Krótko o masonerii na Łotwie. Albo dlaczego budujemy tutaj muzeum.
Łotwa ma bogatą historię masońską, która przede wszystkim świadczy o szczególnej pozycji Łotwy w Europie. To niepodległe państwo, z jednej strony morska brama z Rosji, a nawet Azji na szlakach lądowych, z drugiej obszar badany i rozwijany przez Niemcy od X wieku, z trzeciej strony część Europy Północnej ściśle współpracująca ze Szwecją, Finlandią i Danią. po czwarte, nie sposób nie zauważyć polskiego wpływu na region bałtycki.
W masońskim świecie Łotwy wszystko stało się odbiciem tej geopolityki: oświecenie europejskie uosabiały Niemcy ze swoimi lożami; Polska, Litwa i Łotwa również utworzyły loże francuskie; Szwecja, będąc partnerem handlowym, była blisko i rozwinęła swoją masonerię na Łotwie; mistyczne poszukiwania i zrozumienie relacji między państwem a obywatelem prowadziła Rosja, z której wyrosły niemieckie, angielskie i szwedzkie loże, a także szkockie rytuały i idee różokrzyżowe. Ostatecznie, po wchłonięciu wiedzy we wszystkich tych obszarach, Łotwa, stając się nowym państwem na początku XX wieku, utrwaliła te tradycje tak, aby zostały natychmiast zniszczone przez wojnę, a następnie przez sowietyzację, która nie toleruje żadnej innej ideologii niż państwo.
Przywrócenie masonerii na Łotwie rozpoczęło się dopiero w latach 90.
Więc w porządku.
Za ojców założycieli łotewskiej masonerii należy zaliczyć ryskich kupców Johanna Dietricha von der Heide i Johanna Zuckerbekera, którzy w 1750 r. Wstąpili do loży w Petersburgu, założonej przez ministra rosyjskiego dworu, duńskiego barona Maltsana. Zuckerbeker został pierwszym mistrzem loży ryskiej, której spotkania odbywały się w jego domu.
Pierwsza loża na Łotwie powstała w Rydze, nosiła nazwę „North Star” Zum Nordstern („Ziemeļzvaigzne”), znajdowała się na ulicy. Peitavas, 9/11.
Pierwsze łotewskie loże składały się głównie z niemieckiej elity intelektualnej: arystokratów, dyplomatów, baronów, zamożnych kupców, nauczycieli, prawników, pisarzy, księży.
W 1754 roku w mieście Mittau (dziś Jelgava) otwarto lożę „Trzech Koronowanych Serc” - Trois Caeurs couronnes („Trīs kronētās sirdis”)
W 1764 r. Nawet Giacomo Casanova odwiedza loże w Jełgawie i Rydze
A w 1766 roku do loży Zum Schwert w Rydze wstąpił Johann Gottfried von Herder, niemiecki myśliciel i teolog, historyk kultury; jedna z czołowych postaci późnego Oświecenia. Z jednej strony był inspiratorem niemieckiego romantycznego ruchu literackiego Burza i Onslaught, z drugiej jednym z twórców slawistyki. Przyjaciel Diderota i Goethego, wkrótce spotka się z łotewskim myślicielem Garliebem Helwigiem Merklem, który dołączył do grona łotewskich humanistów wokół masonerii w 1790 roku.
Merkel została masonem w 1790 r., Wstępując do ryskiej loży „Mazā pasaule” („Zur kleinen Welt”), która działała od 1790 do 1797 r. Zgodnie z angielskim rytuałem, pod kontrolą Wielkiej Loży Rosji.
Jak każdy mason, Merkel była zafascynowana ideą powszechnego oświecenia. Przetłumaczył także Biblię na łotewski.
Jednak w 1797 roku jego losy odmieniła książka „Łotysze”, opisująca życie miejscowych chłopów w najczarniejszych barwach.
Książka Merkel wywołała burzę oburzenia wśród właścicieli ziemskich Inflant, a Merkel została zmuszona do opuszczenia ojczyzny na 10 lat. Wyjechał do Weimaru, gdzie zbliżył się do Herdera, w 1800 przeniósł się do Berlina, gdzie był współredaktorem tygodnika „Ernst und Scherz” (1803-1806, razem z Augustem von Kotzebue). W 1816 r. Merkel wróciła do Liwonii i od tamtej pory mieszka tam prawie bez przerwy.
Wkład Merkel w humanizację łotewskiego społeczeństwa i wyzwolenie chłopów został później doceniony i jego imieniem nazwano jedną z największych ulic w Rydze.
Należy wspomnieć o innym ważnym myślicielu niemieckim związanym z masonerią na Łotwie. W 1777 roku Johann August von Stark, uważany za ojca porównawczej historii religii, przyjął ofertę nauczania filozofii w nowo powstałym Mittava Academic Gymnasium i szybko został liderem Mitava Masons (obecnie Jelgava). Jego praca „Theoduls Gastmahl, oder über die Vereinigung der verschiedenen christlichen Religions-Societäten” (Frankf. A / M. 1809) jest odzwierciedleniem masońskiego rozumienia świata - autor podejmuje próbę pogodzenia i połączenia nauk różnych społeczeństw religijnych. Jednocześnie nie możemy zapominać, że Stark pochodził z rodziny księdza, a on sam studiował teologię i został mianowany starszym kaznodzieją w Darmstadt.
Ale najbardziej znaną masońską historią Mittau-Jełgawy, a także całej Łotwy i Rosji, jest wizyta hrabiego Cagliostro w 1779 roku. Tutaj osiada pod dachem loży „Trzech Koronowanych Serc”, przeprowadza masońskie rytuały adopcyjne, pozwalając kobietom uczestniczyć w nich. W tym miejscu należy zauważyć, że najprawdopodobniej celem takich mieszanych dzieł było przyciągnięcie Cagliostra do hrabiny i pisarki Elizy von der Recke, a następnie, zgodnie z jej zaleceniami, zaangażowanie samej rosyjskiej cesarzowej w masonerię.
Wielu z pewnością przyjęło Cagliostro. Początkowo nawiązali też bliskie stosunki z hrabiną der Recke, która wprowadziła go do wyższych sfer Mittau, a on jako gość honorowy zamieszkał w willi najbardziej wpływowej lokalnej rodziny - rodziny Medem. Tutaj Cagliostro rozpoczął pierwsze kroki w celu stworzenia własnego rytuału, który później stał się 99-stopniowym „egipskim” rytuałem „Memphis-Misraim”.
Wykonywał w Mittau nie tylko rytuały masońskie, ale także pokazywał magiczne eksperymenty z widzeniem na odległość, poszukiwania skarbów i obiecywał sukces w alchemicznej produkcji złota.
Wszystko to ostatecznie doprowadziło do rozczarowania postacią Cagliostra, który po około sześciu miesiącach wyjechał do Rosji, ale wkrótce dopadła go tam sława oszusta, mocno zamykając przed sobą cesarskie drzwi.
Nawiasem mówiąc, wspomniany wcześniej Johann August von Stark, będąc nawet w tym samym małym miasteczku co Cagliostro, a także będąc masonem i poszukiwaczem metafizyki, najprawdopodobniej nigdy nie skrzyżował się z „włoskim magiem”.
Wkrótce nadeszły ciężkie czasy dla całej masonerii. W 1822 r. Syn Katarzyny, cesarz Aleksander I, zakazał masonerii. W tym okresie archiwa na terenie dzisiejszej Łotwy, Litwy i Estonii zapełniają się kwitami od urzędników, że nie są członkami lóż masońskich ani innych.
Kolejny rozkwit masonerii na Łotwie przypada na okres jej niepodległości. W 1919 roku w Lipawie powstała pierwsza loża niepodległej Łotwy „Enkurs”.
Wkrótce odrodził się system tradycyjnych lóż, w tym "Gwiazda Polarna", w 1924 r. W Rydze powstała łotewska loża Jaannuguns ("ogień janowski") ...
Jednak już w 1934 roku loże masońskie zostały ponownie zakazane w Niemczech. Na wszystkich terytoriach, które zaczynają okupować nazistowskie Niemcy, masoneria zostaje zniszczona, a masoni są utożsamiani z Żydami.
Po zwycięstwie nad Niemcami nowa, radziecka okupacja również nie dodała wolności sumienia, uznając tylko jedną z jej ideologii.
W 2007, 2008 i 2009 roku pojawiło się kilka lóż masońskich: „Apollo”, „Iter Ad Lucem”, „Enkurs”, pracujących zarówno w systemie „angielskim”, jak i „szwedzkim”.
Dziś masoneria wyznaje te same ideały, które dały początek temu ruchowi: oświecenie, dobroczynność i sam rozwój człowieka. Z reguły łotewskie loże masońskie obejmują osoby zaangażowane w naukę, biznes i sztukę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz