Dobro ogółu w ujęciu natury oraz dobrobytu dla egoisty, po prostu nie istnieje, a świat, jest jego prywatnym interesem, w którym przestało istnieć, coś takiego jak moralność (1), czy niepodległość personalna (2).
Większość jednostek nie zaakceptuje tego, co mogłoby zaistnieć i wydarzyć się dla dobra społecznego w świadomym i rzeczywistym świecie, więc przesiąknięte ideologiami masy, będą żyć wedle zasad edukacji lustrzanej (4) i przyzwyczajenia w wykreowanej przez kogoś obcego – śmiertelnej iluzji dnia i nocy, alegorii podziału tezy oraz antytezy, kontrolowanych przez trzecią siłę (6).
Ideologia Van Heslinga, jest alegorią altruizmu walczącego z bestialstwem egoizmu, którego kolejne odnogi pojawiają się w człowieku żyjącym, wedle zasad prawa zwierząt (3).
Egoizm uśpiony lub rozbudzony w ciałach i umysłach większości jednostek, może być stłumiony lub pokonany tylko na krótką chwile, ponieważ łaknienie zwane egoizmem brania i czerpania, jest bardziej ciekawe, a także atrakcyjne od altruizmu dawania, czy obdarowywania innych jednostek.
Jedyną żartobliwą formą obdarowywania, jest rozdzielnictwo ochłapów, będących pozbawionymi logiki – fetyszami oraz wydzielonymi z puli, dobrami naturalnymi, które uprzednio ukradziono ogółowi, co ma na celu zwiększenie popularności złodzieja i wampira (5) żyjącego na koszt społeczny, wedle zasad prawa zwierząt (3), co nazywane jest cywilizacją obozową.
Żercy, żerują na ludziach, siejąc swą ideologie wśród społeczeństw całego świata, co nazywane jest kult-ur-ą cywilizacyjną, podszytą warstwą religijną, ustrojową oraz licznymi fetyszami, których ideologie, zawsze prowadzą do rosnącego w siłę – egoizmu.
Mentorzy (7) tajnych bractw za pomocą swych książek, filmów, rzeźb, przemów, obrazów, audycji … , kreują zbiorową świadomość, której ofiary, są zaszczepione ideologią lustrzanego egoizmu (4), przenoszonego z bytu na byt.
Egoizm, tak jak i wampiryzm (5), jest formą wiecznej zarazy, ponieważ przenosi się z człowieka, na człowieka i z pokolenia na pokolenie oraz poprzez karmę negatywną zatacza koło życia fizycznego. Czerpiąc z kryształowego pucharu egoizmu, odbijamy się i zapisujemy w jego ścianach, swój własny obraz jako alegorie życia wiecznego.
Drakula i Kuba Rozpruwacz, czyli alegoria władzy hierarchicznej
Abraham Stoker, twórca Draculi i Kryształowego Pucharu oraz alegorycznych bajek ( Under the Sunset ) był członkiem takich tajnych organizacji i lóż, takich jak : Inner Temple, Golden Dawn i Societas Rosicruciana w Anglii, a także The Grand Lodge of British Columbia and Yukon Ancient Free and Accepted Masons.
Jego inicjacja, miała miejsce w Wielkiej Loży Irlandii (do której należał również jego brat Sir William Stoker), czego sugestie znajdziemy w 2 rozdziale Draculi, gdzie czytamy : Witaj w moim domu! Wejdź swobodnie i z własnej woli!
W innej książce Stokera – The Lair of the White Worm, czytamy zdanie zaczerpnięte z masońskiego zwrotu : Rozumiemy, że oboje jesteśmy kafelkami – częściami – członkami loży (teza i antyteza). Teraz, abyśmy się nie skrzywdzili, musimy zawrzeć pakt, rozszerzający granice naszej ufności !
Henry Irving i Czerwony Fartuch
Każdy mason ma swego mentora. Mentorem Stokera, był nikt inny, jak Henry Irving, należący do Royal Alpha Lodge i Jerusalem Lodge, a trzeba wiedzieć, że jest to jedna z 19 elitarnych lóż – Czerwonego Fartucha.
Do tej samej loży, należał książę Albany, hrabia Fife oraz architekt Charles Barry, którzy siłą swoich wpływów, nie ustępowali członkom Red Apron Lodge.
Savage Club Lodge
Elity artystyczne, należą do charytatywnej loży Savage Club Lodge, której głównym zadaniem, jest wynoszenie swoich członków, ponad członków społeczeństwa, ich hasłem było : oddaj tylko trochę tego, co im zabrałeś.
Charytatywne grupy szamańskiego (8) nacisku, których mamy dookoła siebie tysiące, mają realny wpływ na tak zwany – najemny establishment, dający się kreować za pomocą ideologii fetyszy, dających ich wpływ na wystraszone i obojętne masy społeczne.
Wspomniany wyżej klubu SCL, wykreował użyteczną ideologię Kuby Rozpruwacza, z którego uczyniono swoisty kult – propagujący tajne bractwa i prawo zwierząt, stosowane w stosunku do plebsu. Irving i Stoker, znali reguły niebezpiecznej i skomplikowanej gry, a właściwie intrygi, prowadzonej przez Londyńskie Loże Artystyczne i Arystokratyczne.
Morderstwo, to skomplikowana intryga, mająca odciągnąć uwagę plebsu, policji oraz mniej znaczących najemników od sytuacji politycznej i społecznej, kreowanej przez Elitarne Loże.
Całość, można znaleść w alegorycznych kreacjach Henryego Irvinga i książkach Bram Stokera. Do Historii Społecznej Końca XIX wieku – Stokera oraz Ripperology, można również zaliczyć Draculą, czy Fausta …
Kreacja terroru i strachu
We wrześniu 1888 roku, na łamach czasopisma Stars, czytamy : Londyn, leży dziś pod wpływem wielkiego terroru. Bezimienna pół bestia, i bezkarny pół człowiek, kroczy ulicami Londynu, prześladując swe pijane i zagubione ofiary, będące rozrywką dla elit …
Tak zwany – Wielki Terror, to przejaw pięciu morderstw, podczas gdy świat, był w owym okresie zalewany krwią i ogniem – wojen i rewolucji oraz ludobójstwa (9).
Policja, doskonale wiedziała, że rytualny morderca z Whitechapel Road – działający od 31 sierpnia 1888 roku, do 14 października 1896 r, związany był z tajnymi lożami, których policja, jest nierozerwalną częścią (9).
Stoker, nazywał Irvinga – pół człowiekiem, pół bestią, a ich relacje z biegiem czasu słabła, przemieniając się w ukrywaną wrogość.
Celowo podsycana wyrachowana kampania, była zalążkiem powstania prasy popularnej – w którą wkład mieli obaj panowie. Listy pochodzące od mordercy, wyszły spod ręki obu panów, tworząc połowę legendy – Kuby Rozpruwacza. Wielki Terror, oraz otaczające go groźne – slogany, tworzyły konkretne formy strachu i społecznego terroryzmu.
Listy pisane przez robotnika, to małe opowiadania grozy, stworzone przez doskonałych pisarzy, o czym pisał – George R. Sims w The Arbitr w październiku 1888 roku .:
Ilu z was, moi drodzy czytelnicy, wpadłoby na pomysł, że The Central News, może budzić zaufanie ? Informacje przekazywane przez TCN, mogłyby uchodzić za żart, jeśli zostałyby opublikowane przez Telegraph lub Timesa. Listy cytowane przez TCN, nie wychodzące z pod ręki prostego robotnika, lecz wykształconego światowca, który promuje ideologie teatru (10) – terroru dla własnego celu, jakim jest program polityczny i społeczny …
Stars w listopadzie 1888 roku, pisze : … Rząd nie chce, aby morderca został skazany i nikt nie jest zainteresowany odkryciem jego tożsamości …
Sto lat później, czy zamachy fałszywej flagii
W 1973 roku, znany mason, malarz Waltera Sickerta, należący do tej samej loży co Irving, stwierdził, że : Ideologia Kuby Rozpruwacza, to zorganizowana kabała.
Tylko jedna z ofiar została zabita na miejscu, podczas gdy reszta ciał, została podłożona (dlatego nie znalazły ich patrole), przez morderców, poruszających się powozem.
Tajne i potężne grupy wpływu, wykorzystały wiedzę masońską, jako pelerynę dla swoich zbrodni, co dziś nazywane jest terrorem lub zamachami fałszywej flagi (9 / 11).
Dom Księcia Walii
W 1883 roku, żona księcia Walii, księżniczka Aleksandra, poprosiła młodego malarza Waltera Sickerta o wprowadzenie ich najstarszego syna księcia Alberta Victora, zwanego Eddym, w życie artystyczne i literackie Londynu.
(Albert Wiktor, książę Clarence i Avondale, właśc. Albert Victor (8 stycznia 1864 – 14 stycznia 1892) – książę Zjednoczonego Królestwa, członek brytyjskiej rodziny królewskiej, syn księcia Walii Edwarda i księżnej Aleksandry (księżniczki duńskiej). Jego ojciec – syn królowej Wiktorii – nosił tytuł następcy tronu, książę Albert jako jego najstarszy syn był drugi w linii następstwa korony.)
Eddy, większość czasu spędzał w Studio Sickerta, znajdującym się przy 15 Cleveland Street w pobliżu Tottenham Court Road.
Nastoletni książę, został przedstawiony wielu artystom i masonom, a sam Sickert, już od najmłodszych lat, należał do loży Lyceum.
Sickert, przedstawił Eddy’emu jedną ze swoich modelek, ładną dziewczynę o imieniu Annie Elizabeth Crook, która mieszkała w pobliżu, przy 6 Cleveland Street i pracowała w dzień w lokalnym sklepie z wyrobami tytoniowymi.
Ta zakochana w sobie para, przeszła dwie tajne ceremonie małżeńskie (anglikańską i katolicką). Niedługo potem Annie zaszła w ciążę, a jej pracodawca chciał, aby ktoś ją zastąpił podczas porodu.
Sickert został zapytany, czy zna kogoś odpowiedniego, i po konsultacji ze znajomymi znalazł młodą dziewczynę o imieniu Mary Jean Kelly z Nocnego Schroniska dla Kobiet w Whitechapel w Providence Row.
Przez kilka kolejnych miesięcy Kelly pracowała u boku Annie Crook w sklepie i obie zostały przyjaciółkami. W odpowiednim czasie, 18 kwietnia 1885 r., Annie urodziła córkę Alice w domu pracy – Marylebone. Kiedy wróciła do domu, jej nowa przyjaciółka Mary Kelly, wprowadziła się do niej, jako opiekunka dla dziecka.
Eddy, utrzymywał swoją tajną rodzinę na Cleveland Street. Jednakże akt osiedlenia z 1791 roku, zabrania osobie poślubiającej rzymskokatolika – wstąpienia na tron. Niedyskrecja Eddy’ego, miała miejsce w szczególnie niebezpiecznym czasie. Fala republikanizmu rosła i osiągnęła swój szczyt, podczas Złotego Jubileuszu Wiktorii w czasie krwawych zamieszek w 1887 r.
Siła spisku i zamach fałszywej flagi
Kiedy rodzice dowiedzieli się o działaniach Eddyego, podjęli szybkie i bezwzględne działania. Książę Eddy, został wyciągnięty ze swego miłosnego gniazda, a następnie zamknięty na dworze.
Tego samego dnia nieszczęsna Annie Crook została uprowadzona i uwięziona na okres stu pięćdziesięciu sześciu dni w szpitalu masona – sir Williama Gulla. Annie, ostatnie dni swego życia spędziła na Oddziale Obserwacji dla Obłąkanych w szpitalu – St. George’s Union Workhouse.
W czasie pojmania Annie, Mary Kelly, była na spacerze i bojąc się o własne życie, uciekła do dzielnicy, którą bardzo dobrze znała, do Whitechapel.
Mała Alice, przeszła pod opiekę Sickerta. Wiele lat później, Alice została kochanką malarza i była naturalną matką Josepha Sickerta.
Masoński Terror
I tu cała sprawa mogłaby się zakończyć, ale z powodu chciwości Mary Kelly, która chwaliła się swoimi królewskimi znajomościami i kontaktami, doszło do tragedii, rozdmuchanej do międzypokoleniowego dramatu.
Wiosną 1888 roku, grupa kierowana przez Kelly, zażądał pieniędzy od Waltera Sickerta, grożąc upublicznieniem całej historii. Walter natychmiast przekazał wiadomość Eddy’emu, który poinformował z kolei swojego ojca.
Książę Walii, rozmawiał w największej tajemnicy o zagrożeniu z zaufanymi masonami w Loży Czerwonego Fartucha oraz z braćmi w Royal Alpha Lodge.
Uzgodniono, że dla dobra rodu i królestwa (12) sprawa Kelly i jej przyjaciół musimy być uciszona, a także użyta, we właściwy – propagandowy sposób (13).
Jack The Ripper, czyli Royal Alpha Lodge (Masonic R.I.P)
Grupa wykonawcza, składała się w dużej mierze z członków Royal Alpha Lodge. Jack The Ripper, to w istocie – lekarz Sir Richard Gull, lord Randolph Churchill, były nauczyciel Eddy’ego – JK Stephena oraz Sir Charles Warren, komisarza policji metropolitalnej (który nie brał czynnego udziału w zabójstwach).
( Randolph Henry Spencer Churchill (ur. 13 lutego 1849 na Wilton Terrace nr 3 w Londynie, zm. 24 stycznia 1895 w Londynie) – brytyjski arystokrata i polityk, młodszy syn Johna Spencera-Churchilla, 7. księcia Marlborough, i lady Frances Vane, córki 3. markiza Londonderry, brat 8. księcia Marlborough, ojciec Winstona Churchilla. )
Całość poetycką wykreował – Henry Irving i Bram Stoker, którzy użyli dezinformacji i psychologii do walki z tłumem (9c).
Dodatkowo w arkana spisku został wprowadzony woźnica księcia Eddy’ego – John Netley.
Członkowie loży odkryli miejsce pobytu szantażystów, a następnie systematycznie planowali ich rytualne egzekucje.
Jubela, Jubelo i Jubelum (14)
Kampania rozpoczęła się 31 sierpnia, kiedy zabito – Mary Ann Nichols, następnie 8 września, zabito Annie Chapman. Każda z kobiet, została zwabiona do powozu, a następnie zabita i okaleczona w sposób, w jaki trzej Juwes – Jubela, Jubelo i Jubelum, zabójcy Hirama Abiffa – zostali straceni w starej masońskiej legendzie (14).
Kobietom podcięto gardła, a ich ciała zostały rozdarte, wybebeszane, w wnętrzności przerzucone przez lewe ramię.
30 września, miały miejsce dwa kolejne zabójstwa, ale tej nocy sprawy nie potoczyły się już tak gładko. Gdy mordercy, chcieli pozbyć się z powozu – ciała pierwszej ofiary Liz Stride, na Berner Street, zostali przyłapani i musieli porzucić swoje zwłoki, zanim zakończyli rytualne okaleczenie.
Druga ofiara tej nocy – Catherine Eddowes, została zabita przez pomyłkę. Eddowes od pewnego czasu, mieszkał z mężczyzną o imieniu John Kelly, a informatorzy loży, pomylili go z Mary Kelly.
Ostatnia ofiara, miała zostać zabita na Mitre Square naprzeciwko Świątyni Masońskiej i blisko Whitechapel Road. Na pobliskiej ścianie narysowali triumfalne postscriptum do całej sprawy : Juwes, to ludzie, którzy tym razem, nie będą obwinieni za nic.
Przybywając na miejsce, Sir Charles Warren, ku zdziwieniu swoich podwładnych, rozkazał, aby kredowe epitafium zostało natychmiast usunięte, czego dowody zachowały się w notatnikach policjantów. Warren tłumaczył, że chce powstrzymać antysemickie ataki, wiedząc, że napis dotyczy masonów, a nie Żydów.
Poszukiwanie ostatniej ofiary trwała ponad miesiąc, 9 listopada mordercy odnaleźli Kelly. Tym razem nie użyto karawanu, lecz zabito ją w jej kryjówce na Dorset Street. Jej gardło zostało poderżnięte, ciało rozerwane, a jelito ułożone w formie kręgu dookoła ciała (*).
( * Człowiek witruwiański (wł. Le proporzioni del corpo umano secondo Vitruvio, „Proporcje ciała ludzkiego wg Witruwiusza”) – rysunek autorstwa Leonarda da Vinci upowszechniony przez niego około roku 1490. Rysunek, stworzony ołówkiem i atramentem na papierze, przedstawia figurę nagiego mężczyzny w dwóch nałożonych na siebie pozycjach, wpisaną w okrąg i kwadrat (łac. Homo Quadratus, „człowiek kwadratowy”). Rysunkowi towarzyszy tekst sporządzony tzw. pismem lustrzanym. )
Tajemnica
Masoneria została podzielona, jednak przysięga masońska głosi : Tajemnica innego masona, zostanie tak samo bezpieczna i nienaruszalna w mojej piersi, jak w jego własnej, gdy zostanie mi przekazana, z wyjątkiem morderstwa i zbrodni …
Mistrz Mason – Henry Irving, postanowił wtedy i do końca życia, zachować tajemnicę swych braci, ale tak jak Stocker, nadał im alegoryczne obrazy ukryte w swoich rolach. Irving całą sytuacje podsumował, za pomocą wystawienia 29 grudnia 1888 roku – Makbeta, w którym Irving,?prezentował się jak – wielki, głodny wilk, noszący zakrwawiony sztylety – wykrzykując do współspiskowca – Zrobiłem To !
Stoker, również próbował ukryć tajemnicze mary i koszmary, ale jego charakter, był bardziej niestabilny. Stoker, był znacznie mniej zaangażowanym masonem niż Irving, a po zabójstwach Rozpruwacza, ograniczył swoją działalność do okazjonalnych wizyt w masońskim społeczeństwie literackim, Golden Dawn.
Rytualne okropności morderstw w Whitechapel, miały później wybuchnąć na stronach jego najsłynniejszej powieści. Dracula, to gotycka fantazja, której obrazy, pochodzą w dużej mierze z makabrycznych szczegółów panowania Kuby Rozpruwacza. We wstępie do wydania z 1901 roku, Stoker mówi dokładnie to samo : Przestępstwa zawsze wyłaniają się, z tego samego źródła i … narażają ludzi na strach (15), czego dowodem są ostatnie morderstwa Kuby Rozpruwacza …
Dracula, to niezwykła książka. W większości dzieje się w późnej wiktoriańskiej Wielkiej Brytanii, ale jest to światowa droga od muzyki i radości społeczeństwa fin de siècle (*), do hierarchicznej tragedii. Bohaterowie odgrywają dramat w prawie ciemnościach i przeważnie w niespokojnej ciszy. Grupa ścigająca Draculę mówi do siebie w dziwnie zaszyfrowanych fragmentach, jakby byli w jakiś sposób współwinni jego działalności.
( Fin de siècle (wym. fę de sje:kl, fɛ̃ də sjɛkl) – francuskie określenie „końca wieku” lub „końca pewnej ery”. Związane jest z pesymistyczną wizją schyłku, dekadenckimi tendencjami końca XIX wieku. )
Dracula, chociaż generuje ogólny terror, to ofiar hrabiego – kobiet – jest nie więcej – niż pięć, i nigdy nie powiedziano społeczeństwu, dlaczego spośród tysięcy, hrabia wybiera te kilka narzeczonych. Jego ofiary, gdy zostaną znalezione, są ułożone w taki sam sposób, jak ofiary Kubu Rozpruwacza.
Alegoria – ran w gardle – przypomina przyrzeczenie ucznia Masona, który musi utrzymać w tajemnicy wszystkie sekrety, pod groźbą – rozcięcia gardła.
Kolejną alegorią, jest pierwsze spotkanie Harkera z Draculą, gdzie czeka on w ciemności za drzwiami, a po rytualnej wymianie słów, zostaje wprowadzony do pokoju bez okien, a stamtąd do światła.
W całej książce ciemność i światło – teza i antyteza, są równie symbolicznie ważne, jak w rytuale masońskim. Cała książka, jest próbą uczynienie z wampiryzmu – kultu żerowania, co odzwierciela role tajnych bractw w społeczeństwie (5).
Wielu komentatorów zauważyło, że Dracula Stokera, z wyglądu przypomina Henry’ego Irvinga:
Jego twarz była silna – bardzo silna – akwilinowa, z wysokim grzbietem cienkiego nosa i szczególnie łukowatymi nozdrzami; z wyniosłym kopulastym czołem, a włosy rosną skromnie wokół świątyni, ale obficie gdzie indziej. Jego brwi były bardzo masywne, prawie spotykały się z nosem, a krzaczaste włosy, zdawały się zwijać we własnej obfitości. Usta, o ile widziałem je pod gęstymi wąsami, były nieruchome i wyglądały okrutnie, ze szczególnie ostrymi białymi zębami; te wystawały ponad usta, których niezwykłe chamstwo ukazywało – zadziwiającą witalność mężczyzny w jego wieku. Co do reszty, jego uszy były blade, a na szczytach skrajnie spiczaste; podbródek był szeroki i mocny, a policzki twarde, choć cienkie. Ogólnie cera Irvinga, była niezwykle blady …
Irving, nie mniej niż Stoker, rozpoznał podobieństwo między własną pozycją a postacią, w którą grał, ponieważ Makbet, jest również dręczony przez wiedzę o morderstwach, których nie popełnił, ale o których nie może mówić.
Kiedy Rozpruwacz wycofał się już z nagłówków gazet, panowanie terroru wyparowało, a godny zaufania Henry Irving – na specjalne zalecenie Wielkiego Mistrza Masonerii, księcia Walii – został nagrodzony tytułem – rycerza. Potomkowie zabójców, są do dziś kreowani, jako wybitne jednostki działające na korzyść najemnych elit.
Czasami pomija się fakt, że wampiryzm, nie jest dziedziczony, lecz przekazywany. Dracula, nie jest postacią nadprzyrodzoną, podobnie jak Mefistofeles, ale śmiertelnie skażonym śmiertelnikiem. W ostatniej sekundzie życia, hrabia dokonuje odkupienia:
To było jak cud; na naszych oczach i niemal z ostatnim oddechem całe ciało rozpadło się w pył i zniknęło nam z oczu. W chwili ostatecznego rozwiązania na twarzy pojawił się wyraz spokoju, jakiego nigdy nie mogłem sobie wyobrazić.
Droga odkupienia, prowadzi przez proces uwolnienia się od tajemnic, tj. porzucenia kodu masońskiego (16), tak jak hrabia w swojej agonii, zrzuca klątwę wampiryzmu. Irving nigdy nie odkupił samego siebie, na zawsze pozostając w jaskini platońskiej (17) swego więzienia.
Podczas przedpremierowego czytania Draculi przed publikacją 18 maja 1897 roku, napięcie było wyraźne. Stoker desperacko chciał, aby Irving grał hrabiego, ale ten stanowczo odmówił.
Czytanie zakończyło się po czterech godzinach … Stoker podszedł do Irvinga w swojej garderobie … i zapytał : Jak ci się podobało? – Straszne!, Odpowiedział Irving.
Oto kolejny obraz prawdy, namalowany słowami logiki. Nikt, nie będzie nas straszył i ośmieszał, aby zatrzymać w swoich rękach władze oraz ignorancję zaślepionego plebsu, wierzącego w niebezpieczne mary i nierealne marzenia.
Każdy z was, może przeprowadzić własne śledztwo, jeśli odrzuci kult poprawności politycznej i edukacji lustrzanej, uczącej niewolników, jak żyć w iluzji dnia codziennego.
Żyjąc w świecie zmanipulowanej historii, nauki, religii, polityki i technologii, żyjesz w utopii własnego lęku, przed niebezpieczną dla twego ciała – prawdą, która jest wybawieniem dla Twojej duszy.
zrodlo:wojciechdydymusdydymski.wordpress.com
zrodlo:miziaforum.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz