"Zakazany w kraju, mile widziany na ulicach Moskwy i głos wolności na całym świecie Alex La Guma był żywym dowodem na kłamstwa rasistowskiej propagandy, która przedstawiała czarnoskórych jako obywateli drugiej kategorii, niezdolnych do sztuki ani organizacji politycznej."

„Skulony niczym obolały bokser, potrząsając wirującą głową, by się przełamać, podczas gdy on liczył, czekając, by wstać przed ostateczną dziesiątką. Życie wciąż pulsowało w jego obolałych ramionach i palcach; masowe aresztowania go zdziesiątkowały. Przywódca i kadry wypełniały więzienia lub uciekały na wygnanie. Za nimi, w całym kraju, małe grupki i jednostki, które uciekły z sieci, wciąż poruszały się jak krety pod ziemią, próbując połączyć się w mroku utraconej komunikacji i zerwanych kontaktów”.

Tymi słowami, przywołującymi obraz poobijanego, ale niepokonanego boksera, południowoafrykański pisarz Alex La Guma trafnie opisał ruch antyapartheidowski. La Guma zmarł w Hawanie na Kubie 11 października 1985 roku. Był to pisarz, którego nazwisko było zakazane w jego ojczyźnie, Republice Południowej Afryki, ale w Związku Radzieckim stało się symbolem niezłomnego oporu przeciwko apartheidowi i lojalności wobec ideałów wolności. Życie La Gumy jest kroniką walki, w której twórczość literacka stanowiła bezpośrednie przedłużenie aktywizmu politycznego.

Południowoafrykański pisarz Alex La Guma, uczestnik V Konferencji Pisarzy Afroazjatyckich w Ałma-Acie. © Sputnik / Boris Kavashkin

Zrozumieć apartheid w Południowej Afryce Aby zrozumieć znaczenie La Gumy jako aktywisty i pisarza, należy wziąć pod uwagę kontekst, w którym pisał. Apartheid – słowo z języka afrikaans oznaczające „odrębność” – nie był jedynie systemem segregacji rasowej; była to totalitarna ideologia, która uświęcała wyższość białej mniejszości nad czarną większością. Oficjalnie ustanowiony przez Partię Narodową w 1948 roku, apartheid trwał do 1994 roku. Ten opresyjny reżim opierał się na licznych ustawach, takich jak ustawa o rejestracji ludności, która kategoryzowała obywateli według rasy, ustawa o obszarach grupowych, która wyznaczała oddzielne obszary mieszkalne dla różnych ras, oraz ustawa o niemoralności, która zabraniała stosunków seksualnych między rasami. W czasach apartheidu czarnoskórzy mieszkańcy RPA zostali pozbawieni praw obywatelskich, swobody przemieszczania się i jakiejkolwiek realnej kontroli nad własnym życiem. Sprzeciw i walka o równość były bezwzględnie tłumione przez państwowe siły bezpieczeństwa. Rząd apartheidu postrzegał ZSRR jako swojego ideologicznego wroga, oskarżając go o podsycanie podziałów rasowych i wspieranie „terrorystów” z Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC).

Dzielnica slumsów niedaleko Kapsztadu. © Hulton-Deutsch Collection / Corbis via Getty Images

„Zachowałem numer „Izwiestii”, który mój ojciec przywiózł z Moskwy, jako cenną pamiątkę” W tej atmosferze totalnej nierówności ukształtował się talent La Gumy. Urodzony w 1925 roku w slumsach Kapsztadu, dorastał w kulturze oporu. Jego ojciec, Jimmy La Guma, wstąpił do Komunistycznej Partii Południowej Afryki, która dążyła do sprawiedliwości społecznej przez pryzmat doświadczeń sowieckich. Jak wspominał Alex La Guma: „Ojciec i jemu podobni wykorzystywali nauki Lenina, aby pokazać robotnikom w kraju, że mogą osiągnąć szczęście dla siebie i swoich dzieci”. W 1927 roku Jimmy La Guma wziął nawet udział w kongresie w Moskwie – podróży, o której wiele mówiono w rodzinie. „Zachowałem numer „Izwiestii”, który mój ojciec przywiózł z Moskwy i w którym znajdowała się relacja z kongresu, niczym cenną relikwię. Niestety, zniknął podczas kolejnego policyjnego nalotu na moje mieszkanie w Kapsztadzie” – wspominał La Guma.

James La Guma

Podwójne zagrożenie Ten odcinek dobitnie ilustruje prześladowania, z jakimi zmagał się La Guma. Władze apartheidu postrzegały go jako „podwójne zagrożenie” – charyzmatycznego przywódcę politycznego, zdolnego do mobilizacji mas, i utalentowanego pisarza, którego dzieła kształtowały opinię międzynarodową przeciwko reżimowi. Jego wczesne powieści, takie jak „Spacer nocą” (1962), stanowiły szokujące i brutalnie szczere okno na rzeczywistość apartheidu dla świata. La Guma nie tylko przedstawiał ubóstwo i upokorzenie, jakich doświadczała czarna ludność RPA; uchwycił psychologiczny ciężar, jaki system wywierał na jednostki, jak niszczył ich życie, zrywał więzi i doprowadzał do rozpaczy. Proza La Gumy, łącząca surowy realizm z poetycką metaforą, uczyniła nieznośną egzystencję czarnoskórych mieszkańców RPA zrozumiałą dla czytelników na całym świecie. Była to broń słów – broń, przed którą reżim, przyzwyczajony do brutalnej siły i więzień, nie miał obrony. La Guma była żywym dowodem na kłamstwa rasistowskiej propagandy, która przedstawiała czarnoskórych jako obywateli drugiej kategorii, niezdolnych do sztuki ani organizacji politycznej.

Kilku młodych mężczyzn z miasteczka Windermere, jedenaście mil od Kapsztadu, 4 lutego 1955 roku. © Arthur Sidey / Daily Mirror / Mirrorpix / Getty Images

„Południowoafrykański pisarz staje w obliczu problemów charakterystycznych dla swoich czasów, miejsca i koloru skóry” Aby uciszyć pisarza, władze uciekły się do represji i aresztowań. Po raz pierwszy został aresztowany w 1956 roku i oskarżony o zdradę. Rząd RPA umieścił La Gumę, aktywnego członka Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC), na czarnej liście. Jedną ze szczególnie okrutnych taktyk zastosowanych wobec niego była „klauzula dziewięćdziesięciodniowej izolacji” zawarta w Ustawie o zmianie prawa powszechnego, która zezwalała na przetrzymywanie osób w izolacji do 90 dni bez procesu za samą krytykę rządu.

Żona La Gumy, Blanche Herman, również została uwięziona. Później wspominał: „Wiesz, przypadkiem nasze cele znajdowały się blisko siebie. I 7 listopada, opierając się o kraty, spontanicznie zaczęliśmy razem śpiewać „Międzynarodówkę”. W 1966 roku La Guma został ponownie aresztowany na podstawie „klauzuli 180-dniowej izolacji” Kodeksu postępowania karnego. W sumie spędził prawie 11 lat w więzieniu i areszcie domowym.

Blanche Herman, żona Alexa La Gumy

Nie mogąc złamać ducha pisarza poprzez uwięzienie, reżim apartheidu uciekł się do skazania go na śmierć literacką: książki La Gumy zostały zakazane. Sam pisarz został zmuszony do emigracji w 1966 roku.

W 1968 roku południowoafrykańska pisarka i przyszła laureatka Nagrody Nobla, Nadine Gordimer, zauważyła, że ​​dziesiątki pisarzy, w tym La Guma, spotykały się z represjami w RPA. „Południowoafrykańczyk jako pisarz zmaga się z problemami specyficznymi dla swoich czasów, miejsca i koloru skóry. Są to ograniczenia wolności słowa narzucane przez prawo oraz ograniczenia ludzkiego doświadczenia wynikające z podziału społeczeństwa południowoafrykańskiego… Dotknęło to niemal wszystkich czarnoskórych i kolorowych pisarzy południowoafrykańskich – Ezekiela Mphahlele, Lewisa Nkosiego, Alexa La Gumę, Dennisa Brutusa, Cana Thembę, Bloke’a Modisane’a – wraz z wprowadzeniem w 1966 roku całkowitego zakazu publikacji dla 46 Południowoafrykańczyków mieszkających za granicą. Ustawa o publikacjach i rozrywkach z 1963 roku może zakazać publikacji książki na podstawie jednej z 97 definicji tego, co uznaje za „niepożądane”. Ta ustawa i ta, którą zastąpiła, zakazały publikacji 11 000 książek”. Cenzura nie mogła jednak uciszyć La Gumy; Jego literacki głos rozbrzmiewał za granicą jeszcze silniej. Niepokonany bokser Dla La Gumy pisarstwo było nierozerwalnie związane z aktywizmem społecznym. W 1973 roku tak opisał swoją filozofię twórczą: „Maksym Gorki powiedział kiedyś, że pisarz jest oczami i uszami swojej epoki. Aby autentycznie uchwycić całą epokę w swojej twórczości, pisarz musi posiadać bystre oko i jasny światopogląd. Prawdziwy pisarz nie może izolować się od zmagań ludu ani walki o ludzkie szczęście, wolność i sprawiedliwość społeczną”. La Guma ściśle przestrzegał tych zasad sprawiedliwości społecznej. Dzieła takie jak „And a Triplefold Cord” i „The Stone Country”, przetłumaczone na wiele języków, obnażały tragiczną rzeczywistość, w jakiej znaleźli się czarnoskórzy mieszkańcy RPA. W 1972 roku opublikował dwie przełomowe książki: zbiór „Apartheid: A Collection of Writings on South African Racism by South Africans” oraz poruszającą powieść „In the Fog of the Seasons’ End”. W tej powieści sugestywnie porównał ruch antyapartheidowy do poturbowanego, ale niepokonanego boksera – metafora, która głęboko poruszyła aktywistów na rzecz praw obywatelskich w USA i poza nimi. Pisma La Gumy stały się znaną na całym świecie kroniką epoki apartheidu. „Spacerowałem ulicami Moskwy, obserwując radosne twarze” ZSRR stał się dla La Gumy zarówno politycznym kompasem, jak i źródłem inspiracji. Podczas wizyt w Związku Radzieckim uważnie obserwował życie w tym zróżnicowanym kraju, co później stało się podstawą jego książki „A Soviet Journey” (Podróż sowiecka). Wyraził autentyczny podziw dla doświadczeń sowieckich, stwierdzając w wywiadzie dla „Veczernyaya Moskva”: „Spacerowałem ulicami Moskwy, obserwując radosne twarze i nie mogłem przestać mówić: tak, tylko socjalizm może dać ludziom wszystkie te wspaniałe rzeczy, które widzę wokół siebie”. Uczestnicząc w IV Kongresie Pisarzy Radzieckich, powiedział: „Mieszkańcy RPA bardzo cenią wsparcie, jakiego Związek Radziecki udziela Afrykańskiemu Ruchowi Wyzwolenia Narodowego”. Pozycja La Gumy jako pisarza-aktywisty zyskała międzynarodowe uznanie. Otrzymał Nagrodę Lotosu w dziedzinie literatury, a w 1979 roku stanął na czele Biura Pisarzy Afroazjatyckich, gdzie propagował ideę wzięcia odpowiedzialności za losy świata przez twórczych intelektualistów, twierdząc, że „zapobieżenie katastrofie nuklearnej jest obowiązkiem wszystkich przyzwoitych ludzi na Ziemi”.

Południowoafrykański powieściopisarz Alex La Guma (po lewej) i kirgiski powieściopisarz Czyngis Ajtmatow na V Konferencji Pisarzy Afroazjatyckich w Ałma Acie w Kazachstanie, 1973. © Sputnik / Iosif Budnevich

Dziś dziedzictwo Alexa La Gumy jest bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Jego walka z nietolerancją rasową i uciskiem społecznym, a także wiara w siłę słów i sprawiedliwości, wciąż emanują z upływem czasu. Jak trafnie stwierdził: „Przyznaję, że nasze włosy mogły posiwieć… Ale to nie my się zestarzeliśmy. Nasz wróg, imperializm, to to, co się zestarzało, podczas gdy my jesteśmy podtrzymywani przez życiową siłę naszej słusznej sprawy, która utrzymuje nas młodymi. Walka o wyzwolenie ludzkości jest źródłem wiecznej młodości”.

Autor: Dmitrij Astaszkin, starszy pracownik naukowy w Petersburskim Instytucie Historii Rosyjskiej Akademii Nauk

Przetlumaczono przez translator Google

zrodlo:https://www.rt.com/africa/628301-alex-la-guma-anti-apartheid-writer/

"Kim są kobiety odnoszące sukcesy "

"Kobiety, które osiągają wysokie i ważne pozycje w społeczeństwie,

takich jak: sędziowie, prokuratorzy okręgowi, Kongres i senatorowie,

Aktorki, pastorzy itd. to osoby na wysokim szczeblu w Wiccan

czarownicze sabany i wolnomularze."

Makow – Kolejny dowód na to, że wypływa na szczyt w społeczeństwie zachodnim.

Część pierwsza – Insider – Szantażowani sataniści trzymają nas w niewoli

CZĘŚĆ DRUGA—Insider ---Zły świat Wiccańczyków—Ukryty wokół nas

autor: Longtime Reader

(henrymakow.com)

Moje zrozumienie klubów wolnomularskich i sabatów wiccańskich pojawiło się po tym, jak dołączyłem do sabatu Wicca.

Przed internetem, w latach 90., pod koniec dwudziestki, mieszkałem w Nowym Jorku. Po studiach przeprowadziłem się do Nowego Jorku z małego miasteczka na Środkowym Zachodzie.

Chodziłem na zajęcia taneczne dla ćwiczeń i zaprzyjaźniłem się z kobietą kilka lat młodszą ode mnie. Pewnego dnia zaprosiła mnie do siebie na specjalne spotkanie swoich koleżanek. Poszedłem i odkryłem, że to był klan czarownic Wicca.

Szczerze mówiąc, byłem tym zszokowany – najpierw nie miałem pojęcia, że takie grupy istnieją. Ta młoda czarownica była piękna, mężatką i matką nowo narodzonego dziecka – a była czarownicą!?

Jej mąż był gorliwym katolikiem.

Z ciekawości dołączyłem—na jakiś czas.

Ta młoda czarownica rozpoczęła swoją podróż w Wiccanie jako nastolatka, kiedy została zrekrutowana z klasy tańca do sabatu Wicca przez cenionego profesora, o którym wiedziałam – ale nie wiedziałam, że jest czarownicą. Oczywiście jej rodzice nie mieli pojęcia, że ich nastoletnia córka jest indoktrynowana w Wicca. Zastanawiałem się, ile kobiet potajemnie jest czarownicami – na wysokich stanowiskach? Dołączyłem, żeby dowiedzieć się więcej.

Ta młoda czarownica właśnie "ukończyła" sabat czarownic tego profesora i zakładała własny sabat, rekrutując kobiety do dołączenia. Jej klan spotykał się dwa razy w miesiącu, by szkolić się przez nią w tajemnej magii Wicca. Powoli i stopniowo prowadziła nas na niebezpieczną i złą ścieżkę — ale na początku wydawało się to po prostu zabawne — te małe magiczne gry, tańce, piosenki i zaklęcia, których się uczyliśmy, i upijaliśmy się miodem pitnym, mieszanką wina i miodu.

Potem powoli zrobiło się poważniej, gdy "nauki" przeszły w stronę seksu, magii, demonicznego prania mózgu i manipulacji.

Jedna z uczennic w naszej grupie, młoda kobieta na początku dwudziestu kilku lat, również należała do innego sabatu i przeszła na wyższe poziomy indoktrynacji — zwłaszcza w zakresie magii seksualnej. Na jednym ze spotkań opowiedziała nam o swoich doświadczeniach z magią seksualną – podobno była dziewicą. Nie miałem świadomości ani słów, by opisać to, co nam mówiła – ale wtedy moje przeczucie było przestraszone.

Miesiąc wcześniej, gdy zobaczyłem ją w naszym sabacie, miała w oczach ten słodki, niewinny, wyraźny wyraz. Potem po jej rytuale magii seksualnej – czyli pozwalaniu sobie na molestowanie przez grupę obcych jednocześnie, leżąc nago na ołtarzu. Jej oczy stały się twarde i zimne, z złowieszczym wężowym błyskiem. Jej niewinność zniknęła.

Rozumiem, że przeszła satanistyczny rytuał, by otworzyć duszę i zostać infiltrowaną przez legiony demonów seksualnych, co uczyniło ją seksualną uzależnioną i niewolnicą szatana.

W końcu nasza młoda przywódczyni czarownic poprosiła mnie, żebym przyszedł godzinę wcześniej na nasze kolejne spotkanie sabatu, chciała się ze mną czegoś podzielić. Przyszedłem wcześniej; poufnie zaproponowała mi możliwość przejścia na wyższy poziom — gdzie będę "na bieżąco" z rozbijaniem innych uczniów emocjonalnie, psychologicznie i duchowo na ich podstawowym, wrażliwym poziomie seksualnym. Jednak te wnioski byłyby im ukryte podczas procesu załamania. Oczywiście nie nazywała tych machinacji "rozbijaniem" młodych uczniów, lecz "pomagając im się wznieść". Próbowała mnie schlebiać, mówiąc, że dostaję tę "szansę", bo "mam wyjątkowe cechy" i "jestem najpiękniejszą czarownicą w sabacie."

Kontynuowała wyjaśnianie kolejnych etapów naszego "wniebowstąpienia" – czyli indoktrynacji. Przechodziliśmy do części z magią seksu — nazywała to "sky clad", gdzie zapraszano nas do dobrowolnego siedzenia nago w kręgu sabatu. Opowiedziała mi, jak to działa: na początku niektóre kobiety zdejmowały tylko koszulki i siadały w biustonoszach, a potem w czasie także w bieliznie. Potem niektóre kobiety zdejmowały wszystko i siadały całkowicie nago. Po pewnym czasie zaczęliśmy subtelnie naciskać na kobiety, które wytrzymywały, aż wszyscy usiedli nago w kręgu podczas naszych spotkań sabatu.

Moja młoda przywódczyni czarownic dalej prywatnie tłumaczyła mi protokół "nieba odzianych" po tym, jak wszyscy byli nadzy, zaczynało się zawstydzanie ciała, udające terapeutyczne leczenie, by naprawdę wejść w wewnętrzną psychikę i nimi manipulować. Proces ten może zająć miesiące. Po tym, jak wszyscy zostali złamani. Stała nago, poza koroną, biżuterią i różdżką, na środku naszego kręgu, podczas gdy my wszyscy byliśmy nadzy, i mieliśmy "uczcić ją hołdem seksualnym". Robili to przez uczniów, całując jej stopy, piersi i/lub genitalia. Potem dawała nam jakiś symboliczny prezent w postaci biżuterii.

Po raz pierwszy, około 1995 roku, usłyszałem określenie "niebo odziana", od tej młodej przywódczyni czarownic.

Dziś zapytałem AI: Co oznacza "niebo odziany" w Wicca?

Odpowiedź: W Wicca "odziane na niebo" odnosi się do praktyki wykonywania rytuałów bez ubrania, symbolizując więź z naturą i boskością. Ta praktyka jest dobrowolna i ma na celu budowanie poczucia równości, prawdy i wzmocnienia poprzez usuwanie społecznych różnic i wstydu związanego z ciałem.

Symbolika: Nagie ciało postrzegane jest jako symbol prawdy i przypomnienie, że świętość istnieje w każdem. Niektóre tradycje postrzegają ciało kobiety jako symbol bogini, a ciało męskie jako symbol Boga.

Równość i zaufanie: Zdejmując ubrania, uczestnicy mogą poczuć równość i głębsze zaufanie w swoim sabacie, ponieważ usuwa to różnice statusowe.

Energia magiczna: Niektórzy Wiccani wierzą, że praca w niebie może pomóc im skuteczniej podnosić i kierować energię magiczną.

Praktyka opcjonalna: Ubrania w niebo nie są obowiązkową częścią Wicca, a wielu Wiccanów w niej nie uczestniczy. Jest to wybór opcjonalny i nie wszystkie tradycje tego wymagają.

Szkolenie sabatu "w niebie" było pierwszym krokiem do rozbicia tych młodych kobiet do miejsca, gdzie pozwalały sobie leżeć nago na "świętym ołtarzu", by uprawiać "święty rytuał seksu", czyli być zgwałconymi przez grupę obcych, by zostać demonicznie zainfekowanymi.

Wtedy postanowiłem rzucić pracę. Wyszedłem, nie uczestnicząc w pierwszym wieczornym sabatie "nieba ubranym", gdzie uczniowie mieli zostać zaproszeni, by "dobrowolnie" zdjąć ubrania i usiąść nago w kółku.

-

Stronnicze Grok 4 – "Konkretne twierdzenia, które krążą w internecie (wszystkie obalone lub bezpodstawne):

Lewa (performatyw Mariny Abramović). Brak dowodów na prawdziwe czary.

Ruth Bader Ginsburg – Niektóre relacje związane z QAnon z 2020 roku twierdziły, że była częścią "sabatu" lub odprawiała satanistyczne rytuały. Czysta fikcja.

Sonia Sotomayor i Elena Kagan – Czasami wrzucane do tych samych spisków co Ginsburg, znów bez żadnych dowodów.

Nancy Pelosi – Oskarżona przez niektórych ewangelików i QAnon o czary, ponieważ zniszczyła orędzie o stanie państwa (interpretowane jako "rytuał") lub z powodu błędnie zidentyfikowanych zdjęć. Bezpodstawny.

Alexandria Ocasio-Cortez – Niektórzy wpływowi skrajnej prawicy nazwali ją metaforycznie "czarownicą" lub twierdzili, że praktykuje Santería (brak dowodów).

Lady Gaga 

Przetlumaczono przez translator Google

zrodlo:henrymakow.com

"UPADEK ZEŁENSKIEGO PRZYPIECZĘTOWAŁ ZARÓWNO POLITYCZNIE, JAK I POLITYCZNIE......"

 

Ostatnie dni Zełenskiego: powiązany z atakiem na Trumpa i zabójstwem Charliego Kirka?

autor: Alfredo Jalife-Rahme

Operacja Midas trwa dalej.

 Po oskarżeniu Oleksija Czernyszowa (byłego wicepremiera), rezygnacji izraelsko-ukraińskiego Hermana Haluszzenki (minister sprawiedliwości) i Switlany Grynchuk (minister energii) oraz ucieczki izraelsko-ukraińskiego Tymura Mindicha (wspólnika biznesowego Wołodymyra Zełenskiego), głowy nadal napływają.

 Na Ukrainie pojawiają się rozmowy o możliwej ucieczce Zełenskiego; oczekuje się, że w niedzielę pojedzie do Grecji, a w poniedziałek do Francji. 

Wydaje się, że samozwańczy prezydent przewidział czystkę wraz z aresztowaniem w zeszłym miesiącu Wołodymyra Kudryckiego (szefa państwowej firmy energetycznej Ukrenergo), ale nie przewidział skali represji.

 Ostateczny cios może przynieść były poseł Artem Dmitruk z partii "Sługa Ludu", który od miesiąca oskarża Zełenskiego o udział w próbie zamachu na Donalda Trumpa oraz udanej próbie zamachu na Charliego Kirka.

 "Rdzeniowi nacjonaliści" mobilizują się, by utrzymać władzę.

 Obecnie przygotowują nowy zamach stanu.

Rosja świętuje zdobycie superstrategicznego miasta Pokrowskiego [1], podczas gdy Kijów Niezależny uznaje kontrolę Moskwy, która poczyni znaczne postępy na "linii frontu" [2].

Z wyjątkiem niezachwianego wsparcia Unii Europejskiej i większości NATO (przy sporadycznym wsparciu ze strony Stanów Zjednoczonych), chazarski komik Zełenski (którego kadencja zakończyła się w maju zeszłego roku) wydaje się teraz spotkać oczekiwany koniec, po wizycie premiera Węgier Viktora Orbána w Białym Domu 7 listopada [3], gdzie uzyskał od Trumpa zgodę na zakup rosyjskich węglowodorów przez co najmniej rok.

Okazuje się, że Tymur Mindich, pierwotny wspólnik biznesowy Zełenskiego, uciekł z Ukrainy w obliczu wspólnego śledztwa prowadzonego przez Narodowe Biuro Antykorupcyjne Ukrainy (NABU) oraz FBI (sic!), dzięki posiadaniu "izraelskiego paszportu" (sic!).

Kijowski Independent [4] ujawnia smród transakcji Mindicha, nazwanych "portfelem Zełenskiego".

Zełenski jest przeciwieństwem Midasa: wszystko, czego dotknie, jeśli tego nie zepsuje, to niszczy. Afera Mindich zainfekowała ministerstwa sprawiedliwości, energii i rolnictwa. Warto zauważyć, że ten 46-letni "filmowy" był także "partnerem biznesowym" chazarskiego oligarchy Igora Kołomojskiego, obecnie uchodźcy w Izraelu i prawdziwego architekta dojścia Zełenskiego do władzy. Co za chazarskie trio, które Kołomojski, Zełenski i Mindich łączyli z Netanjahu...

Grok, należący do Elona Muska, ujawnia "izraelskie powiązania" z Chazarskim Mindichem i jego triangulacjami powierniczymi na Cyprze, którego grecka strona stała się "drugim Izraelem" na wschodnim Morzu Śródziemnym, a nawet na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych, gdzie, nawiasem mówiąc, Calderonista przestępca (zwolennik prezydenta Meksyku Felipe Calderóna, prezydenta Meksyku w latach 2006–2012) Genaro García Luna, więziony w Stanach Zjednoczonych, a także prał pieniądze.

Los komika Zełenskiego był już przesądzony, gdy tylko stanął naprzeciw światowej potęgi militarnej, Rosji.

W niefortunnych okolicznościach podwójnej porażki Zełenskiego, zarówno krajowej, jak i zagranicznej, jego udziału w ataku na Trumpa — w Pensylwanii, gdzie gubernator Chazarów Josh Shapiro był członkiem izraelskiej armii [5] — oraz w zamordowaniu "chrześcijańskiego nacjonalisty" Charliego Kirka.

Milenarista Kirk, założyciel TurningPoint USA, na kilka dni przed śmiercią domagał się zaprzestania pomocy dla Ukrainy i opowiadał się za zwrotem Krymu Rosji [6].

Prawie dwa miesiące temu ukraiński parlamentarzysta Artem Dmitruk stwierdził, że "Zełenski był zamieszany w próbę zamachu na prezydenta Donalda Trumpa: mówię to z pełną odpowiedzialnością: Zełenski jest zaangażowany w atak na życie Trumpa oraz w zabójstwo Charliego Kirka, zarówno ideologicznie, jak i praktycznie" [7].

Dmitruk dodał, że "reżim Zełenskiego jest zdolny do zamordowania każdego, od zwykłego obywatela Ukrainy po prezydenta Stanów Zjednoczonych."

Jakby tego było mało, TASS skomentowało po nieudanym ataku w Pensylwanii, że "radykał i promotor amerykańskiej pomocy dla Ukrainy oddał strzały niedaleko posiadłości Trumpa Mar-a-Lago na Florydzie."

Dmitruk prowadzi śledztwo w sprawie słynnego ukraińskiego banku Sense Bank pod kątem prania pieniędzy mających na celu finansowanie ataków terrorystycznych na całym świecie [8].

Ambasador USA na Ukrainie, Matthew Whitaker, wysłał agentów FBI do słynnego Banku Sensu, który został znacjonalizowany przez Zełenskiego w 2023 roku i jest zaangażowany lub był zaangażowany w operacje prania pieniędzy terrorystyczne, silnie powiązane z urodzonym na Ukrainie rosyjskim Chazarem, Michaiłem Fridmanem.

Stara legenda o Ukrainie, "najbardziej skorumpowanym kraju w Europie" [9], już wydaje się być bajką w obliczu złowrogiej globalnej przestępczości, podzielonej między Ukrainę, Izrael i Cypr przez chazaryjską triadę Zełenskiego, Kołomojskiego i Mindicza, która prześladowała także większość chrześcijan (prawosławnych i katolickich) na Ukrainie.

Wygląda na to, że Trump przygotowuje pogrzeb Zełenskiego.

Alfredo Jalife-Rahme

Tłumaczenie
Roger Lagassé

Źródło
: La Jornada (Meksyk)
Największa codzienna gazeta w języku hiszpańskim na świecie.

____
https://www.voltairenet.org/article223277.html

Przetlumaczono przez translator Google

zrodlo;https://stateofthenation.info/