wewnętrznego, który stanowił drugą palestyńską intifadę.

Powszechnie uważano, że Ariel Sharon celowo sprowokował to powstanie we wrześniu 2000 r., Maszerując na Wzgórze Świątynne wspierane przez tysiąc uzbrojonej policji, a wynikająca z tego przemoc i polaryzacja społeczeństwa izraelskiego skutecznie sprawiły, że został premierem na początku 2001 roku. urząd, jego brutalne środki nie zakończyły fali ciągłych ataków, które coraz częściej przybrały formę zamachów samobójczych na cele cywilne. Wielu wierzyło, że przemoc może wkrótce spowodować wielki odpływ obywateli Izraela, być może tworząc spiralę śmierci dla państwa żydowskiego. Irak, Iran, Libia i inne główne potęgi muzułmańskie wspierały Palestyńczyków pieniędzmi, retoryką, a czasem bronią, a społeczeństwo Izraela wydawało się bliskie rozpadu.Pamiętam, jak usłyszałem od niektórych moich przyjaciół z DC, że wielu izraelskich ekspertów ds. Polityki nagle szukało miejsc do cumowania w cienkich zbiornikach Neocon, aby mogli przenieść się do Ameryki.

Sharon była niezwykle krwawym i lekkomyślnym liderem, z długą historią podejmowania strategicznych gier o zadziwiającej odwadze, czasami obstawiających wszystko jednym rzutem kostką. Spędził dziesięciolecia, szukając Najwyższego Ministerstwa, ale w końcu go uzyskał, teraz stał plecami do ściany, bez widocznego źródła ratunku w zasięgu wzroku.

Ataki z 11 września zmieniły wszystko. Nagle jedyne supermocarstwo na świecie zostało w pełni zmobilizowane przeciwko arabskim i muzułmańskim ruchom terrorystycznym, szczególnie tym związanym z Bliskim Wschodem. Bliscy neokońscy sojusznicy polityczni Sharon w Ameryce wykorzystali nieoczekiwany kryzys jako okazję do przejęcia kontroli nad amerykańską polityką zagraniczną i aparatem bezpieczeństwa narodowego, a pracownik NSA doniósł później, że izraelscy generałowie swobodnie wędrowali po salach Pentagonu bez żadnej kontroli bezpieczeństwa. Tymczasem pretekst zapobiegania terroryzmowi krajowemu wykorzystano do wdrożenia nowo scentralizowanej kontroli amerykańskiej policji, która została wykorzystana do nękania, a nawet zamykania różnych antysyjonistycznych organizacji politycznych.Jeden z izraelskich agentów Mossadu aresztowany przez policję w Nowym Jorku, kiedy on i jego towarzysze świętowali ataki z 11 września i produkowali pamiątkowy film z płonących wież World Trade Center powiedział oficerom, że „Jesteśmy Izraelczykami… Twoje problemy są nasze problemy ”. I tak się stało.

Generał Wesley Clark poinformował, że wkrótce po atakach z 11 września został poinformowany, że w jakiś sposób powstał tajny plan wojskowy, w ramach którego  Ameryka zaatakuje i zniszczy siedem głównych krajów muzułmańskich w ciągu najbliższych kilku lat, w tym Iraku, Iranu, Syrii i Libii, które przypadkowo były najsilniejszymi regionalnymi przeciwnikami Izraela i wiodącymi zwolennikami Palestyńczyków. Gdy Ameryka zaczęła wydawać ogromne oceany krwi i skarbów atakując wszystkich wrogów Izraela po 11 września, sam Izrael nie musiał już tego robić. Częściowo w konsekwencji prawie żaden inny naród na świecie nie poprawił tak ogromnie swojej strategicznej i ekonomicznej sytuacji w ciągu ostatnich siedemnastu lat, nawet pomimo tego, że znaczna część populacji amerykańskiej uległa całkowitemu zubożeniu w tym samym okresie, a nasz dług narodowy wzrósł do poziomów nie do pokonania. Pasożyt często może przytyć, nawet gdy jego gospodarz cierpi i spada.

Podkreśliłem, że przez wiele lat po atakach z 11 września nie zwracałem uwagi na szczegóły i miałem tylko niejasne pojęcie, że istniał nawet zorganizowany ruch Prawdy z 11 września. Ale gdyby ktoś kiedykolwiek przekonał mnie, że ataki terrorystyczne były operacjami pod fałszywą flagą, a ktoś inny niż Osama był odpowiedzialny, natychmiast przypuszczam, że byłby to Izrael i jego Mosad.

Z pewnością żaden inny naród na świecie nie może zdalnie dorównać historii Izraela niezwykle śmiałym zabójstwom na wysokim szczeblu i atakom pod fałszywą flagą, terrorystom i innym, przeciwko innym krajom, w tym również Ameryce i jej armii. Co więcej, ogromna dominacja elementów żydowskich i proizraelskich w amerykańskich mediach establishmentu oraz w coraz większym stopniu w wielu innych dużych krajach na Zachodzie od dawna zapewnia, że nawet gdy zostaną odkryte solidne dowody takich ataków, bardzo niewielu zwykłych Amerykanów kiedykolwiek usłyszy te fakty.

Kiedy uznamy, że ataki z 11 września były prawdopodobnie operacją pod fałszywą flagą, główną wskazówką dla prawdopodobnych sprawców był ich niezwykły sukces w zapewnieniu, że tak bogactwo niezwykle podejrzanych dowodów zostało całkowicie zignorowane przez praktycznie wszystkie amerykańskie media, liberalne czy konserwatywne, lewicowe lub prawicowe.

W tym konkretnym przypadku znaczna liczba gorliwie proizraelskich neokonów znajdujących się tuż pod powierzchnią publiczną administracji Busha w 2001 r. Mogłaby znacznie ułatwić zarówno udaną organizację ataków, jak i ich skuteczne zatuszowanie i ukrycie za pomocą Libby , Wolfowitz, Feith i Richard Perle to tylko najbardziej oczywiste nazwiska. To, czy takie osoby znają spiskowców, czy tylko mają osobiste powiązania, które pozwalają na wykorzystanie ich w rozwijaniu fabuły, jest całkowicie niejasne.

Większość tych informacji z pewnością od dawna była widoczna dla znających się na rzeczy obserwatorów i mocno podejrzewam, że wiele osób, które zwróciły znacznie większą uwagę niż ja na szczegóły ataków z 11 września, mogły szybko wyciągnąć wstępne wnioski w tym samym kierunku. Ale z oczywistych względów społecznych i politycznych istnieje wielka niechęć do publicznego wskazywania winy na Izrael w tak ogromnej skali. Stąd, poza kilkoma działaczami z marginesu tu i tam, takie mroczne podejrzenia pozostały prywatne.

Tymczasem przywódcy ruchu Prawda z 11 września prawdopodobnie obawiali się, że zostaną zniszczeni przez media oskarżone o obłąkany antysemityzm, jeśli kiedykolwiek wyrażą choćby szept takich pomysłów. Ta strategia polityczna mogła być konieczna, ale nie wskazując żadnego wiarygodnego sprawcy, stworzyli próżnię, którą wkrótce wypełnili „użyteczni idioci”, którzy wykrzykiwali „wewnętrzną robotę!”, Wskazując oskarżycielskim palcem na Cheneya i Rumsfelda, i tym samym zrobili tyle, aby zdyskredytować cały ruch Prawdy z 11 września.

Ten niefortunny spisek milczenia ostatecznie zakończył się w 2009 r., Kiedy dr Alan Sabrosky, były dyrektor studiów w US Army War College, wystąpił naprzód i  publicznie oświadczył,  że izraelski Mossad najprawdopodobniej był odpowiedzialny za ataki z 11 września, pisząc serię kolumn na ten temat i ostatecznie przedstawiając swoje poglądy w wielu wywiadach medialnych wraz z  dodatkowymi analizami .

Oczywiście, takie wybuchowe ładunki nigdy nie dotarły na strony mojego porannego „  Timesa” , ale otrzymały znaczne, choć przejściowe relacje w części alternatywnych mediów, i pamiętam, że linki były bardzo widoczne na  Antiwar.com  i szeroko omawiane w innych miejscach. Nigdy wcześniej nie słyszałem o Sabroskim, więc skonsultowałem się z moim systemem archiwizacyjnym i od razu odkryłem,  że ma on całkowicie szanowany zapis  publikacji na temat spraw wojskowych w głównych czasopismach dotyczących polityki zagranicznej, a także odbył szereg spotkań akademickich w prestiżowych instytucjach. Czytając jeden lub dwa jego artykuły z 11 września, czułem, że przedstawił dość przekonujący argument za zaangażowaniem Mossadu, przy czym niektóre z jego informacji były mi już znane, ale większość z nich nie.

Ponieważ byłem bardzo zajęty pracą nad oprogramowaniem i nigdy nie spędziłem czasu na badaniu 11 września lub czytaniu książek na ten temat, moja wiara w jego twierdzenia była wtedy dość niepewna. Ale teraz, kiedy w końcu przyjrzałem się temu tematowi znacznie bardziej szczegółowo i przeczytałem dużo, wydaje mi się prawdopodobne, że jego analiza z 2009 roku była całkowicie poprawna.

Szczególnie poleciłbym jego długi wywiad z 2011 r. W irańskiej prasie telewizyjnej, który pierwszy raz obejrzałem kilka dni temu. Twierdził, że jest bardzo wiarygodny i szczery w swoich twierdzeniach:

Podał także zadziwiający wniosek w  znacznie dłuższym wywiadzie radiowym z 2010 r .:

Sabrosky skupił wiele uwagi na konkretnym segmencie holenderskiego filmu dokumentalnego na temat ataków z 11 września wyprodukowanych kilka lat wcześniej. W tym fascynującym wywiadzie profesjonalny ekspert od wyburzeń, Danny Jowenko, który był w dużej mierze nieświadomy ataków z 11 września, natychmiast stwierdził, że filmowane zawalenie budynku 7 WTC jest kontrolowaną rozbiórką, a ten niezwykły klip został nadany na całym świecie w  prasie TV  i szeroko dyskutowany przez Internet.

I przez bardzo dziwny zbieg okoliczności, zaledwie trzy dni po tym, jak wywiad Jowenko zyskał tak dużą uwagę,  miał nieszczęście umrzeć w zderzeniu czołowym z drzewem w Holandii . Podejrzewam, że społeczność profesjonalnych ekspertów od wyburzeń jest niewielka, a koledzy z branży Jowenko mogli szybko dojść do wniosku, że poważne nieszczęście może spotkać tych, którzy wydali kontrowersyjne opinie ekspertów na temat zawalenia się trzech wież World Trade Center.

W międzyczasie  ADL wkrótce podjęło ogromny i bardzo udany  wysiłek, aby  Press TV została  zakazana na Zachodzie za promowanie „antysemickich teorii spiskowych”, a nawet przekonanie YouTube do całkowitego wyeliminowania ogromnego archiwum wideo z poprzednich programów, w tym długiego wywiadu Sabrosky'ego .

Niedawno Sabrosky przedstawił godzinną prezentację na czerwcowej konferencji wideo Deep Truth w czerwcu  , podczas której wyraził znaczny pesymizm na temat sytuacji politycznej Ameryki i zasugerował, że syjonistyczna kontrola nad naszą polityką i mediami wzrosła w ciągu ostatniej dekady.

Jego dyskusja została  wkrótce ponownie wyemitowana przez  Guns & Butter , wiodący progresywny program radiowy, który w konsekwencji  został wkrótce usunięty ze stacji domowej  po siedemnastu latach wielkiej popularności w kraju i silnego wsparcia słuchaczy.

Późno Alan Hart , bardzo wybitny brytyjski dziennikarz i korespondent zagraniczny broadcast, również  złamał ciszę w 2010 roku  i podobnie wskazał Izraelczyków jako prawdopodobnych sprawców za atakami 9/11. Zainteresowani mogą chcieć wysłuchać  jego rozszerzonego wywiadu .

Dziennikarz Christopher Bollyn był jednym z pierwszych pisarzy, którzy badali możliwe izraelskie powiązania z atakami z 11 września, a szczegóły zawarte w jego długiej serii artykułów w gazetach są często cytowane przez innych badaczy. W 2012 r. Zebrał ten materiał i opublikował go w formie książki zatytułowanej  Rozwiązywanie 9-11 , dzięki czemu informacje o możliwej roli izraelskiego Mossadu są dostępne dla znacznie szerszej publiczności, a  jego wersja jest dostępna online. Niestety jego drukowany tom poważnie cierpi z powodu typowego braku zasobów dostępnych dla pisarzy na marginesie politycznym, ze słabą organizacją i częstym powtarzaniem tych samych punktów ze względu na swoje pochodzenie w zestawie pojedynczych artykułów, co może obniżyć jego wiarygodność wśród niektórych czytelnicy. Tak więc ci, którzy ją kupią, powinni zostać ostrzeżeni o tych poważnych słabościach stylistycznych.

Prawdopodobnie znacznie lepiej kompendium bardzo rozległej dowodów wskazujących na izraelskiego ręką za atakami 9/11 zostało ostatnio dostarczone przez francuski dziennikarz Laurent Guyénot, zarówno w jego 2017 książce  JFK-9/11: 50 Years of the Deep państwa  i także jego 8500-artykułowy artykuł  „9/11 był izraelską robotą” , opublikowany równolegle z tym i dostarczający znacznie większego bogactwa szczegółów niż jest to tutaj zawarte. Chociaż niekoniecznie poparłbym wszystkie jego twierdzenia i argumenty, jego ogólna analiza wydaje się w pełni zgodna z moimi własnymi.

Ci pisarze dostarczyli wiele materiałów na poparcie hipotezy izraelskiej Mossadu, ale chciałbym skupić uwagę tylko na jednej ważnej kwestii. Zwykle spodziewalibyśmy się, że ataki terrorystyczne skutkujące całkowitym zniszczeniem trzech gigantycznych budynków biurowych w Nowym Jorku i atakiem powietrznym na Pentagon byłyby operacją o ogromnych rozmiarach i skali, wymagającą bardzo dużej infrastruktury organizacyjnej i siły roboczej. Po atakach rząd USA podjął wielkie wysiłki, aby zlokalizować i aresztować ocalałych islamskich spiskowców, ale nie udało się znaleźć ani jednego. Najwyraźniej wszyscy zginęli w samych atakach lub po prostu zniknęli w powietrzu.

Ale bez większego wysiłku rząd amerykański szybko zebrał i aresztował  około 200 izraelskich agentów Mossadu , z których wielu miało siedziby dokładnie w tych samych lokalizacjach geograficznych, co rzekomo 19 arabskich porywaczy. Ponadto  policja w Nowym Jorku aresztowała niektórych z tych agentów, kiedy publicznie świętowali ataki z 11 września , a innych przyłapano na prowadzeniu samochodów dostawczych w rejonie Nowego Jorku zawierających materiały wybuchowe lub ich pozostałości. Większość agentów Mosadu odmówiła odpowiedzi na jakiekolwiek pytania, a wielu z tych, którzy nie zdali testów wariograficznych, ale pod ogromną presją polityczną ostatecznie zostali zwolnieni i deportowani z powrotem do Izraela. Kilka lat temu wiele z tych informacji zostało bardzo skutecznie zaprezentowanych w krótkim filmie dostępnym na YouTube.

Jest jeszcze jeden fascynujący smakołyk, o którym bardzo rzadko wspominałem. Zaledwie miesiąc po zamachach z 11 września dwóch Izraelczyków zostało przyłapanych na skradaniu broni i materiałów wybuchowych do budynku parlamentu Meksyku, historia, która naturalnie wywołała w tym czasie kilka nagłówków w wiodących meksykańskich gazetach, ale powitała je całkowita cisza w amerykańskich mediach . W końcu, pod ogromną presją polityczną, wszystkie zarzuty zostały odrzucone, a izraelscy agenci zostali deportowani z powrotem do domu. Ten niezwykły incydent został zgłoszony tylko na  małej stronie aktywistów hiszpańskojęzycznych i omówiony w  kilku innych miejscach. Kilka lat temu z łatwością znalazłem zeskanowane pierwsze strony meksykańskich gazet, informujące o tych dramatycznych wydarzeniach w Internecie, ale nie mogę ich łatwo zlokalizować. Szczegóły są oczywiście nieco fragmentaryczne i prawdopodobnie zniekształcone, ale z pewnością dość intrygujące.

Można spekulować, że gdyby domniemani terroryści islamscy śledzili ich ataki z 11 września, atakując i niszcząc budynek parlamentu meksykańskiego miesiąc później, wsparcie Ameryki Łacińskiej dla amerykańskich inwazji wojskowych na Bliskim Wschodzie zostałoby znacznie zwiększone. Co więcej, wszelkie sceny tak ogromnego zniszczenia w stolicy Meksyku przez arabskich terrorystów z pewnością byłyby transmitowane non-stop na  Univision , dominującej w Ameryce hiszpańskojęzycznej sieci Ameryki, w pełni umacniając latynoskie poparcie dla militarnych wysiłków prezydenta Busha.

Chociaż moje rosnące podejrzenia o atakach z 11 września sięgają dekady lub więcej, moje poważne dochodzenie w tym temacie jest dość niedawne, więc z pewnością jestem nowicjuszem w tej dziedzinie. Ale czasami osoba z zewnątrz może zauważyć rzeczy, które mogą umknąć uwadze tych, którzy spędzili tak wiele lat głęboko zanurzeni w danym temacie.

Z mojego punktu widzenia wydaje się, że ogromna część społeczności Prawdy 9/11 spędza zbyt dużo czasu pochłonięta szczegółowymi szczegółami ataków, debatując nad dokładną metodą zniszczenia wież World Trade Center w Nowym Jorku lub co faktycznie uderzyło w Pentagon. Ale tego rodzaju problemy wydają się nie mieć większego znaczenia.

Argumentowałbym, że jedynym ważnym aspektem tych kwestii technicznych jest to, czy ogólne dowody są wystarczająco silne, aby ustalić fałsz oficjalnej narracji z 11 września, a także wykazać, że ataki musiały być dziełem bardzo wyrafinowanej organizacji z dostępem do zaawansowana technologia wojskowa zamiast bandyta 19 Arabów uzbrojonych w krajalnice. Poza tym żaden z tych szczegółów nie ma znaczenia.

W tym względzie uważam, że ilość faktów zebranych przez zdeterminowanych badaczy w ciągu ostatnich siedemnastu lat z łatwością spełniła ten wymóg, być może nawet dziesięć lub dwadzieścia razy. Na przykład nawet uzgodnienie jednego konkretnego elementu, takiego jak wyraźna obecność nano-termitu, związku wybuchowego klasy wojskowej, natychmiast spełniłby te dwa kryteria. Nie widzę więc sensu w niekończących się debatach na temat tego, czy zastosowano nanotermit, czy nanotermit plus coś innego, czy tylko coś zupełnie innego. I tak złożone debaty techniczne mogą przysłonić szerszy obraz, jednocześnie wprowadzając w błąd i zastraszając niedbale zainteresowanych obserwatorów, a tym samym odwracając uwagę od ogólnych celów ruchu Prawda z 11 września.

Po stwierdzeniu, że sprawcy byli częścią bardzo wyrafinowanej organizacji, możemy skupić się na tym,  kto  i  dlaczego , co z pewnością miałoby większe znaczenie niż szczegółowe szczegóły  How . Jednak obecnie cała niekończąca się debata na temat „  Jak” wypiera „  Kto”  i „  Dlaczego” , i zastanawiam się, czy ta niefortunna sytuacja może być nawet zamierzona.

Być może jednym z powodów jest to, że niegdyś szczerzy Trutherzy z 11 września skupili się na tych ważniejszych kwestiach, ogrom dowodu wyraźnie wskazuje na jeden kierunek, implikując Izrael i jego służbę wywiadowczą Mossadu, przy czym sprawa jest przytłaczająco silna z motywów, co oznacza i okazja. A wyrównywanie oskarżeń o winy Izraela i jego krajowych współpracowników za największy atak, jaki kiedykolwiek został przeprowadzony przeciwko Ameryce na naszej ziemi, pociąga za sobą ogromne ryzyko społeczne i polityczne.

Ale takie trudności należy porównać z rzeczywistością trzech tysięcy amerykańskich cywilów i następnych siedemnastu lat naszych wojen o wartości wielu bilionów dolarów, które przyniosły dziesiątki tysięcy zabitych lub rannych amerykańskich żołnierzy oraz śmierć lub wysiedlenie wielu milionów niewinni mieszkańcy Bliskiego Wschodu.

Członkowie ruchu Prawda z 11 września muszą zatem zadać sobie pytanie, czy „Prawda” jest rzeczywiście głównym celem ich wysiłków.

Ważne realia historyczne, długo ukryte w zasięgu wzroku

Wiele z omawianych powyżej wydarzeń należało do najważniejszych we współczesnej historii Ameryki, a dowody na poparcie przedstawionych kontrowersyjnych analiz wydają się dość znaczące. Wielu współczesnych obserwatorów z pewnością wiedziałoby o co najmniej niektórych kluczowych informacjach, dlatego należało wszcząć poważne śledztwa w mediach, które wkrótce odkryłyby znaczną część pozostałych materiałów. Jednak nic takiego się wtedy nie wydarzyło i nawet dzisiaj ogromna większość Amerykanów pozostaje całkowicie nieświadoma tych ustalonych faktów.

Ten paradoks tłumaczy się ogromnym wpływem politycznym i medialnym etnicznych i ideologicznych partyzantów Izraela, który zapewnia, że nie zadaje się pewnych pytań ani nie porusza kluczowych kwestii. W drugiej połowie XX wieku nasze rozumienie świata było w dużej mierze kształtowane przez nasze scentralizowane media elektroniczne, które były prawie całkowicie w rękach żydowskich w tym okresie, przy czym wszystkie trzy sieci telewizyjne i osiem z dziewięciu głównych studiów filmowych w Hollywood były własnością lub były kontrolowane przez takie osoby, a także większość naszych wiodących gazet i wydawnictw. Jak  napisałem  kilka lat temu:

Naiwnie mamy tendencję do zakładania, że nasze media dokładnie odzwierciedlają wydarzenia naszego świata i jego historii, ale zamiast tego zbyt często widzimy tylko niezwykle zniekształcone obrazy cyrkowego lustra w wesołym miasteczku, z małymi przedmiotami czasami przekształcanymi w duże, i duże na małe. Kontury rzeczywistości historycznej mogą zostać wypaczone w niemal nierozpoznawalne kształty, a niektóre ważne elementy całkowicie znikają z płyty, a inne pojawiają się znikąd. Często sugerowałem, że media tworzą naszą rzeczywistość, ale biorąc pod uwagę takie rażące przeoczenia i zniekształcenia, produkowana rzeczywistość jest często w dużej mierze fikcyjna.

Dopiero rozwój zdecentralizowanego Internetu w ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci umożliwił szerokie i niefiltrowane rozpowszechnianie informacji potrzebnych do poważnego zbadania tych ważnych incydentów. Bez Internetu praktycznie żaden z omawianych przeze mnie materiałów nie byłby mi znany. Ostrovsky mógł zostać uznany za   najlepiej sprzedającego się autora New York Timesa z milionem egzemplarzy jego książek w druku, ale przed Internetem nigdy bym o nim nie słyszał.

Gdy przebijemy ukrytą zasłonę zaciemniania i zniekształcania mediów, niektóre rzeczywistości powojennej ery stają się jasne. Stopień, w jakim agenci państwa żydowskiego i jego syjonistycznych organizacji poprzedzających popełnili najbardziej szaloną międzynarodową zbrodnię i pogwałcenie przyjętych zasad prowadzenia wojny, jest naprawdę dość niezwykły, być może mając niewiele podobieństw we współczesnej historii świata. Ich użycie zabójstwa politycznego jako głównego narzędzia ich statku przypomina nawet o notorycznej działalności Starego Człowieka z Gór z XIII wieku na Bliskim Wschodzie, którego śmiertelne techniki dały nam słowo „zabójca”.

Do pewnego stopnia stale rosnąca trajektoria międzynarodowego niewłaściwego zachowania Izraela może być naturalnym wynikiem całkowitej bezkarności jego przywódców od dawna, prawie nigdy nie ponosząc żadnych negatywnych konsekwencji z ich działań. Drobny złodziej może przejść do włamania, a następnie rozboju i morderstwa, jeśli uzna, że jest całkowicie odporny na jakiekolwiek sankcje sądowe.

W latach czterdziestych przywódcy syjonistyczni zorganizowali masowe ataki terrorystyczne na zachodnie cele i zamordowali wysokich rangą urzędników brytyjskich i ONZ, ale nigdy nie zapłacili żadnej poważnej ceny politycznej. Prawdopodobne zabójstwo pierwszego amerykańskiego sekretarza obrony i wcześniejsza próba życia naszego prezydenta zostały całkowicie ukryte przez nasze współuczestniczące media. W połowie lat 50. XX wieku kierownictwo nowo utworzonego Izraela rozpoczęło serię ataków terrorystycznych pod fałszywą flagą na cele amerykańskie podczas afery Lavon, a nawet gdy ich agenci zostali złapani, a ich spisek ujawniony, nie zostali ukarani. Biorąc pod uwagę takie osiągnięcia, być może nie powinniśmy się dziwić, że zostali oni wystarczająco odważni, aby prawdopodobnie zorganizować zabójstwo prezydenta Johna F. Kennedy'ego,których udana eliminacja dała im bezprecedensowy wpływ na wiodące supermocarstwo na świecie.

Podczas głośnego incydentu z zatoką Tonkin w 1964 r. Amerykański statek zaangażowany w wrogie działania u wybrzeży Wietnamu został zaatakowany przez wietnamskie łodzie torpedowe. Nasz statek poniósł niewielkie szkody i nie poniósł strat, ale amerykański odwet wojskowy rozpętał dekadę działań wojennych, które ostatecznie doprowadziły do zniszczenia większości tego kraju i być może dwóch milionów śmierci Wietnamczyków.

Dla kontrastu, gdy USS Liberty został celowo zaatakowany na wodach międzynarodowych przez siły izraelskie w 1967 r., Które zabiły lub zraniły ponad 200 amerykańskich żołnierzy, jedyną reakcją tego samego rządu amerykańskiego było masowe stłumienie faktów, a następnie zwiększenie środków finansowych wsparcie dla państwa żydowskiego. W następnych dziesięcioleciach doszło do wielu poważnych ataków Izraela i jego Mosadu na amerykańskich urzędników i naszą służbę wywiadowczą, których zwieńczeniem był w 1991 r. Kolejny spisek zabójstwa wobec niewystarczająco giętkiego prezydenta USA. Ale naszą jedyną reakcją w tym okresie była stale rosnąca służba polityczna. Biorąc pod uwagę taki wzorzec reakcji,ogromny hazard z 2001 r., jaki w końcu mógł podjąć rząd Izraela, organizując masowe ataki terrorystyczne pod fałszywą flagą z 11 września na nasz kraj, staje się znacznie bardziej zrozumiały.

Chociaż ponad siedemdziesiąt lat niemal całkowitej bezkarności było z pewnością niezbędnym czynnikiem niezwykłej gotowości Izraela do tak silnego polegania na zabójstwie i terroryzmie w osiąganiu celów geopolitycznych, czynniki religijne i ideologiczne mogą również odgrywać znaczącą rolę. W 1943 r. Przyszły premier Izraela Icchak Szamir  w swojej oficjalnej publikacji syjonistycznej wypowiedział  się dość wymownie :

„Ani etyka żydowska, ani tradycja żydowska nie mogą zdyskwalifikować terroryzmu jako środka walki. Jesteśmy dalecy od jakichkolwiek moralnych skrupułów, jeśli chodzi o wojnę narodową. Mamy przed sobą polecenie Tory, której moralność przewyższa moralność jakiegokolwiek innego zbioru praw na świecie: „Wycieliście ich przed ostatniego człowieka” ”.

Ani Szamir, ani żaden inny wczesny przywódca syjonistyczny nie wyznawał tradycyjnego judaizmu, ale każdy, kto bada prawdziwe zasady tej szczególnej wiary religijnej, nie będzie musiał przyznać, że jego twierdzenia były słuszne. Jak  napisałem  w 2018 roku:

Gdyby te rytualne kwestie stanowiły centralne cechy tradycyjnego judaizmu religijnego, moglibyśmy uznać to za raczej kolorowe i ekscentryczne przetrwanie w czasach starożytnych. Ale niestety istnieje również znacznie ciemniejsza strona, obejmująca przede wszystkim relacje między Żydami i nie-Żydami, przy czym bardzo go obrażający termin  gojim  często określał tych drugich. Mówiąc wprost, Żydzi mają boskie dusze, a  Goje  nie, będąc jedynie zwierzętami w kształcie ludzi. Rzeczywiście, głównym powodem istnienia nie-Żydów jest służenie jako niewolnicy Żydów, a niektórzy bardzo rangi rangi od czasu do czasu potwierdzają ten znany fakt. W 2010 r. Najwyższy rabin sefardyjski w Izraelu  wypowiedział swoje cotygodniowe kazanie że jedynym powodem istnienia nie-Żydów jest służenie Żydom i praca dla nich. Zniewolenie lub eksterminacja wszystkich nie-Żydów wydaje się ostatecznym domniemanym celem religii.

Życie Żydów ma nieskończoną wartość, a nie-żydowskie w ogóle nie ma, co ma oczywiste implikacje polityczne. Na przykład w opublikowanym artykule wybitny izraelski rabin wyjaśnił, że gdyby Żyd potrzebował wątroby, byłoby całkowicie w porządku, a wręcz obowiązkowe, zabić niewinnego poganina i wziąć jego. Być może nie powinniśmy się dziwić, że Izrael jest dziś powszechnie uważany za  jedno ze światowych centrów handlu narządami .

Dziesięć lat temu moje spotkanie z szczerym opisem prawdziwych doktryn tradycyjnego judaizmu przez Shahaka było z pewnością jednym z najbardziej zmieniających świat objawień w całym moim życiu. Ale kiedy stopniowo przyswajałem pełne implikacje, wszelkiego rodzaju łamigłówki i niepowiązane fakty nagle stały się o wiele wyraźniejsze. Były też niezwykłe ironie i wkrótce potem żartowałem do mojego (żydowskiego) przyjaciela, który nagle odkryłem, że nazizm można najlepiej opisać jako „judaizm dla Wimps” lub być może judaizm praktykowany przez Matkę Teresę z Kalkuty.

Ważne jest, aby pamiętać, że prawie wszyscy najwyżsi przywódcy Izraela byli bardzo świeccy w swoich poglądach, przy czym żaden z nich nie był wyznawcą tradycyjnego judaizmu. Rzeczywiście, wielu wczesnych syjonistów było raczej wrogo nastawionych do religii, którą gardzili z powodu swoich marksistowskich wierzeń. Zauważyłem jednak, że te leżące u podstaw doktryny religijne mogą nadal wywierać znaczący wpływ w świecie rzeczywistym:

Oczywiście Talmud w dzisiejszych czasach nie jest regularnym czytaniem wśród zwykłych Żydów i podejrzewam, że poza silnie ortodoksyjnymi i być może większością rabinów, ledwie odłamek jest świadomy swoich bardzo kontrowersyjnych nauk. Należy jednak pamiętać, że jeszcze kilka pokoleń temu prawie wszyscy europejscy Żydzi byli głęboko ortodoksyjni, i nawet dziś sądzę, że przeważająca większość dorosłych Żydów miała prawosławnych dziadków. Wysoce charakterystyczne wzorce kulturowe i postawy społeczne mogą łatwo przeniknąć do znacznie szerszej populacji, szczególnie takiej, która pozostaje nieświadoma pochodzenia tych uczuć, warunku wzmacniającego ich nierozpoznany wpływ. Religia oparta na zasadzie „Kochaj swego bliźniego” może, ale nie musi, być wykonalna w praktyce,ale można się spodziewać, że religia oparta na „Nienawidzę swego bliźniego” będzie miała długofalowe skutki kulturowe, które wykraczają daleko poza bezpośrednią wspólnotę głęboko pobożnych. Jeśli prawie wszystkich Żydów przez tysiąc lub dwa tysiące lat nauczono czuć kipiącą nienawiść do wszystkich nie-Żydów, a także rozwinięto ogromną infrastrukturę nieuczciwości kulturowej w celu ukrycia tej postawy, trudno uwierzyć, że tak niefortunna historia miała absolutnie bez konsekwencji dla naszego współczesnego świata lub względnie niedawnej przeszłości.trudno uwierzyć, że tak niefortunna historia nie miała absolutnie żadnych konsekwencji dla naszego współczesnego świata ani historii stosunkowo niedawnej.trudno uwierzyć, że tak niefortunna historia nie miała absolutnie żadnych konsekwencji dla naszego współczesnego świata ani historii stosunkowo niedawnej.

Countries practicing a variety of different religious and cultural beliefs have sometimes undertaken military attacks involving massive civilian casualties or employed assassination as a tactic. But such methods are considered abhorrent and immoral by a society founded upon universalist principles, and although these ethical scruples may sometimes be overwhelmed by political expediency, they may act as a partial restriction against the widespread adoption of those practices.

By contrast, actions that lead to the suffering or death of unlimited numbers of innocent Gentiles carry absolutely no moral opprobrium within the religious framework of traditional Judaism, with the only constraints being the risk of detection and retaliatory punishment. Only a fraction of today’s Israeli population may explicitly reason in such extremely harsh terms, but the underlying religious doctrine implicitly permeates the entire ideology of the Jewish State.

The Past Perspective of American Military Intelligence

Najważniejsze wydarzenia historyczne omówione w tym długim artykule ukształtowały nasz współczesny świat, a ataki z 11 września mogą doprowadzić Amerykę do bankructwa narodowego, prowadząc jednocześnie do utraty wielu naszych tradycyjnych swobód obywatelskich. Chociaż uważam, że moja interpretacja tych różnych zamachów i ataków terrorystycznych jest prawdopodobnie poprawna, nie wątpię, że większość współczesnych Amerykanów uznałaby moją kontrowersyjną analizę za szokującą i prawdopodobnie zareagowałaby wyjątkowo sceptycznie.

Co jednak dziwne, gdyby ten sam materiał został przedstawiony tym osobom, które kierowały rodzącym się amerykańskim aparatem bezpieczeństwa narodowego we wczesnych dekadach XX wieku, myślę, że uznaliby tę opowieść historyczną za bardzo przygnębiającą, ale nie zaskakującą.

W zeszłym roku zdarzyło mi się przeczytać fascynujący tom opublikowany w 2000 r. Przez historyka Josepha Bendersky'ego, specjalistę od badań nad holokaustem, i omówiłem jego niezwykłe odkrycia  w długim artykule:

Bendersky poświęcił dziesięć pełnych lat badań swojej książce, wyczerpując wydobycie archiwów amerykańskiego wywiadu wojskowego, a także osobistych dokumentów i korespondencji ponad 100 wyższych rangą wojskowych i oficerów wywiadu.  „Zagrożenie dla Żydów”  obejmuje ponad 500 stron, w tym około 1350 przypisów, a same wymienione źródła archiwalne zajmują siedem pełnych stron. Jego podtytuł brzmi „Polityka antysemicka w armii amerykańskiej” i przedstawia niezwykle przekonujący przypadek, że w pierwszej połowie XX wieku, a nawet później, najwyższe szeregi wojsk amerykańskich, a zwłaszcza wywiadu wojskowego, mocno popierały poglądy, które dziś byłby powszechnie odrzucany jako „antysemickie teorie spiskowe”.

Mówiąc wprost, przywódcy wojskowi USA w tych dziesięcioleciach powszechnie wierzyli, że świat stoi w bezpośrednim zagrożeniu ze strony zorganizowanego żydostwa, które przejęło kontrolę nad Rosją i podobnie dążyło do obalenia i opanowania Ameryki i reszty zachodniej cywilizacji.

Chociaż twierdzenia Benderskiego są z pewnością nadzwyczajne, zapewnia on ogromne bogactwo przekonujących dowodów na ich poparcie, cytując lub podsumowując tysiące odtajnionych akt wywiadowczych, a także popierając swoją sprawę, czerpiąc z osobistej korespondencji wielu zaangażowanych oficerów. Ostatecznie pokazuje, że w tych samych latach, w których Henry Ford publikował  swój kontrowersyjny serial  The International Jew ,podobne pomysły, ale o wiele ostrzejsze, były wszechobecne w naszej własnej społeczności wywiadowczej. Rzeczywiście, podczas gdy Ford koncentrował się głównie na żydowskiej nieuczciwości, krzywdzeniu i korupcji, nasi specjaliści wywiadu wojskowego postrzegali zorganizowane żydostwo jako śmiertelne zagrożenie dla społeczeństwa amerykańskiego i ogólnie zachodniej cywilizacji. Stąd tytuł książki Benderskiego.

Projekt Venona stanowił ostateczny dowód ogromnego zasięgu działań szpiegowskich w Ameryce, które przez wiele dziesięcioleci były rutynowo zaprzeczane przez wielu głównych dziennikarzy i historyków, a także odegrał kluczową tajną rolę w demontażu tej wrogiej sieci szpiegowskiej pod koniec Lata 40. i 50. Ale Venona została prawie zgaszona zaledwie rok po urodzeniu. W 1944 r. Agenci sowieccy dowiedzieli się o kluczowym wysiłku włamania do kodu, a wkrótce potem zorganizowali, aby Biały Dom Roosevelta wydał dyrektywę nakazującą zakończenie projektu i wszystkie wysiłki zmierzające do odkrycia sowieckiego szpiegostwa zostały porzucone. Jedyny powód, dla którego Venona przetrwała, umożliwiając nam później odtworzenie fatalnej polityki tamtej epoki,było to, że zdeterminowany oficer wywiadu wojskowego odpowiedzialny za projekt zaryzykował sąd wojenny przez bezpośrednie nieposłuszeństwo wyraźnemu zarządzeniu Prezydenta i kontynuowanie jego pracy.

Tym oficerem był pułkownik Carter W. Clarke, ale jego miejsce w książce Benderskiego jest znacznie mniej przychylne, opisywane jako wybitny członek antysemickiej „kliki”, która stanowi złoczyńców narracji. Rzeczywiście, Bendersky szczególnie potępia Clarke za to, że nadal wydaje się wierzyć w istotną rzeczywistość  Protokołów  dopiero w latach siedemdziesiątych, cytując z listu, który napisał do oficera brata w 1977 r .:

Jeśli i duża - przeklęta wielka IF, jak twierdzą Żydzi, Protokoły Mędrców Syjonu zostały przygotowane przez rosyjską tajną policję, to dlaczego tyle ich już się wydarzyło, a reszta tak zdecydowanie popierani przez  Washington Post  i  New York Times .

Naszym historykom z pewnością trudno jest zrozumieć niezwykły fakt, że oficer kierujący żywotnym projektem Venona, którego bezinteresowna determinacja uratowała go przed zniszczeniem przez administrację Roosevelta, tak naprawdę pozostał do końca życia wierzący w znaczenie  Protokołów Starszych Zion .

Cofnijmy się o krok i umieść ustalenia Benderskiego we właściwym kontekście. Musimy uznać, że przez większą część epoki objętej badaniami wywiad wojskowy USA stanowił prawie całość amerykańskiego aparatu bezpieczeństwa narodowego - będącego odpowiednikiem połączonego CIA, NSA i FBI - i był odpowiedzialny zarówno za bezpieczeństwo międzynarodowe, jak i wewnętrzne, chociaż ten drugi portfel został stopniowo przejęty przez własną rozwijającą się organizację J. Edgara Hoovera do końca lat dwudziestych.

Lata starannych badań Benderskiego pokazują, że przez dziesięciolecia doświadczeni specjaliści - i wielu ich naczelnych generałów - byli głęboko przekonani, że główne elementy zorganizowanej społeczności żydowskiej bezlitośnie planują przejęcie władzy w Ameryce, zniszczenie wszystkich naszych tradycyjnych swobód konstytucyjnych, a ostatecznie zdobyć mistrzostwo na całym świecie.

___

https://www.unz.com/runz/american-pravda-mossad-assassinations/

zrodlo:miziaforum.com