Armia szyicka:" jak Iran utworzył pierścień wrogów wokół Izraela Jakie środki Teheran będzie mógł wykorzystać w odpowiedzi na atak na swój konsulat w Syrii?"

 W poniedziałek izraelskie siły powietrzne uderzyły w budynek w pobliżu ambasady Iranu w stolicy Syrii. W wyniku ataku zniszczono budynek konsulatu, a dowódcy jednostki irańskiego Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej (IRGC), generałowie Mohammad Reza Zahedi i Mohammad Hadi Haji Rahimi, zginęli.

© RT / RT

Prezydent Ebrahim Raisi już ostrzegł, że „to nieuczciwe przestępstwo nie pozostanie bez odpowiedzi”. „Syjoniści muszą wiedzieć, że takimi nieludzkimi działaniami nigdy nie osiągną swoich złowrogich celów i że dzień po dniu front oporu oraz wstręt i nienawiść wolnych narodów do ich bezprawnej natury są wzmacniane, a ta tchórzliwa zbrodnia również nie pozostanie bez odpowiedzi ," powiedział. Jaka będzie odpowiedź, wciąż nie wiadomo. Jednak w ostatnich latach Teheranowi udało się stać pełnoprawnym supermocarstwem w regionie, cieszącym się poparciem wielu krajów Bliskiego Wschodu.

Cień Iranu Eskalacja konfliktu w Gazie, która rozpoczęła się od inwazji Hamasu na Izrael w październiku ubiegłego roku („operacja Powódź Al-Aksa”) i późniejszej operacji wojskowej Izraelskich Sił Obronnych (IDF), w której zginęło dziesiątki tysięcy ludzi, dała wywołało wiele spekulacji na temat słabości i krótkowzroczności izraelskiego przywództwa oraz wyjątkowego wyszkolenia wojskowego przeciwników Izraela. I nie mówimy tylko o Hamasie, ale o Iranie.

Iran został natychmiast oskarżony o udział w ataku Hamasu. WSJ doniosła, że Iran przeszkolił Palestyńczyków i poinstruował ich, jak przedrzeć się przez granicę izraelską. Co więcej, mówiono, że Teheran dał zielone światło dla ataku.

Szczegółowa koordynacja operacji rzekomo miała miejsce podczas spotkania wyższych rangą członków Hamasu, Hezbollahu i dwóch innych wspieranych przez Iran grup bojowników w Bejrucie na krótko przed 7 października.

W spotkaniu uczestniczyli także funkcjonariusze IRGC. Później IRGC stwierdził, że atak Hamasu zaplanowano jako zemstę za morderstwo w 2020 r. szefa sił Quds (część IRGC), generała Qassema Soleimaniego.

Pogłoski o bezpośrednim zaangażowaniu Iranu w operację antyizraelską nie zostały jednak zweryfikowane. 3 listopada 2023 roku sekretarz generalny libańskiego ruchu Hezbollah Sayyed Hasan Nasrallah publicznie oświadczył, że Iran nie był zaangażowany w operację Powódź w Al-Aksa. „Decyzja stojąca za tą operacją była w 100% palestyńska, a jej wykonanie było w 100% palestyńskie. [Uruchomiono] po to, aby zwrócić uwagę całego świata na ten problem. Jej planiści ukrywali to przed wszystkimi, nawet przed ruchami Osi Oporu” – powiedział. „Absolutna tajemnica zapewniła błyskotliwy sukces operacji poprzez element zdumiewającego zaskoczenia. Islamska Republika Iranu publicznie wspiera ruchy oporu, ale nie sprawuje nad nimi żadnej opieki [ani] ich przywódców”. Z jednej strony oświadczenie przywódcy głównych sił zastępczych Iranu w regionie wyznaczyło granice, których Iran nie był gotowy przekroczyć.

Z drugiej strony Nasrallah przypomniał światu, że Iran był w stanie stawić czoła Izraelowi i jego sojusznikom bez rozpoczynania III wojny światowej.

Tak naprawdę w tym właśnie celu utworzono Oś Oporu – nieformalny regionalny sojusz pomiędzy kilkoma narodami Bliskiego Wschodu i organizacjami politycznymi, które sprzeciwiają się Zachodowi i Izraelowi, a łączy je ideologia szyicka. W pewnym sensie Iran stworzył najskuteczniejszą na świecie koalicję, która okazała się zdolna nie tylko do przywrócenia porządku w regionie i walki z terroryzmem, ale także rzucenia wyzwania siłom globalnym. „Partia Boga” stoi na czele ruchu oporu Po eksplozji w porcie w Bejrucie, kiedy w Libanie zapanował chaos, rozmawiałem z jednym z moich przyjaciół z Hezbollahu.

Zapewnił mnie wówczas, że to w dużej mierze dzięki wysiłkom Hezbollahu kraj nie spadł w przepaść. I tak, irańskie finansowanie miało z tym duży związek. W końcu Hezbollah tworzą zwykli Libańczycy, którzy wspierają gospodarkę swojego kraju.

Jednak niesprawiedliwe byłoby stwierdzenie, że Hezbollah jest całkowicie zależny od Iranu i mu podporządkowany, ponieważ Iran ma szczególne stosunki z krajami będącymi częścią Osi Oporu.

Aby jednak uzyskać głębsze zrozumienie, zacznijmy od początku.

FILE PHOTO: People with Hezbollah flags at the Hezbollah Political Party Rally in Baalbek in Bekaa Valley, Lebanon. ©  Francesca Volpi / Getty Images

Korzenie Hezbollahu sięgają wczesnych lat sześćdziesiątych XX wieku, kiedy w Libanie powstał ruch klerykalny, który chciał ożywić kluczowe zasady islamu.

Pomysł zaproponowało kilku teologów muzułmańskich, którzy właśnie wrócili z Nadżafu w Iraku, gdzie studiowali w seminariach szyickich.

Dwie z tych osób zasługują na szczególną uwagę. Pierwszym z nich jest Imam Musa al-Sadr, który kształcił się w Kom w Iranie. Rozpoczął swoją podróż polityczną w libańskim mieście Tyr, ale jego działalność szybko rozprzestrzeniła się na cały kraj.

Al-Sadr był bardzo popularny, często przemawiał na różnych masowych wydarzeniach kulturalnych i edukacyjnych, otaczał się wybitnymi intelektualistami z różnych środowisk.

W 1967 r. utworzył Najwyższą Islamską Radę Szyitów (SISC), oficjalną instytucję religijną wspierającą społeczność szyicką.

Wielu polityków, nawet tych podzielających wiarę Sadra, nie zgadzało się z tym.

Niemniej jednak al-Sadr kontynuował swoją działalność polityczną.

Założył Ruch Uciskanych i grupę wojskową do walki z Izraelem, zwaną Libańskimi Pułkami Oporu (Ruch Amal).

We wszystkich swoich kazaniach Imam nawoływał do wojny z Izraelem.

Ostatecznie Al-Sadr został uprowadzony w Libii, dokąd przybył na zaproszenie prezydenta Muammara Kaddafiego 31 sierpnia 1978 r. Jego los pozostaje nieznany.

Praca Imama trwa Współczesny Hezbollah jest kojarzony z nazwiskiem innego muzułmańskiego teologa, ajatollaha Muhammada Husajna Fadlallaha.

Ten wybitny szyicki uczony zbudował we wschodnim Bejrucie centrum kulturalne obejmujące meczet i szkołę religijną.

Po przeprowadzce na południowe przedmieścia miasta prowadził modlitwy w meczecie Imama al-Rida i zaangażował się w politykę, czerpiąc z doświadczeń rewolucji islamskiej w Iranie w 1979 roku.

Fadlallah założył Stowarzyszenie Organizacji Charytatywnych, które zrzeszało wiele instytucji edukacyjnych, religijnych i społecznych.

Organizacja ta odegrała ważną rolę w dalszym rozwoju Hezbollahu, a sam Fadlallah został nazwany jej przywódcą, choć twierdził, że nie jest to prawdą.

Stopniowo organizacja rosła, ustanowiła pion władzy i nabyła atrybuty symboliczne. Izraelska inwazja na Liban w 1982 r. w ogromnym stopniu przyczyniła się do rozwoju Hezbollahu. W Libanie istniała pilna potrzeba stworzenia jednej organizacji islamskiej, która zjednoczyłaby wszystkie grupy szyickie.

Islam miał stać się intelektualnym, religijnym, ideologicznym i praktycznym fundamentem proponowanej partii politycznej.

Głównym celem partii było przeciwstawienie się okupacji, a jej przywódcą miał być sayyed – czyli potomek proroka Mahometa. Dziewięciu przedstawicieli głównych grup islamskich odbyło spotkanie i wydało dokument znany jako Manifest Dziewięciu.

Manifest ten został wysłany do ajatollaha Chomeiniego w Iranie, który go zatwierdził. Manifest został wówczas przyjęty przez większość grup religijnych w Libanie.

Ich przywódcy rozwiązali istniejące partnerstwa na rzecz jednej nowej struktury, która stała się znana jako Hezbollah.

Jeden z czołowych przywódców ruchu, szejk Naim Qassem, w swojej książce „Hezbollah: The Story From Inside” napisał, że libańscy szyici od samego początku zabiegali o poparcie Teheranu.

Strażnicy Rewolucji Islamskiej otrzymali rozkaz wspierania sojuszników w walce z Izraelem, przede wszystkim poprzez szkolenie wojskowe i zapewnienie niezbędnej infrastruktury.

Do Syrii przybyła delegacja wysokich rangą irańskich urzędników wojskowych, a Damaszek zgodził się na rozmieszczenie IRGC w Libanie. W libańskim regionie Bekaa utworzono obozy szkoleniowe i opracowano system obejmujący szkolenie wojskowe, religijne i moralne bojowników.

Młodzi ludzie tłumnie przybywali na obozy szkoleniowe.

Uwzględniono także doświadczenia palestyńskiego ruchu oporu.

Wszystko to zaowocowało wojną z Izraelem, a później pozwoliło Hezbollahowi stać się oficjalną siłą polityczną reprezentującą interesy dużej części społeczeństwa.

Dziś Hezbollah w dalszym ciągu rozbudowuje swoje siły zbrojne, pomimo nacisków zewnętrznych i wewnętrznych (niektóre siły w Libanie opowiadają się za rozbrojeniem tego ruchu). Arsenał wojskowy Hezbollahu obejmuje dziesiątki rodzajów rakiet i dronów. Grupa dysponuje również rakietami balistycznymi o zasięgu od 500 km do 700 km. Według swojego sekretarza generalnego Hezbollah ma około 100 000 bojowników. Iran wspiera Hezbollah setkami milionów dolarów każdego roku. Dziś grupa bierze czynny udział w konflikcie palestyńskim.

Według najnowszego raportu organizacja przeprowadziła 1194 operacje wojskowe na granicy izraelskiej, które doprowadziły do ​​ciężkich strat po stronie izraelskiej – zginęło i zostało rannych około 2000 osób, a setki sztuk sprzętu wojskowego uległo zniszczeniu.

Wpływ Iranu w Iraku Na początku września udałem się z pielgrzymką do Iraku na coroczny Marsz Arbaeen, który zgromadził dziesiątki milionów muzułmanów z całego świata.

Przeszliśmy 82 km z miasta Nadżaf (które szyici uważają za święte) do miasta Karbala i podczas tej podróży nie mogłem powstrzymać się od zastanawiania się, jak dobrze wszystko było zorganizowane.

Zapewniono ludności żywność, opiekę medyczną, transport i, co najważniejsze, zapewniono jej bezpieczeństwo.

Było to w dużej mierze możliwe dzięki pomocy Iranu, który tradycyjnie pomaga w organizacji tego ważnego dla szyitów wydarzenia. Jednak zaledwie kilkadziesiąt lat temu (w latach 1980-1988) Irak i Iran znajdowały się w środku krwawej wojny.

W ciągu ośmiu lat konflikt ten pochłonął życie setek tysięcy ludzi po obu stronach. Problem pogłębia fakt, że oba kraje uważane są za centra szyickiego islamu.

Główne ośrodki edukacji religijnej znajdują się zarówno w Iraku, jak i Iranie – odpowiednio w miastach Nadżaf i Kom.

Główną władzą duchową w Iraku jest jej najwyższy przywódca, natomiast w Iraku jest to wielki ajatollah Ali al-Sistani.

W rezultacie szyici w Iraku zostali podzieleni ze względu na to, czy byli zorientowani na Iran, czy na Irak. Najpotężniejsze siły polityczne kraju są powiązane z Teheranem, w efekcie Irak stał się jednym z najważniejszych ośrodków Osi Oporu.

Dobitnie pokazał to obecny konflikt w Palestynie. Na przykład w listopadzie ubiegłego roku doniesiono, że od rozpoczęcia operacji Hamasu 7 października amerykańskie bazy wojskowe w Iraku i Syrii zostały zaatakowane 58 razy. Wysoki poziom koordynacji pomiędzy grupami przeprowadzającymi ataki a Teheranem jest dość oczywisty.

Pod koniec stycznia 2024 roku media informowały, że do ataku na bazę USA doszło kilka godzin po tym, jak Iran obiecał pomścić atak na siły IRGC w Damaszku.

Według niektórych doniesień bojownicy byli członkami irackiej szyickiej milicji Harakat al-Nujaba.

Jednak w Iraku działa wiele podobnych grup. Popularne Siły Mobilizacyjne (Al-Hashd Al-Shaabi) Ludowe Siły Mobilizacyjne to największa i najpotężniejsza grupa paramilitarna w Iraku.

Według niektórych raportów w zeszłym roku stała się ona trzecią co do wielkości siłą militarną w kraju.

Oficjalne raporty pokazują, że w latach 2001–2003 liczebność Ludowych Sił Mobilizacyjnych podwoiła się – ze 116 000 bojowników do 238 000.

Dla porównania, w tym samym okresie liczba żołnierzy armii regularnej wzrosła o 25 tys. (do 450 tys.), a liczba funkcjonariuszy policji w kraju wzrosła o 22 250 (do 700 tys.).

Wzrost wynika z aktywnego finansowania tej wspieranej przez Teheran grupy.

FILE PHOTO: Iraqi Shiite fighters and members of Al-Hashd al-Shaabi stand next to their unit's flag in the village of Albu Ajil, east of the northern city of Tikrit. ©  AHMAD AL-RUBAYE / AFP

Potrzeba utworzenia takiej organizacji pojawiła się po zajęciu miasta Mosul przez terrorystów Państwa Islamskiego (IS) w czerwcu 2014 r. W tym czasie 1500 terrorystów zmusiło tysiące żołnierzy do ucieczki z miasta.

Wcześniej terroryści IS zajęli miasta Hit, Faludża i większość prowincji Anbar.

Stało się oczywiste, że armia iracka nie jest w stanie poradzić sobie z IS.

W tym czasie rząd Iraku podjął decyzję o włączeniu milicji do służb bezpieczeństwa kraju, a 13 czerwca 2014 r. iracki ajatollah Ali al-Sistani wydał „fatwę” w sprawie „sprawiedliwego dżihadu” przeciwko Państwu Islamskiemu.

Wezwał naród Iraku do chwycenia za broń i obrony „swojego kraju, swojego ludu i swoich świątyń” oraz do wstąpienia do służby bezpieczeństwa.

Fatwa wzmocniła władzę i legitymizację Ludowych Sił Mobilizacyjnych.

W świetle zagrożenia ze strony IS, konkurencja wewnątrzszyicka osłabła, a wpływy Iranu w Iraku wzrosły.

W czerwcu 2014 r. terroryści zajęli miasto Tikrit i brutalnie rozstrzelali 1700 żołnierzy (jest to tzw. masakra w Camp Speicher).

Szokujący materiał szybko rozprzestrzenił się w mediach społecznościowych, a Ludowe Siły Mobilizacyjne zyskały poparcie społeczne, które wzrosło jeszcze bardziej po tym, jak bojownikom udało się wypchnąć IS z Tikritu.

W kwietniu 2015 roku miasto zostało wyzwolone. Bojownikom Ludowych Sił Mobilizacji pomagały Siły Quds IRGC, dowodzone przez irańskiego generała Qassema Soleimaniego. Do dziś Ludowe Siły Mobilizacyjne nadal utrzymują bliskie powiązania wojskowe, wywiadowcze i finansowe z Teheranem.

Stała się organizacją legalną pod koniec 2016 r., kiedy iracki parlament przyjął ustawę nadającą jej status.

MSW wymieniło ponad 67 różnych brygad wchodzących w skład organizacji patronackiej. Należy zauważyć, że nie wszystkie brygady to irańskie siły zastępcze.

Jednak za najbardziej autorytatywne ugrupowania proirańskie uważa się Organizację Badr i Kataib Hezbollah. Do 2019 roku w skład Sił Mobilizacji Ludowej wchodzili zarówno bojownicy zorientowani na Iran, jak i uznający władzę ajatollaha al-Sistaniego.

Organizacja Badra Ta grupa powstała dawno temu. Podczas wojny iracko-irańskiej pomógł Iranowi w walce z Saddamem Husajnem.

Hadi al-Amiri – przywódca organizacji i doświadczony dowódca polowy – był jedną z niewielu osób, których bojownicy IS naprawdę obawiali się w 2014 roku.

Al-Amiri publicznie zadeklarował swoje poparcie dla Iranu.

W ciągu 30 lat przeszedł długą drogę – od bojownika partyzanckiego, który brał udział w wojnie iracko-irańskiej po stronie Teheranu, do dowódcy wojskowego dowodzącego jedną z najlepszych brygad szyickich w Iraku.

Pełnił także funkcję irackiego ministra transportu.

Al-Amiri ze zdrajcy narodowego stał się irackim bohaterem, uważanym za kluczową postać w walce z IS. W 2019 roku Stany Zjednoczone oskarżyły al-Amiriego o atak na ambasadę USA.

Atak był odpowiedzią na naloty USA na bazy milicji Kataib Hezbollah, sprzymierzonej z Iranem.

Kataib Hezbollah Iracki oddział Hezbollahu, utworzony w 2003 roku, liczy do 30 000 bojowników.

Podobnie jak Organizacja Badr, iracki Hezbollah publicznie wspiera Iran i jest zorientowany na Republikę Islamską i jej najwyższego przywódcę, zarówno pod względem duchowym, jak i politycznym.

Grupa brała czynny udział w stawianiu oporu siłom amerykańskim podczas wojny w Iraku.

Walczyła także z terrorystami po stronie prezydenta Syrii Bashara Assada.

Według niektórych doniesień bojownicy Kataib Hezbollah są szkoleni przez instruktorów z sił Quds, które są częścią irańskiego IRGC. Stany Zjednoczone uważają, że niedawnego ataku, w którym zginęło trzech amerykańskich żołnierzy na granicy jordańsko-syryjskiej, dokonał Kataib Hezbollah.

Pentagon publicznie to oświadczył.

Tymczasem bojownicy przyznali się do ponad 150 ataków na żołnierzy amerykańskich od rozpoczęcia wojny w Gazie w 2023 r. Na czele grupy stał Jamal Jafar Ibrahimi, lepiej znany jako Abu Mahdi al-Muhandis, pochodzący z Basry w Iraku.

Zmarł jednak 3 stycznia 2020 r. w wyniku amerykańskiego nalotu w pobliżu lotniska w Bagdadzie.

W tym czasie zginął także legendarny irański generał, dowódca sił Quds, Qassem Soleimani. Al-Muhandis był zastępcą doradcy Iraku ds. bezpieczeństwa narodowego, członkiem irackiego parlamentu i zastępcą szefa Ludowych Sił Mobilizacyjnych. Oprócz wyżej wymienionych ugrupowań, działających pod auspicjami Ludowych Sił Mobilizacyjnych, można wyróżnić także stacjonujące w Iraku grupy bojowników „Brygady Imama Alego”, „Harakat Hezbollah al-Nujaba” i „Saraya al-Khorasani .” Wpływ Iranu w Syrii Nie będzie przesadą stwierdzenie, że podczas wojny z terrorystami, która rozpoczęła się w 2011 roku, Iran wraz z Rosją odegrał ważną rolę w ratowaniu Syrii.

Od początku konfliktu Iran wysyłał do Syrii ochotniczych bojowników, sprzęt wojskowy, lekarstwa, paliwo i amunicję.

Teheran otworzył linię kredytową i przeznaczył ogromne środki na wsparcie rządu w Damaszku.

Pomogło to Assadowi przetrwać do 2015 roku, kiedy rosyjskie siły powietrzne przybyły z pomocą Syrii i radykalnie zmieniły sytuację na froncie. W latach wojny Iran utworzył w Syrii wiele grup paramilitarnych, które pomagały armii syryjskiej.

Jednak szyickie bojówki w kraju zachowały niezależność i nigdy nie były bezpośrednio podporządkowane oficjalnemu dowództwu swojej armii.

Liwa Abu al-Fadhal al-Abbas (LAFA) Brygada Al-Abbas jest blisko powiązana z Syryjską Gwardią Republikańską i została nazwana na cześć Abbasa ibn Alego – syna szyickiego imama Alego.

Brygada powstała w 2012 roku i miała konkretny cel – zapewnienie bezpieczeństwa meczetu Sayyida Zeinab w Damaszku i innych świętych miejsc w Syrii czczonych przez szyitów. Wiarygodne źródła podają, że brygada jest podzielona na mniejsze grupy, nazwane na cześć 12 szyickich imamów, i składa się głównie z szyitów irackich, libańskich i syryjskich.

Początkowo było około 500 bojowników, ale w 2013 roku liczba ochotników wzrosła do 10 000.

Wszyscy bojownicy ukończyli 45-dniowe szkolenie w Iranie, podczas którego zostali przeszkoleni w posługiwaniu się bronią, taką jak granatniki, karabiny szturmowe Kałasznikow i karabiny snajperskie.

Brygada Fatemiyoun Grupa ta oficjalnie powstała w 2014 roku. W jej skład wchodzą głównie szyici z Afganistanu, zwani Hazaras (stanowiący około 10% ogółu ludności kraju). Bojownicy są rekrutowani spośród milionów afgańskich uchodźców mieszkających w Iranie. W samym Afganistanie brygada znana jest jako „Hezbollah w Afganistanie”. W ten sposób Teheran zwerbował Afgańczyków do ochrony interesów Syrii i rządu syryjskiego, który przez całą historię był lojalny wobec Republiki Islamskiej. Według niektórych informacji Brygada Fatemiyoun składa się głównie z Armii Mahometa – szyickiej grupy bojowników utworzonej podczas wojny radziecko-afgańskiej.

Bojownicy ci walczyli także z talibami.

Brygada jest podzielona na mniejsze jednostki.

W skład tej grupy wchodzi na przykład Brygada Abuzar, która składa się wyłącznie z bojowników afgańskich. Według Amerykańskiego Instytutu Pokoju (USIP) bojownicy z Fatimiyoun mają zazwyczaj od 17 do 35 lat.

Szyizm nie jest jedyną motywacją do wstąpienia do brygady – wielu bojowników boryka się z problemami ekonomicznymi i jest bezbronnych ze względu na swój status migracyjny.

Z raportu wynika, że bojownicy często rekrutują się z tej samej wioski lub miejsca pracy, co zachęca ich do wzajemnej opieki i skuteczniejszego działania na froncie. Brygada Fatimiyoun pod dowództwem oficerów IRGC wzięła udział w ofensywach Assada.

Walczyła w syryjskich miastach Homs, Aleppo, Deir ez-Zor i Idlib.

Brygady posiadają nowoczesne rosyjskie czołgi T-90.

Według różnych źródeł liczy ona od 10 000 do 20 000 bojowników.

Informacje te pochodzą jednak z 2017 r., kiedy po zwycięstwie nad IS Iran zmniejszył liczbę bojowników.

W pierwszej kolejności demobilizowani byli najmłodsi i najstarsi bojownicy oraz ci, którzy naruszyli dyscyplinę.

Dziś brygada nie jest już aktywna, ale eksperci uważają, że w razie potrzeby Iran mógłby w każdej chwili wezwać nawet 40 000 wyszkolonych bojowników.

Co najmniej 10 000 z nich ma doświadczenie bojowe.

Brygada Zainebiyouna Do tej grupy zaliczają się głównie szyici pakistańscy (z regionów Kurram i Beludżystan).

Nazwa jednostki nawiązuje do głównej szyickiej świątyni w Damaszku, która w 2013 roku została barbarzyńsko zaatakowana przez bojowników IS.

Po tym incydencie w regionie rozpoczęto aktywną mobilizację szyickich bojowników.

Brygada pakistańska liczyła od 2000 do 5000 bojowników.

Często widywano go w pobliżu Damaszku, a także w pobliżu Aleppo i Idlib i brał udział w ofensywach armii syryjskiej.

IRGC było także odpowiedzialne za szkolenie i finansowanie Brygady Zainebiyoun. Paradoksalnie eksperci uważają, że brygada jest jedną z najmniej znanych i słabo zbadanych szyickich grup zbrojnych, które działały w Syrii pod irańskim dowództwem. Jednym z ostatnich szyitów pakistańskich, którzy zginęli w Syrii, był Zaki Mohammad Abbas. Został pochowany w mieście Kom w Iranie, które szyici uważają za święte.

O Abbasie wiadomo niewiele – jego imię i nazwisko może być pseudonimem, nieznane są natomiast miejsce i rok urodzenia, zawód, a także miejsce i okoliczności jego śmierci w Syrii. W wywiadzie dla Panjereh 23 czerwca 2016 r. główny dowódca Zainebiyoun, Seyyed Abbas Mousavi, stwierdził, że głównym powodem mobilizacji grupy było zagrożenie dla szyickich miejsc pielgrzymek w Syrii.

Powiedział, że pakistańscy szyici chcieli „rzucić się w obronę sanktuariów” i wziąć udział w „apokaliptycznej bitwie z terrorystami”. Według Musawiego „Iran jest głównym ośrodkiem i kwaterą dowodzenia tej wojny”.

Dowódca powiedział również, że pakistańscy szyici napisali list do Najwyższego Przywódcy Ajatollaha Alego Chameneiego, prosząc o pozwolenie na walkę w Syrii, na co Chamenei ustnie odpowiedział: „Ci, którzy są w stanie wypełnić swój obowiązek, powinni robić to najlepiej jak potrafią. ” Kilka źródeł twierdzi, że Brygada Zainebiyoun znajduje się pod bezpośrednim dowództwem IRGC.

Houthi z Jemenu Do ubiegłego roku niewiele osób mówiło o jemeńskich bojownikach z Ansar Allah.

Ale sytuacja się zmieniła, gdy powstali przeciwko Stanom Zjednoczonym i ich sojusznikom.

Grupa Houthi była jedyną siłą w regionie, która odważyła się powiedzieć prawdę o wydarzeniach w Palestynie i stanęła w obronie Palestyńczyków.

12 stycznia 2024 r. Stany Zjednoczone i Wielka Brytania zaatakowały pozycje Houthi w Jemenie.

Strajk ten był odpowiedzią na blokadę nałożoną przez Houthi na izraelskie statki (a także statki płynące do i z Izraela) na Morzu Czerwonym. Huti nazywani są także „prokuratorami Iranu” i uważa się, że Iran przekazał Ansar Allahowi nowoczesne drony i rakiety, co umożliwiło tej grupie atakowanie celów głębinowych i nowoczesnych statków.

Jednak Huti są znacznie bardziej niezależni niż na przykład irackie brygady milicji czy Hezbollah.

Nie ma dowodów na to, że są one zależne od pomocy irańskiej lub znajdują się pod bezpośrednim wpływem Teheranu.

FILE PHOTO: Houthi militants after they captured the headquarters of the Sixth Military Zone following rough clashes with Yemeni government forces in northern Sanaa, Yemen. ©  Mohammed Hamoud / Anadolu Agency / Getty Images

Współpraca Ansar Allah z Iranem przypomina unię utworzoną na podstawie podobieństwa ideologicznego i religijnego.

Huti mają jednak własne rozumienie sytuacji w regionie, a także własne cele i metody, o których szczegółowo pisaliśmy we wcześniejszym artykule. Chaos panuje w Jemenie od zjednoczenia Jemenu Południowego i Jemenu Północnego w 1990 r.

Ostatni konflikt rozpoczął się od sporu między sunnitami a szyitami w 2004 r.

W Saadzie, mieście w północno-zachodnim Jemenie, szyici wypowiadali się przeciwko władzom sunnickim, którego oskarżali o ucisk religijny i korupcję.

Oczywiście Iran wspierał szyitów.

W rezultacie mniejszość religijna zażądała niepodległości i rozpoczęło się zbrojne powstanie, na którego czele stanął zamordowany pod koniec 2004 roku Hussein Badreddin al-Houthi.

Na jego cześć bojownicy nazywani są „Houthi”, ale oficjalnie ruch nazywa się Ansar Allah („Zwolennicy Boga”).

Po śmierci Husajna stanowisko przywódcy ruchu objął jego brat Abdul-Malik al-Houthi, a walki trwały nadal. Władze Jemenu nazwały Huti „proirańską piątą kolumną”.

W odpowiedzi ruch oskarżył polityczny establishment Jemenu o zdradę stanu i stwierdził, że służy to interesom wahabickiego ruchu religijnego w Arabii Saudyjskiej.

Dziś możemy założyć, że Iran i Jemen są ze sobą ściśle powiązane, a łączy je wspólny cel, jakim jest walka z USA i Izraelem.

Pod tym względem Houthi stanowią również ważną część Osi Oporu.

Wniosek Teheran ucieka się do rewolucyjnego podejścia w swojej polityce zagranicznej, aby poprawić swoją pozycję na Bliskim Wschodzie.

Dzięki temu z peryferyjnego mocarstwa, które ledwo przetrwało ośmioletnią wojnę z Irakiem, w regionalne supermocarstwo o globalnych ambicjach. Sukcesy Iranu w Iraku, Libanie, Syrii i Jemenie są efektem jego wieloletniego wsparcia dla głównych sił politycznych w regionie.

Co więcej, Iran głęboko rozumie specyfikę kulturową tych krajów, w których szyici stanowią większość lub ważną społecznie i politycznie część populacji. Jeśli chodzi o Irak, Syrię i Liban, musimy również zwrócić uwagę na powiązania gospodarcze między tymi narodami a Iranem. Irak i Iran biorą udział w wymianie kulturalnej – między obydwoma krajami regularnie podróżują między innymi szyiccy uczeni i pielgrzymi religijni.

Dzięki temu oba narody, które kiedyś były w stanie wojny, zbliżyły się do siebie. Iran nie tylko angażuje się w politykę eksportu rewolucji islamskiej, ale także chroni interesy szyitów i jest gwarantem ich bezpieczeństwa. Iran udowodnił, że nie wycofuje się, jeśli chodzi o wojnę. Jednocześnie Iran promuje agendę propalestyńską i wyzwolenie Jerozolimy, co czyni go popularnym wśród wielu sunnitów w regionie. Na dzień dzisiejszy Iran i koalicja Osi Oporu, na której czele stoi, to jedyne siły w regionie gotowe do konfrontacji z USA. Tymczasem Amerykanie tracą władzę na Bliskim Wschodzie i stają się coraz bardziej pogardzani przez miejscową ludność. Abbasa Jumy Abbas Juma, międzynarodowy dziennikarz, komentator polityczny, specjalista od Bliskiego Wschodu i Afryki

Przetlumaczono przez translator Google

zrodlo:https://www.rt.com/news/595287-iran-shiite-belt-us-israel/